ความเข้าใจที่อยากให้เป็นสื่อ

ในขณะที่เดินตามเหม่ยหลินอยู่ห่าง ๆ ถิงถิงก็สังเกตเห็นว่าโรงแรมหยางหลงมีการรักษาความปลอดภัยแน่นกว่าที่พักก่อนหน้านี้มาก ไม่ว่าจะเป็นกล้องวงจรปิด และประตูทางผ่าน มีพนักงานซึ่งเป็นผู้ชายหุ่นล่ำความสูงไม่ต่ำกว่า180ซม.ยืนเฝ้าบริการอยู่ และมีเพียงคีย์การ์ดใบเดียวที่พนักงานถือเท่านั้น ถึงจะเปิดประตูเดินผ่านเข้าไปถึงเคาน์เตอร์ได้

เธอไม่อยากบอกว่ามันยุ่งยาก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์สุดระทึก ที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อน

ลิฟต์ที่ถูกแยกไว้ใช้โดยเฉพาะ ถูกกดไปหมายเลขชั้น54 ครั้งนี้มีสมุนมือขวาและบอดี้การ์ดร่วมอยู่ด้วยห้าคนที่เหลือก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าลิฟต์

ถิงถิงเริ่มเป็นกังวล เมื่อคิดว่าสิ่งที่กำลังจะไปหา เธอกลัวว่ามันไม่ใช่แค่เจอ แล้วเอาตัวนลินกลับมาเพื่ออยู่ในที่ปลอดภัยเป็นแน่ มันต้องมีอะไรร้ายแรงกว่านั้น... ถิงถิงคิดและออกอาการยืนไม่ติดที่ โดยยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมแล้วบีบกันไปมา ซึ่งอาการของถิงถิงอยู่ในสายตาเหม่ยหลินตลอด แต่ครานี้เธอไม่พูดปลอบ เพราะเธอคิดว่าเหตุการณ์พวกนี้ จะค่อย ๆ เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ใจของ  ถิงถิงแกร่งขึ้น โดยที่ไม่ต้องมีใครเข้าไปยุ่ง...

ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น และเตียงนอนวางอยู่กลางห้อง

“ทำไมเอามาไว้ห้องนี้” เหม่ยหลินหันไปถามหนานซิง เพราะห้องนี้เป็นเพียงห้องเสริมที่ไม่เคยมีแขกมาใช้

“ผมเลือกห้องที่โล่งที่สุดและไม่รบกวนใครที่สุดครับ”

“ทำไม”

“คุณหนูใหญ่เข้าไปดูเองเถอะครับ”

ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงเหม่ยหลินรู้สึกประหม่าและกลัวว่าตัวเองจะรับสภาพของนลินไม่ได้

เหม่ยหลินก้าวเข้าไปในห้องช้า ๆ หากในแต่ละก้าวมั่นคง สายตาของเธอมองไปข้างหน้าอย่างตั้งความหวัง ว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงกับคนสนิทของเธอ...

เช่นเดียวกับถิงถิง ยิ่งเดินลึกเข้าไปในห้องมากเท่าไหร่จังหวะการเต้นหัวใจของเธอก็แรงขึ้นเท่านั้น

อยากกลับฮ่องกงแล้ว... เธออยากตะโกนออกไปอย่างนั้น แต่นั่นเท่ากับว่า เธอกลายเป็นคนขี้แพ้ คนอื่นยังกล้าอยู่เคียงข้าง หยางเหม่ยหลิน... แล้วเธอที่เป็นทายาทโดยตรง ทำไมถึงไม่กล้า! คิดแค่นี้ ถิงถิงก็ฮึดสู้ ก้าวเท้าเดินเคียงไปกับอย่างเหม่ยหลิน

ทันทีที่เดินเข้าไป ก็พบว่าคนในห้องลงไปนอนซบหน้าอยู่บนพื้น แทนที่จะนอนพักอยู่บนเตียง

“นลิน...” เสียงหนุ่มแผ่วเบาเอ่ยเรียก เหมือนกลัวว่าหากลงน้ำเสียงหนักไปกว่านี้ อาจทำให้อีกคนหวาดผวามากขึ้น

แม้จะเป็นน้ำที่เสียงที่เบาแผ่ว หากเจ้าของชื่อก็สะดุ้ง และค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าข้าวซีดและอิดโรย ต่างกับหญิงสาวที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ของคนที่เหม่ยหลินเห็นจนชินตา บัดนี้เปลี่ยนไปจนน่าใจหาย

เหม่ยหลินตัวชาก้าวขาไม่ออก เช่นเดียวกับถิงถิง เธอถึงกับผันหน้าหนี ผู้หญิงกับความงามเป็นของคู่กัน หากใบหน้าของคนตรงหน้ามีแต่ผ้าแปะอยู่ แม้ไม่เห็นบาดแผลแต่แค่รอยเลือดที่ซึมผ่านผ้าสีขาว ก็รู้ว่ามันหนักแค่ไหน...

“คุ คุณหยก... คุณหยกมาหานลินแล้วใช่ไหมคะ...” เสียงแหบสั่นเอ่ยเรียกคนคุ้นเคย หากแต่เท้าทั้งสองข้างไม่ได้ขยับหรือเดินมาหา ส่วนมือทั้งสองข้างยกขึ้นคว้าไปบนอากาศเหมือนอยากสัมผัสคนที่ตัวเองเรียกหา

“ตาของนลิน...” เหม่ยหลินเปรยขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง

“ครับ ตาของคุณนลินบอด ส่วนบนใบหน้าถูกกรีดไปหลายแผลครับ” คนเห็นกับตาบอกเสียงหดหู่ และเศร้าใจ

คำตอบของหนานซิงทำเอาเหม่ยหลินไร้เรียวแรง ในขณะที่ถิงถิงยกมือขึ้นปิดปากเพื่อปิดกั้นเสียงตกใจของตัวเองเอาไว้

เหม่ยหลินเดินไปทรุดตัวลงใกล้ ๆ และทันทีที่นลินสัมผัสได้ถึงกลิ่นของคนคุ้นเคยเธอก็รีบคว้าตัวไว้

“คุ คุณหยก คุณหยก นลินอยากตาย... นลินไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว...”

น้ำเสียงนั้นบาดลึกในหัวใจคนฟัง

“ไม่พูดแบบนั้นนะ...” เธอโอบร่างบางที่สั่นเทาไว้ในวงแขนแล้วใช้มือลูบไปบนเส้นผมนั้นเบา ๆ ด้วยความสงสารจับใจ

“อึก... คุณหยก...” เสียงอื้นไห้ปานจะขาดใจ อีกทั้งร่างนั้นสั่นสะท้านไหว ยิ่งทำให้คนกอดปลอบกอดรัดร่างบางนั้นแน่นขึ้นเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้ยังมีคนคอยอยู่ข้าง ๆ

“ไม่ร้องนะ...ไว้รักษาตัวดี ๆ ไม่ช้าก็หายเป็นปกติ” เธอพูดปลอบ พร้อมกระชับอ้อมแขนซ้ำ ๆ

“คุณหยกจะไล่นลินออกใช่ไหมค่ะ นลินไม่สามารถทำอะไรให้คุณหยกได้อีกแล้วนะคะ... จะทิ้งนลินไหมคะ นลินกลัวเหลือเกิน...”

“ไม่ ไม่ไล่ อย่าคิดอะไรมากเลยนะ…” เหม่ยหลินรีบตอบ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายขลาดกลัวไปมากกว่านี้ “ฉันจะรักษาเธอให้หาย และกลับมาเหมือนเดิม ฉันสัญญา...”

“แล้วพอจะบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” เหม่ยหลินฝืนใจถามสิ่งที่ค้างคาใจ