chapter 9.เรียกรถพยาบาลทำไม หมออยู่ที่นี่ทั้งคน

            เกวลินสอดนิ้วไปในกลุ่มผมนุ่มมือและแอ่นอกส่งเข้าปากเขาอย่างลืมตัว ลิ้นร้อนปรนเปรอทั้งซ้ายขวา สะโพกสอบยังคงเคลื่อนไหวอย่างดุดันและถี่กระชั้น เขาผละจากทรวกอกแล้วใช้แขนสองข้างหยัดกายขึ้นเหนือร่าง เหงื่อไหลอาบร่างทั้งทีแอร์เย็นฉ่ำแต่ไม่ได้ช่วยลดความเร่าร้อนลงได้เลย  เขาซอยรัวแรงแล้วเปลี่ยนจังหวะเป็นบดเบียดเสียดลึกราวกับอยากยืดเวลาเสียวซ่านให้นานขึ้นอีก มันทั้งทรมานและสุขสมในเวลาเดียวกัน  เขาโน้มหน้าลงใกล้ใบหู ตวัดลิ้นดูดติ่งหูดุจไข่มุกเม็ดงาม เธอสั่นสะท้านกับการหยอกล้อของเขา

            “ขอเปลี่ยนท่านะครับ”  น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกค่อยๆถอนแก่นกายออก ร่องรักรัดแน่นจนเขาต้องซูดปาก เขาจับร่างอ่อนนุ่มพลิกคว่ำ จับสะโพกเธอขึ้นแล้ว ตบแก้มก้มเบาๆ ก่อนกดท่อนเอ็นเข้าไปอีกครั้ง  เธอยื่นมือไปยึดหัวเตียงไว้เพื่อทรงตัวรับแรงกระแทกจากด้านหลัง เสียงเขาครางอย่างพอใจขณะเริ่มโยกเอวอีกรอบ เข้าสุดออกสุดทำเอาหญิงสาวสะบัดหน้าไปมาแล้วเอี้ยวตัวหันไปมอง

            “ให้ตาย! แน่นชะมัด”

            “ลึก...ลึกจัง..เสียว...เสียวจังค่ะ”

            “รอบนี้เสร็จพร้อมกันนะ” 

            ร่างเล็กถูกกระแทกจนสั่นไหว เธอครางจนหมดเสียงปล่อยให้เขาโยกเอวรัวแรงส่งความเสียดเสียวให้หญิงสาว ความเสียวซ่านถาโถมโหมกระหน่ำจนเธอหวีดร้องและร่างเกร็งกระตุก ร่องรักบีบรัดลำเอ็นแน่นจนชายหนุ่มไม่อาจต้านทานได้อีก เขาแหงนหน้าคำรามและปลดปล่อยอีกครั้ง

            ชายหนุ่มถอนตัวตนออกมาอย่างช้าๆ แต่หญิงสาวหมดเรี่ยวแรงทรงตัวฟุบลงไปกับที่นอน เขาจัดการถอดปราการที่ห่อหุ้มแก่นกายทิ้งแล้วค่อยๆ พลิกตัวให้เธอนอนหงายจัดท่าให้นอนอย่างสบายแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าที่เริ่มปรับลมหายใจเป็นปกติ   ใช้ปลายนิ้วไล้โครงหน้าของเธอเบาๆ แต่หญิงสาวยู่จมูกเหมือนไม่พอใจที่ถูกรบกวน

            “ไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ถ้าทำอีกรอบต้องเรียกรถพยาบาลแล้ว”

            คราวนี้อิทธิพลหัวเราะออกมาแล้วจูบหน้าผากของเธออย่างเอ็นดู

            “เรียกรถพยาบาลทำไม หมออยู่ที่นี่ทั้งคน”.

            …..

            หญิงสาวค่อยๆ ไขประตูเข้าบ้านอย่างเบามือที่สุด ขนาดรถยนต์ยังไม่กล้าเอาเข้ามาจอดในบ้านเพราะกลัวพี่ชายตื่น เกวลินต้องจอดรถไว้หน้าบ้านแล้วทำตัวเป็นตีนแมวย่องเข้าบ้านตัวเอง  เธอเพ่งมองไปทางนาฬิกาเรือนเก่าที่ติดพนังห้องแล้วก็ถอนหายโล่งอก มาถึงบ้านก่อนตีห้า เพราะปกติการันต์จะตื่นไปจ่ายตลาดตอนเช้ามืด

            “กะทิ”

            “ว้าย!”

            หญิงสาวร้องออกมาแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปาก พอเห็นชัดว่าคนทักคือวายุก็ถอนหายใจอีกรอบแล้วยกมือขึ้นลูบอกเบาๆ

            “ตกใจหมดเลย นึกว่าพี่ตะโก้ตื่นแล้ว”

            “ยังหรอก”  วายุส่ายหน้าไปมา

            “แล้วพี่วายุเพิ่งตื่นหรือยังไม่ได้นอนค่ะ” เธอยิ้มประจบพยายามทำตัวปกติสุดชีวิต

            “พี่เป็นห่วง เห็นกะทิยังไม่กลับมาเสียที ปกติไม่เคยกลับผิดเวลาขนาดนี้”

            “ไม่มีอะไรค่ะ เพื่อนอกหักเลยอยู่คุยกันเพลินไปหน่อย”  เธอโบกมือไปมา

            “พี่ไม่ได้ ...เอ่อ...หมายถึงไม่ได้อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกะทิ พี่แค่เป็นห่วง”

            “กะทิเข้าใจค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ”  เธอคิดว่าเรื่องที่ ‘เสียตัว’ ไม่ต้องให้ใครรู้จะดีที่สุด

            วายุทำงานกลางคืน  เรื่องบางเรื่องแค่ได้ ‘กลิ่น’ เขาก็รู้ว่าน้องสาวของคนรักไปทำอะไรมา แต่เกวลินเป็นเด็กดีมาตลอด เขาไม่เคยเห็นเธอทำตัวเหลวไหลเลยสักครั้ง สองพี่น้องคู่นี้แม้พูดจาเหมือนทะเลาะกันตลอดเวลาแต่ก็รักใคร่กันมาก  การันต์เองก็รักเกวลินมาก เท่าที่การันต์เล่าให้ฟังคือช่วยแม่เลี้ยงน้องตั้งแต่เกวลินยังแบเบาะ เปลี่ยนผ้าอ้อมชงนม เข้าโรงเรียนก็เป็นคนไปส่งน้องด้วยตัวเอง 

เขาถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว เธอเรียนจบและอายุยี่สิบสองแล้ว เรื่องแบบนี้...เขาคงทำได้แค่เป็นห่วงเท่านั้น

“ถ้ามีอะไรก็คุยกับพี่ได้นะ”

“ค่ะ”  เกวลินยิ้มรับแต่ออกจะแปลกใจเล็กๆ กับประโยคของเขา “กะทิขึ้นห้องก่อนนะคะ”

วายุพยักหน้ารับมองร่างเล็กก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน เขาเองก็แค่คนมาอาศัย ก็ได้แต่หวังว่าจะคอยดูแลเท่าที่ทำได้

เกวลินเข้ามาในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงขนาด5ฟุต  ยกมือขึ้นกายหน้าผากพลางถอนหายใจเบาๆ ดีที่กลับเข้ามาบ้านทันก่อนที่การันต์ตื่นไปจ่ายตลาด แต่สายตาของวายุบอกได้ชัดว่าเขาพอจะรู้ว่าเธอไปทำอะไรมา แต่ที่น่าปวดหัวมากกว่าคือเรื่องที่ทำให้เธอแทบเผ่นออกมาจากคอนโดหมออิฐ

หลังจากถูกคุณหมอจับกินไปสองรอบ เธอถึงกับยอมยกธงขาวและเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็จำได้ว่าไม่ใช่ห้องของตัวเอง พลิกตัวไปมาเห็นนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียงนอนบอกเวลาเกือบตีสี่แล้วทำให้ผวาขึ้นอย่างตกใจ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งก็ปวดหน่วงที่ท้องน้อยจนเผลอครางออกมา

“เป็นอะไรไป เจ็บเหรอ”   เสียงคุณหมอหนุ่มถามพลางยันตัวขึ้นนั่ง

เธอเอี้ยวตัวหันไปมองเห็นเขาเสียผมยุ่งๆ ท่าทางงัวเงียดูเซ็กซี่ขยี้ใจ ตอนนี้คงสางเมาแล้ว และเธอไม่มีเวลาอิดออดอยู่บนเตียงเขา 

“ต้องกลับแล้วค่ะ” ถึงจะหน่วงๆ ท้องน้อยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับขยับตัวไม่ได้

“กี่โมงแล้ว”  เขาถามแต่หันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง “คุณรีบกลับเหรอ”

‘คุณ’

เกวลินสะดุดคำเรียกของเขาไปเล็กน้อย ตอนนัวเนียอยู่ด้วยกันเรียกพี่อย่างนั้น น้องอย่างนี้ แต่พอกลับสู่สภาวะปกติ ความห่างเหินก็เข้ามาแทนที แต่เธอมีสิทธิไปน้อยใจอะไรเล่า ก็เลือกให้ตัวเองต้องมาอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้เองนี่

“ค่ะ...พี่ชายต้องใช้รถยนต์ไปจ่ายตลาด กะทิต้องรีบกลับแล้ว” 

เธอตอบแล้วยันกายขึ้นจากเตียง สูดลมหายใจข่มความปวดหน่วงที่เกิดขึ้น แข็งขาแทบไม่มีแรง ไม่เอาน่า ถึงเธอจะไม่ใช่คนชอบออกกำลังกายแต่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนี้นี่นะ  เกวลินกัดฟันเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นมาสวมใส่โดยไม่หันไปมองเจ้าของห้อง กลัวสายตาของเขาตัดสินว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน กระโดดขึ้นเตียงเขาอย่างง่ายดายแบบนี้  หรือบางทีเขาก็คงชินกับผู้หญิงง่ายๆ แบบเธอก็ได้

“ขับรถไหวเหรอ”

“ไหวค่ะ สบายมาก” เธอปนหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกปั่นป่วนในใจ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแต่หาผ้ารัดผมไม่เจอ เธอก้มๆ เงยๆ หาบนพื้นห้อง ไม่อยากทิ้งอะไรไว้กลัวเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอ ‘อ่อย’ ให้เขาคิดถึง

“กลับก่อนนะคะ”  เธอหันมาบอกเจ้าของห้อง แต่ก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเขาลุกขึ้นเดินมาใกล้ ยังดีที่เขาใส่กางเกงบ๊อกเซอร์แล้ว แต่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็ทำให้เธอหายใจติดขัดได้เหมือนกัน แต่เขาเดินมาพร้อมกระเป๋าเงิน