chapter 12. ไรเดอร์สาว

เกวลินยกข้าวกล่องไปใส่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์  สวมหมวกกันน็อกแล้วขับไปโรงพยาบาลเหมือนทุกครั้ง แต่ทุกทีไปถึงที่หมายแล้ว เธอจะโทรหาพยาบาลที่สนิทสนมกันเพื่อนำอาหารขึ้นไปส่ง แต่คราวนี้คนที่ออกมารับอาหารเองกลับเป็นนายแพทย์อิทธิพล

“หมออิฐ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมารับอาหารเอง”  เธอขมวดคิ้วขึ้นมาทันที หรืออาหารจะมีปัญหาทำให้หมออิฐต้องมารับเอง

“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้าไปมา เห็นเธออ้าปากจะถามก็รีบพูดขึ้นมาก่อน “ผมมีเวลาห้านาที จะถามว่าเย็นนี้คุณว่างไหม”

“เย็นนี้...ถ้าหลังหกโมงเย็นก็ว่างค่ะ ตอนห้าโมงมีคิวไปให้ข้าวแมวจรค่ะ ลูกค้าประจำผูกปิ่นโตไว้”   เธอหมายถึงมีคนจ้างให้เธอไปให้ข้าวแมวนั้นแหละ

“ดีครับ ผมหาเพื่อนไปกินหมูกระทะ ถ้าไปกินคนเดียวทางร้านจะบวกค่าเตาเพิ่ม คุณรับงานเพื่อนเที่ยวใช่ไหม ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย ถ้าคุณจะถามว่าทำไมไม่ชวนเพื่อนที่ทำงานไป ก็ตอบเลยว่าผมไม่อยากมีปัญหาว่ามีเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน”

“อ่อ”  เกวลินลากเสียงยาว “ได้ค่ะ หมออิฐจะไปร้านไหนคะ ให้กะทิจองร้านให้เลยไหม” 

หมอหนุ่มบอกชื่อร้านออกไป หญิงสาวพยักหน้ารับ หยิบโทรศัพท์มือถือมากดบันทึกตารางงาน ขณะที่จิ้มๆ ข้อความนั้น เสียงเวรเปลร้องเตือน อิทธิพลดึงแขนหญิงสาวให้หลบมาด้านข้างเพื่อให้บุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนไข้ผ่านไป แต่ร่างเล็กกลับปะทะกับแผงอกกำยำ

“ขอโทษครับ พอดี...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วย” เธอฉีกยิ้มแต่มีหน้ากากอนามัยอยู่ เขาคงไม่รู้ว่าเธอหน้าแดงหรอกนะ “เจอกันตอนหกโมงนะคะ”

“ครับ เจอกันหกโมงเย็น”

อิทธิพลถอนหายใจโล่งอก นี่เขาคิดมุกนัดสาวมาเป็นอาทิตย์ จะนัดตั้งแต่วันแรกที่ค้นหาเบอร์ของเธอ ก็กลัวว่ามันจะเร็วไปหน่อย ได้แต่พยายามทำตัวเป็นปกติ ทั้งที่ในใจมันไม่ปกติ  เห็นเธอทำตัวปกติเขาก็ใจแป๋ว ถ้าไม่เพราะอุบัติเหตุเล็กๆ เมื่อครู่คงไม่รู้ว่าคนตรงหน้าก็หวั่นไหวกับเขาเหมือนกัน

เอาวะ ลองลุยอีกสักครั้งสิไอ้อิฐ ถ้าคนนี้ยังอกหักอีก ก็เตรียมตัวเก็บเงินไปอยู่บ้านพักคนชราจริงๆแล้ว!

...

            ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในร้าน สายตาของคุณหมอหนุ่มก็เห็นมือเรียวโบกไปมาอยู่ด้านใน  เธอสวมยืดพอดีตัวและกางเกงยีนสีเข้ม ยังคงรวบผมเป็นหางม้า ดูง่ายๆ สบายๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไปด้วย

            “มานานหรือยังครับ” เขาถามพลางถอดเสื้อนอกออกพาดที่พนักเก้าอี้ และได้คำตอบคือการชูห้านิ้วของเธอ

            “ห้านาทีค่ะ”  เธอปลดหน้ากากอนามัยออก “กะทิให้พนักงานยกเตาแล้วค่ะ เราต้องตกลงกันก่อนกินนะคะ”

            “ครับ?”  เขามองริมฝีปากสวยจนเพลิน อดคิดถึงคืนที่ได้สัมผัสริมฝีปากเธอไม่ได้ “คุณกะทิว่ายังไงนะครับ”

            “เอ่อ..ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เรียกกะทิก็แล้ว” เธอยกมือปัดเส้นผมเกี่ยวใบหูด้วยความเคยชิน

            “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องผมว่าหมออิฐอีก เรียกพี่อิฐก็พอ”

            “แค่กๆ”  เกวลินถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง นึกถึงตอนที่เขาอยู่บนตัวเธอแล้วบอกให้เรียก ‘พี่อิฐ’

            อิทธิพลกลั้นยิ้ม เขาดีใจที่เห็นว่าเธอก็หวั่นไหวกับเขาเหมือนกัน “หรือเพราะพี่อายุสามสิบสี่แล้ว เลยเรียกพี่ไม่เต็มปาก ถ้างั้นจะเรียกน้าเรียกอาหรือลุงก็ได้”

            “หมอ เอ่อ พี่อิฐไม่แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย” เธอรีบพูดขึ้น “แก่กว่ากะทิแค่สิบสองปีเอง”

            “แค่กๆ”  คราวนี้เป็นเขาที่สำลักทั้งที่ยังไม่ทันได้กินอะไร “สะ...สิบสองปีเลยเหรอ”

            “ค่ะ กะทิอายุยี่สิบสอง พี่อิฐสามสิบสี่ก็น่าจะสิบสองปีนะคะ”  เธอขมวดคิ้ว “หรือกะทิหน้าแก่ค่ะ”

            “ไม่หรอกครับ” 

‘ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่พรากผู้เยาว์’   อิทธิพลได้ฝืนยิ้ม อายุห่างกันแค่รอบเดียวเอง รอบเดียวเท่านั้น!

“ค่ะ คืออย่างนี้นะคะ เราต้องตกลงกันก่อน ค่าอาหารพี่อิฐจ่าย แล้วที่นี่เป็นแบบบุฟเฟ่ต์ พี่อิฐตักอาหารที่พี่อิฐอยากกินไม่ต้องเผื่อกะทิ กะทิก็จะตักของกะทิไม่เผื่อพี่อิฐ เพื่อป้องกันการกินเหลือแล้วเราจะถูกปรับ แบบนี้โอเค.ไหมคะ”

“รับทราบครับ”  เขาพยักหน้ารับ

“พี่อิฐแพ้อาหารอะไรไหมคะ แบบหมึกกุ้งของทะเลอะไรพวกนี้”

“กินได้ไหมครับ”

“ก็นั้นสินะ กะทิส่งมื้อเที่ยงทุกวันก็ไม่เห็นว่าพี่อิฐมีอะไรที่ไม่ชอบกิน”  หญิงสาวหัวเราะเสียงใส เป็นจังหวะที่พนักงานยกเตาถ่านมาวางบนโต๊ะพอดี “พี่อิฐจะไปตักก่อนหรือให้กะทิไปก่อนดีคะ”

“กะทิไปก่อนเถอะ พี่มาเพิ่งมาถึงขอนั่งสักเดี๋ยว กะทิดื่มน้ำอะไรดี  พี่จะสั่งไว้รอ”

“เอาน้ำเปล่าได้ไหมคะ น้ำอัดลมแน่นท้อง” 

อิทธิพลพยักหน้ารับแล้วสั่งพนักงานเสิร์ฟ  หญิงสาวตอบแล้วลุกขึ้นไปตักอาหาร เขามองตามแล้วยิ้มกว้าง คิดถูกแล้วที่อ้างเรื่องหาเพื่อนกิน ว่ากันตามจริงเขากินข้าวคนเดียวบ่อยไป ต่อให้เป็นบุฟเฟ่ต์ประเภทไหนก็ลุยกินคนเดียวได้ แต่เพราะหาเรื่องให้ได้อยู่ใกล้ๆ  ได้รู้จักมากขึ้นอีกนิด แล้วก็อยากเห็นหน้าชัดๆ ไม่มีหน้ากากอนามัยปิดอยู่ และก็ไม่รู้สึกรำคาญเสียงหัวเราะของเธอ กลับฟังแล้วรู้สึกว่ามันหวานใสพอๆ กับเสียงครางกระเส่านั้นแหละ

ฉิบหายล่ะ! ทำไมอดคิดถึงคืนนั้นไม่ได้เสียที!

เกวลินกลับมาพร้อมอาหารที่ต้องการอย่างละนิดละหน่อย เธอเห็นเขาเลิกคิ้วไปเชิงถาม หญิงสาวหัวเราะออกมาแล้วใช้ตะเกียบคีบมันหมูวางบนกระทะที่ร้อนได้ที่พอดี

“อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น นี่เพิ่งเริ่มนะคะ”

“ได้...งั้นก็อย่าตกใจเวลาเห็นพี่กินบ้างละกัน”  เขาหัวเราะแล้วลุกขึ้นไปตักอาหารในส่วนของตัวเอง

เกวลินลอบถอนหายใจ รู้สึกโล่งอกกับท่าทีเป็นกันเองของเขา แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้ดีกว่า...ดีกว่าอะไรไม่รู้ล่ะ แต่ดีมากๆ ก็แล้วกัน  ไม่กี่นาทีต่อมาคุณหมอหนุ่มก็เดินกลับมาพร้อมสามชั้นสไลด์ กุ้ง หมึก และสารพัดผัก ดูท่าเขาตั้งใจมากินจริงๆนั้นแหละ เกวลินเห็นแบบนี้แล้วยิ่งสบายใจ ช่วยบริการปิ้งย่างให้เต็มที่

อิทธิพลยอมรับว่าตัวเองเป็นคนคุยไม่เก่งนัก และติดนิสัยช่างซักถามเพราะเป็นหมอต้องถามอาการคนไข้ เขาจึงฟังเธอพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้เพลินและกินอาหารไปด้วย มองผิวเผินเหมือนกินใครกินมัน แต่เธอคอยดูแลาตลอด แม้กระทั่งกุ้งยังแกะให้  น้ำดื่มก็ไม่ให้พร่อง  และไม่มีทีท่าประหลาดใจที่เห็นเขากินเหมือนตายอดตายยาก เพราะเธอก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน   เป็นความรู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน เพราะปกติเป็นเขาที่ดูแลคนอื่น

“พี่ถามเรื่องของเราได้ไหม”

“คะ?”  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากเตาหมูกระทะ ฝีมือทำอาหารไม่เท่าพี่ชายแต่เรื่องปิ้งย่างแบบนี้งานถนัด  “พี่อิฐอยากถามเรื่องอะไรคะ”