chapter 14. รสชาติคุ้นลิ้น

“ตื่นเต้นเหรอกะทิ” 

วายุเอ่ยถามขณะที่วันนี้ทำหน้าพลขับ ขับรถมาส่งของกับเกวลิน

            “ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็เหมือนกับโกหก”  เกวลินยิ้มแหย “ลูกค้าสั่งขนมไปชิมตั้งเยอะ ไม่รู้จะสั่งของเราประจำไหม พี่ตะโก้ก็อยากมาด้วยเพราะกลัวกะทิโดนหลอก แต่งานที่ร้านไม่มีคนดูก็ไม่ได้ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่วายุที่อุตส่าห์ขับรถมาเป็นเพื่อนกันนะคะ”

            “อย่าคิดมากสิครับ ยังไงพี่ก็เป็นคนมารบกวนกะทิ ทั้งกินทั้งนอนที่บ้าน”

            “รบกวนอะไรกันค่ะ ครอบครัวเดียวกันอย่าพูดอะไรแบบนี้สิ”  เธอหัวเราะเสียงใสออกมา แล้วก็ต้องอ้าปากค้างที่เห็นหมู่บ้านหรูหราตรงหน้า “พี่วายุขับรถมาผิดที่หรือเปล่าคะ”

            “ก็ไม่นะ พี่มาตามแผนที่ บ้านลูกค้าของกะทิอยู่ในหมู่บ้านนี้”

            หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากครุ่นคิด เธอไปบ้านน้าอิ่มสุขบ่อยๆ เพราะต้องไปส่งของ บ้านหลังนั้นเล็กกระทัดรัด เธอก็เลยคิดว่าลูกค้าที่น้าอิ่มสุขแนะนำคงมีฐานะใกล้เคียงกัน แต่นี่...หมู่บ้านแบบนี้ บ้านแต่ละหลังน่าจะหลายสิบล้านเลย สงสัยว่างานขายต้นไม้จะเป็นงานอดิเรกจริงๆ

            “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ขนมที่ตะโก้กับกะทิทำอร่อยอยู่แล้ว ถ้าลูกค้ากดราคาก็โบกมือลาได้ ไม่ต้องไปต่อรองอะไรหรอก”

            “เข้าใจแล้วค่ะ” เกวลินก็คิดแบบนั้นไว้ก่อนแล้ว “ดีจังที่พี่วายุมาด้วย”

            วายุได้แต่ยิ้ม เขาแลกบัตรก่อนเข้าหมู่บ้านแล้วขับไปตามแผนที่ที่ได้มา บ้านหลังใหญ่อลังการอยู่ตรงหน้า เกวลินลดกระจกรถลงแล้วพูดกับรปภ.ที่เฝ้าประตูบ้าน เขาพยักหน้ารับแล้วปล่อยให้วายุขับรถเข้ามาด้านใน

            “ใจเย็นๆ กะทิทำได้อยู่แล้ว”  วายุให้กำลังใจ หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วทำท่ากำหมัด เขาหัวเราะออกมา การได้พบกับการันต์นับว่าเป็นสิ่งดีงามที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว แต่การได้เป็นส่วนหนึ่งของ ‘ครอบครัว’ คือสิ่งที่เขาไม่อาจจะสรรหาคำใดมาบรรยายได้ มันมากกว่าโชคดี ขนาดครอบครัวแท้ๆ ของเขายังมอบให้ไม่ได้เลย

            เกวลินลงจากรถก็พบว่าแม่บ้านออกมาต้อนรับ เธอยิ้มแม้สวมหน้ากากอนามัยก็ตาม  หญิงสาวเดินไปเปิดประตูหลังรถ แต่วายุรีบเข้ามาช่วยและส่งยิ้มให้กำลังใจ วายุถือกล่องขนมลงจากรถเดินตามแม่บ้านเข้าไปด้านใน   หญิงสาวไม่อยากเสียมารยาทแต่ก็อดกวาดตามองบ้านหลังนี้ไม่ได้ เรียบง่ายแต่หรูหรา ตบแต่งอย่างพอเหมาะพอดี ไม่กี่นาทีต่อมาคุณลาวัลย์ก็เดินออกมาพร้อมคุณเกริก เธอวางกล่องขนมบนโต๊ะที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้รอแล้วยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

            “ขอบใจนะ อุตส่าห์มาส่งด้วยตัวเอง”

            “ร้านเรามีบริการส่งถึงบ้านอยู่แล้วค่ะ” เกวลินตอบแล้วเปิดกล่องขนมเพื่อแนะนำขนมแต่ละชนิดที่นำมา แต่ดูเหมือนเกริกจะสนใจวายุมากกว่า เพราะจ้องหน้าอีกฝ่ายจนวายุต้องก้มหน้าหลบสายตา

            “อ้อ! ลืมแนะนำไปค่ะ นี่พี่วายุเป็นเพื่อนพี่ชายของกะทิเองค่ะ”

            “สวัสดีครับ”  วายุยกมือไหว้แล้วทำเป็นยุ่งกับขนมตรงหน้า

            “คุ้นๆ หน้าจัง”  คุณเกริกโคลงศีรษะไปมา “แก่แล้วจริงๆสินะ”

            “แก่อะไรกันค่ะ” เกวลินหัวเราะเสียงใส “ถ้าคุณน้าแก่ กะทิก็วัยกลางคนแล้วค่ะ”

            เกริกหัวเราะชอบใจ  แต่เขาคุ้นหน้าวายุ หน้าตาเหมือนลูกชายของเพื่อน ไม่ได้เห็นหน้ากันหลายปีแล้ว แต่เพื่อนบอกว่าลูกไปอยู่เมืองนอกนี่นะ แต่มาด้วยกันกับยัยหนูกะทิ คงไม่ใช่แฟนกันหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...ก็ได้แต่เสียดาย

            “วันนั้นชิมขนมของหนูไป อร่อยถูกปากมาก ปกติน้าไม่กินขนมไทยเพราะมันหวาน แต่ของหนูกะทิ หวานกำลังดี” ลาวัลย์ชวนคุยแล้วกวาดตามองดูขนมตรงหน้า “สวยๆ ทั้งนั้นเลย”

            “นี่ขนมเสน่ห์จันทร์ มีส่วนผสมของผงลูกจันทน์ป่น ได้กลิ่นลูกจันทร์แท้ค่ะ ขนมน้ำดอกไม้ ได้กลิ่นดอกมะลิอ่อนๆ  ขนมสัมปันนี เห็นสีพาสเทลแบบนี้ใช้สีธรรมชาตินะคะ แล้วก็ข้าวเหนียวหน้าสังขยาโบราณใช้ไข่เป็ดค่ะ แล้วก็มีหน้ากุ้ง หน้าปลาแห้ง หน้ากระฉีกที่ใช้มะพร้าวทึนทึกขูดเส้นกับน้ำตาลมะพร้าวค่ะ  ทำเป็นคำเล็กๆ เหมาะกับเป็นของว่างค่ะ”

            “ว่าจะรอลูกชายมาช่วยชิม แต่ป่านนี้ยังมาไม่ถึงบ้านเลย” คุณลาวัลย์ส่ายหน้าไปมา นี่ขนาดอยู่กรุงเทพแท้ๆ ถ้าอยู่ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศจะไม่บ่นเลย “ขอชิมเลยได้ไหมจ๊ะ”

            “เชิญค่ะ”

            เกวลินยืนลุ้นดูสีหน้าลูกค้าทั้งสอง เห็นรอยยิ้มพอใจบนใบหน้าแล้วก็อดดีใจไม่ได้ เธอหันมาทางวายุเผลอคว้ามือเขาแล้วบีบแน่น ชายหนุ่มตบหลังมือเบาๆ ไม่คิดว่าลูกค้าของเกวลินจะเป็นคุณเกริกกับคุณลาวัลย์ ทั้งสองใจดีมีเมตตา ยังไงเกวลินต้องได้ออเดอขนมแน่นอน

            เสียงรถจอดหน้าบ้าน ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเด็กวัยสามขวบวิ่งถลาเข้ามากอดเอวคุณลาวัลย์ ดวงหน้ากลมแก้มยุ้ยส่งยิ้มกว้างแล้วเรียก

            “คุณย่าคับ(ครับ)”

            “หลานยายมาพอดี มาดูสิ ขนมสวยๆ ยาสั่งไว้รอหลานเลยนะเนี้ย”  คุณลาวัลย์ลูบหัวเด็กน้อย จะให้อุ้มคงอุ้มไม่ไหวแล้ว ประเดี๋ยวเอวเคล็ดลำบากลูกชายคนเล็กต้องมาดูแลอีก

            “เจ้าหินกับเจ้าดินอยู่ไกลยังมาถึงบ้านก่อนคนอยู่ใกล้” คนเป็นพ่อส่ายหน้าไปมา แต่เห็นหน้าหลานแล้วก็ชื่นใจ

            “น้องทำงานนี่พ่อ”  พี่ชายคนโตแก้ตัวให้น้องชายคนเล็ก และมักเป็นแบบนี้เสมอ พ่อกับแม่คาดหวังกับน้องชายคนเล็กที่เป็นหมอ หวังให้ทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง แต่น้องชายกลับทำงานที่โรงพยาบาลของรัฐ บ่นมากก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวย้ายไปทำงานโรงพยาบาลต่างจังหวัด เอาเถอะ ถึงยังไงก็อยู่ในกรุงเทพ พอจะเรียกตัวได้สะดวก  เขาเองต้องดูงานที่บริษัทไปมาต่างประเทศ ภรรยาเองก็อยากแยกครัวมีบ้านของตัวเอง พ่อแม่ไม่ได้ขัดอะไรและเข้าใจดี ส่วนน้องชายคนรองดูงานประจำที่ต่างจังหวัด เดือนสองเดือนจะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่สักครั้งตามสะดวก

            “ขนมหน้าตาน่ากินจังค่ะคุณแม่” สะใภ้คนโตพูดขึ้น

            “ชิมสิลูก แม่สั่งมาเยอะ ว่าจะสั่งไว้เป็นของว่างเวลาประชุมที่บริษัท เบื่อแล้วขนมปังขนมฝรั่ง กินขนมไทยดูบ้าง”

            หญิงสาวชิมขนมในกล่องแล้วก็พยักหน้ารับ “อร่อยจริงๆค่ะคุณแม่”

            “แม่สั่งมาเยอะ กลับบ้านก็เอาไปด้วย”  คุณลาวัลย์บอก “เจ้าหิน ลองชิมดู”

            “แม่ชิมแล้วผ่านก็โอเค.แล้วครับ” ชายหนุ่มหัวเราะแล้วอดมองทางหญิงสาวตัวเล็กไม่ได้

            “นี่หนูกะทิ หลานพี่อิ่มสุข เป็นคนทำขนม”  เกริกอธิบายสั้นๆ

            “คือจริงๆ กะทิไม่ใช่หลานน้าอิ่มสุขหรอกค่ะ” เกวลินโบกมือไปมา “กะทิแค่บังเอิญรู้จักน้าอิ่มสุขที่โรงพยาบาล แล้วพอดีที่บ้านรับทำข้าวกล่อง น้าอิ่มสุขเลยผูกปิ่นโตไว้ เป็นอาหารสำหรับคนที่เป็นเบาหวานค่ะ ก็เลยสนิทกัน เวลาน้าอิ่มสุขอยากออกไปข้างนอกก็ให้กะทิพาไปค่ะ”