เข้าสู่ระบบแชร์
chapter 16. พี่ชอบกะทิ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-09 00:16:02เกวลินรู้สึกหน่วงที่ไหล่จึงเหลือบตามอง ปรากฏว่าคนชวนดูหนังกลับหลับไปแล้ว คิดจะปลุกเขาแต่เสียงกรนเบาๆ ทำให้เปลี่ยนใจปล่อยให้หลับต่อแล้วตัวเองก็ดูหนังพร้อมกับกินป๊อปคอร์น
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ อิทธิพลถูกเสียงหวานกระซิบปลุก
“พี่อิฐค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ พี่อิฐ”
“ขออีกห้านาที”
“หนังจบแล้วนะคะ”
“หนัง...หนังอะไร เฮ้ย!”
คราวนี้เป็นอิทธิพลที่สะดุ้งแล้วดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง เขากวาดตามองไปรอบๆ แล้วก็ต้องยกมือลูบหน้า นี่เขาเผลอหลับไปจริงๆ สินะ
“ใจเย็นๆค่ะ นี่ในโรงหนังไม่ใช่โรงพยาบาล” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “เรารอออกคนสุดท้ายก็ได้ค่ะ”
“ขอโทษนะครับ พี่เพลียเลยหลับไป” เขาลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปคว้าข้อมือให้เธอเดินตามเขาออกมา
“ไม่เป็นไรค่ะ กะทิดูหนังแทนไปแล้ว อยากให้เล่าให้ฟังก็ได้นะคะ”เธอมองข้อมือตัวเองแล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่หัวใจเต้นรัว
“พี่เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าสักเดี๋ยวนะ”
“กะทิก็จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มแล้วแยกไปเข้าห้องน้ำ
อิทธิพลเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า จบกัน... อุตส่าห์วางแผนมาอย่างดีแต่ดันหลับไปได้ แต่ยังเหลือไปกินข้าวต่อนี่น่า รอบนี้ต้องไม่พลาด เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำบนใบหน้าแล้วก็เดินออกมา คนตัวเล็กยืนรออยู่หน้าตู้ตุ๊กตาอะไรสักอย่าง
“ดูอะไรอยู่ครับ” เขาถามขณะที่ก้าวไปยืนซ้อนด้านหลัง “อยากได้เหรอครับ”
“เปล่าค่ะ แค่ยืนดูเฉยๆ คิดว่าถ้าอยากได้จริงๆ เอาตังค์ไปซื้อตุ๊กตาน่าจะดีกว่าหยอดเหรียญแล้วคีบเอา” เธอหัวเราะร่วนแล้วเอี้ยวตัวมองเขา ทำให้เพิ่งรู้ว่าเขายืนซ้อนอยู่ใกล้มากขนาดนี้
“แน่ใจนะ” เขายิ้ม “จะลองดูไหม ต้องแลกเหรียญใช่ไหม”
“ไม่เอาค่ะ เสียดายเงิน” เธอรีบห้ามเข้าไว้ก่อน
“ถ้างั้นไปหาอะไรกินกัน คิดได้หรือยังว่าอยากกินอะไร” เขาถามแต่ไม่ได้คำตอบจึงมองสีหน้าของหญิงสาว กลัวเธอจะอึดอัดกับการอยู่กับคนอายุมากกว่าถึงสิบสองปีอย่างเขา
“กะทิพูดตรงๆ ได้ใช่ไหมคะ”
“ได้สิครับ”
“พี่อิฐเพลียมากขนาดนี้ กลับคอนโดไปพักผ่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ” เกวลินพูดด้วยความห่วงใย “พี่อิฐอย่าเข้าใจผิดนะคะ กะทิไม่ได้เบื่อหรือรำคาญที่อยู่กับพี่อิฐ แต่กะทิเป็นห่วง ซื้อของกินไปกินที่บ้านนอนดูหนังพักผ่อนจะดีกว่าไหมคะ ทีหลังก็อย่าไปเสียดายตั๋วฟรีเลยค่ะ เวลาของพี่อิฐมีค่ามากนะคะ”
“ถ้าอยู่ห้องพี่ก็อยู่คนเดียว แต่ถ้าอยู่ที่นี่ก็ยังมีกะทิอยู่ด้วยนี่”
ดวงตากลมใสกะพริบตาปริบๆ อิทธิพลยกมือขึ้นเสยผมแก้เขิน ตัดสินใจพูดอย่างตรงไปตรงมา ช่างเถอะ! อย่างมากก็แค่อกหักอีกรอบ
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ที่ชวนกินบุฟเฟ่ต์กับดูหนังก็เพราะอยากเจอกะทิ”
“คะ?” ดวงตาคู่งามมีแววงุนงง
“พี่ชอบกะทิ”
เขาพูดออกมาจนได้
“คะ?” เธอยังทำหน้างง “พี่อิฐชอบกะทิ...ชอบแบบไหนคะ พี่ชายน้องสาวเหรอ”
“บ้าสิ พี่ชายน้องสาวจะมีอะไรกันได้ไง ก็ต้องแบบแฟนแบบคนรักสิ” เขาทำตาดุใส่ ปกติเธอหัวไวจะตาย เรื่องแค่นี้ทำไมทำหน้าเข้าใจยากจัง
“พี่อิฐชอบกะทิ” หญิงสาวชี้หน้าตัวเอง
“อืม พี่ชอบกะทิ” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แต่พี่อายุมากกว่าตั้งสิบสองปี พี่ก็เลยนัดกินบุฟเฟ่ต์ ดูหนังแล้วตั้งใจว่าจะไปกินข้าว ดูปฏิกิริยาว่ากะทิมีใจให้พี่บ้างไหม”
เกวลินพูดอะไรไม่ออก คนที่เธอแอบรักมาตั้งแต่ม.5 คนที่เธอเฝ้ามองอยู่ไกลๆ แต่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วขอคบกับเธอเป็นแฟน
เอ๊ะ! เขาขอเธอเป็นแฟนหรือยังนะ
“พี่ตั้งใจจะพูดในสถานการณ์และสถานที่ที่ดีกว่านี้ แต่มาถึงตอนนี้แล้ว ถ้าไม่เคลียร์ให้เข้าใจคงไม่ได้แล้ว” เขามองหญิงสาวที่ยังยืนนิ่งอยู่ เขาโน้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม “คำตอบล่ะครับ พี่รอฟังอยู่”
“คำตอบ...”
“ถ้าคุณตอบตกลงในสิบวินาทีนี้ เรามีโปรโมชั่นเด็ดนำเสมอ ได้แฟนแถมคนรัก รับรองดูแลอย่างดี สายเปย์ตัวพ่อ รักเดียวใจเดียวไม่คบซ้อน ไม่สร้างโลกที่สามสี่ห้ากับใครแน่นอน”
เกวินหลุดหัวเราะออกมา ไม่คิดว่าคนหน้านิ่งอย่างเขาจะมีมุกตลกเหมือนกัน
“ค่ะ”
“ค่ะถือเป็นคำตอบสุดท้าย เอ๊ะ! กะทิตอบตกลงเป็นแฟนพี่แล้วใช่ไหมครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ “ถ้าพี่อิฐไม่อายมีแฟนเป็นแม่ค้า เป็นไรเดอร์ เป็นเพื่อนเที่ยว กะทิก็ยินดีคบกับพี่อิฐค่ะ”
“มีอะไรน่าอาย กะทิทำงานสุจริตแล้วพี่ก็ชอบที่กะทิเป็นแบบนี้”
‘ตอนนี้ก็พูดได้ แต่คบไปก็ไม่แน่’
หญิงสาวบอกตัวเองในใจ แต่ช่างเถอะ เธออยากมีช่วงเวลาที่ดี จากที่เคยแอบรักและมองอยู่ห่างๆ วันนี้สามารถจับมือเขาโดยไม่ต้องกังวลสายตาใคร แค่นี้ก็ดีใจแล้ว
“กะทิมีเรื่องที่ต้องตกลงกับพี่อิฐอีกเรื่องค่ะ”
“ว่าไงครับ”
“ถ้าวันหนึ่งเราเลิกกัน ขอให้เราจบกันดีๆ ไม่คิดแค้นต่อกัน”
“พี่ไม่ทำแบบนั้นนอน” เขาสูดลมหายใจลึกแล้วจับมือหญิงสาวไว้ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะไม่ทำร้ายกะทิ ทั้งกายและใจ”
“กะทิก็สัญญาค่ะ จะไม่ทำร้ายจิตใจพี่อิฐ ถ้าวันหนึ่งเราไปไม่รอดก็เหลือความเพื่อนหรือพี่น้องไว้นะคะ”
“ครับ พี่สัญญา”
“แล้ว...ตอนนี้พี่อิฐจะกลับไปพักผ่อนได้หรือยังคะ” เธอเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“แล้ว...ถ้าพี่ชวนกะทิกลับไปห้องด้วยกันจะได้ไหม”
แก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นมา “พี่อิฐลืมไปหรือเปล่า กะทิเคยไปห้องพี่อิฐมาแล้ว”
“ก็กะทินั้นแหละ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่จะรุกก็ไม่กล้าต้องคิดวางแผนสารพัด” เขาบีบปลายจมูกของเธอเล่น
“อย่าบอกว่าซื้อป๊อปคอร์นเป็นถังด้วยนะคะ” เธอหัวเราะออกมา “ก็กะทิคิดว่าพี่อิฐเมาเลยไม่อยากพูดถึงเรื่องคืนนั้น”
“ถ้างั้นไปที่ห้องพี่นะครับ คราวนี้ไปในฐานะแฟน พี่อยากนอนกอดแฟนไม่อยากถูกทิ้งให้นอนคนเดียว”
ท่าทางออดอ้อนของเขาทำให้เธอหัวเราะ ใครจะไปรู้ว่าหมออิฐที่ชอบทำหน้านิ่งจะมีโมเม้นต์แบบนี้ได้ เธอพยักหน้ารับอย่างเขินๆ หญิงสาวหลุบตามองนิ้วมือเรียวยาวที่ประสานเกาะกุมมือเธอไว้ เธอบีบมือของเขากลับ ชายหนุ่มหันมามองเล็กน้อยแล้วยิ้มให้
เพียงแค่นี้หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหวังให้เขากุมมือไว้ให้นานเท่าที่จะเป็นไปได้ .
บทที่เกี่ยวข้อง
หมอขาอย่ากินดุ chapter 17. พูดคำหวานๆ หน่อยสิคะ
ลมหายใจหอบแรงผสานเสียงครางกระเส่าของคนสองคนในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ทว่าเรือนร่างเปลือยเปล่ากลับอาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือแกร่งจับเอวคอดไว้มั่นขยับสะโพกสวนรับจังหวะของคนที่นั่งอยู่ด้านบน “พี่อิฐ...” หญิงสาวครางเสียงหวาน สองมือเกาะกุมไหล่เขาไว้เพื่อโยกตัวขึ้นขย่มลำเอ็นที่กำลังสร้างความเสียวซ่านอยู่ในขณะนี้ ปากร้อนของเขาครอบครองยอดอก ดูดดึงและไล้เลียจนเปียกชุ่มแทบแยกไม่ออกว่าเหงื่อหรือน้ำลาย “เร็วอีกสิครับ พี่จะเสร็จแล้ว” “...ไม่ไหวแล้วนะคะ...” “เสร็จพร้อมกันนะครับ” น้ำเสียงแหบพร่า ฟังดูทั้งบงการและออดอ้อนในเวลาเดียวกัน ยกเว้นก็แต่การเคลื่อนไหวดุดันที่ทำให้หญิงสาวที่อยู่ด้านบนส่ายหน้าไปมา เลื่อนมือมากอดเขาแน่น ฟุบหน้ากับบ่าแล้วกัดเข้าไปคำใหญ่แทนการส่งเสียงหวีดร้องเมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าจนเกร็งกระตุกเพราะถึงจุดสุดยอด “เยี่ยม...อา....” อิทธิพลคำรามออกมา ปลดปล่อยความหิวกระหายจนหมดสิ้น ร่องรักที่บีบรัดแน่นทำให้เขาต้องซูดปากตามอีกครั้ง ทั้งสองปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง เกวลินจึงเงยหน้าขึ้นแล้วทุบแผ่นอกเขาไปสองสามที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09หมอขาอย่ากินดุ chapter 18. เป็นผู้ใหญ่ตีก้นได้
“คนบ้า!” เกวลินหันมาแยกเขี้ยวใส่ “กะทิไม่ใช่เด็กๆ นะ อย่ามาตีก้นกันสิ!”“เป็นผู้ใหญ่ก็ตีก้นได้ รอบหน้าจะสาธิตให้ดู”อิทธิพลยักคิ้วให้คนรัก หญิงสาวไม่อยากต่อปากต่อคำด้วยจึงรีบเข้าไปในห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มฮัมเพลงในลำคออารมณ์ดีเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาสวม อยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วยกัน แต่ก็รู้ว่ามันเร็วเกินไป ความสัมพันธ์ที่เขาเคยคิดไว้ว่าค่อยเป็นค่อยไป มันผิดแผนกลายเป็นก้าวกระโดด สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ปัญหาอะไร กลัวว่าหญิงสาวจะคิดว่าคบกันเพราะติดใจเรื่องเซ็กส์ แต่เขาชอบเธอจริงๆเกวลินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดเดิมเรียบร้อย ผมยาวยังชื้นอยู่จึงไม่ได้รวบผม อิทธิพลกวักมือเรียกให้เธอไปนั่งใกล้ๆ แล้วเขาก็หยิบหวีมาแปรงผมให้“ชอบรวบผมเป็นหางม้าเหรอ ตั้งแต่เจอกันพี่ก็เห็นเราทำผมทรงเดียว”“มันสะดวกค่ะ เวลาทำงานก็คล่องตัว” นอกจากแม่กับพี่ชายแล้วเพิ่งเคยมีคนอื่นมาหวีผมให้แบบนี้ เล่นเอาเกวลินเคลิ้มไปเหมือนกัน“แล้ว...ชอบใส่สปอร์ตบราเหรอ พี่เห็นสองครั้งแล้ว”คราวนี้เธอหัวเราะพรืดออกมา “ขอโทษที่มันไม่เซ็กซี่เร้าใจ แต่มันสบายตัวนี่ค่ะ”“พี่ไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวนะ คือ...เอ่อ...กะทิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09หมอขาอย่ากินดุ chapter 19. ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ
‘ไม่ว่ายังไง วายุก็เป็นลูกของแม่ ลูกไปเถอะ ไปใช้ชีวิตที่ลูกต้องการ’ ‘แต่ผมเป็นห่วงแม่’ ‘มันคงเป็นเวรกรรมของแม่เอง ลูกไปเถิดนะ แม่อยากเห็นลูกมีความสุข’ วันที่ออกจากบ้านมีเงินติดตัวมาไม่กี่พันบาท เสื้อผ้าไม่กี่ชุดและสะพายกีต้าร์ออกมา พ่ออายัติเงินในบัญชีและบัตรเครดิต เขาจำต้องหาห้องเช่าราคาถูก ทำงานร้องเพลงตามผับบาร์ ต้องวิ่งรอกหลายที่ต่อคืนเพื่อจะได้มีเงินพอใช้จ่าย ชีวิตมันไม่ได้สวยงามสะดวกสบายแต่ก็แลกมากับความสุขใจ จนกระทั่งได้เจอกับการันต์ที่มากินเหล้าที่ในคืนที่เขาร้องเพลงอยู่ ความสัมพันธ์ค่อยๆ พัฒนาขึ้น การันต์ช่วยดูแลเขาจนได้ได้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ เขาหัวเราะขื่นๆ นึกถึงวันที่ได้พบคุณเกริกกับคุณลาวัลย์ ทั้งสองเป็นเพื่อนของบิดาของเขา แต่คงจำเขาไม่ได้เพราะไม่ได้พบหน้ากันหลายปี พ่ออับอายถึงขนาดปล่อยข่าวว่าลูกไปอยู่เมืองนอกเชียวหรือ? ยังดีที่เขาโทรหาแม่อยู่บ่อยๆ พอรู้ว่าแม่ยังสบายดีอยู่จึงไม่ค่อยกังวลนัก เพล้ง! เสียงของตกแตกทำให้วายุตื่นจากภวังค์แล้วหันไปมองที่ต้นเสียง การันต์ยืนนิ่งงันมองแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09หมอขาอย่ากินดุ chapter 20. เป็นแฟนครับ
“ขอบคุณมากครับ” อิทธิก้มศีรษะให้เล็กน้อย เขาถอยออกมาให้พยาบาลทำแผลเกวลินจนเสร็จ เวรเปลเข็นรถมารอรับคนเจ็บไปเอ็กซ์เรย์และสแกนสมอง อิทธิพลเดินเข้าไปสอบถามคุณหมอท่านเดิมอีกครั้งก่อนเดินตามเกวลินไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวได้แต่รู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่ถูก เขาไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่ถาม ยิ่งกดดันจนเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง จนเสร็จสิ้นกระบวนการตรวจร่างกายและหมอสรุปว่าเธอบาดเจ็บแค่ภายนอก และให้ฉีดวัคซีนป้องกันการเป็นบาดทะยัก“นั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวผมไปรับยาให้เอง” เขาพูดแล้วรับใบรับยาของเกวลินมา เขาไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำแต่เดินหายไปทิ้งเธอนั่งบีบมือตัวเองไปมาบนรถเข็น เขาหายไปราวสิบนาทีแล้วเดินกลับมาพร้อมถุงยา อาจเพราะเป็นหมอไปรับยาเองเลยได้เร็วกว่า เขาคงรีบร้อนมาดูเธอ เสื้อกาวน์ก็ไม่ได้ถอด ตอนนี้ก็บ่ายแล้ว เขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยสินะ หญิงสาวรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีกจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอิทธิพลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ได้ถามเธอด้วยซ้ำว่าไปทำยังไงถึงประสบอุบัติแบบนี้ เขาปรับอารมณ์ตัวเองแล้วเอ่ยขึ้น“โทรบอกพี่ชายให้มารับสิ”“คะ?” เกวลินเงยหน้าขึ้น ทวนสิ่งที่ได้ยินแล้วส่ายหน้าไปมา“แผลนิด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09หมอขาอย่ากินดุ chapter 1. ได้ยินว่า...
“ได้ยินว่าหมออิฐอกหักอีกแล้ว” “พูดเป็นเล่น เห็นหวานออกสื่อขนาดนั้น” “ก็ไม่รู้สินะ แต่ที่แน่ๆ หมออิฐอัพเดทสถานะโสดแล้วจ้า” “แต่เหมือนได้ยินว่าหมออิฐก็เพิ่งอกหักไม่ใช่เหรอ” “สี่ปีอกหักสามหนเลยนะ ธรรมดาที่ไหน” “หมออิฐก็เป็นคนดีอยู่นะ ทำไมอกหักบ่อยจัง” “อยากรู้ก็ไปดามอกให้หมออิฐดูสิ” บทสนาของบรรดาพยาบาลสาวดึงดูดความสนใจของเกวลิน เธอไม่ได้ชอบสนใจเรื่องของคนอื่น แต่ที่สนใจก็เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ ‘หมออิฐ’ หรือ ‘นายแพทย์อิทธิพล’ ผู้ชายที่เธอแอบรักข้างเดียวมานาน “อ้าว น้องกะทิมาส่งข้าวเองเลยเหรอ” พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยทักเมื่อเห็นแม่ค้าหน้าหวานเข้ามาพร้อมถุงใส่กล่องอาหารนับสิบกล่อง “ค่ะ วันนี้พี่ตะโก้ต้องเอารถไปซ่อมค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง แม้มีหน้ากากอนามัยปิดครึ่งใบหน้าก็ตาม “มีน้ำใบเตยด้วยค่ะ อันนี้แถมฟรี” “น่ารักจังเลย ขอให้ขายดีนะจ๊ะ” พยาบาลสาวรับถุงอาหารมาแล้วหยิบมือถือมาโอนค่าอาหารที่สั่งไว้ “เอ่อ... หมออิฐกลับมาจากโรงพยาบาลสนามแล้วเหรอค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02หมอขาอย่ากินดุ chapter 2. ใครกันนะ หักอกหมออิฐได้ลง.
แต่หมออิฐคงจำเธอไม่ได้ เขาเคยเป็นลูกค้าประจำของร้าน มานั่งดื่มและฟังเพลงเดือนละครั้งสองครั้ง เขาก็เหมือนคนอื่น มาดื่ม มาฟังเพลง มาผ่อนคลาย เธอไม่เคยเข้าไปทักเขาสักที เพราะหลายครั้งที่เขามาก็มีหญิงสาวมาด้วยเสมอ แต่คืนนั้นเธอถูกลูกค้าเมาลวนลามและบังเอิญเขาเข้ามาช่วย การันต์รู้เข้าจึงเลี้ยงเครื่องดื่มแทนคำขอบคุณ ทำให้นับตั้งแต่นั้น เธออยากรู้จักนายแพทย์อิทธิพลหรือหมออิฐมากยิ่งขึ้น และรู้ว่าเขามีหญิงสาวคบอยู่ด้วย เธอจึงพอใจกับการเฝ้ามองและติดตามเขาอยู่ห่างๆ จนกระทั่งการันต์ต้องปิดผับมาเปิดร้านอาหารตามเดิม และมีบริการเดลิเวอรี่ มีลูกค้าที่ทำงานที่โรงพยาบาลให้เธอนำข้าวกล่องไปส่ง ทำให้เธอได้พบหมออิฐอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ไม่เคยอยู่ในสายตาเขาอยู่ดี แต่ เธอใส่ใจรายการอาหารของหมออิฐเป็นพิเศษ ทำให้จำได้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร คนที่ดูเหมือนง่ายๆอะไรก็ได้จึงไม่ง่ายอย่างที่คิด “ตั้งแต่สั่งข้าวกล่องมา หมออิฐชอบกินข้าวกล่องร้านของหนูกะทิที่สุด แกเรื่องมากจริงๆ ผัดกระเพราต้องเป็นผัดกระเพรา ไม่ใส่ถั่วฝักยาวหรือแคร์รอต เมนูปลาต้องไม่คาว ถ้าวันไหนสั่งไข่ดาว ต้องให้ไข่ดาวเยิ้มๆ ไข่ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02หมอขาอย่ากินดุ chapter 3. หมออิฐ
“ผมสามสิบกว่าแล้วนะพ่อ เรียนจบมีงานทำแล้ว แค่ยังหาเมียไม่ได้แค่นั้นเอง แล้วเดี๋ยวนี้ใครเขามาคิดเรื่องพวกนี้กันเล่า”“เอาน่าๆ พ่อลูกคู่นี้ก็คุยกันดีๆ ไม่เป็นหรือไง” แม่ออกโรงห้ามทัพก่อนที่พ่อลูกจะปะทะฝีปากกันมากไปกว่านี้ “พ่อกับแม่ก็แค่เป็นห่วง แต่ถ้าแกอยากอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตก็เตรียมวางแผนซื้อประกันชีวิตหรือดูบ้านพักคนชราไว้ก็ดีนะลูกนะ”คราวนี้เขาถึงกับหน้าหน้ายู่ อายุแค่สามสิบสี่ให้วางแผนใช้ชีวิตที่บ้านพักคนชรา แต่พ่อกลับหัวเราะพรืดออกมาแล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่ บ้านนี้มีลูกชายสามคน พี่ชายสองคนแต่งงานแยกกันไปสร้างครอบครัวของตัวเอง ส่วนเขาที่ยังโสดแต่ไม่อยากอยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่ ย่องไปซื้อคอนโดไว้ซุกหัวนอน แต่ก็กลับบ้านทุกเดือน เช่นเดียวกับพี่ชายทั้งสองที่แวะเวียนพาลูกมาเยี่ยมคุณปู่คุณย่าบ่อยๆ แต่พอกลับไปแล้วบ้านก็เงียบ ตอนนี้พ่อที่เกษียณตัวเองมาปลูกต้นไม้เล็กๆ น้อยๆ ขายเป็นงานอดิเรกจึงว่างมาเทศนาสั่งสอนเกมบังคับให้เขาแต่งงานเสียทีชายหนุ่มเผลอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่ได้อยากอยู่เป็นโสดนี่ คนล่าสุดที่เพิ่งเลิกลากันไปก็เพราะทัศคติไม่ตรงกัน คนเป็นหมอก็ไม่ใช่ว่าอยากเปิดคลินิก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02หมอขาอย่ากินดุ chapter 4. เกวลิน
“แวะเอาข้าวไปให้แมวจรค่ะ เลยมาช้าไปนิดหนึ่ง” เกวลินยิ้มทะเล้นแล้วหันไปทางวายุ “หิวจังเลยค่ะ มีอะไรกินบ้างคะ” “ตะโก้ทำไข่พะโล้ไว้ แล้วก็มีทอดมันปลากราย น้องกะทิจะกินเลยไหม พี่จะอุ่นกับข้าวให้กินร้อนๆ” “กินเลยดีกว่าค่ะ กินข้าวแล้วกะทิจะได้ไปอาบน้ำ” พูดจบก็เช็ดมือกับผ้าเช็ดมือที่แขวนอยู่ด้านข้างแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว พี่ชายส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบจานตักข้าวให้น้องสาว เขาทำหน้าที่ทุกอย่างในบ้านเป็นแทนแม่ที่ตายจากไปได้ห้าปีแล้ว ส่วนพ่อแท้ๆ นั้นทออดทิ้งไปตั้งแต่เกวลินอายุได้สิบขวบ เดิมทีอยู่กันสองคนพี่น้อง แต่ตอนนี้ชีวิตเขามี ‘วายุ’ เพิ่มเข้ามาเป็นหนึ่งในครอบครัวของเขา แรกทีเดียวก็กลัวน้องสาวจะรับไม่ได้ แต่หลังจากคบหาดูใจในฐานะ ‘คนรัก’ มาสองปี และเมื่อลองถามเกวลินดู น้องสาวไม่ขัดข้องอะไร เขาจึงให้วายุย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน เกวลินเองไม่ติดขัดที่รู้ว่าพี่ชายมีคนรักเป็นผู้ชาย ยุคนี้แล้ว เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดา วายุเข้ามาอยู่ร่วมบ้านได้สองเดือนแล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร แถมยังคอยดูแลเธออีกด้วย ก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02
บทล่าสุด
หมอขาอย่ากินดุ chapter 20. เป็นแฟนครับ
“ขอบคุณมากครับ” อิทธิก้มศีรษะให้เล็กน้อย เขาถอยออกมาให้พยาบาลทำแผลเกวลินจนเสร็จ เวรเปลเข็นรถมารอรับคนเจ็บไปเอ็กซ์เรย์และสแกนสมอง อิทธิพลเดินเข้าไปสอบถามคุณหมอท่านเดิมอีกครั้งก่อนเดินตามเกวลินไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวได้แต่รู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่ถูก เขาไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่ถาม ยิ่งกดดันจนเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง จนเสร็จสิ้นกระบวนการตรวจร่างกายและหมอสรุปว่าเธอบาดเจ็บแค่ภายนอก และให้ฉีดวัคซีนป้องกันการเป็นบาดทะยัก“นั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวผมไปรับยาให้เอง” เขาพูดแล้วรับใบรับยาของเกวลินมา เขาไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำแต่เดินหายไปทิ้งเธอนั่งบีบมือตัวเองไปมาบนรถเข็น เขาหายไปราวสิบนาทีแล้วเดินกลับมาพร้อมถุงยา อาจเพราะเป็นหมอไปรับยาเองเลยได้เร็วกว่า เขาคงรีบร้อนมาดูเธอ เสื้อกาวน์ก็ไม่ได้ถอด ตอนนี้ก็บ่ายแล้ว เขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยสินะ หญิงสาวรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีกจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอิทธิพลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ได้ถามเธอด้วยซ้ำว่าไปทำยังไงถึงประสบอุบัติแบบนี้ เขาปรับอารมณ์ตัวเองแล้วเอ่ยขึ้น“โทรบอกพี่ชายให้มารับสิ”“คะ?” เกวลินเงยหน้าขึ้น ทวนสิ่งที่ได้ยินแล้วส่ายหน้าไปมา“แผลนิด
หมอขาอย่ากินดุ chapter 19. ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ
‘ไม่ว่ายังไง วายุก็เป็นลูกของแม่ ลูกไปเถอะ ไปใช้ชีวิตที่ลูกต้องการ’ ‘แต่ผมเป็นห่วงแม่’ ‘มันคงเป็นเวรกรรมของแม่เอง ลูกไปเถิดนะ แม่อยากเห็นลูกมีความสุข’ วันที่ออกจากบ้านมีเงินติดตัวมาไม่กี่พันบาท เสื้อผ้าไม่กี่ชุดและสะพายกีต้าร์ออกมา พ่ออายัติเงินในบัญชีและบัตรเครดิต เขาจำต้องหาห้องเช่าราคาถูก ทำงานร้องเพลงตามผับบาร์ ต้องวิ่งรอกหลายที่ต่อคืนเพื่อจะได้มีเงินพอใช้จ่าย ชีวิตมันไม่ได้สวยงามสะดวกสบายแต่ก็แลกมากับความสุขใจ จนกระทั่งได้เจอกับการันต์ที่มากินเหล้าที่ในคืนที่เขาร้องเพลงอยู่ ความสัมพันธ์ค่อยๆ พัฒนาขึ้น การันต์ช่วยดูแลเขาจนได้ได้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ เขาหัวเราะขื่นๆ นึกถึงวันที่ได้พบคุณเกริกกับคุณลาวัลย์ ทั้งสองเป็นเพื่อนของบิดาของเขา แต่คงจำเขาไม่ได้เพราะไม่ได้พบหน้ากันหลายปี พ่ออับอายถึงขนาดปล่อยข่าวว่าลูกไปอยู่เมืองนอกเชียวหรือ? ยังดีที่เขาโทรหาแม่อยู่บ่อยๆ พอรู้ว่าแม่ยังสบายดีอยู่จึงไม่ค่อยกังวลนัก เพล้ง! เสียงของตกแตกทำให้วายุตื่นจากภวังค์แล้วหันไปมองที่ต้นเสียง การันต์ยืนนิ่งงันมองแ
หมอขาอย่ากินดุ chapter 18. เป็นผู้ใหญ่ตีก้นได้
“คนบ้า!” เกวลินหันมาแยกเขี้ยวใส่ “กะทิไม่ใช่เด็กๆ นะ อย่ามาตีก้นกันสิ!”“เป็นผู้ใหญ่ก็ตีก้นได้ รอบหน้าจะสาธิตให้ดู”อิทธิพลยักคิ้วให้คนรัก หญิงสาวไม่อยากต่อปากต่อคำด้วยจึงรีบเข้าไปในห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มฮัมเพลงในลำคออารมณ์ดีเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาสวม อยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วยกัน แต่ก็รู้ว่ามันเร็วเกินไป ความสัมพันธ์ที่เขาเคยคิดไว้ว่าค่อยเป็นค่อยไป มันผิดแผนกลายเป็นก้าวกระโดด สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ปัญหาอะไร กลัวว่าหญิงสาวจะคิดว่าคบกันเพราะติดใจเรื่องเซ็กส์ แต่เขาชอบเธอจริงๆเกวลินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดเดิมเรียบร้อย ผมยาวยังชื้นอยู่จึงไม่ได้รวบผม อิทธิพลกวักมือเรียกให้เธอไปนั่งใกล้ๆ แล้วเขาก็หยิบหวีมาแปรงผมให้“ชอบรวบผมเป็นหางม้าเหรอ ตั้งแต่เจอกันพี่ก็เห็นเราทำผมทรงเดียว”“มันสะดวกค่ะ เวลาทำงานก็คล่องตัว” นอกจากแม่กับพี่ชายแล้วเพิ่งเคยมีคนอื่นมาหวีผมให้แบบนี้ เล่นเอาเกวลินเคลิ้มไปเหมือนกัน“แล้ว...ชอบใส่สปอร์ตบราเหรอ พี่เห็นสองครั้งแล้ว”คราวนี้เธอหัวเราะพรืดออกมา “ขอโทษที่มันไม่เซ็กซี่เร้าใจ แต่มันสบายตัวนี่ค่ะ”“พี่ไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวนะ คือ...เอ่อ...กะทิ
หมอขาอย่ากินดุ chapter 17. พูดคำหวานๆ หน่อยสิคะ
ลมหายใจหอบแรงผสานเสียงครางกระเส่าของคนสองคนในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ทว่าเรือนร่างเปลือยเปล่ากลับอาบชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือแกร่งจับเอวคอดไว้มั่นขยับสะโพกสวนรับจังหวะของคนที่นั่งอยู่ด้านบน “พี่อิฐ...” หญิงสาวครางเสียงหวาน สองมือเกาะกุมไหล่เขาไว้เพื่อโยกตัวขึ้นขย่มลำเอ็นที่กำลังสร้างความเสียวซ่านอยู่ในขณะนี้ ปากร้อนของเขาครอบครองยอดอก ดูดดึงและไล้เลียจนเปียกชุ่มแทบแยกไม่ออกว่าเหงื่อหรือน้ำลาย “เร็วอีกสิครับ พี่จะเสร็จแล้ว” “...ไม่ไหวแล้วนะคะ...” “เสร็จพร้อมกันนะครับ” น้ำเสียงแหบพร่า ฟังดูทั้งบงการและออดอ้อนในเวลาเดียวกัน ยกเว้นก็แต่การเคลื่อนไหวดุดันที่ทำให้หญิงสาวที่อยู่ด้านบนส่ายหน้าไปมา เลื่อนมือมากอดเขาแน่น ฟุบหน้ากับบ่าแล้วกัดเข้าไปคำใหญ่แทนการส่งเสียงหวีดร้องเมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าจนเกร็งกระตุกเพราะถึงจุดสุดยอด “เยี่ยม...อา....” อิทธิพลคำรามออกมา ปลดปล่อยความหิวกระหายจนหมดสิ้น ร่องรักที่บีบรัดแน่นทำให้เขาต้องซูดปากตามอีกครั้ง ทั้งสองปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง เกวลินจึงเงยหน้าขึ้นแล้วทุบแผ่นอกเขาไปสองสามที
หมอขาอย่ากินดุ chapter 16. พี่ชอบกะทิ
เกวลินรู้สึกหน่วงที่ไหล่จึงเหลือบตามอง ปรากฏว่าคนชวนดูหนังกลับหลับไปแล้ว คิดจะปลุกเขาแต่เสียงกรนเบาๆ ทำให้เปลี่ยนใจปล่อยให้หลับต่อแล้วตัวเองก็ดูหนังพร้อมกับกินป๊อปคอร์นเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ อิทธิพลถูกเสียงหวานกระซิบปลุก“พี่อิฐค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ พี่อิฐ”“ขออีกห้านาที”“หนังจบแล้วนะคะ”“หนัง...หนังอะไร เฮ้ย!”คราวนี้เป็นอิทธิพลที่สะดุ้งแล้วดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง เขากวาดตามองไปรอบๆ แล้วก็ต้องยกมือลูบหน้า นี่เขาเผลอหลับไปจริงๆ สินะ“ใจเย็นๆค่ะ นี่ในโรงหนังไม่ใช่โรงพยาบาล” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “เรารอออกคนสุดท้ายก็ได้ค่ะ”“ขอโทษนะครับ พี่เพลียเลยหลับไป” เขาลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปคว้าข้อมือให้เธอเดินตามเขาออกมา“ไม่เป็นไรค่ะ กะทิดูหนังแทนไปแล้ว อยากให้เล่าให้ฟังก็ได้นะคะ”เธอมองข้อมือตัวเองแล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่หัวใจเต้นรัว“พี่เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าสักเดี๋ยวนะ”“กะทิก็จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มแล้วแยกไปเข้าห้องน้ำอิทธิพลเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า จบกัน... อุตส่าห์วางแผนมาอย่างดีแต่ดันหลับไปได้ แต่ยังเหลือไปกินข้าวต่อนี่น่า รอบนี้ต้องไม่พลาด เขาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซั
หมอขาอย่ากินดุ chapter 15. แบบนี้เอง
“อ้อ!แบบนี้เอง” ลาวัลย์พยักหน้าเข้าใจ “ตกลงเราสั่งขนมของหนูกะทินี่แหละ เอ้า!ตาหิน จ่ายค่าขนมให้น้องสิ” “อ้าว คุณแม่สั่งให้ผมจ่ายแบบนี้จะเรียกว่าแม่ซื้อให้กินได้ยังไงละครับ” ลูกคนโตแสร้งโอดครวญแต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ขอโอนจ่ายนะครับ ไม่เตรียมเงินสดมา” “ได้ค่ะ” เกวลินยิ้มรับแล้วบอกยอดโอนและตามด้วยเบอร์พร้อมเพย์ ครู่ต่อมาก็ได้ยินเสียงเงินเข้าบัญชี เธอยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ “ถ้ายังไงจะให้เลขาติดต่อคุยรายละเอียดอีกทีนะครับ” “ขอบคุณมากค่ะ” เกวลินยิ้มกว้าง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กะทิขอตัวกลับก่อนนะคะ” “จ๊ะ ขอบใจมากนะ คราวหน้าจะสั่งขนมมากินอีก” “และให้ผมจ่ายใช่ไหมแม่” “เอ๊ะ! ลูกคนนี้นี่” เสียงหัวเราะของคนในครอบครัวดังขึ้น เกวลินกับวายุเดินออกมา พ้นประตูบ้าน เธอก็กระโดดเต้นไปมาด้วยความดีใจ “กะทิทำได้!” “อืม ก็พี่บอกแล้วว่ากะทิทำได้” วายุยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปที่รถ “ข่าวดีแบบนี้โทรบอกพี่ตะโก้ให้เตรียมไปพม่าดีกว่า” “ไปพม่า?” “ย
หมอขาอย่ากินดุ chapter 14. รสชาติคุ้นลิ้น
“ตื่นเต้นเหรอกะทิ” วายุเอ่ยถามขณะที่วันนี้ทำหน้าพลขับ ขับรถมาส่งของกับเกวลิน “ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็เหมือนกับโกหก” เกวลินยิ้มแหย “ลูกค้าสั่งขนมไปชิมตั้งเยอะ ไม่รู้จะสั่งของเราประจำไหม พี่ตะโก้ก็อยากมาด้วยเพราะกลัวกะทิโดนหลอก แต่งานที่ร้านไม่มีคนดูก็ไม่ได้ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่วายุที่อุตส่าห์ขับรถมาเป็นเพื่อนกันนะคะ” “อย่าคิดมากสิครับ ยังไงพี่ก็เป็นคนมารบกวนกะทิ ทั้งกินทั้งนอนที่บ้าน” “รบกวนอะไรกันค่ะ ครอบครัวเดียวกันอย่าพูดอะไรแบบนี้สิ” เธอหัวเราะเสียงใสออกมา แล้วก็ต้องอ้าปากค้างที่เห็นหมู่บ้านหรูหราตรงหน้า “พี่วายุขับรถมาผิดที่หรือเปล่าคะ” “ก็ไม่นะ พี่มาตามแผนที่ บ้านลูกค้าของกะทิอยู่ในหมู่บ้านนี้” หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากครุ่นคิด เธอไปบ้านน้าอิ่มสุขบ่อยๆ เพราะต้องไปส่งของ บ้านหลังนั้นเล็กกระทัดรัด เธอก็เลยคิดว่าลูกค้าที่น้าอิ่มสุขแนะนำคงมีฐานะใกล้เคียงกัน แต่นี่...หมู่บ้านแบบนี้ บ้านแต่ละหลังน่าจะหลายสิบล้านเลย สงสัยว่างานขายต้นไม้จะเป็นงานอดิเรกจริงๆ “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ขนมที่ตะโก้กับกะทิทำอร่อยอยู่แล้ว ถ้าลูกค้
หมอขาอย่ากินดุ chapter 13. อร่อยไหมล่ะ
“งานที่เราทำอยู่ เอ่อ...พี่ว่าน่าสนใจดี เคยเห็นผ่านๆในอินเตอร์เนท”“อ่อ...” เธอพยักหน้ารับ “จริงๆ แล้วกะทิไม่ได้จะทำงานแนวๆนี้ แต่ที่บ้านทำร้านอาหาร คือเมื่อก่อนคุณแม่ทำข้าวแกงขายแล้วขยับมาเปิดเป็นร้านอาหาร แล้วเราก็มีส่งตามบ้านบ้าง กะทิพอมีเวลาเลยอาสาขับรถส่งเอง จะได้ประหยัดต้นทุนไม่ต้องจ้างคนอื่น หรือจ้างก็ให้น้อยที่สุด พอร้านเริ่มเข้าที่เข้าที่มีลูกจ้างก็มีจ้างส่งของบ้าง เข้าร่วมกับแอปขายอาหารบ้าง แต่ถ้าเราไปส่งเองก็ได้คุยกับลูกค้าด้วย จะว่าไปก็ตั้งแต่ปั่นจักรยานเป็นก็หิ้วแกงถุงไปส่งตามบ้านได้แล้วล่ะค่ะ กะทิก็เลยไม่รู้สึกอายอะไรกับงานที่ทำอยู่”“ไม่เห็นน่าอายเลย น่าภูมิใจต่างหาก” เขายิ้มแล้วเป็นฝ่ายคีบเนื้อย่างส่งให้เธอบ้าง “ร้านนี้น้ำจิ้มอ่อนไปหน่อยว่าไหม”“คิดเหมือนกันเลยค่ะ” เธอหัวเราะเบาๆ แล้วทำท่าป้องปากกระซิบ “ใช้น้ำจิ้มสำเร็จแน่ๆ ถ้าพี่ชายกะทิมากินต้องบ่นไปสามวันเจ็ดวันเลยค่ะ”“แต่ของอย่างอื่นเขาก็สดอยู่นะ ว่าจะตบด้วยไอติมสักถ้วย”“กะทิก็ว่าจะกวาดบนเตาให้หมดแล้วชิมไอติมสักถ้วยเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มทะเล้น“แล้ว..กะทิเรียนจบอะไรมา”“บริหารค่ะ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว “สมัครงานไว้หลา
หมอขาอย่ากินดุ chapter 12. ไรเดอร์สาว
เกวลินยกข้าวกล่องไปใส่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อกแล้วขับไปโรงพยาบาลเหมือนทุกครั้ง แต่ทุกทีไปถึงที่หมายแล้ว เธอจะโทรหาพยาบาลที่สนิทสนมกันเพื่อนำอาหารขึ้นไปส่ง แต่คราวนี้คนที่ออกมารับอาหารเองกลับเป็นนายแพทย์อิทธิพล“หมออิฐ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมารับอาหารเอง” เธอขมวดคิ้วขึ้นมาทันที หรืออาหารจะมีปัญหาทำให้หมออิฐต้องมารับเอง“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้าไปมา เห็นเธออ้าปากจะถามก็รีบพูดขึ้นมาก่อน “ผมมีเวลาห้านาที จะถามว่าเย็นนี้คุณว่างไหม”“เย็นนี้...ถ้าหลังหกโมงเย็นก็ว่างค่ะ ตอนห้าโมงมีคิวไปให้ข้าวแมวจรค่ะ ลูกค้าประจำผูกปิ่นโตไว้” เธอหมายถึงมีคนจ้างให้เธอไปให้ข้าวแมวนั้นแหละ“ดีครับ ผมหาเพื่อนไปกินหมูกระทะ ถ้าไปกินคนเดียวทางร้านจะบวกค่าเตาเพิ่ม คุณรับงานเพื่อนเที่ยวใช่ไหม ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย ถ้าคุณจะถามว่าทำไมไม่ชวนเพื่อนที่ทำงานไป ก็ตอบเลยว่าผมไม่อยากมีปัญหาว่ามีเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน”“อ่อ” เกวลินลากเสียงยาว “ได้ค่ะ หมออิฐจะไปร้านไหนคะ ให้กะทิจองร้านให้เลยไหม” หมอหนุ่มบอกชื่อร้านออกไป หญิงสาวพยักหน้ารับ หยิบโทรศัพท์มือถือมากดบันทึกตารางงาน ขณะที่จิ้มๆ ข้อความนั้น เสียงเวรเปลร้องเ
