LOGINShare
chapter 6. ดวงตาแบบนี้
Last Updated:
2025-01-06 23:42:38เอ๊ะ! ดวงตาแบบนี้
“งั้น...หมออิฐจะกลับแล้วเหรอคะ” เกวลินถามด้วยความเป็นห่วง เธอเห็นขวดเบียร์บนโต๊ะห้าหรือหกขวด เขานั่งคนเดียวกินหมดนั้นจริงๆ เหรอ คอแข็งชะมัด
“ครับ” เกือบเที่ยงคืนแล้ว คนในผับดื่มกินได้ที่กระโดดเต้นตามเสียงเพลง ทำให้เขาขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอย่างไม่ตั้งใจ น่าแปลกที่เขาได้กลิ่นหอมอ่อนจากเรือนกายของหญิงสาว เธอรวบผมเป็นหางม้าทรงสูง เผยลำคอขาวที่ทำให้เขารู้สึกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“หมออิฐกลับยังไงคะ คงไม่ได้จะขับรถเองใช่ไหม” ยังพูดไม่จบประโยคดี ร่างเล็กก็ถูกกระแทกจนเธอถลาเข้าไปปะทะกับแผงอกของเขา แม้จะยกมือยันแผ่นอกได้ทัน แต่มันก็ไม่ต่างจากถูกโอบกอดเลยสักนิด เธอเงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเขาแล้วต้องขมวดคิ้วแล้วลดมือลงเป็นฝ่ายคว้าข้อมือลากเขาออกมาด้านนอกเสียเอง
เดี๋ยวนะ! นี่เขาโดนผู้หญิงฉุดเหรอ!
อิทธิพลแทบจะหายเมาในทันที ถูกมือเล็กลากออกมานอกผับ ห่างจากประตูทางเข้าออกแล้วเธอจึงปล่อยข้อมือเขา
“ขอโทษค่ะ คนเยอะมากเลย ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามหมออิฐเลยนะคะ”
“ครับ” เขาพยักหน้ารับแล้วกลั้นหัวเราะ
“ว่าแต่หมออิฐกลับยังไงคะ เมื่อครู่ข้างในเสียงดังมาก กะทิฟังไม่ชัดค่ะ”
“กะทิ?” เขาเลิกคิ้วไปเชิงถาม หญิงสาวเหมือนเพิ่งรู้ตัว เธอชี้นิ้วที่ตัวเองแล้วแนะนำตัว
“ชื่อกะทิค่ะ หมออิฐคงจำไม่ได้ กะทิไปส่งของที่โรงพยาบาลบ่อยๆ อ้อ! วันนั้นหมออิฐเตือนเรื่องฉีดสเปรย์แอลกอฮอร์ใส่ตัวเองไงคะ”
“อ้อ...คุณไรเดอร์คนนั้นเอง”
“เอ่อ...ไรเดอร์ก็ไรเดอร์ค่ะ” เธอยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขิน จะบอกว่าไม่ใช่ก็กลัวว่าจะทำเขาหน้าแตก แต่งานที่ทำก็ไม่ต่างจากไรเดอร์นัก ถ้าเขามีภาพจำว่าเธอคือไรเดอร์ก็ช่างเถอะ
ยังดีที่ไม่ใช่คนไข้ของเขา อิทธิพลถอนหายใจโล่งอก “ผมกำลังจะกลับครับ ว่าจะเรียกรถอยู่”
“แท็กซี่เหรอคะ เรียกแท็กซี่ตอนผับใกล้ปิดใช้เวลาเกินยี่สิบนาทีแน่นอนค่ะ แต่ถ้าหมออิฐไม่ถือสาให้กะทิไปส่งก็ได้นะคะ เมื่อกี้กะทิมาส่งขนมเค้กเอารถยนต์ที่บ้านมาค่ะ ไม่กล้าเอามอ’ไซค์มา กลัวเค้กหน้าคว่ำค่ะ ฮะฮ่า”
ผู้หญิงอะไร พูดไปหัวเราะไป
อิทธิพลสโคลงศีรษะไปมา เอาเถอะ ยังไงเขาต้องเรียกรถกลับคอนโดอยู่ดี นั่งรถเธอไปก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ก็ได้ครับ”
“ถ้างั้นก็เชิญเลยค่ะ ไปส่งที่คอนโดใช่ไหมคะ หรืออยากไปที่ไหน หรือแวะซื้ออะไรก่อนหรือเปล่า ถ้าจะซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ละก็ เหลืออีกยี่สิบนาทีเที่ยงคืนค่ะ หมออิฐต้องรีบตัดสินใจหน่อยนะคะ”
“เอ่อ...ครับ ซื้อเบียร์สักแพ็กก็ดี”
“แพ็กเดียวพอหรือคะ เอายกถาดไหมคะ กะทิพาไปซื้อใกล้ๆ ร้านขายส่งนี่เอง ได้ราคาถูกกว่าที่สำคัญ ถ้าเบียร์หมดแล้วออกมาหาซื้อเบียร์ไม่ได้ มันจะกร่อยเอานะคะ”
ท่าทางจริงจังของเธอทำเอาเขาต้องก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม แล้วพยักหน้ารับ
“ครับ ตกลงตามนั้น”
“โอเค.ค่ะ งั้นไปกันเลยนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” เกวลินเดินนำไปที่รถเก๋งญี่ปุ่นคันเล็ก เธอเปิดประตูให้ผู้ชาย เธอรอจนเขาเข้าไปนั่งเรียบร้อยจึงปิดประตูให้แล้วล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือส่งข้อความไปบอกพี่ชายว่าเธอจะแวะส่งลูกค้าก่อน ซึ่งเธอก็ทำแบบนี้บ่อยๆ ผู้หญิงมาดื่มมาเที่ยวผับกลับไม่ไหว ผู้จัดการร้านโทรตามเธอให้มาช่วยรับลูกค้าไปส่ง อย่างน้อยก็ผู้หญิงเหมือนกัน สบายใจและปลอดภัยแน่นอน และที่สำคัญ เธอก็ได้ค่าบริการด้วย การันต์ส่งไอคอนหน้าดุแทนคำตอบ เธอหัวเราะแล้วเก็บมือใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วขึ้นนั่งฝั่งคนขับ
“เดี๋ยวแวะซื้อของก่อน หมออิฐดื่มเบียร์ยี่ห้ออะไรคะ”
รถเคลื่อนออกมาได้ไม่กี่นาทีก็ถึงร้านค้าที่เป็นตึกแถว เหมือนหน้าร้านจะปิดแต่มีคนนั่งเฝ้าด้านนอกอยู่ อิทธิพลบอกยี่ห้อเบียร์ที่ต้องการพร้อมยื่นธนบัตรสีเทาส่งให้ หญิงสาวรับเงินแล้วเดินเร็วๆ ไปสั่งของตามที่เขาสั่ง ชายหนุ่มมองร่างเพรียวลมเคลื่อนไหวคล่องแคล่วแสดงว่าเธอคงมาซื้อของที่นี่เป็นประจำ เพียงไม่กี่นาทีก็ได้เบียร์หนึ่งถาด พนักงานที่ร้านยกมาให้ใส่เบาะด้านหลังของรถ
“ตังค์ทอนค่ะ”
เกวลินยื่นเงินทอนให้เขา แต่ชายหนุ่มส่ายหน้า เธอก็รับไว้อย่างเต็มใจ ทำให้เขาไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่ใช้ผู้หญิงไปซื้อเบียร์
“อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหมคะ” เจ้าของดวงตากลมสวยถามแล้วขับรถไปคอนโดของเขา
“ผมยังไม่ได้บอกทางเลย” เขาประหลาดใจที่เธอขับรถเส้นทางกลับคอนโดของเขา
“กะทิเคยไปส่งข้าวกล่องให้หมออิฐที่คอนโดค่ะ” เธอยิ้มแต่สายตายังจับจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้า “ถ้าหมออิฐยังไม่ได้ย้ายที่พักนะคะ”
“อ้อ...คุณนั้นเอง” เขาสั่งอาหารประจำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร้านที่ได้เมนูมาจากพยาบาล “คุณนี่ทำหลายอย่างจริงๆ”
“ไม่เลือกงานไม่ยากจน งานสุจริตกะทิรับทำค่ะ” เธอหัวเราะเสียงใส “ที่บ้านเป็นร้านอาหารค่ะ พี่ชายเป็นพ่อครัว กะทิเป็นลูกมือ นอกจากข้าวกล่องแล้วก็รับจัด snack box หรือ coffee break เป็นพวกขนมไทยค่ะ แต่ขนมอบก็ทำได้นะคะ อย่างขนมเค้กวันนี้ก็ทำเองค่ะ ทำเองส่งเอง นักเลงพอ ฮะฮ่า”
ถ้าไม่พูดคำหัวเราะคำจะดีมาก เขาว่าตัวเองเมาประมาณหนึ่ง แต่ท่าทางเธอจะเมาพืชสมุนไพรเสียมากกว่า แต่เสียงใสๆ ฟังแล้วก็เพลินหูดีเหมือนกัน
“คุณกะทิทำงานแบบนี้นานหรือยังครับ” เขาถามนึกสนใจขึ้นมา
“เล่าแล้วเรื่องมันยาวแถมดราม่าอีกเล็กน้อยถึงปานกลาง หมออิฐยังอยากฟังอยู่หรือคะ” เธอตอบและตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะ “คือกะทิเพิ่งเรียนจบค่ะ สมัครงานไว้แล้วหลายทีแต่เงียบสนิท ก็เลยรับจ้างไปทั่วค่ะ ส่งอาหารที่บ้าน รับซื้อข้าวของตามสั่ง รับส่งคนบ้าง อ้อ! เคยมีลูกค้าจ้างไปถวายสังฆทานเป็นเพื่อนด้วยนะคะ ตอนนี้ท่องบทถวายสังฆทานได้แบบไม่ต้องเปิดมือถือดูเลยค่ะ”
“เหมือนจะเคยได้ยินอาชีพแบบนี้”
“เป็นเพื่อนก็ได้นะคะ” เธอพูดขึ้นแล้วเหลือบตามองเขาเล็กน้อย “เคยมีลูกค้าอกหักอยากหาเพื่อนนั่งฟัง กะทิก็เป็นคนยื่นกระดาษทิชชู่ให้ค่ะ”
“ไม่กลัวเหรอครับ” เขาถาม “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”
“แต่ถือว่าแต้มบุญยังมี ยังไม่เคยเจอเรื่องไม่ดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง
ราวยี่สิบนาทีก็มาถึงที่หมาย เกวลินจอดรถเรียบร้อยแล้วลงไปอุ้มถาดเบียร์ด้วยตัวเอง อิทธิพลมองเธอตาค้าง ผู้หญิงคนนี้...ดูตัวเล็กๆ แต่แรงเยอะเหมือนกัน
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่หนักหรอก” เกวลินพูดขึ้นเหมือนเข้าใจสายตาของเขา “หมออิฐเดินนำไปเลยค่ะ ถือว่าเป็นบริการของกะทิเอง”
เขาได้แต่ผงกศีรษะยอมรับ เอาเถอะ ถ้าเธออยากอุ้มเบียร์หนึ่งถาดด้วยตัวเองก็ตามใจ เขาเดินเข้าไปในคอนโด กดลิฟต์และเบี่ยงตัวให้เธอเข้าไปก่อน หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่เดินตามเข้าไปด้านใน
เดี๋ยวนะ...สงสัยเธอจะไม่ชัดเจนพอ เธอคิดแค่ว่าจะอุ้มถาดเบียร์ส่งเขาแค่ลิฟต์ ไม่ใช่ไปส่งถึงห้อง
แต่...
ช่างเถอะ
ก็แค่ไปส่งของนี่
Related chapters
หมอขาอย่ากินดุ chapter 7. ผมจะไม่หยุดแค่จูบแล้วนะ
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องแล้วก้าวไปด้านในเพื่อกดสวิตช์ไฟ ความสว่างในห้องทำให้เกวลินมองเห็นโต๊ะว่างที่พอจะวางเบียร์หนึ่งถาดได้ ไหนๆ ก็อุ้มมาส่งถึงหน้าประตูแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปเพื่อวางถาดเบียร์บนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงเตือนข้อความเข้า เธอก้มหน้าหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนแล้วอ่านข้อความจากพายุที่ส่งมาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาออกจากผับกลับมาถึงบ้านแล้วแต่เธอยังมาไม่ถึง กะทิ : อยู่กับเพื่อนค่ะ กลับช้าหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากดูแลพี่ตะโก้ด้วย วายุ : ตะโก้หลับแล้ว ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้นะ กะทิ : รับทราบค่ะ เกวลินยิ้มกับหน้าจอมือถือ พี่ชายเธอเป็นพวกหลับลึก ปลุกยาก แต่การมีวายุเข้ามาในบ้านไม่ได้ทำให้เธออึดอัดอย่างที่กังวล วายุเป็นคนขี้เกรงใจ จะทำอะไรก็คอยมองสีหน้าเธอเสมอ และคอยเป็นคนกลางประนีประนอมระหว่างเธอกับพี่ชาย เธอรู้ว่าพี่ชายมีรสนิยมแบบไหน ในบรรดาคนที่พี่เคยคบหามีเพียงวายุที่ได้เข้ามาในบ้านและอยู่ร่วมกันอย่างนี้ และก็พอรู้ว่าวายุมีปัญหาทางบ้านแต่สำหรับเธอแล้ว ตอนนี้วายุเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว อ
Last Updated : 2025-01-06หมอขาอย่ากินดุ chapter 8 เรียกพี่อิฐสิครับ
“เรียกพี่อิฐสิครับ” “อื้อ...พี่อิฐ...พี่อิฐ...กะทิ...จะไม่ไหวแล้ว อือ...” เกวลินหยัดสะโพกขึ้นรับนิ้วร้ายกาจที่พาให้เธอไปถึงจุดสุดยอด ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง สองมือยกขึ้นกอดร่างเขาไว้ แนบใบหน้ากับซอกคอของชายหนุ่มแล้วปล่อยเสียงครางหวานสุดเสียง อิทธิพลรับรู้ได้ถึงแรงขมิบรัดที่ปลายนิ้ว เขาถอนนิ้วออกแล้วจูบขมับหญิงสาว “คราวนี้ขอพี่นะครับ” เกวลินเพิ่งได้สติ ยกมือดันแผงอกของเขาไว้ก่อน เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เธอกัดริมฝีปากครู่หนึ่งข่มความเขินอายแล้วพูดเสียงแผ่วเบา “หมอ...เอ่อ...พี่...พี่อิฐ...มะ...มี...มี...มีถุงยาง...ใช่ไหมคะ” “ครับ” เขายิ้มรับ “อยากได้แบบไหนเป็นพิเศษไหม” ดวงตาคู่สวยกะพริบอย่างงุนงง เธอไม่เชี่ยวชาญเรื่องนี้จะรู้ได้ไง ในวินาทีนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอ ขยับตัวขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่างที่ลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงนอน “แบบผิวเรียบ แบบบางเฉียบ แบบผิวไม่เรียบ แบบปุ่ม อ้อ! มีกลิ่นกลิ่นสตรอเบอรี่ กับกลิ่นวนิลา แบบสีก็มีนะ คุณแพ้แบบไหนหรือเปล่า” เธอกะพริบตาปริบๆ จะบอกว่าขอถุงยา
Last Updated : 2025-01-07หมอขาอย่ากินดุ chapter 9.เรียกรถพยาบาลทำไม หมออยู่ที่นี่ทั้งคน
เกวลินสอดนิ้วไปในกลุ่มผมนุ่มมือและแอ่นอกส่งเข้าปากเขาอย่างลืมตัว ลิ้นร้อนปรนเปรอทั้งซ้ายขวา สะโพกสอบยังคงเคลื่อนไหวอย่างดุดันและถี่กระชั้น เขาผละจากทรวกอกแล้วใช้แขนสองข้างหยัดกายขึ้นเหนือร่าง เหงื่อไหลอาบร่างทั้งทีแอร์เย็นฉ่ำแต่ไม่ได้ช่วยลดความเร่าร้อนลงได้เลย เขาซอยรัวแรงแล้วเปลี่ยนจังหวะเป็นบดเบียดเสียดลึกราวกับอยากยืดเวลาเสียวซ่านให้นานขึ้นอีก มันทั้งทรมานและสุขสมในเวลาเดียวกัน เขาโน้มหน้าลงใกล้ใบหู ตวัดลิ้นดูดติ่งหูดุจไข่มุกเม็ดงาม เธอสั่นสะท้านกับการหยอกล้อของเขา “ขอเปลี่ยนท่านะครับ” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกค่อยๆถอนแก่นกายออก ร่องรักรัดแน่นจนเขาต้องซูดปาก เขาจับร่างอ่อนนุ่มพลิกคว่ำ จับสะโพกเธอขึ้นแล้ว ตบแก้มก้มเบาๆ ก่อนกดท่อนเอ็นเข้าไปอีกครั้ง เธอยื่นมือไปยึดหัวเตียงไว้เพื่อทรงตัวรับแรงกระแทกจากด้านหลัง เสียงเขาครางอย่างพอใจขณะเริ่มโยกเอวอีกรอบ เข้าสุดออกสุดทำเอาหญิงสาวสะบัดหน้าไปมาแล้วเอี้ยวตัวหันไปมอง “ให้ตาย! แน่นชะมัด” “ลึก...ลึกจัง..เสียว...เสียวจังค่ะ” “รอบนี้เสร็จพร้อมกันนะ” ร่างเล็กถูกกระแทกจนสั่นไ
Last Updated : 2025-01-07หมอขาอย่ากินดุ chapter 10. ยื่นเงินให้หลังมีเซ็กส์นี่รู้สึกแปลกๆ นะคะ
“เดี๋ยวนะครับ...” เขาเรียกและเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบธนบัตรสีเทาส่งให้เธอห้าใบ“ค่าอะไรคะ” เธอถามแล้วเชิดปลายคางขึ้น “ยื่นเงินให้หลังมีเซ็กส์นี่รู้สึกแปลกๆ นะคะ”“อย่าเข้าใจผิดนะครับ เอ่อ...ผมจะให้ค่ารถที่คุณมาส่งผม”“ค่าขับรถมาส่งไม่กี่ร้อยหรอกค่ะ แต่ปกติกะทิต้องแจ้งค่าบริการก่อน เพราะเป็นแบบเหมาจ่ายไม่ได้ติดมิเตอร์เหมือนรถแท็กซี่ แต่กะทิลืมลืมแจ้งเอง เพราะงั้นครั้งนี้ไม่ขอรับเงินก็แล้วกันค่ะ”“แต่...”“ไปนะคะ ต้องรีบไปจ่ายตลาดแล้วค่ะ”เธอจำได้ว่าฉีกยิ้มกว้าง แถมโบกมือลาให้อีก แล้วรีบเผ่นออกจากมาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ใช่แค่ต้องเอารถกลับมาให้ทันพี่ชายเอาไปใช้งาน แต่เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาต่างหาก เสียงถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ตอนมีเซ็กส์กันก็รู้สึกดี แต่หลังจากนั้นแล้วทำไมมันรู้สึกใจหวิวๆ แปลกๆ ที่ผ่านมา ‘แอบรัก’ มาตลอด เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและหอมหวานเหมือนขนมที่อบเสร็จใหม่ๆ แต่หลังจากมีอะไรกันแล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือนคนตื่นมาพบความจริง ความสุขที่ได้แอบคิดถึงใครสักคนมันหายไปหมด หรือจริงๆ แล้ว สิ่งที่เธอ ‘รู้สึก’ เป็นสิ่งที่เธอนึกคิดไปฝ่ายเดียว ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิด
Last Updated : 2025-01-07หมอขาอย่ากินดุ chapter 11. เรื่องเล็กน้อย
“ค่ะ” หญิงสาวเปิดกระเป๋าที่ห้อยหลังรถเข็นหยิบกล่องขนมและน้ำผลไม้ส่งให้คุณเกริกและลาวัลย์ “บ้านกะทิทำข้าวกล่องแล้วก็จัดชุดขนมของว่างอะไรพวกนี้ด้วยนะ ถ้าบริษัทเธอ เอ๊ย! ตอนนี้ของลูกชายแล้วสิ ถ้าบริษัทจัดประชุมสัมมนาอะไร สั่งยัยหนูได้ ของเขาอร่อย สะอาด ราคาไม่แพง ฉันสั่งกินประจำเลย” “เชียร์ขนาดนี้ต้องอุดหนุนแน่นอนจ๊ะ” คุณลาวัลย์อดมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู สดใสร่าเริง ที่บ้านก็มีแต่ลูกชายบ้างาน ถ้ามีลูกสาวน่ารักๆ แบบนี้ก็คงดีไม่น้อย “หนูชื่ออะไรนะจ๊ะ” “เกวลินค่ะ เรียกกะทิก็ได้” “ชื่อน่ารักจริงๆ” “พี่ชายชื่อตะโก้ค่ะ แม่เลยตั้งชื่อลูกสาวให้เข้ากับพี่ชาย” เกวลินหัวเราะเสียงใส “มีอะไรให้กะทิช่วยไหมคะ ต้นไม้ตรงนั้นขยับไปทางขวาอีกนิดดีไหมคะ คนจะได้เดินเข้าไปดูด้านในได้สะดวก” “จริงสิ ตั้งต้นไม้ตันทางเข้าร้านตัวเอง” เกริกหัวเราะออกมาและให้หญิงสาวเข้าไปขยับต้นไม้ให้ “กระถางต้นไม้สวยๆ เอาไว้ข้างหน้าให้คนเห็นชัดๆ” เกวลินพึมพำแล้วขยับต้นไม้ใหม่ “แค่นี้ก็แจ่มแล้วค่ะ” “ขอบใจหนูกะทิมาก
Last Updated : 2025-01-08หมอขาอย่ากินดุ chapter 12. ไรเดอร์สาว
เกวลินยกข้าวกล่องไปใส่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อกแล้วขับไปโรงพยาบาลเหมือนทุกครั้ง แต่ทุกทีไปถึงที่หมายแล้ว เธอจะโทรหาพยาบาลที่สนิทสนมกันเพื่อนำอาหารขึ้นไปส่ง แต่คราวนี้คนที่ออกมารับอาหารเองกลับเป็นนายแพทย์อิทธิพล“หมออิฐ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมารับอาหารเอง” เธอขมวดคิ้วขึ้นมาทันที หรืออาหารจะมีปัญหาทำให้หมออิฐต้องมารับเอง“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้าไปมา เห็นเธออ้าปากจะถามก็รีบพูดขึ้นมาก่อน “ผมมีเวลาห้านาที จะถามว่าเย็นนี้คุณว่างไหม”“เย็นนี้...ถ้าหลังหกโมงเย็นก็ว่างค่ะ ตอนห้าโมงมีคิวไปให้ข้าวแมวจรค่ะ ลูกค้าประจำผูกปิ่นโตไว้” เธอหมายถึงมีคนจ้างให้เธอไปให้ข้าวแมวนั้นแหละ“ดีครับ ผมหาเพื่อนไปกินหมูกระทะ ถ้าไปกินคนเดียวทางร้านจะบวกค่าเตาเพิ่ม คุณรับงานเพื่อนเที่ยวใช่ไหม ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย ถ้าคุณจะถามว่าทำไมไม่ชวนเพื่อนที่ทำงานไป ก็ตอบเลยว่าผมไม่อยากมีปัญหาว่ามีเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน”“อ่อ” เกวลินลากเสียงยาว “ได้ค่ะ หมออิฐจะไปร้านไหนคะ ให้กะทิจองร้านให้เลยไหม” หมอหนุ่มบอกชื่อร้านออกไป หญิงสาวพยักหน้ารับ หยิบโทรศัพท์มือถือมากดบันทึกตารางงาน ขณะที่จิ้มๆ ข้อความนั้น เสียงเวรเปลร้องเ
Last Updated : 2025-01-08หมอขาอย่ากินดุ chapter 13. อร่อยไหมล่ะ
“งานที่เราทำอยู่ เอ่อ...พี่ว่าน่าสนใจดี เคยเห็นผ่านๆในอินเตอร์เนท”“อ่อ...” เธอพยักหน้ารับ “จริงๆ แล้วกะทิไม่ได้จะทำงานแนวๆนี้ แต่ที่บ้านทำร้านอาหาร คือเมื่อก่อนคุณแม่ทำข้าวแกงขายแล้วขยับมาเปิดเป็นร้านอาหาร แล้วเราก็มีส่งตามบ้านบ้าง กะทิพอมีเวลาเลยอาสาขับรถส่งเอง จะได้ประหยัดต้นทุนไม่ต้องจ้างคนอื่น หรือจ้างก็ให้น้อยที่สุด พอร้านเริ่มเข้าที่เข้าที่มีลูกจ้างก็มีจ้างส่งของบ้าง เข้าร่วมกับแอปขายอาหารบ้าง แต่ถ้าเราไปส่งเองก็ได้คุยกับลูกค้าด้วย จะว่าไปก็ตั้งแต่ปั่นจักรยานเป็นก็หิ้วแกงถุงไปส่งตามบ้านได้แล้วล่ะค่ะ กะทิก็เลยไม่รู้สึกอายอะไรกับงานที่ทำอยู่”“ไม่เห็นน่าอายเลย น่าภูมิใจต่างหาก” เขายิ้มแล้วเป็นฝ่ายคีบเนื้อย่างส่งให้เธอบ้าง “ร้านนี้น้ำจิ้มอ่อนไปหน่อยว่าไหม”“คิดเหมือนกันเลยค่ะ” เธอหัวเราะเบาๆ แล้วทำท่าป้องปากกระซิบ “ใช้น้ำจิ้มสำเร็จแน่ๆ ถ้าพี่ชายกะทิมากินต้องบ่นไปสามวันเจ็ดวันเลยค่ะ”“แต่ของอย่างอื่นเขาก็สดอยู่นะ ว่าจะตบด้วยไอติมสักถ้วย”“กะทิก็ว่าจะกวาดบนเตาให้หมดแล้วชิมไอติมสักถ้วยเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มทะเล้น“แล้ว..กะทิเรียนจบอะไรมา”“บริหารค่ะ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว “สมัครงานไว้หลา
Last Updated : 2025-01-08หมอขาอย่ากินดุ chapter 14. รสชาติคุ้นลิ้น
“ตื่นเต้นเหรอกะทิ” วายุเอ่ยถามขณะที่วันนี้ทำหน้าพลขับ ขับรถมาส่งของกับเกวลิน “ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็เหมือนกับโกหก” เกวลินยิ้มแหย “ลูกค้าสั่งขนมไปชิมตั้งเยอะ ไม่รู้จะสั่งของเราประจำไหม พี่ตะโก้ก็อยากมาด้วยเพราะกลัวกะทิโดนหลอก แต่งานที่ร้านไม่มีคนดูก็ไม่ได้ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่วายุที่อุตส่าห์ขับรถมาเป็นเพื่อนกันนะคะ” “อย่าคิดมากสิครับ ยังไงพี่ก็เป็นคนมารบกวนกะทิ ทั้งกินทั้งนอนที่บ้าน” “รบกวนอะไรกันค่ะ ครอบครัวเดียวกันอย่าพูดอะไรแบบนี้สิ” เธอหัวเราะเสียงใสออกมา แล้วก็ต้องอ้าปากค้างที่เห็นหมู่บ้านหรูหราตรงหน้า “พี่วายุขับรถมาผิดที่หรือเปล่าคะ” “ก็ไม่นะ พี่มาตามแผนที่ บ้านลูกค้าของกะทิอยู่ในหมู่บ้านนี้” หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากครุ่นคิด เธอไปบ้านน้าอิ่มสุขบ่อยๆ เพราะต้องไปส่งของ บ้านหลังนั้นเล็กกระทัดรัด เธอก็เลยคิดว่าลูกค้าที่น้าอิ่มสุขแนะนำคงมีฐานะใกล้เคียงกัน แต่นี่...หมู่บ้านแบบนี้ บ้านแต่ละหลังน่าจะหลายสิบล้านเลย สงสัยว่างานขายต้นไม้จะเป็นงานอดิเรกจริงๆ “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ขนมที่ตะโก้กับกะทิทำอร่อยอยู่แล้ว ถ้าลูกค้
Last Updated : 2025-01-08
Latest chapter
หมอขาอย่ากินดุ chapter 15. แบบนี้เอง
“อ้อ!แบบนี้เอง” ลาวัลย์พยักหน้าเข้าใจ “ตกลงเราสั่งขนมของหนูกะทินี่แหละ เอ้า!ตาหิน จ่ายค่าขนมให้น้องสิ” “อ้าว คุณแม่สั่งให้ผมจ่ายแบบนี้จะเรียกว่าแม่ซื้อให้กินได้ยังไงละครับ” ลูกคนโตแสร้งโอดครวญแต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ขอโอนจ่ายนะครับ ไม่เตรียมเงินสดมา” “ได้ค่ะ” เกวลินยิ้มรับแล้วบอกยอดโอนและตามด้วยเบอร์พร้อมเพย์ ครู่ต่อมาก็ได้ยินเสียงเงินเข้าบัญชี เธอยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ “ถ้ายังไงจะให้เลขาติดต่อคุยรายละเอียดอีกทีนะครับ” “ขอบคุณมากค่ะ” เกวลินยิ้มกว้าง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กะทิขอตัวกลับก่อนนะคะ” “จ๊ะ ขอบใจมากนะ คราวหน้าจะสั่งขนมมากินอีก” “และให้ผมจ่ายใช่ไหมแม่” “เอ๊ะ! ลูกคนนี้นี่” เสียงหัวเราะของคนในครอบครัวดังขึ้น เกวลินกับวายุเดินออกมา พ้นประตูบ้าน เธอก็กระโดดเต้นไปมาด้วยความดีใจ “กะทิทำได้!” “อืม ก็พี่บอกแล้วว่ากะทิทำได้” วายุยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปที่รถ “ข่าวดีแบบนี้โทรบอกพี่ตะโก้ให้เตรียมไปพม่าดีกว่า” “ไปพม่า?” “ย
หมอขาอย่ากินดุ chapter 14. รสชาติคุ้นลิ้น
“ตื่นเต้นเหรอกะทิ” วายุเอ่ยถามขณะที่วันนี้ทำหน้าพลขับ ขับรถมาส่งของกับเกวลิน “ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็เหมือนกับโกหก” เกวลินยิ้มแหย “ลูกค้าสั่งขนมไปชิมตั้งเยอะ ไม่รู้จะสั่งของเราประจำไหม พี่ตะโก้ก็อยากมาด้วยเพราะกลัวกะทิโดนหลอก แต่งานที่ร้านไม่มีคนดูก็ไม่ได้ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่วายุที่อุตส่าห์ขับรถมาเป็นเพื่อนกันนะคะ” “อย่าคิดมากสิครับ ยังไงพี่ก็เป็นคนมารบกวนกะทิ ทั้งกินทั้งนอนที่บ้าน” “รบกวนอะไรกันค่ะ ครอบครัวเดียวกันอย่าพูดอะไรแบบนี้สิ” เธอหัวเราะเสียงใสออกมา แล้วก็ต้องอ้าปากค้างที่เห็นหมู่บ้านหรูหราตรงหน้า “พี่วายุขับรถมาผิดที่หรือเปล่าคะ” “ก็ไม่นะ พี่มาตามแผนที่ บ้านลูกค้าของกะทิอยู่ในหมู่บ้านนี้” หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากครุ่นคิด เธอไปบ้านน้าอิ่มสุขบ่อยๆ เพราะต้องไปส่งของ บ้านหลังนั้นเล็กกระทัดรัด เธอก็เลยคิดว่าลูกค้าที่น้าอิ่มสุขแนะนำคงมีฐานะใกล้เคียงกัน แต่นี่...หมู่บ้านแบบนี้ บ้านแต่ละหลังน่าจะหลายสิบล้านเลย สงสัยว่างานขายต้นไม้จะเป็นงานอดิเรกจริงๆ “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ขนมที่ตะโก้กับกะทิทำอร่อยอยู่แล้ว ถ้าลูกค้
หมอขาอย่ากินดุ chapter 13. อร่อยไหมล่ะ
“งานที่เราทำอยู่ เอ่อ...พี่ว่าน่าสนใจดี เคยเห็นผ่านๆในอินเตอร์เนท”“อ่อ...” เธอพยักหน้ารับ “จริงๆ แล้วกะทิไม่ได้จะทำงานแนวๆนี้ แต่ที่บ้านทำร้านอาหาร คือเมื่อก่อนคุณแม่ทำข้าวแกงขายแล้วขยับมาเปิดเป็นร้านอาหาร แล้วเราก็มีส่งตามบ้านบ้าง กะทิพอมีเวลาเลยอาสาขับรถส่งเอง จะได้ประหยัดต้นทุนไม่ต้องจ้างคนอื่น หรือจ้างก็ให้น้อยที่สุด พอร้านเริ่มเข้าที่เข้าที่มีลูกจ้างก็มีจ้างส่งของบ้าง เข้าร่วมกับแอปขายอาหารบ้าง แต่ถ้าเราไปส่งเองก็ได้คุยกับลูกค้าด้วย จะว่าไปก็ตั้งแต่ปั่นจักรยานเป็นก็หิ้วแกงถุงไปส่งตามบ้านได้แล้วล่ะค่ะ กะทิก็เลยไม่รู้สึกอายอะไรกับงานที่ทำอยู่”“ไม่เห็นน่าอายเลย น่าภูมิใจต่างหาก” เขายิ้มแล้วเป็นฝ่ายคีบเนื้อย่างส่งให้เธอบ้าง “ร้านนี้น้ำจิ้มอ่อนไปหน่อยว่าไหม”“คิดเหมือนกันเลยค่ะ” เธอหัวเราะเบาๆ แล้วทำท่าป้องปากกระซิบ “ใช้น้ำจิ้มสำเร็จแน่ๆ ถ้าพี่ชายกะทิมากินต้องบ่นไปสามวันเจ็ดวันเลยค่ะ”“แต่ของอย่างอื่นเขาก็สดอยู่นะ ว่าจะตบด้วยไอติมสักถ้วย”“กะทิก็ว่าจะกวาดบนเตาให้หมดแล้วชิมไอติมสักถ้วยเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มทะเล้น“แล้ว..กะทิเรียนจบอะไรมา”“บริหารค่ะ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว “สมัครงานไว้หลา
หมอขาอย่ากินดุ chapter 12. ไรเดอร์สาว
เกวลินยกข้าวกล่องไปใส่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อกแล้วขับไปโรงพยาบาลเหมือนทุกครั้ง แต่ทุกทีไปถึงที่หมายแล้ว เธอจะโทรหาพยาบาลที่สนิทสนมกันเพื่อนำอาหารขึ้นไปส่ง แต่คราวนี้คนที่ออกมารับอาหารเองกลับเป็นนายแพทย์อิทธิพล“หมออิฐ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมารับอาหารเอง” เธอขมวดคิ้วขึ้นมาทันที หรืออาหารจะมีปัญหาทำให้หมออิฐต้องมารับเอง“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้าไปมา เห็นเธออ้าปากจะถามก็รีบพูดขึ้นมาก่อน “ผมมีเวลาห้านาที จะถามว่าเย็นนี้คุณว่างไหม”“เย็นนี้...ถ้าหลังหกโมงเย็นก็ว่างค่ะ ตอนห้าโมงมีคิวไปให้ข้าวแมวจรค่ะ ลูกค้าประจำผูกปิ่นโตไว้” เธอหมายถึงมีคนจ้างให้เธอไปให้ข้าวแมวนั้นแหละ“ดีครับ ผมหาเพื่อนไปกินหมูกระทะ ถ้าไปกินคนเดียวทางร้านจะบวกค่าเตาเพิ่ม คุณรับงานเพื่อนเที่ยวใช่ไหม ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย ถ้าคุณจะถามว่าทำไมไม่ชวนเพื่อนที่ทำงานไป ก็ตอบเลยว่าผมไม่อยากมีปัญหาว่ามีเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน”“อ่อ” เกวลินลากเสียงยาว “ได้ค่ะ หมออิฐจะไปร้านไหนคะ ให้กะทิจองร้านให้เลยไหม” หมอหนุ่มบอกชื่อร้านออกไป หญิงสาวพยักหน้ารับ หยิบโทรศัพท์มือถือมากดบันทึกตารางงาน ขณะที่จิ้มๆ ข้อความนั้น เสียงเวรเปลร้องเ
หมอขาอย่ากินดุ chapter 11. เรื่องเล็กน้อย
“ค่ะ” หญิงสาวเปิดกระเป๋าที่ห้อยหลังรถเข็นหยิบกล่องขนมและน้ำผลไม้ส่งให้คุณเกริกและลาวัลย์ “บ้านกะทิทำข้าวกล่องแล้วก็จัดชุดขนมของว่างอะไรพวกนี้ด้วยนะ ถ้าบริษัทเธอ เอ๊ย! ตอนนี้ของลูกชายแล้วสิ ถ้าบริษัทจัดประชุมสัมมนาอะไร สั่งยัยหนูได้ ของเขาอร่อย สะอาด ราคาไม่แพง ฉันสั่งกินประจำเลย” “เชียร์ขนาดนี้ต้องอุดหนุนแน่นอนจ๊ะ” คุณลาวัลย์อดมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู สดใสร่าเริง ที่บ้านก็มีแต่ลูกชายบ้างาน ถ้ามีลูกสาวน่ารักๆ แบบนี้ก็คงดีไม่น้อย “หนูชื่ออะไรนะจ๊ะ” “เกวลินค่ะ เรียกกะทิก็ได้” “ชื่อน่ารักจริงๆ” “พี่ชายชื่อตะโก้ค่ะ แม่เลยตั้งชื่อลูกสาวให้เข้ากับพี่ชาย” เกวลินหัวเราะเสียงใส “มีอะไรให้กะทิช่วยไหมคะ ต้นไม้ตรงนั้นขยับไปทางขวาอีกนิดดีไหมคะ คนจะได้เดินเข้าไปดูด้านในได้สะดวก” “จริงสิ ตั้งต้นไม้ตันทางเข้าร้านตัวเอง” เกริกหัวเราะออกมาและให้หญิงสาวเข้าไปขยับต้นไม้ให้ “กระถางต้นไม้สวยๆ เอาไว้ข้างหน้าให้คนเห็นชัดๆ” เกวลินพึมพำแล้วขยับต้นไม้ใหม่ “แค่นี้ก็แจ่มแล้วค่ะ” “ขอบใจหนูกะทิมาก
หมอขาอย่ากินดุ chapter 10. ยื่นเงินให้หลังมีเซ็กส์นี่รู้สึกแปลกๆ นะคะ
“เดี๋ยวนะครับ...” เขาเรียกและเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบธนบัตรสีเทาส่งให้เธอห้าใบ“ค่าอะไรคะ” เธอถามแล้วเชิดปลายคางขึ้น “ยื่นเงินให้หลังมีเซ็กส์นี่รู้สึกแปลกๆ นะคะ”“อย่าเข้าใจผิดนะครับ เอ่อ...ผมจะให้ค่ารถที่คุณมาส่งผม”“ค่าขับรถมาส่งไม่กี่ร้อยหรอกค่ะ แต่ปกติกะทิต้องแจ้งค่าบริการก่อน เพราะเป็นแบบเหมาจ่ายไม่ได้ติดมิเตอร์เหมือนรถแท็กซี่ แต่กะทิลืมลืมแจ้งเอง เพราะงั้นครั้งนี้ไม่ขอรับเงินก็แล้วกันค่ะ”“แต่...”“ไปนะคะ ต้องรีบไปจ่ายตลาดแล้วค่ะ”เธอจำได้ว่าฉีกยิ้มกว้าง แถมโบกมือลาให้อีก แล้วรีบเผ่นออกจากมาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ใช่แค่ต้องเอารถกลับมาให้ทันพี่ชายเอาไปใช้งาน แต่เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาต่างหาก เสียงถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ตอนมีเซ็กส์กันก็รู้สึกดี แต่หลังจากนั้นแล้วทำไมมันรู้สึกใจหวิวๆ แปลกๆ ที่ผ่านมา ‘แอบรัก’ มาตลอด เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและหอมหวานเหมือนขนมที่อบเสร็จใหม่ๆ แต่หลังจากมีอะไรกันแล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือนคนตื่นมาพบความจริง ความสุขที่ได้แอบคิดถึงใครสักคนมันหายไปหมด หรือจริงๆ แล้ว สิ่งที่เธอ ‘รู้สึก’ เป็นสิ่งที่เธอนึกคิดไปฝ่ายเดียว ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิด
หมอขาอย่ากินดุ chapter 9.เรียกรถพยาบาลทำไม หมออยู่ที่นี่ทั้งคน
เกวลินสอดนิ้วไปในกลุ่มผมนุ่มมือและแอ่นอกส่งเข้าปากเขาอย่างลืมตัว ลิ้นร้อนปรนเปรอทั้งซ้ายขวา สะโพกสอบยังคงเคลื่อนไหวอย่างดุดันและถี่กระชั้น เขาผละจากทรวกอกแล้วใช้แขนสองข้างหยัดกายขึ้นเหนือร่าง เหงื่อไหลอาบร่างทั้งทีแอร์เย็นฉ่ำแต่ไม่ได้ช่วยลดความเร่าร้อนลงได้เลย เขาซอยรัวแรงแล้วเปลี่ยนจังหวะเป็นบดเบียดเสียดลึกราวกับอยากยืดเวลาเสียวซ่านให้นานขึ้นอีก มันทั้งทรมานและสุขสมในเวลาเดียวกัน เขาโน้มหน้าลงใกล้ใบหู ตวัดลิ้นดูดติ่งหูดุจไข่มุกเม็ดงาม เธอสั่นสะท้านกับการหยอกล้อของเขา “ขอเปลี่ยนท่านะครับ” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกค่อยๆถอนแก่นกายออก ร่องรักรัดแน่นจนเขาต้องซูดปาก เขาจับร่างอ่อนนุ่มพลิกคว่ำ จับสะโพกเธอขึ้นแล้ว ตบแก้มก้มเบาๆ ก่อนกดท่อนเอ็นเข้าไปอีกครั้ง เธอยื่นมือไปยึดหัวเตียงไว้เพื่อทรงตัวรับแรงกระแทกจากด้านหลัง เสียงเขาครางอย่างพอใจขณะเริ่มโยกเอวอีกรอบ เข้าสุดออกสุดทำเอาหญิงสาวสะบัดหน้าไปมาแล้วเอี้ยวตัวหันไปมอง “ให้ตาย! แน่นชะมัด” “ลึก...ลึกจัง..เสียว...เสียวจังค่ะ” “รอบนี้เสร็จพร้อมกันนะ” ร่างเล็กถูกกระแทกจนสั่นไ
หมอขาอย่ากินดุ chapter 8 เรียกพี่อิฐสิครับ
“เรียกพี่อิฐสิครับ” “อื้อ...พี่อิฐ...พี่อิฐ...กะทิ...จะไม่ไหวแล้ว อือ...” เกวลินหยัดสะโพกขึ้นรับนิ้วร้ายกาจที่พาให้เธอไปถึงจุดสุดยอด ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง สองมือยกขึ้นกอดร่างเขาไว้ แนบใบหน้ากับซอกคอของชายหนุ่มแล้วปล่อยเสียงครางหวานสุดเสียง อิทธิพลรับรู้ได้ถึงแรงขมิบรัดที่ปลายนิ้ว เขาถอนนิ้วออกแล้วจูบขมับหญิงสาว “คราวนี้ขอพี่นะครับ” เกวลินเพิ่งได้สติ ยกมือดันแผงอกของเขาไว้ก่อน เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เธอกัดริมฝีปากครู่หนึ่งข่มความเขินอายแล้วพูดเสียงแผ่วเบา “หมอ...เอ่อ...พี่...พี่อิฐ...มะ...มี...มี...มีถุงยาง...ใช่ไหมคะ” “ครับ” เขายิ้มรับ “อยากได้แบบไหนเป็นพิเศษไหม” ดวงตาคู่สวยกะพริบอย่างงุนงง เธอไม่เชี่ยวชาญเรื่องนี้จะรู้ได้ไง ในวินาทีนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอ ขยับตัวขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่างที่ลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงนอน “แบบผิวเรียบ แบบบางเฉียบ แบบผิวไม่เรียบ แบบปุ่ม อ้อ! มีกลิ่นกลิ่นสตรอเบอรี่ กับกลิ่นวนิลา แบบสีก็มีนะ คุณแพ้แบบไหนหรือเปล่า” เธอกะพริบตาปริบๆ จะบอกว่าขอถุงยา
หมอขาอย่ากินดุ chapter 7. ผมจะไม่หยุดแค่จูบแล้วนะ
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องแล้วก้าวไปด้านในเพื่อกดสวิตช์ไฟ ความสว่างในห้องทำให้เกวลินมองเห็นโต๊ะว่างที่พอจะวางเบียร์หนึ่งถาดได้ ไหนๆ ก็อุ้มมาส่งถึงหน้าประตูแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปเพื่อวางถาดเบียร์บนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงเตือนข้อความเข้า เธอก้มหน้าหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนแล้วอ่านข้อความจากพายุที่ส่งมาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาออกจากผับกลับมาถึงบ้านแล้วแต่เธอยังมาไม่ถึง กะทิ : อยู่กับเพื่อนค่ะ กลับช้าหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากดูแลพี่ตะโก้ด้วย วายุ : ตะโก้หลับแล้ว ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้นะ กะทิ : รับทราบค่ะ เกวลินยิ้มกับหน้าจอมือถือ พี่ชายเธอเป็นพวกหลับลึก ปลุกยาก แต่การมีวายุเข้ามาในบ้านไม่ได้ทำให้เธออึดอัดอย่างที่กังวล วายุเป็นคนขี้เกรงใจ จะทำอะไรก็คอยมองสีหน้าเธอเสมอ และคอยเป็นคนกลางประนีประนอมระหว่างเธอกับพี่ชาย เธอรู้ว่าพี่ชายมีรสนิยมแบบไหน ในบรรดาคนที่พี่เคยคบหามีเพียงวายุที่ได้เข้ามาในบ้านและอยู่ร่วมกันอย่างนี้ และก็พอรู้ว่าวายุมีปัญหาทางบ้านแต่สำหรับเธอแล้ว ตอนนี้วายุเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว อ
