LOGINShare
บทที่ 8 ตัดใจ 1/2
Last Updated:
2025-04-16 17:10:37“เป็นไรวะ ดูทำหน้าทำตาเข้า” เมฆถามซัน เมื่อมองเห็นสีหน้าของเพื่อน ที่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากวางสายโทรศัพท์
“มึงจำได้ไหม ที่แนะนำว่าให้กูไปสืบเรื่องของคนที่ส่งรูปโพลารอยด์มาให้กูน่ะ”
“อือ จำได้ อย่าบอกนะว่า มึงไปสืบมาแล้ว”
“อือใช่ กูไปสืบมาแล้ว”
“แล้วได้เรื่องว่าไง”
“กูไปขอชื่อคนที่ส่งของให้กู จากร้านส่งรัก ทางร้านบอกว่า ต้องขออนุญาตคนส่งก่อน ถ้าได้คำตอบเดี๋ยวเขาโทรมาแจ้ง แล้วเมื่อกี้เขาก็โทรมา”
“แล้วเขาโทรมาบอกว่าไงบ้าง” เมฆที่ตั้งใจฟังที่เพื่อนเล่า ก็รอลุ้นคำตอบไปด้วย
“เขาบอกว่า คนส่งไม่ยินยอมให้ทราบชื่อและเบอร์ติดต่อ”
ซันพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง เพราะเขาไม่รู้เลยว่า คนที่ส่งของมาให้เขาต้องการอะไร ทำไมถึงเล่นกับความรู้สึกเขาแบบนี้
“เฮ้ย ทำไมทำแบบนั้นล่ะ แล้วที่ผ่านมาคนคนนั้นเขาทำไปทำไม” เมฆอดแปลกใจไม่ได้ ที่คนคนหนึ่ง อยู่ ๆ จะหายไปแบบนี้ อย่างน้อยเอ่ยคำลาสักนิดก็ยังดี คนเขาจะได้ไม่รอ
“กูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม เล่นกับใจกูแบบนี้”
ซันรู้สึกผิดหวังอย่างมาก เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าทำอะไรผิด วินถึงหายไปแบบนี้ และปฏิเสธไม่ให้เขารู้ชื่อของตัวเอง
‘เขาควรหยุดรอจริง ๆ แล้วใช่ไหม’
“ในเมื่อเขาไม่อยากให้กูรู้จักเขา กูก็จะไม่รู้จักเขา เขาอยากหายไป ก็ปล่อยให้เขาหายไปเถอะ กูก็เหนื่อยที่ต้องรอแบบนี้แล้ว” ซันพูดเหมือนไม่แคร์ ทั้งที่ในใจรู้สึกปวดหนึบไปหมด
ซันยอมรับเลยว่า วินคือคนที่เขารู้สึกดีด้วยมากที่สุดในตอนนี้ เวลาที่เขาเศร้าและต้องการกำลังใจ ก็มีวินที่คอยส่งรูปโพลารอยด์ ที่มีคำให้กำลังใจมาให้เขาตลอด ให้เขาผ่านพ้นช่วงเวลาที่ต้องการกำลังใจ และคนคอยอยู่ข้าง ๆ มาได้
สำหรับเขาวินคือกำลังใจและรอยยิ้ม รูปทุกรูปที่เขาได้รับ ทุกคำอวยพรที่วินเขียนให้ เขายังคงอ่านและมองรูปถ่ายเหล่านั้นเสมอ
‘แต่มาวันนี้ เขาคงไม่ใช่ความสุข ของวินอีกแล้ว’
“เฮ้ยมึง ไม่เศร้าดิ เขาไม่แคร์มึงแล้ว มึงก็หาใหม่เลยง่ายดี จะได้ลืม ๆ คนคนนั้นไป” เมฆพูดเพราะอยากให้เพื่อนหายเศร้า
“ถ้าลืมง่าย มันก็คงดีสิ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวเวลาก็คงทำให้กูลืมเขาได้แหละ”
“ดีแล้ว อย่าเศร้านาน หล่อ ๆ รวย ๆ อย่างมึง ต้องเจอคนที่จริงใจแน่นอน” เมฆลุกขึ้น และเอามือตบไหล่เพื่อนเบา ๆ
“ปะ ไปเข้าเรียนกันเถอะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า” เมฆพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“พูดแบบนี้ดูไม่ใช่มึงเลย เป็นไข้ป้ะเนี่ย” ซันแซวเมฆ นึกขอบคุณเพื่อนในใจ ที่คอยทำให้เขาไม่เศร้าไปมากกว่านี้
“อย่าแซวตอนนี้ กำลังจริงจัง” เมฆทำหน้าจริงจัง แล้วดึงซันให้รีบไปเข้าห้องเรียนด้วยกัน
วันนี้เป็นวันที่ชมรมถ่ายรูป จะประกาศผลการประกวดการถ่ายภาพ ตามหัวข้อที่ชมรมกำหนด ลมหนาวเมื่อเลิกเรียนแล้ว ก็รีบเตรียมตัวไปชมรมทันที เมื่อแยกกับตัง ลมหนาวก็เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปตามตัวตึก เมื่อเลี้ยวตรงมุมตึก ก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่เดินเลี้ยวมาพอดี
“โอ๊ย!” ลมหนาวร้องออกมาด้วยความตกใจ และเจ็บที่หน้าผาก เพราะหน้าผากชนเข้ากับหน้าอกของอีกฝ่าย ลมหนาวเอามือกุมหน้าผากไว้
“ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะเรา เดินไม่ระวังเลย” ซันพูดกับคนที่เพิ่งชนกับตัวเอง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เขาเองก็จำไม่ได้
เสียงที่คุ้นเคย ทำให้ลมหนาวเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า พี่ซัน คนที่เขาพยายามลืม และลบออกไปจากความทรงจำ แต่ก็เหมือนโชคชะตากำลังเล่นตลกกับเขา เพราะมันเหวี่ยงให้เขาและพี่ซันกลับมาเจอกันอีกครั้ง
เพียงแค่ได้มองหน้าพี่ซัน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต ลมหนาวรู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน แล้วมีภาพต่าง ๆ ปรากฏขึ้นมาในหัว ภาพที่ลมหนาวในตอนนี้ จดจำไม่ได้
อดีต ตุลาคม ลมหนาวอยู่ ปี 1
เช้านี้ก็เป็นเหมือนหลาย ๆ วัน ที่ผมเดินผ่านโต๊ะ ที่พี่ซันนั่งเป็นประจำ ไม่รู้เป็นอะไร แค่ได้เห็นหน้าพี่เขา ผมก็มีความสุขไปทั้งวันเลย ผมมักจะแอบมองพี่เขาตลอด เวลายิ้ม เวลาพูด เวลาหัวเราะ มันทำให้ผมยิ้มตาม อย่าหาว่าผมบ้านะ ก็แค่ฟิวส์คนแอบชอบอะ ผมคิดว่าหลาย ๆ คน ก็คงเคยเป็น
สามเดือนแล้ว ในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ที่ทำให้ผมได้เจอพี่ซัน พี่บริหารสุดหล่อ ใจดี เพียบพร้อมไปทุกอย่าง สาว ๆ หลายคน ต่างอยากได้เป็นแฟนทั้งนั้น ถึงพี่เขาจะมีคนเข้ามา และผ่านออกไปมากมาย แต่ยังไงก็ตาม ที่รู้คือตอนนี้พี่เขาโสด ผมค่อนข้างดีใจ ที่ไม่ต้องทนมองพี่ซันกับแฟนเขารักกัน
ครั้งแรกที่ผมได้เจอพี่ซัน ตอนนั้นผมเพิ่งเป็นน้องใหม่ปีหนึ่ง ของคณะบริหาร วันนั้นเป็นวันที่ผมตื่นสาย และวิชาที่ผมกำลังจะเข้าเรียนไม่ทัน เป็นของอาจารย์สุดโหด อย่างเจ๊พร ที่เมื่อถึงเวลาเรียนแล้วแกจะล็อกห้องทันที ใครมาช้าก็ไม่ได้เข้าเรียน ผมจึงต้องวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย
ตือดึ่ง ๆ ตือดึ่ง ๆ เสียงแจ้งเตือนมายดีในกระเป๋าดังไม่หยุด ไอ้ตังเพื่อนผม คงส่งข้อความมาให้รีบขึ้นห้องเรียนแน่ ๆ ผมวิ่งมาถึงตึกเรียน จะขึ้นลิฟต์ก็ไม่เคลื่อนลงมาสักที เอาวะชั้น 4 เป็นไงเป็นกัน ผมวิ่งขึ้นตึก ชั้นที่ 1 ชั้นที่ 2 ชั้นที่ 3 และ โครม ผมชนเข้ากับคนที่วิ่งสวนลงมาจากชั้น 4 ที่ผมกำลังจะวิ่งขึ้น ไม่รู้ชนอีท่าไหน ผมล้มไม่เป็นท่า บอกเลยว่าโคตรเจ็บ
‘แม่งมันวันอะไรวะเนี่ย’ ผมคิดในใจ
“เป็นอะไรมากไหมครับ เจ็บตรงไหนไหม” คู่กรณีถามผม พร้อมพยุงผมให้ลุกขึ้นแบบยากลำบาก เพราะผมแทบจะลุกไม่ได้เลย
‘ก็เจ็บก้นนี่หว่า แม่งเอ๊ย’
“ไปห้องพยาบาลไหม เดี๋ยวพี่พาไป” ผมเงยหน้ามองคนที่ช่วยพยุงผมอยู่
‘แม่ง อย่างหล่อเลย สูงฉิบหาย กินอะไรวะ’
“น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามผมอีกครั้ง
“เอ่อ เจ็บก้นครับ เมื่อกี้ลมกระแทกพื้น เจ็บฉิบหายเลย”
“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลนะ ค่อย ๆ เดิน” เขาทำท่าจะพาผมเดิน
“เอ่อ พี่ครับไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเข้าเรียนไม่ทัน”
“ไม่ได้ครับ ต้องไปตรวจดูก่อน เผื่อเป็นอะไร จะได้รักษาทัน ไปครับเดิน”
“แต่พี่ครับ” ผมพูดได้เท่านั้นก็หุบปากเลยครับ พี่เขาทำหน้าดุใส่ผม ไม่ได้กลัวนะครับ แค่ไม่อยากมีเรื่อง
เมื่อมาถึงห้องพยาบาล พี่เขาบอกอาการให้อาจารย์ที่ห้องพยาบาลฟัง ผมเลยได้ยาแก้ฟกช้ำ และยาแก้ปวดมาทา เมื่อออกจากห้อง ผมเอ่ยปากขอโทษที่วิ่งไม่ดูทาง จนทำให้ชนพี่เขา
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่ก็วิ่งไม่ดูทางเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันนะ แล้วนี่เดินไหวไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“อ๋อ ไหวครับ ขอบคุณพี่มากเลย ผมไปก่อนนะครับ” แล้วผมก็เดินไปรอเรียนวิชาที่สอง เพราะวิชาแรกมันไม่ทันเวลาแล้ว
ครั้งที่สอง ที่ผมได้เจอพี่เขา วันนั้นผมทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหารคณะ พอทานเสร็จระบบย่อยผมมันก็เริ่มทำงานทันที ผมเลยต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ ด้วยความที่รีบ หรืออะไรก็แล้วแต่ โครม ผมชนเข้ากับคนที่เดินสวนออกมาจากห้องน้ำ
“โอ๊ย” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บที่หน้าผาก ผมคงชนเข้าไปที่หน้าอกของคู่กรณี แต่แปลกที่ผมไม่ล้มลงไป พอมองดี ๆ คนตรงหน้าใช้แขนกอดผมไว้ ไม่ให้ผมล้ม เหมือนฉากในละครหลาย ๆ เรื่องเลย
Related chapters
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 8 ตัดใจ 2/2
“เป็นอะไรไหม” ผมเงยหน้ามองคนที่ถาม อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ เป็นพี่คนนั้นอีกแล้ว ที่ผมเคยชนตอนรีบไปเรียนวิชาของเจ๊พร“เอ่อ ไม่เป็นอะไร ขอบคุณครับ แล้วผมก็ขอโทษด้วยที่เดินชน พอดีผมอยากเข้าห้องน้ำมาก ๆ ครับ” ผมพูดพร้อมขยับตัว ออกจากอ้อมแขนของพี่เขา“โอเค ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คราวหน้าก็เดินระวัง ๆ นะ พี่ไปแล้วนะ” พี่เขาเดินจากไป และผมเองก็จำเป็นต้องเข้าห้องน้ำ นั่นจึงเป็นครั้งที่สองที่ผมได้เจอพี่เขาครั้งที่สาม วันนั้นฝนตกแรงมาก และผมก็ต้องนั่งทำรายงานกับกลุ่มเพื่อนใต้ตึกคณะ ผมคิดว่าไม่นานฝนคงหยุดตก แต่เปล่าเลย มันยังคงตกแบบนั้นเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด“เฮ้ย หนาว กลับไงวะ ให้กูไปส่งไหม” ตังเพื่อนสนิทของผมถาม“เราว่าจะเดินกลับอะ คอนโดเราอยู่แค่นี้เอง ตังกลับก่อนเลย บ้านอยู่ไกลด้วย” ผมไม่อยากให้เพื่อนลำบากไปส่ง“ไม่เอาเดี๋ยวไปส่ง ฝนก็ไม่รู้จะหยุดเมื่อไหร่ ปะ” ตังยังคงดื้อดึง จะไปส่งท่าเดียว“หอเรากับบ้านตัง มันคนละทางกันไหม จะวกไปวนมาทำไม กลับก่อนเลย ไม่ต้องห่วงเราหรอก หออยู่แค่นี้เอง” ผมอธิบายอย่างใจเย็น ให้เพื่อนตัวสูงฟังช้า ๆ“เออ ๆ ไปละ ถึงหอแล้วทักบอกด้วยนะ บาย” ตังจ
Last Updated : 2025-04-16หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 9 จดจำ 1/2
อดีต พฤศจิกายน ลมหนาวอยู่ ปี 1“หนาว เลิกเรียนแล้วไปไหนวันนี้ ไปเที่ยวกับกูป้ะ” ตังเพื่อนตัวสูง พูดชวนเพื่อนที่ตัวเล็กกว่า พร้อมเอาแขนยาว ๆ มากอดคอคนตัวเล็กไว้“เราจะไปเดินเล่นแถว ๆ ตลาดนัดคนเดินสักหน่อยนะ ตังไปกับคนอื่นเถอะ” ลมหนาวพูดปฏิเสธเพื่อนสนิท“เออ ๆ ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามมาร้านเดิมนะ ไปล่ะ” ตังบอกลาเพื่อนตัวน้อย ก่อนจะไปยังใช้มือขยี้ผม อย่างมันเขี้ยว‘ผู้ชายอะไรน่ารักจังวะเพื่อนกู’ตลาดนัดคนเดินหนาวเดินดูนั่น ดูนี่ ไปเรื่อย ๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง เมื่อเจออะไรที่ถูกใจ ก็หยิบกล้องโทรศัพท์บ้าง กล้องโพลารอยด์บ้าง ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้“พรุ่งนี้ซื้ออะไรให้พี่ซันดีนะ” ผมคิดถึงรุ่นพี่ที่ตัวเองชอบขึ้นมา พรุ่งนี้คงต้องตื่นเช้า ไปส่งของให้เสียแล้ว“เดินดูก่อนแล้วกัน เผื่อเจออะไรน่าสน” ผมพูดกับตัวเอง และเดินดูของที่ขายตามข้างทางไปเรื่อย ๆจนสายตามองเห็นคนในความคิด ปรากฏตัวตรงหน้า ตอนแรกผมคิดว่าผมคงตาฝาด แต่ไม่ นั้นคือพี่ซันตัวจริงเลย พี่ซันกำลังเดินมากับเพื่อนของเขาผมคิดว่าควรจะหลบ หรือเดินไปทักพี่เขาดี ร่างสูงโดดเด่นท่ามกลางคนมากมาย เดินเข้ามาใกล้กับจุดที่ผมยืนอยู่เร
Last Updated : 2025-04-16หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 9 จดจำ 2/2
“ไม่เป็นไรครับ แล้วก็ขอโทษด้วยนะครับที่เดินชน”ลมหนาวกล่าวขอโทษกลับไป แล้วเมื่อได้เห็นหน้าคนที่เพิ่งเดินชน ก็ตกใจจนตาโต แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ใช่เขาเพิ่งจะชนเข้ากับพี่ซัน โลกกลมอะไรขนาดนี้“เราอีกแล้วเหรอ เดินไม่ระวังเลย เจ็บตรงไหนไหม”“ไม่เจ็บครับ แล้วก็ขอโทษนะครับที่เดินชนพี่อีกแล้ว”“ไม่เป็นไร คิดมากน่ะ วันหน้าก็เดินระวัง ๆ หน่อย”“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” ลมหนาวทำท่าจะเดินจากไป“เดี๋ยวก่อน แล้วเราชื่ออะไร เจอกันวันหน้าจะได้เรียกถูก”พี่ซันเรียกผมไว้ พี่ซันอยากรู้ชื่อของผม“ผมชื่อล...”ดึงดึ่งดึ้ง ๆ ดึงดึ่งดึ้ง ๆ ผมยังไม่ทันได้พูดชื่อของตัวเองออกมา เสียงโทรศัพท์ของพี่ซันก็ดังขึ้น คนตัวสูงกดรับสาย แล้วก็พูดกับคนที่โทรมา ท่าทางเหมือนจะมีเรื่อง ผมมองพี่ซันคุยโทรศัพท์จนเขากดวางสาย พี่ซันหันมามองผม ผมพอจะรู้ว่าพี่เขาจะพูดอะไร“พี่คงต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะ”“ครับ” ผมพูดได้แค่นั้น พี่เขาก็เดินไปแล้ว แต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิม น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงข้างแก้ม ผมใช้มือปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ‘อุปสรรคเยอะจริง ๆ แค่บอกชื่อกับคนที่แอบชอบยังยากเลย ครั้งที่สองแล้วนะ ไอ้ลมหนาว’“ทำไม
Last Updated : 2025-04-16หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 10 สับสน 1/2
อดีต พฤษภาคม ลมหนาวอยู่ ปี 1ผมส่งของไปให้พี่ซัน โดยใช้ชื่อวิน วินที่แปลว่าลม ตลอดระยะเวลาเกือบเจ็ดเดือน ที่ผมไม่เคยไปแสดงตัวต่อหน้าพี่ซันเลย จนวันหนึ่งร้านส่งรักโทรมาบอกว่า พี่ซันต้องการนัดเจอกับผม ผมตอบตกลงไปในทันที เพราะคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้ว ที่ผมต้องกล้าที่จะเจอกับพี่ซันวันที่พี่ซันนัดเจอผม เป็นวันหลังจากสอบเสร็จ ก่อนปิดเทอมที่ผมจะเลื่อนไปชั้นปีที่ 2 ส่วนพี่ซันก็จะเลื่อนไปชั้นปีที่ 3วันนี้ผมตั้งใจแต่งตัวพิถีพิถันเป็นพิเศษ เพราะผมกำลังจะออกไปเจอพี่ซันตามนัด จึงอยากทำให้พี่ซันประทับใจ ผมยืนมองตัวเองในกระจก หมุนซ้ายหมุนขวาดูความเรียบร้อยของตัวเอง ตอนนี้ยอมรับเลยว่าผมโคตรตื่นเต้นเลย ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ หวังว่าตอนเจอหน้าพี่ซันผมจะไม่ทำอะไรแปลก ๆ ออกไปผมเดินทางออกจากคอนโด ตอนเก้าโมงกว่า ๆ เพราะร้านที่นัดอยู่ไม่ไกลจากคอนโดที่ผมพักอยู่เท่าไหร่ ผมจึงเลือกเดินไปแทนนั่งรถ เพราะคิดว่ามันสะดวกกว่าผมเดินมาใกล้กับร้านกาแฟที่พี่ซันนัดเจอ เห็นร้านอยู่ตรงหน้าแล้ว แค่ผมข้ามถนนเส้นนี้ไปก็ถึงแล้ว‘พี่ซันครับ รอผมก่อนนะ วันนี้ผมจะสารภาพกับพี่ทุกอย่างเลย’‘ผมจะเลิกแอบชอบพี่แล้ว แต่จะชอบอย่า
Last Updated : 2025-04-16หมอกพรางรัก (Missing Love) ลทที่ 10 สับสน 2/2
“มันดึกแล้ว ไม่เสียเวลาหรอก” ตังยังคงยืนยันที่จะไปส่งเพื่อน“เราจะแวะหน้ามอหาอะไรกินด้วย งั้นส่งเราลงตรงนั้นก็ได้”“อือ ปะไปกัน” ตังเดินนำลมหนาว และสองสาวเตยกับมินต์ ไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล จากจุดที่นั่งทำรายงานเมื่อตังจอดรถ ให้ลมหนาวลงที่หน้ามหาวิทยาลัย ลมหนาวก็เดินดูของกินไปเรื่อย ๆ เพราะตั้งแต่เย็นกินแค่นมไปกล่องเดียวเท่านั้นหน้ามหาวิทยาลัยตอนนี้ คนเยอะพอสมควร เพราะมีนักศึกษาที่เพิ่งออกจากมหาวิทยาลัยมา คงทำรายงานดึกไม่ต่างจากเขา แล้วก็ยังมีกลุ่มวัยรุ่นแถว ๆ นี้ ที่พากันออกมาหาอะไรกินตอนดึกลมหนาวเดินซื้อของกินสองสามอย่าง เพื่อนำกลับไปกินที่ห้อง แล้วก็ซื้อน้ำแดงโซดากินด้วย เพื่อเพิ่มความสดชื่น เพราะคิดว่ากลับไปก็ต้องนั่งทำรายงานวิชาอื่นอีก คงได้นอนดึกอีกแน่ลมหนาวกำลังเดินออกจากร้านน้ำที่เพิ่งซื้อ คนค่อนข้างต่อคิวยาวจึงมีการเบียดเสียดกัน ลมหนาวเดินออกมาผ่านร้านขนมโตเกียวที่คนเยอะ จึงขอทางแทรกผ่านไป อยู่ ๆ ก็มีคนมาชนเข้าที่ด้านหลังของเขา ทำให้เกิดการเสียหลัก ตัวเขาก็พุ่งไปชนคนที่เดินอยู่ด้านหน้าอย่างจัง แก้วน้ำแดงโซดาที่เพิ่งซื้อมา ดูดไปแค่สองครั้ง ตอนนี้น้ำก็หก
Last Updated : 2025-04-16หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 11 นึกถึง 1/2
อดีต พฤศจิกายน ซันอยู่ปี 2วันนี้เป็นอีกหนึ่งวัน ที่ยังคงวนอยู่ซ้ำ ๆ เดิม ๆ น่าเบื่อ แต่ผมก็ยังเลือกที่จะทำแบบนี้อยู่เรื่อย เรียน กลับคอนโด เที่ยว แต่ก็ยังเหมือนเดิม ชีวิตเหมือนขาดอะไรสักอย่าง หลายปีแล้วแต่ผมก็ยังตามหาไม่เจอ ผมคิดว่าถ้ามีแฟนความรู้สึกนี้อาจจะหายไป แต่เปล่าเลย มันยังคงอยู่ และมันทำให้ผมเลิกรากับแฟนหลายต่อหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วผมก็เป็นคนบอกเลิกกับเขา และเดินจากมา จนมีข่าวลือว่า ซันบริหารเป็นพวกเบื่อง่าย คบใครนาน ๆ ไม่เป็น จนตอนนี้ผมเลือกที่จะอยู่คนเดียว และคิดว่าสักวันหนึ่ง ผมอาจจะเจอสิ่งที่กำลังตามหา“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีคนชื่อ ซัน ทิวากร บริหารปี 2 ไหมครับ พอดีมีของมาส่งครับ” พนักงานส่งของเรียกชื่อ คนที่มีชื่อตามใบส่งของ“ผมเองครับ” ซันเงยหน้าขึ้นจากชีทเรียน เมื่อมีคนเรียกชื่อตัวเองพนักงานส่งของ ยื่นถุงกระดาษใบหนึ่งให้ และให้ซันเซ็นรับของ แล้วก็จากไป ชายหนุ่มมองถุงกระดาษที่มีคนส่งมาให้อย่างแปลกใจ“ใครส่งอะไรมาให้น่ะ สาว ๆ อีกหรือเปล่ามึง เนื้อหอมจังวะ” เมฆเพื่อนสนิทของซันเอ่ยขึ้น และพยายามชะเง้อคอมองของในถุงกระดาษ อย่างอ
Last Updated : 2025-04-17หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 11 นึกถึง 2/2
ร้าน Sky Barอดีต ธันวาคม ซันอยู่ ปี 2ซันมาถึงร้านที่นัดกับเพื่อน ๆ ไว้ ก็เป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในร้าน บรรยากาศยังคงสนุกสนานครึกครื้นเหมือนเดิม ขายาวเดินมาที่โต๊ะประจำที่เพื่อน ๆ ชอบนั่งกัน“โห มาแล้วเหรอไอ้หล่อ เหล้าหมดไปจะสองกลมละ มาเลยนั่ง ๆ”ซีซี เพื่อนจากคณะวิศวะ เขารู้จักกับมันตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย จึงค่อนข้างสนิทกัน“โทษทีว่ะ กูทำรายงานเพลินไปหน่อย แต่กูก็มาแล้วนี่ไง”“เออ ๆ มาชนแก้วหน่อย เอ้าทุกคนชนแก้ว” เมฆยกแก้วเหล้าขึ้นชู และชวนทุกคนที่โต๊ะชนแก้ว“ไอ้เฟิสต์ ไปไหนวะ กูดื่มหลายแก้วละ ไม่ยักเห็นมัน” ซันถามหาเพื่อนที่เพิ่งเลิกกับแฟน“มันไปจีบสาวโต๊ะนู้นนานแล้ว สงสัยจะได้แฟนใหม่ก็วันนี้แหละ ไปตั้งนานไม่กลับโต๊ะ” ซีซีหันมาบอกกับซัน แต่สายตาก็ยังคงเหล่สาวโต๊ะนั้นที โต๊ะนี้ที“เออกูจะได้ไม่ต้องห่วงมัน เห็นมันทำใจได้กูก็สบายใจแล้ว” ชายหนุ่มพูดถึงสิ่งที่กังวล และขอตัวไปเข้าห้องน้ำระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ ชายหนุ่มชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง“เอ่อ ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ” ซันถามคนตรงหน้าที่เดินมาชนทำไมหน้าคุ้น ๆ วะซันมองคนตรงหน้า และพยายามนึ
Last Updated : 2025-04-17หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 12 ความจริง 1/2
“เฮ้ย ไอ้ซัน วันนี้ไปถนนคนเดินกันป้ะ หาอะไรกินด้วย” เมฆเอ่ยชวนซันหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว“ไอ้เมฆ มึงนี่หาเรื่องไปเลาะได้ตลอด ไม่กลับห้องไปอ่านหนังสือหรือไง” ซันบ่นอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าเพื่อนนั้นถึงแม้จะไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน มันก็ยังคงไม่ทิ้งการเรียน“กูเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ อะ ไปเดินเที่ยวแป๊บเดียว ผ่อนคลายสมองมั่ง มึงไปกับกูนะ คนอื่นแม่งไม่ไป กูไม่มีเพื่อน นะ นะ นะ”“เออ ๆ กูไปกับมึงก็ได้ ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้น กูขนลุก” ซันว่าอย่างตลก เพราะส่วนมากจะเห็นแต่เมฆอ้อนสาว ๆ ที่ตามจีบ ตอนนี้มันหันมาอ้อนเขาแบบนี้ รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลยถนนคนเดินเมื่อมาถึงถนนคนเดิน ซันกับเมฆก็เดินดูของกันไปเรื่อย ๆ แวะซื้ออะไรกินบ้างตามทาง ถนนคนเดินที่นี่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ซันเรียนอยู่ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่จะมีนักศึกษามาเดินที่นี่กันเสียส่วนใหญ่บางทีเดิน ๆ ไปก็เจอคนรู้จัก อย่างเช่นวันนี้ซันก็เจอคนรู้จัก แต่เพราะไม่ได้คุยกันนานแล้ว ซันก็เลยไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะไม่ได้สนิทกันมาก ได้แต่เดินสวนกันไป แต่ถ้าคนคนนั้นทักซันขึ้นมา ซันก็จะหยุดคุยด้วยทันที แต่พอเดินผ่านมาแล้ว คนคนน
Last Updated : 2025-04-17
Latest chapter
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 1/2
ซันหลังจากที่รู้ว่าลมหนาวเข้าโรงพยาบาล ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่า คนที่เขาจะมาเยี่ยม ได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาหมายเลขคนที่ตนกำลังเป็นห่วงอยู่ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อปลายทางได้ ยิ่งทำให้ซันยิ่งเป็นห่วงลมหนาวมากขึ้น“ปิดเครื่องเหรอ ทำไมโทรไม่ติด” ซันตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของลมหนาวทันทีคอนโด SSKก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใครมาเปิดประตู จนคนตัวสูงต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองก่อน“พรุ่งนี้ค่อยเจอที่มอก็ได้” ซันกลับไปด้วยความผิดหวังทันที ทำไมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่ใช่คนแรก ๆ ที่ลมหนาวจะติดต่อหานะมหาวิทยาลัย Kวันนี้ซันตั้งใจมารอลมหนาวที่หน้าคณะ หลังจากวันนั้นที่ลมหนาวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่เขามาดักรอลมหนาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขาคอยเลย โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ถามจากเพื่อนสนิทของลมหนาวก็ไม่ยอมบอกอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ในขณะที่ซันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง คนที่ซันกำลังคิดถึง และเป็นห่ว
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 2/2
“หมอเสียใจด้วยครับ” หมอที่ผ่านการรักษามาหลายครั้ง เมื่อเจอกรณีแบบนี้ ก็อดที่จะเศร้าและเสียใจตามไม่ได้ แต่หมอก็รักษาจนสุดความสามารถแล้ว หวังเพียงให้คนที่อยู่ข้างหลังทำใจให้ได้“ไม่จริง ไม่จริง ฮือ ฮือ ไม่จริง พี่วายังไม่ตาย เขายังอยู่ ม่ายยยย” ลมหนาวร้องไห้จนเป็นลมไป หมอก็เข้ามาช่วยปฐมพยาบาล แล้วพาลมหนาวกลับห้องพักในห้วงฝันของลมหนาว วาริชเดินเข้ามาหาลมหนาว ที่กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่ริมทะเล“ถ่ายแต่รูปวิว ไม่ถ่ายรูปพี่บ้างเลย” วาริชเอ่ยบอกอย่างแง่งอน“หือ อย่างอนสิครับ ผมก็แค่ถ่ายไปเรื่อย เก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่าได้มาเที่ยวทะเลที่สวย ๆ แบบนี้” ลมหนาวหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้ม“ส่วนพี่น่ะ มานี่เลย ผมจะถ่ายให้เมมเต็มเลย” ลมหนาวจับมือพาวาริช ไปยืนในจุดที่เหมาะจะถ่ายรูปเมื่อทั้งสองถ่ายรูปเสร็จ ก็พากันมานั่งอยู่ริมทะเล มองดูคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้าฝั่งไม่มีจบสิ้น“มีความสุขไหมครับ” วาริชหันหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“มีสิครับ ที่นี่สวยมาก ขอบคุณที่พามานะครับ” ลมหนาวหันไปฉีกยิ้มจนตาปิดให้กับวาริชวาริชยิ้มน้อย ๆ “พี่หมายถึงอยู่กับพี่ แล้วมีความสุขไหม”ลมหนาวอึ้งไปแป๊บหนึ่
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 2/2
“อย่าบอกนะว่า คนนี้อะ” เมฆพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก็จะไม่ให้เจ้าตัวตื่นเต้นได้ยังไง อยู่ ๆ ก็หายไป พอหาเจอก็เปิดตัวเลย“อือ คนนี้แหละ กูหาเขาเจอแล้ว” ซันพยักหน้าให้เมฆ“เหลือเชื่อ” เมฆยังอุทานไม่หาย“มีสตอรีนี่หว่า ไอ้เมฆมึงเล่ามา” กล้า คาดคั้นให้เมฆเล่าให้ฟัง“ก็ตามนั้นแหละที่ซันมันเล่า กูก็รู้แค่นี้” เมฆบอกกล้าไป หากเขาเล่าให้คนอื่นฟัง มีหวังซันได้มาบีบคอตนแน่ สู้บอกไม่รู้ดีกว่า ให้ไปถามเจ้าตัวเอง“เออ พวกมึงปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างวะ” ซันชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุย“กูคงไปกับที่บ้านแหละ เขาพาไปไหน ก็ไปกับเขาอะ” เฟิสต์บอกซัน“ส่วนกูก็คงไปเที่ยวทะเลมั้ง อยากไปดูสาว ๆ สวย ๆ เที่ยวทะเล” พีชบอกซันแล้วทั้งกลุ่มก็คุยกันเรื่องไปเที่ยวช่วงปิดเทอมกัน ลมหนาวก็โดนดึงเข้าไปในบทสนทนาด้วย ทำให้เจ้าตัวดูเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ไม่อึดอัดยิ่งดึกบรรยากาศในร้านก็ดูสนุกสนาน เพื่อน ๆ ของซันลุกไปเต้นบ้าง ไปจีบสาวบ้าง เพราะต่างคนต่างก็เริ่มเมาแล้ว รวมถึงลมหนาวด้วย ทั้งที่คิดว่าตัวเองดื่มไปไม่มาก แต่อาการก็เริ่มออกแล้ว คออ่อนจริง ๆ“เมาแล้วเหรอ กลับเลยไหม” ซันถามคนในอ้อมแขนตัวเอง“ผมไม่เ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 1/2
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐมอญอย่างช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ป้ายหลุมศพ ของใครคนหนึ่ง ที่ได้จากไปก่อนเวลาอันควรมือแกร่งวางช่อดอกกุหลาบสีขาวอมชมพู ลงที่ป้ายหน้าหลุมศพนั้นอย่างเบามือ ใบหน้าหล่อจ้องมองรูปบนป้ายหลุมศพอยู่สักพักยิ่งมองยิ่งนึกถึง“ตอนนี้นายกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่หรือเปล่า ดิน” เจ้าของร่างสูงยิ้มเยาะให้ตัวเอง“ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับนายในตอนนั้นเลย นายสะใจหรือเปล่า ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ หัวเราะเยาะฉันอยู่ใช่ไหม” วาริชพูดกับคนในรูป ทำเหมือนว่าเขาอาจกำลังรับฟังเรื่องที่ตนกำลังพูดอยู่ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิต ทุกอย่างเงียบกริบ แต่เจ้าของร่างสูงก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง ให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ในหลุมศพฟัง“นายรู้ไหม ฉันเจอใครคนหนึ่งที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก ๆ เลยล่ะ ฉันขอจีบเขา เราสองคนกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน ตอนนี้เขาไม่เลือกฉันแล้ว นายดีใจใช่ไหม ที่ฉันได้เจอความรู้สึกแบบนี้ แบบที่นายเจอ”วาริชเดินไปนั่งลงที่ป้ายหลุมศพ ใช้มือเกลี่ยใบหน้าของคนในรูปอย่างเบามือ“ฉันเข้าใจความร
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 14 ก้าวผ่าน 2/2
‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลมหนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลมหนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคนน้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลมหนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้งสองเดินเที่ยว และซื้อของกินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำต่าง ๆ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลมหนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปดูต้นกระบองเพชรสายพันธุ์ต่าง ๆ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ๆ ลมหนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้าแคคตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่ค่อยรอดหรอ
![พี่ติวเตอร์ครับ...ช่วยสอนผมหน่อยนะครับ[PWP]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
