ตอนที่ 4

“ขอบใจจ้ะลูก เดี๋ยวแม่ห่อขนมอีกสักพักแล้วค่อยกิน... ”

          เดือนฉายกำลังทำข้าวต้มมัด ตั้งใจจะเอาไปขายตอนเช้ามืดของวันพรุ่งนี้

มะนาวมองผู้เป็นมารดาอย่างนึกชื่นชมในความขยัน แลเห็นใบตองสีเขียว ตัดเอามาจากดงกล้วยน้ำว้า ขึ้นหนาแน่นอยู่ริมคลอง วางทับซ้อนกันเป็นกอง มือเรียวคลี่ใบตองออกมาเช็ดทีละใบ ช้าๆ อย่างชำนิชำนาญ

มะนาวมองมารดาทำงานแล้วก็นึกสงสาร มือนั้นช่างนุ่มนวล ผิวพรรณก็บอบบางเกินกว่าจะมาหยิบจับงานพวกนี้  

          “เหนื่อยไหมคะแม่”

หญิงสาวสังเกตเห็นที่ด้านหลังใบหูของมารดา ใต้ตีนผมที่ขมวดเป็นมุ่นมวยเอาไว้ด้านหลังศีรษะ มีหยาดเหงื่อซึมออกมาเป็นสาย

“มีบ้าง... แต่แม่ทนได้จ้ะ”

เดือนฉายยิ้มสู้ให้ลูกสาว มีบ้างที่รู้สึกท้อ แต่หล่อนก็ไม่เคยถอย

“ถ้าไปอยู่บ้านพ่อเลี้ยงดามพ์แม่ก็จะไม่ต้องลำบากแบบนี้”

มะนาววาดหวังถึงชีวิตที่ดีกว่า ชีวิตใหม่ที่รออยู่ข้างหน้า

          “แต่อยู่ที่นั่นเราสองคนแม่ลูกก็ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว... เรายังไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง”

          มะนาวเตือนลูกสาว น้ำเสียงของหล่อนมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่รู้ว่าสายตาของคนในบ้านหลังนั้นจะมองหล่อนกับลูกสาวยังไง ที่จู่ๆ ก็พากันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยงดามพ์แบบกะทันหันเช่นนี้

“จ้ะแม่... แล้วพ่อเลี้ยงดามพ์คนนี้เป็นคนรักเก่าของแม่ใช่ไหมจ๊ะ”

มะนาวพอจะรู้เรื่องราวคร่าวๆ จากคำบอกเล่าของมารดาที่เคยเอ่ยถึงผู้ชายคนนี้ ในวันที่โชคชะตาลิขิตให้เขากับหล่อนได้มาเจอกันอีกครั้ง หลังจากเป็นม่ายด้วยกันทั้งคู่

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะว่าพ่อเลี้ยงดามพ์เป็นเพื่อนสนิทของวิชิตพ่อของลูก... เขาแอบรักแม่ เรื่องนี้แม่รู้ แต่แม่ก็ตัดสินใจแต่งงานกับวิชิตพ่อของลูก ทั้งที่พ่อของลูกเกิดมาในครอบครัวคนจน ไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนพ่อเลี้ยงดามพ์”

“แล้วทำไมแม่เลือกพ่อวิชิตล่ะคะ”

มะนาวนึกสงสัย

“ถ้าแม่เลือกคนอื่นแล้วหนูจะได้เกิดมาเป็นลูกแม่หรือจ๊ะ นี่อย่ามัวซักไซ้...  รีบไปอาบน้ำเถอะลูก ประเดี๋ยวเพื่อนจะมารับไปทำรายงานไม่ใช่หรือ”

เดือนฉายรีบเปลี่ยนเรื่อง บางครั้งหล่อนก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องราวเมื่อในอดีต

“หนูอยากให้แม่มีคนดูแลค่ะ หนูอยากให้แม่มีสามีใหม่ ชีวิตจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนทุกวันนี้”

แม้มีบ้างที่รู้สึกหวงแม่ แต่มะนาวก็มองชีวิตอย่างเข้าใจ ผู้หญิงควรมีผู้ชายปกป้องดูแล ถ้าเลือกได้ก็ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียว

“คุณแม่ยังสวย... หนูอยากให้แม่เริ่มชีวิตใหม่กับพ่อเลี้ยงดามพ์”

หญิงสาวมองใบหน้าชดช้อยของแม่ด้วยสายตาชื่นชมในความงาม

แม้ว่าตอนนี้เดือนฉายจะอยู่ในชุดแต่งกายที่เป็นเพียงเสื้อคอกระเช้าเก่าซีด กับผ้าถุงลายดอกพิกุล ทว่ารูปสมบัติอันงดงามที่มีมาตามธรรมชาติ ก็ยังฉายแววผุดผาดไม่สร่างซา มีผู้ชายหลายคนมาจีบหล่อน แต่กระดังงาลนไฟดอกนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดใจรับผู้ชายคนไหน

          เดือนฉายมีคติในการดูแลตัวเองว่า ‘กินให้น้อย ทำงานให้หนัก’ เพราะว่าการทำงานคือการออกกำลังกายที่ดี จึงไม่แปลกเลยที่ทรวดทรงองเอวของหล่อนยังน่ามองอยู่เสมอ

หลายครั้งที่มะนาวมองดูแม่ของตัวเอง แล้วก็อดตั้งคำถามไม่ได้ ว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างเดือนฉาย เหตุไฉนจึงเลือกที่จะแต่งงานกับพ่อของหล่อนซึ่งเป็นคนจน                                    

สายตาของมะนาวชำเลืองมองดวงหน้างดงามได้รูปของมารดา แม้ว่าจะเป็นหน้าสด ไม่ได้เติมแต่งด้วยแป้ง หากความงามก็ยังคงฉายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ และความสะสวยที่สวรรค์ให้มานี้ ได้ถ่ายทอดมาถึงหล่อนผู้เป็นลูกสาวอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

สองทุ่มกว่าๆ

เสร็จจากอาบน้ำ เดือนฉายได้ยินเสียงรถยนต์แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน จึงลงมาดู ก่อนจะพบว่าคนที่มาหา ก็คือเสี่ยกำพลผู้เป็นเจ้าของสวนลิ้นจี่ ชายผู้มีเมตตาให้หล่อนกับลูกสาวเข้ามาพักอาศัยในบ้านหลังน้อยกลางสวน

“สวัสดีค่ะเสี่ย”

เดือนฉายยกมือไหว้ทุกครั้งที่เจอหน้าเสี่ยกำพล หล่อนนึกแปลกใจ ที่วันนี้เขามาตอนค่ำ

“ทำไมจึงรีบร้อนย้ายออกจากบ้าน”

เสี่ยถามเสียงเครียด

“ฉันกับลูกได้ที่อยู่ใหม่แล้วจ้ะเสี่ย ยังไงก็ขอบคุณมากนะจ๊ะ ที่เสี่ยเมตตาให้ฉันกับลูกพักอาศัยอยู่ชั่วคราว”

สุ้มเสียงบอกความสำนึกในบุญคุณ