ตอนที่ 11

“ลุงเท่ง... ลุงเท่งช่วยด้วย”

เดือนฉายวิ่งกระหืดกระหอบออกมาถึงปากทาง บังเอิญว่าตอนที่หล่อนวิ่งออกมานั้นเป็นจังหวะที่รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งวิ่งผ่านมาพอดี เป็นรถของลุงเท่งที่วิ่งประจำอยู่วินหน้าปากซอย เดือนฉายเคยเรียกใช้บริการบ่อยๆ ลุงคนนี้ไว้ใจได้

 “เดือน... เอ็งวิ่งหนีอะไรมาวะ”

ลุงเท่งร้องถามด้วยความสงสัย

“วิ่งหนีหมาบ้าจ้ะ... ไอ้หมาบ้าจอมหื่นมันจะฟัดฉัน ลุงช่วยไปส่งฉันที่ปากซอยทีเถอะ”

เดือนฉายละล่ำละลักบอกด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบ แต่ไม่ได้บอกความจริง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนเมื่อครู่ เพราะคิดว่าโวยวายไปก็มีแต่จะอาย ไหนๆ หล่อนก็รอดพ้นเงื้อมมือของเสี่ยกำพลจอมหื่นมาแล้ว ถ้าแจ้งความเอาผิดก็กลัวเรื่องราวจะบานปลายใหญ่โต

ลุงเท่งมาส่งเดือนฉายที่หน้าปากซอย หล่อนรีบโทรบอกลูกสาวว่าไม่ให้เข้ามาที่บ้าน

“อะไรนะแม่... แล้วแม่ปลอดภัยใช่ไหม”

มะนาวตกใจ หลังจากได้ฟังเดือนฉายผู้เป็นมารดาเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน

“จ้ะ... แม่ปลอดภัย หนูรีบกลับมานะจ๊ะ แม่รออยู่หน้าปากซอยนะลูก”

“ค่ะแม่”

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมามะนาวก็กลับมาเจอเดือนฉาย หล่อนยืนรอลูกสาวอยู่ที่หน้าร้านเซเว่นอีเลฟเว่นหน้าปากซอย

 สองแม่ลูกตัดสินใจกลับเข้ามาที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ แต่ตอนที่มาถึงเสี่ยกำพลก็ขับรถหลบออกไปเงียบๆ ทางท้ายซอย ด้วยเกรงว่าเดือนฉายอาจนำเรื่องที่โดนปลุกปล้ำไปแจ้งความ คืนนั้นสองแม่ลูกต้องนอนกันอย่างหวาดผวาจนถึงเช้า

         

ตอนเช้าตรู่

เมื่อถึงเวลานัดหมาย รถเบนซ์สีขาวคันหรูราคาหลายสิบล้านของพ่อเลี้ยงดามพ์ แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านที่เดือนฉายกับลูกสาวกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

          “พ่อเลี้ยง... ”

          เดือนฉายดีใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ก้าวลงมาจากรถที่มีคนขับมาให้ หล่อนรีบหันไปเรียกลูกสาวที่อยู่ในบ้าน

“มะนาว... ท่านมาถึงแล้วจ้ะ มาไหว้ท่านสิลูก”

          เสียงเรียกของมารดาที่ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวก้าวออกมาจากบ้าน

          “สวัสดีค่ะท่าน”

          มือเรียวกระพุ่มไหว้อ่อนหวาน มะนาวเคยเจอหน้าพ่อเลี้ยงดามพ์มาแล้วครั้งหนึ่ง ในวันที่เขาแวะเข้ามาที่บ้านหลังนี้ หลังจากได้รู้ข่าวว่าแม่กับหล่อนกำลังเดือดร้อน ไม่มีที่ซุกหัวนอน จนต้องเข้ามาอาศัยบ้านเสี่ยกำพลอยู่ชั่วคราว   

          มะนาวจ้องมองพ่อเลี้ยงดามพ์ เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่มาก ใบหน้าคมคร้ามยังมีแววหล่อเหลาไม่สร่าง แม้ว่าแผงหนวดหนาเหนือริมฝีปากจะทำให้ใบหน้าเข้มดุ หากตอนยิ้มก็ดูอบอุ่นอย่างผู้ใหญ่ใจดี

          “เรียกฉันว่าลุงก็ได้”

          พ่อเลี้ยงดามพ์รับไหว้หญิงสาว มองมะนาวด้วยแววตาเอ็นดู

มะนาวเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เรือนร่างของหล่อนช่างสะคราญ ผิวพรรณเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ทรวดทรงองเอวก็ถอดแบบของเดือนฉายผู้เป็นมารดามาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

          “สวยได้แม่มาเต็มๆ... ”

          พ่อเลี้ยงดามพ์ชมไม่อ้อม แอบหวังว่าความสะสวยและน่ารักของหญิงสาวที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้... จะเอาชนะใจลูกชายของตนได้ไม่ยาก รอให้สิงห์ได้เจอหน้ามะนาวก่อนเถอะ 

          “เอาไปแต่ของที่จำเป็นนะ... ข้าวของเครื่องใช้เดี๋ยวผมจะซื้อให้ใหม่”

          พ่อเลี้ยงทอดสายตาไปยังกระเป๋าสัมภาระซึ่งก็มีไม่กี่ใบ และในจังหวะที่มะนาวกำลังจะเดินไปหิ้วกระเป๋า พ่อเลี้ยงก็เอ่ยขึ้นว่า

          “หนูจ๋าไม่ต้องยกเอง... เดี๋ยวให้คนขับรถจัดการให้”

          พ่อเลี้ยงหันไปสั่งลุงมั่นซึ่งเป็นคนขับรถประจำตัว ลุงมั่นเป็นคนที่พ่อเลี้ยงดามพ์ไว้วางใจให้รับใช้มานานหลายปี

          “ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง... ที่เมตตาเราสองแม่ลูก”

          เดือนฉายพนมมือไหว้ ค่อยๆ กราบลงแทบอกของพ่อเลี้ยงดามพ์

          “ไม่เป็นไร... สำหรับเธอฉันเต็มใจช่วย”

          พ่อเลี้ยงโอบกอดหล่อน เดือนฉายมองเห็นประกายความปรารถนาที่วูบไหวอยู่ในดวงตาที่จ้องมองหล่อน

         

          ในเวลาต่อมา

          ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ รถเบนซ์คันหรูก็แล่นเข้ามาถึงฟาร์มและไร่องุ่นของพ่อเลี้ยงดามพ์ในจังหวัดเชียงราย

          “สวยจังเลยค่ะ”

          เมื่อเข้ามาถึงพื้นที่ด้านในของฟาร์ม มะนาวแทบเก็บอาการตื่นเต้นดีใจเอาไว้ไม่ไหว หล่อนทอดสายตามองออกไปจากกระจกรถ เห็นวัวและม้ายืนแระเล็มหญ้าอ้อยอิ่ง ตลอดสองข้างทางขนาบไปด้วยต้นองุ่นทั้งซ้ายและขวา ลูกองุ่นสีม่วงห้อยระย้าเป็นพุ่มเป็นพวงสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ

          “ชอบมั้ยจ๊ะมะนาว”

          เจ้าของฟาร์มถามหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้า ส่วนตัวเขานั่งเคียงข้างอยู่กับแม่ของหล่อนที่เบาะด้านหลัง

          “ชอบที่สุดเลยค่ะคุณลุง... ฟาร์มคุณลุงใหญ่มาก”

          ในเวลาต่อมา

          พ่อเลี้ยงดามพ์พาสองแม่ลูกเดินชมจนทั่วบริเวณบ้านหลังใหญ่ แนะนำเดือนฉายและลูกสาวให้รู้จักกับ ‘ป้าฉวี’ ซึ่งเป็นหัวหน้าคนใช้ เป็นแม่บ้านที่ทำงานรับใช้อยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยงดามพ์มานานหลายปี