Episode 14 มาเฟียเจ้าแผนการ

Episode 14 มาเฟียเจ้าแผนการ

ธีลินยืนกอดอาคิราหวังให้ไออุ่นจากตัวเขาที่แผ่กระจายมาหาเธอช่วยเยียวยาความรู้สึกอ่อนไหวของเธอในตอนนี้ หลังจากยืนกอดเขาอยู่พักใหญ่จนจิตใจเริ่มกลับมาคงที่เธอก็ค่อยๆ ผละตัวออกยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาของตัวเอง

"ขอโทษค่ะ ฉันจะพาไปส่งที่ห้องนะคะ" หญิงสาวรีบเบี่ยงประเด็นทันที ทว่ายังคงแอบเหลือบมองใบหน้าคมคายของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง นับว่ายังโชคดีที่เขามองไม่เห็นไม่อย่างนั้นคงเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของเธอไปแล้ว

ธีลินจับมืออาคิรากลับมาบนห้องนอนของเขา พลางเหลือบมองดูเวลาว่าอีกครึ่งชั่วโมงนิดๆ ก็ใกล้จะถึงเวลาตามกฎที่เธอห้ามออกจากห้องแล้ว ทว่าแทนที่อีกฝ่ายจะรีบปล่อยให้เธอกลับไปเขากลับรั้งเธอไว้ด้วยการให้เธออ่านหนังสือให้เขาฟัง

"อ่านหนังสือให้ฉันฟังหน่อยสิ"

"แต่ว่า…" ธีลินเหลือบมองดูนาฬิกาอีกครั้งด้วยความชั่งใจ แต่เพราะหนี้บุญคุณที่เขามีต่อเธออย่างล้นหลามในตอนนี้ทำให้เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขา

เธอหยิบหนังสือที่วางอยู่ตรงหัวเตียงมาเปิดอ่าน ทว่าหนังสือเล่มนี้กลับไม่ใช่หนังสืออักษรเบรลล์เหมือนครั้งก่อน ราวกับตั้งใจเตรียมเอาไว้ให้เธออ่านให้เขาฟัง

น้ำเสียงหวานตั้งใจอ่านหนังสือให้มาเฟียหนุ่มฟังทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ สลับกับมองเขาที่นั่งพิงอยู่หัวเตียงเป็นระยะ ไม่รู้ว่าเพราะความหวาดกลัวที่มีต่อเขา หรือเพราะความรู้สึกอ่อนไหวกันแน่ที่ทำให้เธอมักจะเผลอมองเขาโดยไม่รู้ตัวอยู่บ่อยครั้งในช่วงนี้

เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวดังขึ้น เธอหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองเพื่อกดปิดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มตรงแล้ว ที่เธอตั้งปลุกเอาไว้ก็เพื่อเตือนตัวเองไม่ให้ลืมเวลาเผลอออกไปข้างนอก ทว่าตอนนี้เธอกลับยังไม่ทันได้เข้าห้องด้วยซ้ำ

"อ๊ะ! ฉันต้องไปแล้วค่ะ ไว้พรุ่งนี้มาอ่านให้ฟังใหม่นะคะ" ธีลินโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"ต่อให้วิ่งลงไปเธอก็กลับถึงห้องไม่ทันอยู่ดี"

"แต่ว่าคุณเป็นคนให้ฉันอยู่อ่านหนังสือให้ฟังเองนี่คะ" ริมฝีปากบางเบะคว่ำก็ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธอคงอาบน้ำเตรียมตัวนอนไปแล้ว

"โทษฉันเหรอ?"

"ก็…ไม่ได้อยากจะโทษหรอกค่ะ" คนตัวเล็กก้มหน้าตอบพึมพำอย่างไม่จริงจังนัก

"งั้นก็นอนที่นี่สิ อยู่ในห้องฉันโดยที่มีฉันอยู่ต่อให้แหกกฎอีกสิบข้อใครก็ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก"

"ไม่ได้เป็นแผนของคุณใช่ไหม" ธีลินเริ่มรู้สึกตงิดใจแปลกๆ ว่าอะไรจะประจวบเหมาะได้ขนาดนี้

"แล้วแต่เธอจะคิด" มาเฟียหนุ่มไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"แล้วถ้าฉันเลือกที่จะกลับไปนอนห้องตัวเองล่ะคะ"

"งั้นฉันคงต้องฉีกสัญญากับเธอ แล้วให้เธอสองคนพี่น้องเอาเงินมาคืนฉันภายในวันพรุ่งนี้"

"ใจร้าย!" ธีลินพึมพำออกมาเสียงดังกับคำขู่ของอาคิราที่พูดออกมาได้หน้าตาเฉย อุตส่าห์หวั่นไหวคิดว่ามาเฟียอย่างเขาก็มีข้อดีอยู่ได้ไม่นานก็ฉายแววมาเฟียจอมเจ้าเล่ห์ออกมาเสียแล้ว "ฉันยอมนอนที่พื้นก็ได้ค่ะ" ธีลินบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะยังไงเธอคงไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ดีในเมื่ออีกฝ่ายล็อกคำตอบเอาไว้ให้แล้ว

"มานอนตรงนี้" มือหนาตบลงบนที่นอนข้างๆ ตัวเอง

"ฉันยังไม่ได้อาบน้ำนอนพื้นดีกว่าค่ะ" ธีลินพยายามหาเหตุผลมาปฏิเสธ เพราะรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาคงวางแผนอะไรเอาไว้อีกแน่ๆ

"ไปอาบน้ำสิ ฉันอนุญาตให้เธอยืมชุดฉันใส่วันหนึ่ง"

"ไม่เป็น…"

"เหม็น ถ้าจะนอนนี่ก็ไปอาบน้ำซะ"

"รับทราบค่ะ!" คนตัวเล็กมุ่ยหน้าก่อนเดินคอตกไปอาบน้ำในห้องน้ำส่วนตัวของเขาอย่างไม่มีทางเลือก

ธีลินถอดเสื้อผ้าของตัวเองพาดเอาไว้แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำใต้เรนชาวเวอร์ ไอร้อนจากเครื่องทำน้ำอุ่นทำให้บานกระจกกั้นอาบน้ำขึ้นมัวเป็นฝ้าขุ่น

ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังหลับตาปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านใบหน้าตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นภายในห้องน้ำทำให้เธอหันไปมองยังต้นเสียง

"เฮ้ย! คุณครามเข้ามาทำไมคะ!" หญิงสาวร้องเสียงหลงพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้

"ปวดฉี่"

"ทะ…ทำไมไม่รอก่อนล่ะคะ"

"ยังไงฉันก็มองไม่เห็นอยู่แล้วเธอจะอายอะไร"

"แต่ว่าฉันมองเห็นคุณนะ"

"เธอก็หันหลังสิ"

ธีลินทำได้เพียงหันหลังปิดตาเมื่อชายหนุ่มควักเอาลำกายใหญ่ออกมาเตรียมทำธุระส่วนตัวต่อหน้าต่อตาเธอ

"เสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไปเลยค่ะ" ธีลินบอกด้วยน้ำเสียงเหนียมอาย

"เธอชอบอาบน้ำอุ่นเหรอ?"

"คุณคราม!" คนตัวเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อจู่ๆ เขาก็เปิดบานประตูอาบน้ำมาทักทายเธอ

"ได้ไอร้อนน่ะเลยถามดู" อาคิราตอบเสียงเรียบกวนประสาทคนตัวเล็ก ในขณะที่หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก พลางรีบผลักเขาให้หันหลังกลับไป จนกระทั่งเดินออกไปจากห้องน้ำสำเร็จ

ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งกลับมาอาบน้ำให้เสร็จเพราะห้องน้ำของเขาล็อกกลอนประตูไม่ได้ เธอเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเขามาสวมใส่แทนเสื้อผ้าตัวเก่าของตัวเอง แต่ก็ไม่ลืมสวมใส่บราเซียร์กับแพนตี้ตัวเก่าเอาไว้แก้ขัด

คนตัวเล็กเหลือบมองดวงตามีเสน่ห์น่าค้นหาของชายหนุ่มด้วยความหวาดระแวงว่าเขามองไม่เห็นจริงๆ ใช่ไหม เพราะถ้าเห็นเมื่อกี้ก็คงเห็นเธอยืนโป๊ในห้องน้ำไปแล้ว

"มานอนสิ" มาเฟียหนุ่มตบมือลงบนที่นอนที่ขยับเว้นว่างเอาไว้รอคนตัวเล็ก

"รู้ได้ไงคะว่าฉันมาแล้ว ตาบอดแน่นะ" ธีลินหรี่สายตาจับพิรุธด้วยความเคลือบแคลงใจ

"กลิ่นเธอลอยฟุ้งมาขนาดนั้น ยืนอยู่ไกลๆ ยังได้กลิ่น"

ธีลินแอบชูนิ้วกลางใส่หน้ามาเฟียหนุ่มเพื่อลองใจอีกฝ่าย พลางแลบลิ้นใส่ด้วยความหมั่นไส้ ทว่าเขากลับไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา เธอจึงค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้สำรวจมองดวงตาของเขาอีกครั้งอย่างระมัดระวัง ก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เขา