Episode 13 มาเฟียโหมดละมุน

Episode 13 มาเฟียโหมดละมุน

ธามกวาดสายตามองรอบบ้านขนาดใหญ่โตหรูหรา พร้อมบอดี้การ์ดรายล้อมด้วยความสนใจ แต่กลับไม่ได้สงสัยอะไร เพราะคิดว่าการที่บ้านคนรวยจะมีลูกน้องหลายสิบคนไม่ใช่เรื่องแปลกนัก ที่แปลกคือเขายอมเอาเงินจำนวนมากมายขนาดนั้นให้แม่ของเขาไปทำไม?

"พี่ลินทำไมเจ้านายพี่เปย์ขนาดนั้นอะ แบบนี้เราต้องใช้หนี้เขาไหม" ธามเอ่ยถามพี่สาวตัวเองขณะที่อยู่กันตามลำพัง เพราะอาคิราอนุญาตให้สองพี่น้องได้พูดคุยกันเป็นการส่วนตัว

"ถามฉันฉันจะไปถามใครล่ะทีนี้ ก็รู้ๆ เท่ากับที่แกรู้เลย แต่ถ้าเป็นหนี้สามล้านสามเท่าก็เกือบๆ สิบล้านเลยนะสงสัยแกกับฉันน่าจะได้ใช้หนี้หัวโตแล้วแหละ"

"เกือบสิบล้านไม่น่าจะแค่หัวโตแล้วนะ หำโตก็ยังใช้หนี้ไม่หมด"

"ไอ้เด็กบ้านี่!" ธีลินตาโตมองซ้ายขวาด้วยท่าทางเลิ่กลั่กกับคำพูดกวนประสาทของน้องชาย "ว่าแต่เรื่องแม่จะเอาไงดี"

"ไม่ต้องเอาไง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ต่อไปนี้แม่เดียวที่นับถือคือพระแม่ลักษมีเท่านั้น" ธามแกล้งตอบติดตลกเพราะไม่อยากให้พี่สาวของเขาคิดมากจนเกินไป

"หาสาระจากแกไม่เคยได้เลยจริงๆ" ธีลินส่ายหน้าน้อยๆ ด้วยความเหนื่อยใจ "เข้าไปหาคุณครามกันเถอะ เงินเยอะขนาดนั้นยังไงก็ต้องหาทางใช้คืนแหละ แม่เอาไปแล้วด้วยคงไม่ยอมคืนมาแน่"

"อืม" เพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ธามเองก็คิดหาทางออกของปัญหานี้ไม่ได้เหมือนกัน คงจะต้องไปตายเอาดาบหน้าที่เขาคิดได้ในตอนนี้

"นี่คุณอาคิรา เจ้านายฉัน"

"สวัสดีครับ" ธามทักทายอาคิราอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก ทั้งสองพี่น้องยืนมองอาคิราที่นั่งอยู่บนโซฟายาวราคาแพงด้วยท่าทางประหม่าทั้งคู่

"นั่งก่อนสิ"

"ขอบคุณ…"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ธีลินจับแขนน้องชายที่กำลังเดินไปนั่งเอาไว้ ธามเพียงแค่ไหวไหล่เป็นเชิงไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะถอยหลังกลับมายืนที่เดิม

"ฉันบอกให้นั่ง แปลว่านั่งได้" น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มที่เอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่สองทำให้ธามหันมามองหน้าพี่สาวเป็นเชิงขอความคิดเห็นว่าจะให้ทำยังไง ควรไปนั่งไหม หรือควรยืนอยู่ตรงนี้ ทว่าธีลินกลับพยักหน้าจับแขนน้องชายเดินไปนั่งลง

"ขอบคุณค่ะ" ธีลินเป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณขณะนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ พร้อมกับน้องชาย

ทั้งสามคนต่างฝ่ายต่างพากันเงียบจนธามอึดอัดเป็นฝ่ายโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูพี่สาวให้พูดอะไรสักอย่างออกมา

"คุณครามคะ…เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ฉันกับน้องขอโทษ และขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยเหลือเอาไว้"

"…"

"แต่ว่าเงินจำนวนมากมายขนาดนั้น…"

"ผมกับพี่ไม่มีให้หรอกครับ แต่จะพยายามทยอยหามาใช้คืนให้ แต่อาจจะใช้เวลานานพอสมควร เพราะเป็นจำนวนเงินที่พวกเราสองคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำงานทั้งชีวิตจะหามาใช้คืนได้ไหม" ธามเป็นตัวแทนเอ่ยแสดงความรับผิดชอบแทนพี่สาวในฐานะลูกผู้ชายอย่างองอาจ

"เรื่องนั้นฉันไม่ซีเรียส"

"ไม่ซีเรียสได้ไงคะ เงินตั้งมากมายขนาดนั้นคุณให้คุณกายทำสัญญากู้ยืมเงินขึ้นมาก็ได้ค่ะ เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย"

"ก็รู้ว่าต่อให้หาทั้งชีวิตก็หามาคืนไม่ได้ จะดิ้นรนอยากใช้หนี้ให้ลำบากทำไม"

"เป็นหนี้ก็ต้องใช้ มีบุญคุณต่อกันก็ต้องตอบแทน พวกเราสองคนพี่น้องถือเรื่องพวกนี้ค่ะ" ธีลินพยายามยืนยันที่จะแสดงความรับผิดชอบ

"งั้นก็คิดซะว่าพวกเธอสองคนพี่น้องติดหนี้บุญคุณฉันอยู่ก็แล้วกัน ถ้าวันไหนมีเรื่องที่ให้พวกเธอทำเพื่อตอบแทนได้ฉันจะบอก ส่วนหนี้ถ้าอยากใช้เมื่อไหร่ก็ใช้ จะใช้เท่าไหร่ก็ตามใจ"

ธามหันไปมองหน้าพี่สาวด้วยสายตามีคำถาม ไม่คิดว่าเรื่องราวจะง่ายจนน่าประหลาดใจแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากเสียมารยาทพูดออกมาในตอนนี้ เหมือนกับที่ธีลินเองพยายามส่งสายตาให้น้องชายนิ่งเอาไว้ เดี๋ยวค่อยไปคุยกันทีหลัง

"แต่…"

"ฉันอยากกินข้าวเย็นแล้ว ให้น้องชายเธออยู่กินด้วยกันสิ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้น้องฉันกลับเลยดีกว่า งั้นฉันขอตัวไปส่งน้องก่อนนะคะแล้วจะรีบมาพาคุณไปที่ห้องกินข้าว" ธีลินรีบดึงน้องชายให้เดินตามเธอออกมา เธอไล่น้องชายเธอให้กลับออกไปก่อน เพราะในรังของมาเฟียคงไม่ใช่สถานที่ที่ควรอยู่นานเท่าไหร่นัก

ธีลินรีบกลับมาพาอาคิรามาทานมื้อเย็นตามหน้าที่ โดยทุกมื้อของเขาจะอนุญาตให้เธอนั่งทานด้วย ซึ่งความจริงเป็นคำสั่งที่ไม่มีทางเลี่ยงต่างหาก

"เรื่องวันนี้…ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันไม่รู้จะชดใช้ให้คุณยังไงหมดทั้งหนี้ที่เป็นจำนวนเงิน และหนี้บุญคุณของคุณ" ธีลินเอ่ยออกมาจากใจจริง ถึงภาพลักษณ์ของเขาจะดูโหดร้าย แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาใช้ความโหดร้ายนั้นเป็นเกราะคุ้มกันให้เธออยู่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ภายในระยะเวลาสั้นๆ ที่รู้จักกัน

อาคิราไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพราะฟังจากน้ำเสียงของหญิงสาวแล้วดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเองก็อยากอยู่เงียบๆ กับตัวเองมากกว่า

หลังจากจัดการทำหน้าที่พาอาคิราไปอาบน้ำส่งเขาเข้านอนเสร็จแล้วธีลินก็กลับมาที่ห้องพักของตัวเองด้านล่าง ทันทีที่ได้อยู่เพียงลำพังหยดน้ำตาก็ไหลรินลงมา พร้อมกับความรู้สึกแห่งความเสียใจ และผิดหวังก็ถาโถมเข้ามาในทันที มือเรียวยกขึ้นลูบเรือนแก้มใสที่ควรถูกมือของแม่ประคองเอาไว้อย่างอ่อนโยน ทว่าวันนี้เธอกลับถูกตบ พร้อมกับคำประกาศที่ว่าจะตัดขาดกับเธอเพื่อเงิน และผู้ชายที่ทำเรื่องชั่วร้ายกับเธอ

จนถึงวินาทีสุดท้าย…เธอก็ไม่เคยได้รับการปกป้องจากแม่เธอเลย

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูห้องพักที่ดังขึ้นทำให้ธีลินรีบยกมือเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง ประคองอารมณ์อ่อนไหวให้เป็นปกติโดยไม่ลืมเหลือบมองดูนาฬิกา เมื่อมั่นใจว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาห้าทุ่มตามกฎที่เธอห้ามออกจากห้อง เธอจึงลุกเดินไปเปิดประตู

"คุณคราม? มีอะไรรึเปล่าคะทำไมไม่โทรมาเดี๋ยวฉันขึ้นไปหาเองลงมาทำ…" คนตัวเล็กชะงักไปเมื่อจู่ๆ อาคิราก็ทิ้งไม้เท้านำทางในมือ ยกฝ่ามือหนาขึ้นมาควานหาบางอย่างตรงหน้าเธอ

เมื่อสัมผัสได้ถึงใบหน้าของเธอเขาก็ค่อยๆ เลื่อนมือทั้งสองข้างมาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน พลางใช้ปลายนิ้วลูบไล้เรือนแก้มที่ยังคงเห่อร้อนจากอาการร้องไห้ก่อนหน้า ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสทั่วใบหน้าของเธอ ขนตางอนยาวยังคงชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาที่ติดอยู่ทำให้เขารับรู้ว่าเธอคงพึ่งผ่านการร้องไห้มา

"เจ็บไหม" คำถามของมาเฟียหนุ่มทำให้ธีลินนิ่งเงียบไปชั่วคราว พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวของตัวเองไม่ให้ปะทุออกมาในตอนนี้ "โดนตบข้างไหน?"

ธีลินยกมือขึ้นมาสัมผัสกับฝ่ามือหนาฝั่งที่โดนแม่ตบแทนคำตอบให้เขา เขาใช้ฝ่ามือที่หยาบกร้านจากการฝึกต่อสู้ลูบวนบนซีกแก้มของเธออย่างอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบประโลมเธอให้หายจากความเจ็บปวด

จนในที่สุดเธอก็ต้านทานความรู้สึกอ่อนไหวในใจตัวเองไม่ได้ปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินลงมากระทบลงบนมือของเขา ริมฝีปากบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา มือเรียวออกแรงบีบมือหนาที่ประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

"ฮึก!…" น้ำเสียงสะอื้นไห้หลุดออกมาเมื่อครามค่อยๆ ดึงเธอเข้ามาสวมกอดเอาไว้ ศีรษะทุยถูกลูบปลอบประโลมอย่างอ่อนโยนจนกระทั่งคนตัวเล็กระเบิดความรู้สึกตัวเองออกมา โผกอดร่างหนาที่มอบความอบอุ่นให้กับเธอราวกับต้องการใครสักคนเป็นที่พึ่งให้เธอในตอนนี้ "ฮึก!…คุณคราม"