Episode 19 งานเลี้ยง

Episode 19 งานเลี้ยง

ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่นลมหายใจเริ่มหอบหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออาคิราออกแรงบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มของเธออีกครั้ง

"คะ…คุณครามคะ"

"หืม?" น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มที่ขานรับตอบกลับมาทำเอาคนตัวเล็กแทบจะสติหลุดในทันที

"ขะ…ข้างล่างมีงานเลี้ยงนะคะ"

"อืม รู้แล้ว"

"งั้นพวกเรา…"

"เสร็จก่อนค่อยลงไปก็ได้นี่ หรือจะไม่ลงไปเลยก็ยังได้" อาคิราเลื่อนใบหน้าคมคายเข้ามาตอบใกล้ปลายจมูกเชิดรั้นจนกระทั่งปลายจมูกของเขาแตะกับเธอเขาจึงไล่สัมผัสลงมาเตรียมช่วงชิงลมหายใจคนตัวเล็กอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ใบหน้าหวานกลับเบือนหน้าหนีได้ทัน

"คุณเป็นคนบอกให้คุณกายจัดเลี้ยงให้ลูกน้องเองนะคะ อย่างน้อยก็ควรลงไปร่วมหน่อยสิคะ"

"ต่อให้ไม่มีฉันพวกมันก็สนุกอยู่ดี"

"แต่ว่า…"

"ถ้าไม่พร้อมก็รีบอาบน้ำลงไปข้างล่างกันเถอะ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางใช้ปลายจมูกถูปลายจมูกคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"…"

"แต่ว่า…ฉันให้เตรียมใจแค่แป๊บเดียวนะ เพราะหลังจากจบงานเลี้ยงเราจะมาต่อเรื่องของเราที่ค้างคาไว้ให้จบ"

ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาด้วยความเขินอาย ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่น สายตาจ้องมองดวงตาเลื่อนลอยที่มองไม่เห็นของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้น

"นะ…ไหนบอกว่าให้เวลาเตรียมใจก่อนไงคะ" คนตัวเล็กร้องประท้วงออกมาเสียงแหลมเมื่อมือหนาจัดการถอดตะขอบราเซียร์ของเธอออกจนเธอต้องใช้มือทั้งสองข้างประคองดอกบัวตูมทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้แทน

"ไหนๆ ก็เปียกแล้วก็อาบน้ำด้วยกันสิ" อาคิราบอกพร้อมกับตีมึนพยายามถอดเสื้อคนตัวเล็กออก

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอาบทีหลังก็ได้" ธีลินจับเสื้อของตัวเองเอาไว้มั่นไม่ให้หลงกลชายหนุ่มอีก

"อย่าลืมสิว่าฉันมองไม่เห็น ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลย"

"แต่ว่าฉันมองเห็นนี่คะ" ธีลินบอกด้วยน้ำเสียงประหม่าเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ลดละความพยายามที่จะถอดเสื้อของเธอ

"แต่ฉันไม่เห็น ฉันต่างหากที่ขาดทุนทีเธอยังแอบมองฉันอยู่ทุกวัน"

"รู้ได้ไงคะว่าแอบมอง!" คนตัวเล็กโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ

"หึ! พึ่งรู้เมื่อกี้นี่เองมีคนหลุดสารภาพมา"

"คุณคราม!" ริมฝีปากบางเบะคว่ำในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายหลอกให้เผยความจริงออกมา

"รีบอาบสิจะได้ลงไปข้างล่างกัน" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูไม่เหมือนกับประโยคคำสั่งเหมือนที่ผ่านมาทำให้คนตัวเล็กใจอ่อนยอมคลายมือออกปล่อยให้เขาทำการถอดเสื้อของเธอออก

ธีลินยกมือทั้งสองข้างกอดอกปิดหน้าอกอวบอิ่มของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขินอาย ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวหันหลังให้กับเขาเพื่อซ่อนใบหน้าเขินอายของตัวเองถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นก็ตาม

"ฟองน้ำอยู่ไหน ส่งมาให้หน่อย"

ธีลินเอื้อมมือไปหยิบฟองน้ำส่งให้อาคิราตามคำขอของเขา พลางเหลือบมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

"นั่งนิ่งๆ" ชายหนุ่มออกคำสั่งพร้อมกับจับไหล่ของร่างบางที่กำลังจะหันมาหาเขาให้นั่งนิ่งในท่าเดิม

มือหนายื่นไปสัมผัสกับแผ่นหลังเนียนเพื่อหาตำแหน่งของคนตัวเล็กก่อนจะนำฟองน้ำมาถูหลังให้อย่างเบามือ

"ให้ฉันทำเองดีกว่าค่ะ" ธีลินบอกเพราะรู้สึกแปลกๆ ที่มีผู้ชายมาถูหลังให้

"ไม่ไว้ใจฉันเหรอ ฉันมั่นใจว่าถูให้เธอสะอาดหมดจดได้นะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะอธิบาย ร่างบางก็สัมผัสได้ถึงท่อนแขนแกร่งที่โอบกอดจากทางด้านหลังพลางเอาคางเกยศีรษะทุยเอาไว้

"ตามใจ" อาคิราบอกเสียงเรียบพร้อมกับทำท่ายื่นฟองน้ำมาตรงข้างหน้าขณะที่กำลังโอบกอดไหล่มนเอาไว้ไม่ปล่อย

"คุณกอดอยู่แบบนี้แล้วฉันจะถูหลังให้คุณยังไงคะ"

"ขออยู่แบบนี้สักพักให้น้องชายฉันมันสงบลงก่อน"

หลังจากใช้ระยะเวลาในการอาบน้ำนานกว่าปกติธีลินก็เดินลงมางานเลี้ยงในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวของอาคิรา เนื่องจากเสื้อผ้าของเธอถูกเขาทำเปียกไปหมดแล้วรวมถึงบราเซียร์ และแพนตี้ตัวจิ๋วของเธอ โชคดีที่เอวของเธอมีขนาดพอดีกับกางเกงบ็อกเซอร์ของอาคิรา ส่วนเสื้อก็ใหญ่พอที่จะทำให้หน้าอกของเธอไม่ดูโดดเด่นจนเกินไป

"ให้ฉันกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องตัวเองก่อนได้ไหมคะ เมื่อเช้าใส่ชุดคุณลงมาคนก็เข้าใจผิดกันหมดแล้ว"

"ก็ไม่เห็นจะเข้าใจผิดนี่ ใส่เสื้อฉันก็เข้าใจถูกแล้ว" อาคิราตอบแบบขอไปที เพราะเขาเองที่ไม่ยอมอนุญาตให้คนตัวเล็กไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่

"สวัสดีครับนายน้อย~" ลูกน้องหลายสิบชีวิตกล่าวทักทายอาคิราที่เดินจับมือธีลินเข้ามาที่สวนหลังบ้านที่กำลังจัดงานเลี้ยงกันอยู่

เพราะเป็นคนเดียวที่มองเห็นสายตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของลูกน้องของเขาตรงหน้า ธีลินจึงเป็นคนเดียวที่รู้สึกเขินอายจนอยากมุดดินหนีในตอนนี้

"นายน้อย กับนายหญิงน้อยเชิญนั่งตรงนี้ดีกว่าครับ" กายเดินเข้ามาพาทั้งสองคนไปหาที่นั่ง

"คุณกายก็เอากับคนอื่นด้วยเหรอคะ ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นหรอกค่ะ" ธีลินปฏิเสธด้วยความเขินอายจนเรือนแก้มใสแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด

"เกรงว่าคงจะไม่ได้ครับ" กายส่งยิ้มบางๆ ให้กลับมาราวกับต้องการจะบอกเธอว่าอีกเดี๋ยวเธอก็จะชินกับการถูกเรียกแบบนี้ไปเอง

ธีลินไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพราะรอยยิ้มของกายได้ดักเธอเอาไว้ทุกทางแล้ว อย่างที่บอกไปก่อนหน้าหากอาคิราไม่ปฏิเสธเรื่องนี้ด้วยตัวเองก็คงไม่มีใครเชื่อเธอคงต้องปล่อยให้สถานการณ์เลยตามเลยไป เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาที่ดูจะเลยเถิดไปไกลไม่ต่างกัน

เพียงแค่คิดถึงเรื่องราวในห้องน้ำก่อนหน้านี้ รวมไปถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากจบงานเลี้ยง หญิงสาวก็เขินอายขึ้นมาในทันที

"ฉันขอบ้างได้ไหมคะ" ธีลินบอกกับบริกรหนุ่มที่กายจ้างมาเพื่อเสิร์ฟเครื่องดื่ม และอำนวยความสะดวกต่างๆ เพิ่มเติมในงานเลี้ยงเย็นนี้

"เชิญครับ" บริกรหนุ่มส่งแก้วเครื่องดื่มค็อกเทลให้กับเธอ ก่อนที่เธอจะกระดกดื่มหมดแก้วภายในรวดเดียวหวังให้ความร้อนของแอลกอฮอล์แทนที่ความร้อนในร่างกายเธอ

"ขออีกแก้วค่ะ" ธีลินยกมือเรียกบริกรให้นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟอีกครั้ง

"รีบดื่มไปไหน กลัวไม่เมารึไง" อาคิราเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ ขอเครื่องดื่มอีกครั้ง

"บอกแล้วไงคะว่าไม่มีใครน่ากลัวเท่ามาเฟียเจ้าเล่ห์อย่างคุณแล้ว" ธีลินตอบกลับอย่างไม่จริงจังนัก ตามด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แก้วที่สองที่ตามเข้าปากไป

"แล้วหลงกลมาเฟียเจ้าเล่ห์อย่างฉันบ้างรึยัง?" คำถามหน้าตายของมาเฟียหนุ่ม ทำเอาธีลินรู้สึกหมั่นไส้ตักขนมหวานที่ตัวเองเป็นคนทำเข้าปากเขาหวังให้เขาหยุดพูดล้อเลียนเธอเสียที

"อร่อยไหมคะ"

"อืม…อร่อย อร่อยเพราะเธอป้อน เพราะเธอทำ อร่อยเพราะเป็นเธอ"

"พี่คะ! ขออีกแก้วหนึ่งค่ะ ไม่ๆ เอามาสามเลย!" ธีลินส่งเสียงตะโกนเรียกพนักงานด้วยท่าทางเลิ่กลั่กที่อาคิราตอบกลับมาด้วยประโยคหวานหูชวนเลี่ยนแบบนั้น

ทั้งที่ลูกน้องหลายสิบชีวิตก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ธีลินรีบยกแก้วเครื่องดื่ม ดื่มติดต่อกันหลายแก้วเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่า กับอาการเขินอายที่ตีกันอย่างหนัก โดยเฉพาะเวลาที่เธอเหลือบไปเห็นใบหน้าอมยิ้มของกายกับลูกน้องของเขา