Intro

Intro

ภายใต้แก๊งมาเฟียมหาอำนาจใครจะไปรู้ว่าหัวหน้าผู้ปกครองแก๊งจะเป็นเพียงชายตาบอดคนหนึ่งเท่านั้น อาคิรา หรือคราม หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ประสบอุบัติเหตุจนทำให้สูญเสียการมองเห็นไปเมื่อสามปีก่อน ระหว่างรอการเปลี่ยนถ่ายกระจกตาเพื่อจะได้กลับมามองเห็นอีกครั้ง ทำให้เขาต้องวางตัวให้น่าเกรงขามอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ศัตรูฉวยโอกาสนี้เข้ามาแย่งชิงอำนาจการปกครองของเขา

ซึ่งอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เขาก็จะได้รับการเปลี่ยนถ่ายกระจกตาที่มีคนบริจาคเอาไว้ให้ แต่ระหว่างนี้เขายังต้องการผู้ช่วยในการดูแลเรื่องชีวิตประจำวันต่างๆ ทว่าตลอดสามปีมานี้เขาเปลี่ยนสาวใช้ส่วนตัวไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้ว ไม่ว่าคนที่เข้ามาสมัครจะมีประสบการณ์ดีขนาดไหนก็ไม่เคยถูกใจเขาเลยสักคน ที่ทำงานได้นานที่สุดก็คงจะราวๆ สองเดือนแล้วก็ชิงลาออกไป หรือบางคนสอดรู้สอดเห็นมากเกินไปก็อาจจะไม่ได้กลับออกไปอีกเลย…

ประวัติสาวใช้ที่ลาออกติดต่อกันในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาทำให้ตอนนี้ไม่มีใครกล้ามาสมัครทำงานเป็นสาวใช้ของเขาถึงแม้จำนวนเงินที่จ้างจะสูงมากกว่าการทำงานที่อื่นหลายเท่าตัวก็ตามที

แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีแฝงเอาไว้เมื่อ ธีลิน นักศึกษาสาวที่พึ่งเรียนจบมาหมาดๆ ตั้งใจมาสมัครงานนี้เพื่อหาเงินก้อนไปลงทุนทำธุรกิจของตัวเอง ถึงแม้เพื่อนๆ ของเธอจะเตือนถึงประวัติแปลกๆ หลายอย่างเกี่ยวกับที่นี่ แต่คนขี้งกอย่างเธอพอเห็นเงินค่าจ้างก็ใจฮึดสู้จนไม่สนคำเตือนใดๆ ของคนรอบข้าง

"ผมกำลังจะพาไปพบนายน้อย จำกฎที่ผมแจ้งไปได้หมดแล้วใช่ไหม?" เกวิน มือขวาคนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นดวงตาทั้งสองข้างแทนเจ้านายอย่างครามด้วยความภักดีบอกกับธีลินที่พึ่งเข้ามาเริ่มงานเป็นวันแรก และเธอจะต้องนอนค้างคืนที่นี่ตลอดระยะเวลาการทำงาน

"ค่ะ ห้ามออกจากห้องหลังห้าทุ่ม ได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามออกมา ห้ามลงไปห้องใต้ดิน ห้ามเข้าห้องทำงานคุณครามโดยไม่ได้รับอนุญาต ส่วนห้องนอนถ้าไม่มีธุระห้ามเข้าสุ่มสี่สุ่มห้าเหมือนกัน แล้วก็ห้ามพูดอะไรที่ไม่จำเป็น ห้ามถามด้วยเช่นกัน"

"อืม กฎทุกข้อสำคัญมากถ้าทำผิดกฎข้อใดข้อหนึ่งสัญญาการว่าจ้างจะเป็นโมฆะทันที"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ธีลินพยักหน้ารับคำ เธอรู้สึกว่ากฎพวกนี้ไม่ได้หนักหนาหรือยากเย็นจนทำไม่ได้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนถูกไล่ออก ลาออก เป็นว่าเล่น

หน้าที่ของเธอนอกจากเตรียมเสื้อผ้า ช่วยดูแลเขาระหว่างอาบน้ำป้องกันไม่ให้เกิดอันตราย แล้วก็ดูแลของใช้ในห้องนอนให้อยู่เป็นระเบียบเหมือนเดิมตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ครามเดินชนสิ่งกีดขวางเนื่องจากเขาจะใช้ความคุ้นเคยในการใช้ชีวิตประจำวันเป็นหลัก ส่วนเรื่องอาหารก็มีแม่ครัวทำไว้ให้ งานอื่นๆ ก็แล้วแต่ครามจะเรียกใช้

เธอเซ็นสัญญาทำงานเป็นสาวใช้ส่วนตัวเป็นระยะเวลาสามเดือน ถ้าเธอสามารถทนทำงานนี้ได้จนครบสามเดือนตามสัญญาเธอก็จะมีเงินก้อนไปเริ่มต้นทำธุรกิจเล็กๆ ที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้ เธอ และครอบครัวจะได้หลุดพ้นจากความจนที่น่ากลัวเสียที

"นายน้อยกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง"

ธีลินที่กำลังจะอ้าปากถามว่าเขาอ่านหนังสือได้อย่างไรในเมื่อตาของเขามองไม่เห็น แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ถามออกไป เพราะมันเป็นคำถามที่เธอไม่จำเป็นต้องรู้ถ้าถามมากไปเกรงว่าจะถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรก แล้วเงินตั้งต้นในชีวิตของเธอก็จะหายไปในพริบตา

"นายครับผมพาสาวใช้คนใหม่มาพบครับ"

"สวัสดีค่ะ" ธีลินกล่าวทักทายชายหนุ่มที่นั่งใช้มือคลำอักษรเบรลล์ในการอ่านหนังสืออยู่ภายในห้องหนังสือด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย นั่นเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของเขาที่ดึงดูดเธอให้หลงเสน่ห์ในความหล่อของเขา ขนาดดวงตาที่มองไม่เห็นยังไม่สามารถลดทอนเสน่ห์ของเขาได้เลย

"ผมพาไปเรียนรู้งานมาแล้ววันนี้จะให้เริ่มอยู่เป็นเพื่อนนายวันแรกถ้ามีอะไรก็แจ้งผมได้เลยครับ"

"อืม" คำตอบรับสั้นๆ ที่ดูน่าเกรงขามโดยไม่ได้ใช้สายตา และพลังเสียงใดๆ ทำให้คนตัวเล็กอย่างธีลินขนลุกชันขึ้นมาทันที

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

ธีลินมองแผ่นหลังของกายที่เดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกประหม่า เนื่องจากกฎสำคัญในการทำงานคือห้ามพูดมาก เธอเลยไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำอะไรดี ครั้นจะให้พูดอะไรที่ไม่จำเป็นก็ไม่กล้าเอ่ยจึงทำได้เพียงแค่ยืนอยู่มุมห้องดูเขาใช้ปลายนิ้วเรียวยาวสัมผัสตัวอักษรเบรลล์ทีละตัวเงียบๆ รอให้เขาเป็นคนเรียกใช้