Episode 17 อยากดูแลคุณตลอดไป

Episode 17 อยากดูแลคุณตลอดไป

'เธอชอบฉันก็ดีใจ'

ประโยคที่ดังก้องอยู่ในหัวของธีลินตอนนี้กำลังทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ที่เคยแข็งแกร่งของเธอหวั่นไหวครั้งแล้วครั้งเล่า ฝ่ามือหนาที่ประคองใบหน้าเห่อร้อนของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยนพร้อมกับใบหน้าคมคายที่เลื่อนเข้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารดลงมาบริเวณปลายจมูกเชิดรั้น ทำให้คนตัวเล็กประคองสติตัวเองไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ร่างกายเริ่มอ่อนระทวยเมื่อริมฝีปากหยักได้รูปของชายหนุ่มเลื่อนเข้ามาสัมผัสริมฝีปากสั่นระริกของเธอเบาๆ มือเรียวยกขึ้นโอบเอวสอบเอาไว้แน่นก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงปล่อยให้ไออุ่นของเขาช่วยปลอบโยนความร้อนในร่างกายของเธอให้ทุเลาลง

ในขณะที่ริมฝีปากหนากำลังบดขยี้กลีบปากอ่อนนุ่มรุนแรงมากขึ้นจนคนอ่อนประสบการณ์อย่างธีลินเริ่มหายใจติดขัด กายก็เดินพรวดพราดเข้ามาเพื่อถามถึงเรื่องเลี้ยงลูกน้องเย็นนี้ว่าจะให้จัดที่ไหน หรือว่าเขาอนุญาตให้พาลูกน้องไปกินข้าวนอกบ้านได้ แต่ดันมาเจอเหตุการณ์ที่เขาเองไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอมาก่อน

"นาย..."

"อื้อ!" ธีลินลืมตามองไปยังต้นเสียงด้วยท่าทางเลิ่กลั่กพยายามผลักร่างหนาของอาคิราให้ออกห่าง ทว่าเขากลับยิ่งบดขยี้จูบลงมารุนแรงมากยิ่งขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณริมฝีปาก ส่วนกายก็แอบอมยิ้มก่อนจะเดินกลับออกไปเงียบๆ เพราะคิดว่าเรื่องของเขาคงไม่สำคัญเท่าความสุขของเจ้านายในตอนนี้

หลังจากที่ชิมความหอมหวานจากคนตัวเล็กจนพอใจมาเฟียหนุ่มถึงได้ยอมคืนอิสระให้กับคนตัวเล็ก ธีลินก้มหน้าหลบสายตาคมคายของชายหนุ่มด้วยความเขินอายมือเรียวยังคงกอดเอวสอบเอาไว้แน่น ส่วนอาคิราเองก็ยกมือหนามาลูบริมฝีปากอ่อนนุ่มที่บวมตุ่ยจากแรงดูดดุนของเขาเบาๆ แทนการปลอบโยน

"คะ...คุณกายมาค่ะเมื่อกี้ คงมีเรื่องอยากคุยด้วย" ธีลินรีบพูดเรื่องอื่นขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

"ฉันพึ่งจูบเธอไปนะ แต่เธอกลับพูดเรื่องคนอื่น? ไม่กลัวว่าฉันจะโมโหอยากลงโทษที่ไม่สนใจฉันบ้างเหรอ"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ แค่..."

"แค่?"

"แค่ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต่างหาก" ธีลินก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเหนียมอาย หากตอนนี้เขาสามารถมองเห็นได้คงจะเห็นว่าตอนนี้เธอแสดงสีหน้าได้น่าอายขนาดไหน

"ทำตัวเหมือนเดิม หรือจะทำตัวเป็นนายหญิงน้อยของที่นี่ก็ได้ทั้งนั้น" อาคิราโน้มลงมากระซิบข้างใบหูคนตัวเล็กพลางออกแรงดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้ จิตใจที่อ่อนไหวให้กับเขาทำให้เธอลืมภาพลักษณ์มาเฟียของเขาไปเสียสนิท เพราะเขาแทบจะไม่เคยแสดงด้านที่โหดร้ายออกมาให้เธอเห็นเลย ถึงจะมีบ้างแต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาทำให้กับเธอในช่วงนี้มันก็เทียบไม่ติดเลย

เธอเลื่อนมือขึ้นกอดตอบเขาอย่างระมัดระวัง เพราะไม่แน่ใจว่าควรทำหรือไม่ ทว่าตอนนี้เธอกลับอยากกอดเขาเอาไว้เหลือเกิน เขาเปรียบเสมือนยาที่คอยเยียวยา และปลอบประโลมจิตใจของเธอให้กลับมาแข็งแกร่งอยู่เสมอ บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่อสาวใช้ธรรมดาอย่างเธอที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นหน้าเธอจริงๆ ด้วยซ้ำไปทำไม ถ้าวันหนึ่งเขากลับมามองเห็นเขายังจะชอบผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆ แบบเธออยู่ไหม ผู้หญิงที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษให้เขาจดจำ

"คิดอะไรอยู่" อาคิราเอ่ยถามเมื่อคนตัวเล็กเงียบไปผิดปกติ

"เปล่าค่ะ" ธีลินเงยหน้าขึ้นมาตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ ส่งให้เขา ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นมันก็ตาม

"โกหก บอกแล้วไงว่าไม่ชอบคนโกหก"

"แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้โกหกสักหน่อย" ธีลินบอกพร้อมกับพยายามดันร่างหนาให้เดินกลับไปนั่งที่ตัวเองเพื่อทานมื้อเช้าต่อให้เสร็จ

"บอกมาฉันอยากรู้ อยากรู้ว่าเธอกำลังคิด หรือกำลังเผชิญกับอะไรอยู่"

"อยากรู้ไปทำไมคะ"

"ฉันจะได้ปกป้องเธอ" ธีลินจับมือหนาที่ลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยนมากุมเอาไว้ นี่คงนับเป็นครั้งแรกที่เธอแสดงออกกับเขาในรูปแบบที่แตกต่างออกไป คงเป็นเพราะเขาทลายกำแพงในใจของเธอได้สำเร็จ และเธอเองก็ยอมรับเขาเข้ามาอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"แค่คิดว่าคุณจะกลับมามองเห็นเมื่อไหร่" เธอบอกพร้อมกับยกมือสัมผัสขนตางอนยาวของอีกฝ่าย

"อยากให้ฉันกลับมามองเห็นเหรอ"

"ถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากแล้ว"

"ทำไม"

"ฉันอยากดูแลคุณแบบนี้ตลอดไป" น้ำเสียงอ่อนหวานพูดออกมาพลางลูบใบหน้าคมคาย เธออยากจดจำเขาในมุมที่แสนดีแบบนี้เอาไว้

"..."

เป็นครั้งแรกที่อาคิรานิ่งเงียบไป ทว่าไม่ใช่เพราะความสับสนเหมือนที่หญิงสาวชอบเป็น เพราะสำหรับเขามันชัดเจนกับเธอมาตั้งแต่แรกจนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังคงมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นเธออย่างแน่นอน ไม่ใช่เฉพาะกลิ่นที่มั่นใจตั้งแต่ครั้งแรกที่สัมผัสได้ แต่เพราะมันเป็นเธอมาตลอดผู้หญิงที่ทำให้เขาเฝ้าคิดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ย้อนไปเมื่อหลายเดือนก่อน

ขณะที่มาเฟียหนุ่มอย่างอาคิรากำลังรออาหารมาเสิร์ฟ ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาเตะจมูก พร้อมกับเสียงหวานนุ่มหูที่กำลังตั้งใจพรีเซนต์ขนมหวานของตัวเองกับลูกค้าโต๊ะข้างๆ เขาอย่างตั้งใจ จนเขาเผลอฟังไปจนจบโดยไม่รู้ตัว ปกติแล้วการที่เขาจะมาทานอาหารนอกบ้านจะมีมือขวาคนสนิทอย่างกายมาด้วยตลอดเพื่อช่วยเหลือเขาที่พิการทางสายตาให้ใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น แต่ตอนนั้นกายกลับออกไปคุยโทรศัพท์สายสำคัญชั่วคราว ทำให้เขาต้องพึ่งตัวเองในการจัดการกับอุปกรณ์ทานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่เพราะตำแหน่งการวางช้อนของพนักงานไม่เหมือนกับที่เขาเคยชินที่บ้านจึงทำให้ต้องใช้ความพยายามในการหาตำแหน่งช้อน และอุปกรณ์อื่นๆ ทว่าจังหวะนั้นเองกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนหน้านี้ก็เคลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมกับ มือบางๆ ที่แอบเลื่อนตำแหน่งช้อนมาใกล้มือเขาจนเขาสามารถหยิบมันได้สำเร็จ เธอไม่ได้เอ่ยปากที่จะช่วยเขา แต่เธอกลับแอบช่วยเขาเงียบๆ เพราะสายตาที่เห็นเลือนรางเพียงแค่ระยะใกล้ๆ ทำให้ตอนนั้นเขามองใบหน้าของผู้หญิงเจ้าของกลิ่นหอมคนนั้นไม่ชัด แต่ยังจดจำกลิ่นของเธอมาได้จนถึงทุกวันนี้ เขากลับไปทานที่ร้านอาหารเดิมหลายครั้งแต่ก็ไม่เจอเธอ จนให้ลูกน้องไปสืบได้ความว่าเธอเป็นนักศึกษาฝึกงานตำแหน่งผู้ช่วยเชฟขนมหวาน วันนั้นที่เขาเจอเธอเป็นเพราะโปรเจกต์ฝึกงานที่ให้เธอออกมาพรีเซนต์อาหารให้ลูกค้าด้วยตัวเอง เขาถึงได้เจอเธออยู่ข้างนอกทั้งที่ปกติเธอจะทำหน้าที่อยู่ในครัวเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งตอนนี้ฝึกงานเสร็จ และลาออกไปแล้ว ทำให้ตอนนั้นเขาตัดใจที่จะได้เจอเธออีกครั้ง เพราะยังไงมาเฟียตาบอดอย่างเขาก็ไม่ควรมีความรู้สึกผูกพันกับใคร

จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่เขาได้กลิ่นหอมของมันอีกครั้งบนตัวของสาวใช้คนใหม่ของเขา ทำให้เขานึกถึงผู้หญิงที่ร้านอาหารนั้นขึ้นมาทันที และเมื่อเธอบอกว่าเป็นกลิ่นที่ผสมขึ้นมาเองเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอเป็นคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้น เพราะนับตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยได้กลิ่นที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายเท่านี้มาก่อน และยิ่งได้อยู่ใกล้เขาก็ยิ่งเสพติดกลิ่นหอมนี้ไปโดยไม่รู้ตัว