Novels by Ceres

ตอนที่ 4กลับเยี่ยมบ้านในห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนสวี่ห่าวซวนเลิกคิ้ว “ไยต้องไป?”“เพราะสุภาพชนผู้ยิ่งใหญ่ย่อมรู้จักธรรมเนียมปฏิบัติ”“แต่งานข้ายุ่งมาก เชิญภรรยากลับเมืองจงเหนียนไปผู้เดียวเถิด”“งานของแม่ทัพจะยุ่งก็ต่อเมื่อมีสงคราม แต่ตอนนี้แคว้โจวหนานกับเมืองจงเหนียนพึ่งทำพันธะสงบศึก แล้วจะมีอะไรให้ยุ่งนัก”นางจ้องตาฟาดฟันกับสามีอย่างไม่ลดละ ยื่นหน้าเข้าไปเน้นย้ำเต็มเสียง “พรุ่งนี้ท่านต้องกลับเมืองจงเหนียนกับข้า”“แล้วถ้าหากข้าไม่ทำเล่า”ความยียวนของสวี่ห่าวซวนเป็นรองนางเสียเมื่อไร ในใต้หล้านี้เขาอาจมีภาพลักษณ์เป็นแม่ทัพหนุ่มมาดนิ่งแสนเย็นชา แต่ความจริงเนื้อแท้กลับเป็นคนหัวรั้นปากร้ายอย่างที่แสดงให้ลู่เจียวจูเห็น“ไม่กลับก็ได้” นางยักไหล่ทำไม่แยแสแต่สิ่งที่จะกล่าวต่อจากนี้ถึงกับทำให้ไฟโทสะในใจอีกฝ่ายโหมลุก“ท่านไม่กลับ ข้าก็แค่บอกท่านพ่อให้ฉีกสัญญาสงบศึก เท่านี้ชีวิตอันผาสุขของชาวเมืองก็ถือว่าท่านเป็นผู้ทำลายมันเพราะความอยากเอาชนะของท่าน”“เจ้า! เจ้ากล้าเอาเรื่องนี้มาอ้างแล้วยังโยนความผิดให้ข้า!?”“ข้าไม่ใช้เป็นแค่ข้ออ้างแน่ รองตรึกตรองดูให้ถี่ถ้วนท่านก็จะรู้ว่าหากเราสองคนทำตัวห่าง

ตอนที่ 3เมียบุกมาตามสวี่ห่าวซวนประมาทลู่เจียวจูมากไป เขาไม่รู้ว่าสตรีผู้นี้สามารถควบม้าได้เร็วไม่ต่างจากพวกพลทหารม้าเลยเพียงไม่ถึงชั่วยาม ลู่เจียวจูที่ดูแผนที่เมืองผ่านตารอบเดียวก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าฐานทัพเสียแล้ว“ไม่ทราบแม่นาง...”ทหารเฝ้ายามหน้าประตูกั้นหอกยาว แต่วาจาเขาเอ่ยไม่จบคำเมื่อพิจารณาใบหน้าหญิงสาวผู้ลงมาจากหลังม้าชัดๆโฉมสะคราญใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับพึ่งเลยวัยปักปิ่นมาไม่กี่วันผู้นี้เป็นใครกัน?...พวกเขาได้เพียงนึกสงสัย ดูจากอาภรณ์อย่างผู้สูงศักดิ์ นางมิใช่ชาวบ้านร้านตลาด และมิน่าจะเป็นเพียงคุณหนูจากตระกูลเล็กๆเป็นแน่“หลีกทางให้ข้า”“เราต้องหลีกทางให้เจ้าด้วยเหตุใด”น้ำเสียงแข็งกร้าวกับสายตาคมปลาบของนางตวัดจ้องให้พวกเขาได้สติรู้จักหน้าที่ของตนขึ้นมา หอกยาวสองเล่มจึงยังพาดไขว้อยู่เบื้องหน้าไม่ยอมหลีก“ด้วยเหตุที่ข้าต้องพบแม่ทัพสวี่”“แม่นาง เจ้ายังไม่บอกพวกข้าเลยว่าเป็นผู้ใดและมาพบท่านแม่ทัพด้วยเหตุอะไร ข้าต้องขออภัยที่หลีกทางให้ไม่ได้”สายสืบที่เป็นสตรีหลอกบุรุษได้ง่ายดาย แต่พวกเขาไม่หลงกล ..เรียกว่าไม่กล้าปล่อยปละละเลย ไม่อย่างนั้นชีวิตน้อยๆอาจปลิวไปสู่ปรโลกตั้งแต่ยังไม่

ตอนที่ 2สามีหนีรุ่งอรุณแสงตะวันส่องลอดช่องหน้าต่าง แพขนตาหนางอนดุจปีกผีเสื้อเปิดขึ้นเล็กน้อย กะพริบถี่ๆปรับให้ภาพที่เห็นชัดเจนขึ้นนี่ไม่ใช่ห้องนอนที่คุ้นเคย เพราะมันคือในจวนของสามีพูดถึงสามี ลู่เจียวจูก็หันมองที่เตียง พบว่า..เขาหายไปแล้วหายไปก็ดี ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะพบหน้าท่านนักหรอกนางคิด ยิ่งคิดไปถึงวาจาเหน็บแนมระคายหูเมื่อคืน สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยพบเจอบุรุษที่ไหนที่ฝีปากจัดจ้านเท่านี้ ยิ่งไม่เคยพบบุรุษผู้เป็นถึงบุตรชายเจ้าผู้ครองแคว้นซ้ำยังเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ แต่ไม่รักษาหน้าใคร ไร้มารยาทเท่ากับที่สวี่ห่าวซวนเป็นช่างเถิดๆ ใช่ว่าข้าหงอให้เจ้าลิงถือดาบนั่นสักหน่อยดูคล้ายว่า จากนี้ไปในสายตาของลู่เจียวจู สวี่ห่าวซวนจะมิใช่แม่ทัพนายกองผู้องอาจ หากแต่ดูไม่ต่างอันใดกับวานรโมโหร้ายที่รู้วิชากระบี่เท่านั้นแต่แม้ไม่อยากพบหน้าอย่างไร ลู่เจียวจูก็มิใช่ว่าจะสามารถทำตามใจได้ เมื่อแต่งงานกันแล้วก็ถือว่าเป็นคนคนเดียวกัน ร่วมเดินทางด้วยกัน มีอุปสรรคก็ต้องร่วมฟันฝ่าและอุปสรรคแรกของนางก็กำลังจะมาถึง นั่นคือธรรมเนียมเยี่ยมบ้านเจ้าสาวหลังแต่งงานหากว่าแต่งออกไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างสอ

บทที่ 1รับฝีปากคืนเข้าหอจันทราเอ๋ย...เจ้าจะขึ้นช้ากว่านี้สักเค่อไม่ได้เลยหรืออย่างไรในใจหญิงสาวรำพึงรำพันยามแหงนหน้ามองท้องฟ้าราตรีในวสันตฤดู ไม่มีความแช่มชื่นปรากฏอยู่เลยแม้สักเสี้ยวในแววตาด้านนอกยังมีเสียงงานเลี้ยงครึกครื้นยิ่ง นางก็ภาวนาในใจว่าขอให้สวี่ห่าวซวนผู้นั้นโดนพวกผู้ใหญ่จับกรอกเหล้าจนเมาคอพับอยู่ในงานเสียแต่สวรรค์มิเป็นใจให้ลู่เจียวจูได้สมปรารถนา เพราะเพียงนางภาวนาจบไม่นานเสียงบานประตูห้องหอก็ดังขึ้นจะเป็นใครไปได้...หากไม่ใช่เจ้าบ่าวของนางสวี่ห่าวซวนเองก็ไปอาบน้ำชำระกาย อยู่ในชุดนอนผ้าบางเหมือนกัน ยังหน้าแดงหูแดงเพราะฤทธิ์สุราอีกต่างหากดูท่าคืนนี้คงหนีไม่พ้นแล้วกระมัง..ลู่เจียวจูกลืนน้ำลายฝืดคอ แต่ก็ยังทำใจสู้ นั่งนิ่งไม่ไหวติง แสร้งทำเป็นไม่มีปฏิกิริยาต่อกลิ่นสุราหึ่งทั่วตัวสวี่ห่าวซวนอีกด้วยให้เขารู้ว่านางกำลังใจสั่นไม่ได้หรอก เสียเชิงสตรีหมดพอดี“ขยับไป”เสียงเขาสั่งนางก็ทำตาม ถึงความจริงแม้ไม่สั่งก็ตั้งใจจะขยับถอยห่างไปเป็นลี้แล้วก็เถิดชายหนุ่มก้าวเข้ามา หยิบกาสุราบนโต๊ะเล็กมารินส่งให้นางจอกหนึ่ง ถือไว้เองจอกหนึ่ง ลู่เจียวจูก็ทำหน้างง “นี่คือ?”“สุรามงคลในคื

บทนำวสันตฤดูเป็นช่วงเวลาน่ายินดี ยิ่งน่ายินดีเมื่อเช้านี้มีเสียงแตรดังก้องทั่วถนนสายหลักเมืองจงเหนียนขบวนสังคีตเดินนำหน้าอาชาเจ้าบ่าว ตามด้วยรถม้าเจ้าสาวประดับเพชรพลอยห้อยผ้าแดงอลังการขบวนแห่งความสุขนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมือง..เพื่อรับตัวเจ้าสาว“อีกไม่นานคงมาถึงแล้วกระมัง”เสียงสาวใช้ในห้องนอนเอ่ยขึ้นยามเสียงดนตรีอึกทึกดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตัวเจ้าสาวหน้าคันฉ่องเองก็ได้ยินเงาสะท้อนจากภายในนั้นจึงยิ่งดูหมองหม่น ราวกับเป็นวันตายเสียอย่างนั้น“คุณหนู.. บ่าวคลุมผ้าเลยนะเจ้าคะ”“อืม”นางตอบรับสั้นห้วน ก่อนภาพเบื้องหน้าจะกลายเป็นสีแดงเฉกเช่นผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่บังตาไว้วันนี้เป็นวันแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์สองแคว้น เจ้าบ่าวคือแม่ทัพผู้องอาจเกรียงไกรแห่งแคว้นโจวหนาน นามว่าสวี่ห่าวซวน ส่วนเจ้าสาวคือโฉมสะคราญบุตรสาวเจ้าเมืองจงเหนียน นามว่าลู่เจียวจูหากนึกภาพตามใครๆก็คงว่าช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมราวกิ่งทองใบหยกใครจะคิด..ว่าการแต่งงานนี้ต้องแลกด้วยอะไรบ้างอย่างแรกคืออิสรภาพของข้า ประการต่อมาคือความปลอดภัยของข้า เพราะต้องแต่งเข้าบ้านของอดีตศัตรู“เฮ้อ!”เสียงถอนหายใจก้องในห้องอันเงีย