Episode 10 เริ่มเกม

Episode 10 เริ่มเกม

จุดมุ่งหมายคือร้านอาหารที่ตกลงกันเอาไว้ ทว่าเส้นทางกลับไม่ใช่ทางไปร้านอาหาร ดูเหมือนเจโรมที่เป็นคนขับจะเปลี่ยนใจไม่ได้มุ่งตรงไปยังร้านอาหารแล้ว

“มาที่นี่ทำไม?” คาร์ลินหันไปเอ่ยถามเมื่อรถหรูเลี้ยวเข้ามาภายในบ้านของเขาที่เธอกับเพื่อนเคยมาเมื่อไม่กี่วันก่อน

“ฉันอยากกินแบบส่วนตัวหน่อยน่ะ” ใบหน้าคมคายหันมาตอบกลับหญิงสาว ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป เธอมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งเธอราวกับกำลังแสดงบทสุภาพบุรุษ

เรียวขาเล็กก้าวลงจากรถพลางลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เดาว่าเธอคงต้องเตรียมตัวรับมือกับความเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มในไม่ช้า จะปล่อยให้พลาดท่าเขาเหมือนครั้งก่อนไม่ได้อีก

“ไหนล่ะอาหาร?” คนตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อเดินเข้าบ้านมา อย่าว่าแต่อาหารที่ควรถูกจัดเตรียมไว้เลย แม้กระทั่งแม่บ้าน หรือลูกน้องของเขาเธอก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

“ฉันไง…อาหารของเธอคืนนี้” คำตอบที่ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากทำให้คาร์ลินแค่นยิ้มเยาะเบาๆ

“เกรงว่าอาหารที่คุณเตรียมไว้ให้จะไม่ค่อยถูกใจฉันเท่าไหร่นะ พอดีว่าฉันเป็นคนเลือกกินน่ะ”

“ลองก่อนสิจะได้รู้ว่าชอบรึเปล่า”

“ถ้าลองแล้วไม่ชอบ หากินใหม่ได้ไหมนะ?” หญิงสาวแค่นยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนจะเดินสะบัดขาเรียวตรงเข้ามาหาร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลมือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นโอบลำคอหนาพลางใช้ปลายเล็บเขี่ยลำคอหนาไปมาเบาๆ

“แต่ฉันมั่นใจว่าจะทำให้เธอติดใจจนกลับมากินซ้ำได้นะ” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะให้กับท่าทางอวดดีของหญิงสาวด้วยความชอบใจ ก่อนที่เขาจะอุ้มร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนแกร่งด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอเดินตรงไปยังห้องนอนที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน

เธอกวาดสายตามองไปรอบห้องนอนที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นคุมโทนสีดำ ที่บ่งบอกภาพลักษณ์ของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

“ถ้าไม่ชอบสีดำ ฉันเปลี่ยนเป็นสีชมพูให้เธอได้นะถ้าเธอต้องการ” เจโรมบอกพร้อมกับวางร่างบางลงบนพื้นปล่อยให้คนตัวเล็กเดินสำรวจห้องนอนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาโดยไม่ว่าอะไร

“ไม่ต้องเปลี่ยน”

“ชอบสีดำเหรอ?”

“เพราะฉันคงไม่ได้มาบ่อยๆ” หญิงสาวหันกลับไปคลี่ยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเดินไปหยิบกรอบรูปของเขามาดู

“ไม่เป็นไรฉันไปหาเธอเองก็ได้” ร่างสูงเดินมาโอบกอดเอวคอดบางเอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมกับวางคางลงบนไหล่มนกระซิบบอกคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำในลำคอ

“มีเรื่องหนึ่งที่ฉันควรบอกให้คุณรู้เอาไว้”

“ว่ามาสิ”

“ที่ฉันไม่หย่ากับคุณไม่ใช่เพราะฉันทำไม่ได้ แค่เพราะตอนนี้ฉันกำลังสนุกกับการเล่นกับคุณอยู่ต่างหาก” เธอบอกพร้อมกับวางกรอบรูปในมือลง ตามด้วยหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดเธอไว้ “ถ้าแค่ต้องการเล่นสนุกกับร่างกายของฉันไม่จำเป็นต้องเอาทะเบียนสมรสนั้นมาเล่นใหญ่เลย บอกกันตรงๆ ก็ได้ เผื่อฉันจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษถึงแม้ว่าคิวที่รอพิจารณาของฉันจะยาวหน่อยก็เถอะ”

“เพราะงั้นฉันถึงต้องเอาทะเบียนสมรสมาลัดคิวให้เร็วขึ้น รอที่จะเล่นกับเด็กดื้ออย่างเธอไม่ไหวแล้ว”

“ฉันมีเพื่อนน้อยนะ รู้ไหมว่าทำไม? เพราะว่าฉันเลือกคบคนไงล่ะ อยากเล่นกับฉันมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ”

“แต่ฉันเป็นเพื่อนเล่นที่ดีให้เธอได้นะ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเลื่อนใบหน้าเอาปลายจมูกโด่งคมมาคลอเคลียลำคอระหงไปมาราวกับไม่ได้ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวที่พรรณนาออกมาเลยแม้แต่น้อย

ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนลากต่ำลงไปเรื่อยๆ อย่างซุกซน ถึงแม้รูปร่างของหญิงสาวจะผอมบางแต่บั้นท้ายของเธอกลับงอนงามน่าขย้ำจนเขาอดใจไม่ไหว ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังเพลิดเพลินกับการสำรวจเรือนร่างของคนตัวเล็ก แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นวินาทีที่ปลายกระบอกปืนจ่อมาที่ศีรษะของเขา

ถึงแม้จะไม่ได้แสดงท่าทีตกใจออกมา แต่ก็ยอมเงยหน้ามามองเจ้าของกระบอกปืนด้วยสายตามีคำถาม

“และอีกอย่างที่คุณควรรู้เอาไว้ ว่าฉันมีความสามารถอีกหลายอย่างที่คุณคาดไม่ถึง รวมถึงสถานะลูกสาวมาเฟียของฉันที่คุณไม่ควรมาต่อกรด้วยก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่คุณควรรู้เอาไว้ก่อนจะมาเล่นกับฉัน” น้ำเสียง และแววตาที่เยือกเย็น พร้อมกับปลายกระบอกปืนที่แอบหยิบมาจากต้นขาอ่อนที่ซ่อนเอาไว้ในตอนแรกจ่อไปที่ขมับของชายหนุ่มอย่างแน่วแน่ ผิดกับความไร้เดียงสาของเธอที่แสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง

“ต่อให้เธอจะเป็นลูกสาวมาเฟีย หรือลูกสาวยมทูตก็ตาม ถ้าฉันอยากได้ฉันก็จะเอามาอยู่ดี” ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวอย่างท้าทาย สายตาคมจับจ้องด้วยแววตาที่เย็นยะเยือกไม่ต่างกัน

“หึ” ท่าทีตอบกลับของชายหนุ่มทำให้คนตัวเล็กแค่นหัวเราะมุมปาก หัวคิ้วสวยได้รูปยกขึ้นด้วยความชอบใจก่อนจะวางปืนลงบนโต๊ะใกล้ๆ กับกรอบรูปของเขา

มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นจัดทรงผมของชายหนุ่มบริเวณที่ปืนจ่ออยู่ในตอนแรกให้เข้าที่ ก่อนจะเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดแรกของเขาออกอย่างใจเย็น

“ใจกล้าไม่เบาเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เจือด้วยรอยยิ้มบางๆ “ถ้ามั่นใจขนาดนั้นงั้นเราก็มาสนุกกันเถอะ” รอยยิ้มถูกแทนที่ด้วยแววตายั่วยวนของคนตัวเล็กที่จ้องมองลึกไปในดวงตาคมคู่สวย

“ฉันจะทำให้เธอสนุกจนอยากเล่นกับฉันไม่มีเบื่อเลยละ” ใบหน้าคมคายโน้มลงกระซิบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าข้างใบหูขาวสะอาด

ปลายลิ้นอุ่นร้อนตวัดเลียใบหูของหญิงสาวจนไรขนอ่อนลุกชันด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขากำลังเริ่มเกมของตัวเอง

“กึก!” แรงจากฟันคมที่ขบเม้มลงมาบนใบหูเล็กถึงแม้จะไม่ได้แรงมากจนห้อเลือด แต่ก็พอที่จะทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งจนตัวโยนได้ไม่ยาก

คนตัวเล็กเริ่มหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวยังคงค้างเติ่งอยู่ที่กระดุมเม็ดแรก เพียงแค่อีกฝ่ายเริ่มการเคลื่อนไหวก็เหมือนร่างกายของเธออ่อนแรงขึ้นมาในทันที แม้กระทั่งจะยืนยังต้องอาศัยแรงยึดจากอีกฝ่ายเอาไว้