Episode 15 มาเฟียเจ้าเล่ห์

Episode 15 มาเฟียเจ้าเล่ห์

ถึงแม้หัวจะถึงหมอนแล้ว แต่ธีลินก็ไม่กล้าที่จะหลับตาลง ในหัวยังคงนึกถึงภาพตอนที่อาคิราพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำขณะที่เธอกำลังแก้ผ้าอยู่ตลอดเวลา

"ไม่กลัวตกรึไง" น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับประโยคคำถาม เมื่อคนตัวเล็กเอาแต่นอนขดอยู่ริมเตียงทั้งที่มีพื้นที่กว้างมากพอให้เธอได้นอนสบายๆ

"ไม่ค่ะ กลัวมาเฟียเจ้าเล่ห์แถวนี้มากกว่า"

"ทีตอนกอดฉันไม่เห็นพูดงี้?"

"อ๊ะ!" คนตัวเล็กร้องอุทานเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนตัวมานอนซ้อนแผ่นหลังจนเธอตกใจเกือบกลิ้งตกเตียง ทว่ากลับถูกท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวคอดบางเอาไว้เสียก่อนทำให้ไม่ทันได้ตกลงไป แต่ก็แลกมากับการที่เธอขยับตัวไปไหนไม่ได้ ต้องนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"บอกแล้วไงว่าจะตก"

ทั้งที่ถ้าเขาไม่ขยับมาประชิดตัวเธอ เธอคงไม่ตกใจจนสะดุ้งตัวโยนเกือบกลิ้งตกเตียงแบบนั้น ก่อนหน้านี้ก็เหมือนกันถ้าไม่ใช่เพราะมัวแต่อ่านหนังสือให้เขาฟังเธอก็คงไม่ต้องมานอนอยู่ตรงนี้ ทว่าเขากลับพูดโยนความผิดมาให้เธอหน้าตาเฉย

"ขยับออกไปหน่อยได้ไหมคะ" คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะอ่อนไหวต่อสัมผัสของเขาเป็นพิเศษ ตั้งแต่ตอนหัวค่ำที่เผลอกอดเขา พอตอนนี้เขากอดเธอเอาไว้แน่น หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอก็พลอยทำงานหนักเต้นกระหน่ำไม่หยุด

อาคิราขยับตัวถอยกลับไปกลางเตียงพร้อมกับดึงคนตัวเล็กไปด้วยอย่างง่ายดาย ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่า ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรทำตัวอย่างไรดีขณะนอนอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายตัวเอง หนำซ้ำยังควบตำแหน่งมาเฟียไปด้วยอีกต่างหาก

ไออุ่นจากริมฝีปากอุ่นร้อนที่จูบลงบนหัวไหล่ของเธอจากทางด้านหลังทำให้ธีลินยิ่งรู้สึกหวั่นไหวเข้าไปใหญ่ เธอจึงพยายามขยับตัวให้ออกห่างจากเขา เพื่อไม่ให้ความรู้สึกตัวเองเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

ฝ่ามือหนาลูบวนหน้าท้องแบนราบอย่างเนิบนาบวนไปมาจนร่างกายคนตัวเล็กสั่นสะท้านเบาๆ อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น โดยเฉพาะท้องน้อยของเธอที่รู้สึกปั่นป่วนราวกับมีผีเสื้อเป็นล้านๆ ตัวบินวนอยู่ในนั้น

"คะ…คุณคราม" คนตัวเล็กเอ่ยห้ามปรามมือหนาที่เลื่อนลงไปลูบไล้ต้นขาอ่อน ไล้วนขึ้นมาสอดใต้เสื้อยืดตัวโคร่งที่ยืมเขามาสวมใส่ชั่วคราว

"หืม?"

"เลิก…กะ…แกล้งฉันได้แล้ว" ธีลินเอ่ยบอกเสียงสั่นพร้อมกับพยายามดันมือหนาที่ซุกซนอยู่ใต้เสื้อของเธอออกไป

แต่คนอย่างเขายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากไล้ใบหูขาวสะอาดของหญิงสาวอย่างใจเย็น พลางออกแรงขบเม้มจนร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

"อื้อ!" คนตัวเล็กพยายามหดคอหนีริมฝีปากหนาที่เลื่อนลงมาดูดผิวอ่อนบริเวณต้นคอของเธอจนเจ็บแปลบ

ในขณะที่สติสัมปชัญญะกำลังกระเจิดกระเจิงตะขอบราเซียร์ตัวเล็กก็ถูกปลดออกด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างชำนาญ ทว่านั่นกลับเป็นจุดเล็กๆ ที่ดึงสติคนตัวเล็กกลับคืนมา

ความช่ำชองของเขาเป็นตัวบ่งบอกว่าเขาคงจะผ่านประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มามากมายแค่ไหน เธอเองก็คงเป็นหนึ่งในของเล่นของเขาหากยอมให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป

"พอได้แล้วค่ะ!" ธีลินรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนท่ามกลางความมืด และภายในห้องนอนที่กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง "ฉัน…จะไปเข้าห้องน้ำ" ธีลินบอกด้วยน้ำเสียงประหม่า ก่อนจะรีบสาวเท้าเรียวเดินไปเข้าห้องน้ำ

ร่างบางยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ สายตาจับจ้องไปยังรอยกลีบกุหลาบแดงช้ำที่ต้นคอของเธอด้วยความรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมปล่อยให้เรื่องราวเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ ทั้งที่เธอเกลียดการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายโดยตรงตั้งแต่วันที่พ่อเลี้ยงของเธอสร้างตราบาปเอาไว้ในใจเธอมาตลอด

แต่เธอกลับยอมให้เขาใกล้ชิดเธอได้ถึงเพียงนี้ ทำไมเขาถึงเป็นข้อยกเว้นภายในชั่วข้ามคืน หรือเป็นเพราะบุญคุณที่มากล้นของเขาทำให้เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขา? แต่ถ้าพูดแบบนั้นก็คงไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะสุดท้ายพอรู้ว่าเขาจะไม่ได้จริงจังกับเธอหัวใจดวงน้อยก็เจ็บแปลบกระตุ้นให้เธอปฏิเสธเขาในทันที ทว่ากลับไม่ใช่การปฏิเสธด้วยความรังเกียจ และหวาดกลัวเหมือนที่ผ่านมา

แต่ปฏิเสธเพราะกลัวความรู้สึกของตัวเธอเองจะถลำลึกไปมากกว่านี้ มือเรียวยกขึ้นสัมผัสรอยแดงที่ยังมีความรู้สึกอุ่นคงค้างเอาไว้ ตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะออกไปเผชิญหน้ากับเขาอีกแล้ว กลัวว่าความรู้สึกอ่อนไหวของเธอจะทำให้เธอหวั่นไหวกับเขาไปมากกว่านี้

เพราะคนอย่างเขาคงไม่คิดจะจริงจังอะไรกับผู้หญิงแบบเธอ อีกสามเดือนข้างหน้าถ้าเขาผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาเมื่อไหร่ พอกลับมามองเห็นผู้หญิงสวยๆ ที่พร้อมจะเข้าหาเขา ตอนนั้นเธอคงไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแล้วด้วยซ้ำ

"ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ไปนอน" อาคิราเปิดประตูห้องน้ำที่ไม่มีกลอนประตูมาเอ่ยถามคนตัวเล็กที่อ้างมาเข้าห้องน้ำอยู่นานสองนาน ทว่าความจริงเป็นเพราะไม่กล้ากลับออกไป

"ฉัน…ฉัน…ฉันปวดอึค่ะ! คุณไปนอนก่อนเลยค่ะฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เสร็จแล้วจะรีบกลับไปนอน" ธีลินหันไปตอบกลับชายหนุ่มด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก เพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอหนีมาเพราะหวั่นไหวให้กับเขา

"เธอปวดอึตอนนี้?"

"ปวดอึมีเวลาเฉพาะเจาะจงด้วยเหรอคะ?" ธีลินถามกลับด้วยความสงสัย เพราะเมื่อก่อนต้องทำงานหนักกินนอนไม่เป็นเวลาทำให้เธอไม่มีเวลาตายตัวในการเข้าห้องน้ำ ดังนั้นการที่บางครั้งเธอจะปวดหนักตอนดึกก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเธอ

"ช่างเถอะ เสร็จแล้วก็รีบไปนอน ดึกแล้ว"

"ค่ะ" ธีลินตกปากรับคำ ก่อนจะมองเขาที่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำช้าๆ ด้วยความประหม่าจนแทบกลั้นหายใจ

เขายื่นมือมาตรงหน้าเพื่อคลำหาทาง พร้อมก้าวเท้าเดินตรงมาหาเธอช้าๆ ทันทีที่มือหนาแตะโดนต้นแขนเล็ก เขาก็ค่อยๆ ดันร่างเธอให้หันหลัง ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือคลำสัมผัสไปตามแผ่นหลังของเธอ

มือหนาสอดลงไปใต้เสื้อเข้าไปติดตะขอบราเซียร์ที่เป็นคนถอดออกให้ติดคืนดังเดิม ตามด้วยโน้มใบหน้าลงมาจูบหัวไหล่มนเบาๆ หนึ่งครั้ง

"ถ้าเธอไม่ต้องการ…ฉันจะไม่ทำอะไร รีบกลับไปนอนได้แล้ว" อาคิรากระซิบข้างใบหูแดงระเรื่อของคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาลูบต้นแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวเบาๆ สองสามครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าเดินกลับออกไปจากห้องน้ำอย่างระมัดระวัง