Share

บทที่ 658

หูเวินเหลียงแดงเล็กน้อย เธอมองเขาอย่างเหลือจะเชื่อทีหนึ่ง ก่อนจะพูดปฏิเสธ “คุณพูดจาเพ้อเจ้ออะไรอยู่? ฉันจะขับเร็วหน่อย คุณกลับไปจัดการตัวเองที่บ้านแล้วกัน!”

ทำไมเขาถึงได้...เอ่ยปากขอร้องให้เธอช่วยขึ้นมาโต้ง ๆ แบบนี้ได้เนี่ย?!

นี่มันเหตุการณ์แบบไหนกัน?

จะช่วยตามอำเภอใจได้ยังไง?

ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง ลมหายใจหนักอึ้ง เขาเอ่ยขึ้นอย่างอดกลั้นว่า “ฉันทนรอให้ถึงบ้านไม่ไหวแล้ว...เลี้ยวขวาตรงทางแยกข้างหน้า ไปสวนสาธารณะศูนย์กลาง”

เวินเหลียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าไปในเลนส์ของรถที่จะเลี้ยวขวา

ผ่านไปสามนาที รถยนต์ก็แล่นเข้าไปในสวนสาธารณะ

ตอนนี้สวนสาธารณะศูนย์กลางเปิดให้เข้าฟรี สภาพอากาศยังเย็นอยู่ แถมยังเป็นตอนกลางคืน ภายในสวนสาธารณะไม่มีเงาคนแม้แต่คนเดียว

เวินเหลียงสุ่มจอดรถข้างถนน เธอรีบกุลีกุจอปลดเข็มขัดนิรภัยออก “ฉันจะออกไปข้างนอก คุณจัดการตัวเองก็แล้วกัน”

เธอกำลังจะเปิดประตูรถลงไปจริง ๆ แล้ว ทว่าฟู่เจิงกลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้จากเบาะที่นั่งด้านหลัง มองเธอด้วยสายตาเว้าวอน พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อาเหลียง ฉันขอร้องเธอละ ช่วยฉันหน่อยโอเคไหม? ฉันทรมานม
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status