Share

บทที่ 483

เพียงแต่ใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยความป่วย นัยน์ตาไร้ซึ่งกำลังสังหาร

ฟู่เจิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกดเวินเหลียงเอาไว้โดยมีผ้าห่มกั้น มือใหญ่แปะลงบนหน้าผากของเวินเหลียงพลางสัมผัสอุณหภูมิ

เขาชักมือกลับ สีหน้าราบเรียบ “หิวหรือยัง?”

เวินเหลียง “...”

เขาไม่ได้ยินคำถามที่เธอถามไปเมื่อกี้หรือยังไง?

“ฉันถามคุณอยู่นะ ทำไมคุณต้องสับท้ายทอยทำให้ฉันสลบด้วย? เสื้อผ้าฉันล่ะ?” เวินเหลียงถลึงตาโต

ทว่าฟู่เจิงกลับตอบกลับหน้าตาย “ป้าหวังทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ฉันจะไปยกมาให้เธอนะ เมื่อคืนเธอเป็นไข้ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง? ไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า?”

“ฉันต้องการเสื้อผ้า ฉันจะลงไปกินเอง!”

“นอนไปอย่างเชื่อฟังเถอะนะ ฉันจะไปเอาอาหารเช้ามาให้เธอเอง”

พูดจบฟู่เจิงก็หมุนตัวเดินออกไป

เวินเหลียงเดือดดาลจนแทบหายใจไม่ออก

เธอตะเกียกตะกายลงมาจากเตียงทั้งห่อหุ้มผ้าห่ม จากนั้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าในห้อง...ว่างเปล่าเสียไม่มี!

ไม่มีเสื้อผ้าสักตัว

เวินเหลียงถลึงตาโต

เธอดิ้นรนเดินไปที่ประตู จากนั้นกดเปิดที่จับประตู ทว่าประตูถูกฟู่เจิงฉวยโอกาสล็อกเอาไว้

เดินวนอยู่ในห้องรอบหนึ่ง ไม่มีร่องรอยของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ใด ๆ

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status