Share

บทที่ 485

เวินเหลียงรับชุดนอนมา เห็นฟู่เจิงจ้องเธอเขม็ง สีหน้าก็คล้ำดำหมองขึ้นทันที “ออกไป”

“ใช่ว่าไม่เคยเห็นสักหน่อย”

ฟู่เจิงกวาดสายตามองไปตรงอื่น เขาก็ยังยอมหมุนตัวเดินออกไปอยู่ดี

เมื่อเวินเหลียงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เริ่มกินข้าวเช้า

อันที่จริงเธอหิวจนท้องร้องจ๊อก ๆ แล้ว แถมอาหารที่ป้าหวังทำนั้นถูกปากเธอมาก ๆ ไม่นานเธอก็กินจนเกลี้ยง

เวินหลียงยกถาดลงมาจากชั้นบน ฟู่ซือฝานกำลังนั่งกินข้าวเข้าอยู่บนโต๊ะกินข้าว เมื่อเห็นเวินเหลียงเธอโบกมือทั้งดีอกดีใจ “คุณป้า!”

“ฝานฝานกินข้าวดี ๆ นะ ป้าเป็นหวัด เล่นเป็นเพื่อนเธอไม่ได้” เวินเหลียงยกถาดอาหารไปยังห้องครัว ป้าหวังกำลังเริ่มเก็บหม้อไหถ้วยชามล่วงหน้าแล้ว

เธอวางถาดอาหารลง ก่อนจะเปรยถามขึ้นว่า “ป้าหวังคะ อาการป่วยของหลานป้าหายดีขึ้นหรือยังคะ?”

“ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ อีกสองสามวันก็น่าจะหายดีแล้ว”

“ดีแล้วค่ะ” เวินเหลียงเดินไปด้านนอก “ป้าทำงานต่อเถอะค่ะ งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวค่ะ คุณผู้หญิง!” ป้าหวังเรียกให้เธอหยุด

“ป้าลืมไปแล้วเหรอ ฉันไม่ได้เป็นคุณผู้หญิงฟู่แล้ว”

“ในใจของฉันยังไงคุณก็เป็นคุณผู้หญิงของคุณผู้ชายเหมือนเดิม คุณผู้หญิงคุณไม่รู้ เม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status