บทที่ 7

“เธอตายแล้วยังไง! ถึงเธอจะตายไป มันก็เทียบกับที่ชิงชิงโดนไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”

“อีกอย่าง ยังไงซะพ่อแม่องเธอก็ตายไปหมดแล้ว ถ้าเธอตายไปจริงๆ ก็จะได้ไปอยู่กับพวกเขาไง เธอควรจะขอบคุณฉัน!”

ฉันดิ้นรน ต่อต้าน แต่การกระทำของเขากลับรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นยะเยือกในแววตาก็เริ่มลุ่มลึกยิ่งขึ้น

“เธอผลักชิงชิง มันก็สมควรแล้วที่ต้องชดใช้ให้เธอ”

เพราะฉันไม่ให้ความร่วมมือ เขาจึงกำข้อมือของฉัน แล้วหักมันอย่างดิบเถื่อน จากนั้นก็เตะเข้ามาที่ท้องน้อยทีนึง จากนั้นโยนฉันลงไปในสระว่ายน้ำ

“ไปตายซะ นังสารเลว!”

วินาทีสุดท้ายก่อนที่จะตาย ฉันกำลังคิดอะไรน่ะหรอ?

ความจริงฉันเองก็ลืมไปแล้ว น่าจะประมาณว่า

นึกเสียใจที่ตอนนั้นเลือกสวีซงชิง เสียใจที่หลงคิดว่าตัวเองนั้นเลิศเลอ จนนึกว่าจะสามารถทำให้เขาหวั่นไหวได้

แต่มีประโยคนึงที่เขาพูดไม่ผิด นั่นก็คือถ้าฉันตายไป

ก็คงจะได้ไปอยู่กับพ่อแม่ของฉันแล้ว

แต่ทำไมฉันถึงไม่เห็นเจอพวกเขาเลยล่ะ?

จากนั้นต่อมาสองสามวัน สวีซงชิงไม่ได้ไปสืบหาข่าวที่เกี่ยวข้องกับฉันแต่อย่างใด

ตรงกันข้าม เขายุ่งเป็นพัลวันเพราะคอนเสิร์ตของสวีชิงชิง

ทั้งสั่งดอกไม้ ทั้งหาแดนเซอร์ ไหนจะเหมาส