บทที่ 3

เขารีบบึ่งตรงกลับบ้านทันที มาถึงก็กอดสวีชิงชิงที่สำลักน้ำอยู่ในสระพลางแหกปากอย่างบ้าคลั่ง

“ชิงชิง ชิงชิง อย่าจากพี่ไป พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...”

ตอนนันฉันยืนอยู่ชั้นบน มองภาพที่อยู่ตรงแล้วก็รู้สึกตลกสิ้นดี

มันจะเกินไปไหม สวีชิงชิงก็ใช่ว่าจะว่ายน้ำไม่เป็น ทำไมถึงได้ทำซะอย่างกับกำลังจะลาจากกันไปคนละโลก

แต่จนกระทั่งตอนที่สวีซงชิงจิกผมของฉัน แล้วผลักฉันลงไปในสระว่ายน้ำ ฉันถึงได้ค้นพบว่า ที่แท้พวกเขาทั้งสองคนต่างหากที่เป็นรักแท้ของกันและกัน

“ทำไมเธอถึงได้ชั่วร้ายขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าผลักชิงชิงลงไปในสระน้ำ เธอรู้หรือเปล่าว่าชิงชิงเกือบจะโดนเธอฆ่าตาย แล้วฉันก็เกือบจะต้องสูญเสียเธอไปแล้ว”

“เจี่ยนชูเสวี่ย เธอมันผู้หญิงชั่ว ฉันจะบอกเอาไว้ให้นะ เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรตามอำเภอใจในบ้านของฉัน!”

“ความทรมานที่ชิงชิงได้รับ ฉันจะให้เธอต้องแบกรับเป็นสองเท่า! ถ้าเธอยังไม่สำนึก งั้นก็อย่าหวังจะได้ออกมาอีกเลย!”

เพราะแบบนั้นจนถึงตอนนี้ เขายังดึงดันที่จะเชื่อว่า ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน และฉันก็สมควรที่จะร้องห่มร้องไห้ขี้มูกโป่งมายอมรับผิดกับเขา

แต่น่าเสียดาย ที่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

“ประธาน...ประธานสวี...คุณเจี่ยนเธอ...ดูเหมือนชีพจรจะไม่เต้นแล้วค่ะ...”

มือของสวีซงชิงที่กำลังป้อนโยเกิร์ตให้สวีชิงชิงชะงักไปทันที

ฉันมองสีหน้าของเขา นึกว่าอย่างน้อยๆ เขาน่าจะรู้สึกผิด หวาดกลัว หรือขวัญผวาบ้าง

แต่เขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

เขาแค่หัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ป้อนโยเกิร์ตในมือใส่ปากสวีชิงชิงต่อ

“อย่างยัยนั่นน่ะหรอ ตาย เธอคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม? ถ้ายัยนั่นตายง่ายขนาดนี้ ก็คงตายไปนานแล้ว”

“ไปบอกหล่อนซะ ถ้ายังเสแสร้งต่อไป ฉันจะโทรเรียกปอเต๊กตึ๋งให้เอาร่างไปเผาซะ”

เลขาอ้ำๆ อึ้งๆ อยากจะพูดอะไรต่อ

ทว่าสวีซงชิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชาทันที

“ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหล่อนยังไม่จัดแจงตัวเองให้สะอาดเรียบร้อยแล้วโผล่หน้ามาขอโทษชิงชิง ฉันไม่รังเกียจถ้าจะลงโทษหล่อนอีกรอบ”

สวีซงชิงคว้าแจกันดอกไม้บนโต๊ะได้ก็เขวี้ยงออกไปยังเลขา ก่อนจะตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ยังจะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม! ยังไม่รีบไสหัวไปบอกหล่อนอีก!”

สวีซงชิงจุ๊บมุมปากของสวีชิงชิงที่มีคราบโยเกิร์ตติดอยู่ ทำเอาสวีชิงชิงยิ้มเขินอายออกมา แต่เขาโอบเธออย่างพึงพอใจแล้วพูดว่า

“ชิงชิง อีกเดี๋ยวเธอจะใจอ่อนไม่ได้แล้วนะ อีกเดี๋ยวฉันจะต้องทำให้ยัยนั่นคุกเข่าขอโทษเธอให้ได้ ต้องสั่งสอนหล่อนซะบ้าง ไม่งั้นคราวหน้าหล่อนจะยังกล้าทำผิดอีก”

สีหน้าของสวีชิงชิงดูเหมือนว่าจะใจไม่แข็งพอ

“พี่ชาย ทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีไหมคะ”

“จะไม่ดีได้ยังไง”

เมื่อเห็นทุกอย่างตรงหน้า ฉันได้แต่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

นี่ก็คือคนที่ฉันรักมาตั้งหลายปีสินะ...

ฉันอยากจะหนี แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็หนีไปจากข้างกายเขาไม่ได้ ได้แต่ยืนมองดูทุกอย่างตรงหน้า

แล้วหัวเราะเยาะตัวเองในอดีต