“เธอตายแล้วยังไง! ถึงเธอจะตายไป มันก็เทียบกับที่ชิงชิงโดนไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”“อีกอย่าง ยังไงซะพ่อแม่องเธอก็ตายไปหมดแล้ว ถ้าเธอตายไปจริงๆ ก็จะได้ไปอยู่กับพวกเขาไง เธอควรจะขอบคุณฉัน!”ฉันดิ้นรน ต่อต้าน แต่การกระทำของเขากลับรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นยะเยือกในแววตาก็เริ่มลุ่มลึกยิ่งขึ้น“เธอผลักชิงชิง มันก็สมควรแล้วที่ต้องชดใช้ให้เธอ”เพราะฉันไม่ให้ความร่วมมือ เขาจึงกำข้อมือของฉัน แล้วหักมันอย่างดิบเถื่อน จากนั้นก็เตะเข้ามาที่ท้องน้อยทีนึง จากนั้นโยนฉันลงไปในสระว่ายน้ำ“ไปตายซะ นังสารเลว!”วินาทีสุดท้ายก่อนที่จะตาย ฉันกำลังคิดอะไรน่ะหรอ?ความจริงฉันเองก็ลืมไปแล้ว น่าจะประมาณว่านึกเสียใจที่ตอนนั้นเลือกสวีซงชิง เสียใจที่หลงคิดว่าตัวเองนั้นเลิศเลอ จนนึกว่าจะสามารถทำให้เขาหวั่นไหวได้แต่มีประโยคนึงที่เขาพูดไม่ผิด นั่นก็คือถ้าฉันตายไปก็คงจะได้ไปอยู่กับพ่อแม่ของฉันแล้วแต่ทำไมฉันถึงไม่เห็นเจอพวกเขาเลยล่ะ?จากนั้นต่อมาสองสามวัน สวีซงชิงไม่ได้ไปสืบหาข่าวที่เกี่ยวข้องกับฉันแต่อย่างใดตรงกันข้าม เขายุ่งเป็นพัลวันเพราะคอนเสิร์ตของสวีชิงชิงทั้งสั่งดอกไม้ ทั้งหาแดนเซอร์ ไหนจะเหมาส
และร่วงตกลงมาภายในงาน รวมถึงผู้ชม แต่ไม่มีอันไหนที่ตกลงมาใส่ฉันเลยฉันซึ่งอยู่ด้านล่างเวทีมองดูสวีซงชิง ที่กำลังโอบสวีชิงชิงที่มีใบหน้าอ่อนโยนในอ้อมกอด คอยคุ้มกันปกป้องเธออย่างระมัดระวังตลอดทางที่ไปในรถอัลฟาร์ดเมื่อรถสตาร์ท เขาโอบเธอแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าซาบซึ้ง“ชิงชิง ขอบคุณนะ ที่อยู่เคียงข้างพี่มาตลอด”สวีชิงชิงยิ้มอย่างได้ใจ กอดเขาตอบ พร้อมกับจุมพิตลงบนใบหูของเขาเมื่อเห็นหูของเขาแดงตามความคาดหวัง จึงเอ่ยขึ้นข้างหูของเขาอย่างแผ่วเบา“พี่ชาย ฉันยินดีที่จะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป”หลังจากที่คอนเสิร์ตจบลงไปนานมากแล้ว สวีซงชิงถึงนึกขึ้นได้ว่าต้องตามหาฉันเขาใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมาก บอกพนักงานทุกคนในบริษัทใครก็ตามที่หาตัวฉันเจอ หรือสามารถให้เบาะแสที่เกี่ยวกับฉันได้ เขาพร้อมจะให้เงินรางวัลหรือใครที่สามารถลากตัวฉันกลับมาได้ เขาจะมอบบ้านใจกลางเมืองให้หนึ่งหลังในขณะที่ฉันก็ดูเหตุการณ์ตรงหน้าเหล่านี้ด้วยความรู้สึกตลกสิ้นดี และลอยไปข้างกายเขาพร้อมกับเป่าลมใส่สุดท้ายก็ได้แต่มองเขาที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อยด้วยความจนปัญญา แล้วพูดขึ้นอย่างท้อแท้“ทำไปทำไม คุณก็เคยเห็นฉัน
“อ๊ะ...”เธอรีบลุกขึ้นจากร่างกายของสวีซงชิง หยิบเสื้อผ้าที่อยู่แถวๆ นั้นมาห่อตัวสวีซงชิงเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัว รีบลุกขึ้นยืน อยากจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองสักหน่อยแต่กลับพบว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้ปรายตามองเขาแม้แต่น้อย แต่เดินตรงไปยังสระว่ายน้ำที่อยู่ในห้องใต้ดินน่าจะเพราะนึกขึ้นได้ว่าร่างของฉันอยู่ข้างสระว่ายน้ำ เขารีบขวางเจ้าหน้าที่ตำรวจไว้ด้วยท่าทีตื่นตระหนก“ถึงคุณจะเป็นตำรวจ แต่บุกรุกบ้านคนอื่นมันผิดกฎหมาย คุณอยู่หน่วยงานไหน ผมจะไปรายงาน”แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจกลับปรายตามองเขาอย่างเย็นชา ในที่สุดเจ้าหน้าที่ที่ดูเหมือนจะเป็นระดับผู้สั่งการก็เดินเข้ามาแล้วพูดเสียงเย็นใส่สวีซงชิงว่า“คุณสวีซงชิงสินะ ผมแซ่ถาน คุณเรียกผมว่าเจ้าหน้าที่ถานก็ได้ มีคนโทรมาแจ้งความว่าคุณฆ่าภรรยาของตัวเอง คุณเจี่ยนชูเสวี่ยโดยเจตนา จนถึงทุกวันนี้ศพยังอยู่ที่สระว่ายน้ำชั้นใต้ดินในบ้านของคุณ เราก็เลยมาตรวจสอบหน่อยน่ะ”สวีซงชิงได้ยินตำรวจพูดแบบนี้ ก็ขาอ่อนจนเกือบทรุดลงไปแต่สุดท้ายก็ประคองโซฟาที่อยู่ด้านข้างได้จึงไม่ได้ลงไปกองกับพื้น และก็ฝืนฉีกยิ้มพูดออกมาว่า“พวกคุณเข้าใจผิดแน่ๆ ภรรยาของผมผลักน้องสาวผ
แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ผ่านประตูสถานีตำรวจไม่ได้ฉันไม่ย่อท้อ พยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็จบลงด้วยความล้มเหลวทั้งหมดได้แต่ล่อยลอยอยู่หน้าสถานีตำรวจ หวังว่าจะได้ยินข่าวที่ดีต่อใจสักหน่อยแต่ข่าวคราวพวกนั้นก็ไม่ปะติดปะต่อกันเลยสักนิด ฉันจึงได้แต่วิเคราะห์จากสถานการณ์ข้างในที่เลือนรางว่าสวีซงชิงยอมรับผิด และเขาต้องเข้าคุกแต่ไม่รู้ว่าจะได้ติดคุกนานแค่ไหนส่วนสวีชิงชิงก็ไม่ได้บริสุทธิ์ ตำรวจตรวจสอบเส้นทางการเงินของเธอ แต่พบว่าเธอเลี่ยงภาษี มิหนำซ้ำยังเป็นยอดเงินจำนวนมากก็ต้องติดคุกเช่นเดียวกันขณะที่ฉันล่องลอยอยู่หน้าสถานีตำรวจอยู่อย่างนั้น จนไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วในที่สุดวันขึ้นศาลก็มาถึง ฉันลอยตามรถตำรวจไปตลอดทางจนถึงสถานีตำรวจมองดูทั้งสองคนที่อยู่ในสถานีตำรวจ พวกเขาไม่หลงเหลือออร่าอย่างที่เคยมีอีกต่อไป แต่นั่งในรถตำรวจด้วยสีหน้าท่าทางหดหู่หม่นหมองโหยหาวิวทิวทัศน์ที่อยู่ภายนอกเมื่อมาถึงศาล เดิมทีฉันเข้าไปไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่ฉันพยายามลองครั้งแล้วครั้งเล่า จู่ๆ ก็เข้าไปได้จริงๆฉันรีบลอยไปอยู่ข้างๆ เจ้าหน้าที่ถานด้วยความตื่นเต้น ฟังเขาไร่เรียงโทษอาชญากรรมของสวี
เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา สวีซงชิงขมวดคิ้วมองอาหารบนโต๊ะ“ทำไมสองวันนี้นังผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นไม่มาเสิร์ฟอาหาร? ทุกทีจะรีบโผล่หน้ามาเสิร์ฟก่อนถึงเวลากินข้าวไม่ใช่หรือไง?”“ทำไม โดนลงโทษเข้าหน่อยก็บังอาจอู้งานหรอ แม่นั่นกล้าดียังไง!”มือที่กำลังวางตะเกียบของเลขาชะงักในชั่วขณะ แล้วรีบตอบกลับด้วยความนอบน้อมทันที“ท่านประธานสวี คุณเจี่ยน...เธอ...เธอยังอยู่ในสระน้ำ ยังไม่ได้รับการปล่อยออกมาเลยค่ะ”ร่างกายของสวีซงชิงที่กำลังจะนั่งลงชะงักไปเล็กน้อย ในแววตาฉายความตกใจออกมาบางๆแต่แล้วเขาก็เก็บความรู้สึกนั้นลงไป แล้วเอ่ยอย่างไม่แยแส “ไม่เป็นไรหรอก ขังไว้ในนั้นอีกสักวันสองวันก็ไม่เป็นไร”เลขามองเขาแวบนึงด้วยท่าทีอยากจะพูดอะไรแต่ก็เงียบ จนสุดท้ายก็เลือกที่จะเอ่ยปากด้วยความลังเล“แต่...ท่านประธานสวี ห้องขังคุณเจี่ยนเอาไว้มีกลิ่นเหม็นแล้วนะคะ”“อาจจะ...”“ท่านประธานไปดูสักหน่อยไหมคะ?”มือที่กำลังกระทำสิ่งต่างๆ ของสวีซงชิงไม่ได้หยุดลง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เหม็น? นั่นมันก็ปกติ”“ก็ขี้เยี่ยวอยู่ในนั้น มันจะไม่เหมือนได้ยังไง”“สบายใจเถอะ ผู้หญิงประเภทที่ไม่ยอมทิ้งความหวังที่จะทำให้ตัวเองได
เพราะงั้นต่อให้จะกลายเป็นวิญญาณไปแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังตกใจกับภาพตรงหน้าจนหายใจแทบไม่ออกเหมือนกับว่าวินาทีต่อมา ฉันจะต้องกลับไปอยู่ในพื้นที่ที่ทำให้ขาดอากาศหายใจนั้นตลอดไปในขณะที่อีกด้าน สวีซงชิงกำลังโอ๋สวีชิงชิงด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัวนะ กินข้าวเยอะๆ ช่วงนี้เธอผอมลงมากเลย”เขาว่า ยังโอบเอวของสวีชิงชิงพร้อมกับพูดปลอบโยน “พี่ทำผิดต่อเธอจริงๆ ระยะนี้ผอมซะขนาดนี้ ถ้าเทียบกับเธอแล้ว ให้แม่นั่นทนทุกข์หน่อยจะเป็นอะไร วางใจเถอะ ในเมื่อหล่อนกล้าทำแบบนี้กับเธอ พี่ก็จะให้หล่อนชดใช้อย่างแน่นอน”ฉันยืนอยู่ด้านหลังของเขา ทว่าภายในใจกลับเต็มไปด้วยบาดแผลสาหัสฉันอยากจะร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาเลยสักหยดฉันถูกขังเอาไว้ในสระว่ายน้ำ ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทว่าในสายตาของเขา นั่นเทียบไม่ได้กับที่สวีชิงชิงสำลักน้ำในสระแค่สองสามทีแต่ในสระว่ายน้ำนั่นฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฉันอยากจะออกไป แต่กลับดันแผงโลหะที่ปิดครอบอยู่เหนือหัวไม่ได้และในวาระสุดท้ายของชีวิตฉันยังคงอ้อนวอนขอร้องอ้อนวอนขอให้เขาปล่อยฉันออกไป และอ้อนวอนขอให้ฉันมีโอกาสรอดแต่สุดท้ายก็ทุกอย่างก็เป็นเพียงความว่าง
เขารีบบึ่งตรงกลับบ้านทันที มาถึงก็กอดสวีชิงชิงที่สำลักน้ำอยู่ในสระพลางแหกปากอย่างบ้าคลั่ง“ชิงชิง ชิงชิง อย่าจากพี่ไป พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...”ตอนนันฉันยืนอยู่ชั้นบน มองภาพที่อยู่ตรงแล้วก็รู้สึกตลกสิ้นดีมันจะเกินไปไหม สวีชิงชิงก็ใช่ว่าจะว่ายน้ำไม่เป็น ทำไมถึงได้ทำซะอย่างกับกำลังจะลาจากกันไปคนละโลกแต่จนกระทั่งตอนที่สวีซงชิงจิกผมของฉัน แล้วผลักฉันลงไปในสระว่ายน้ำ ฉันถึงได้ค้นพบว่า ที่แท้พวกเขาทั้งสองคนต่างหากที่เป็นรักแท้ของกันและกัน“ทำไมเธอถึงได้ชั่วร้ายขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าผลักชิงชิงลงไปในสระน้ำ เธอรู้หรือเปล่าว่าชิงชิงเกือบจะโดนเธอฆ่าตาย แล้วฉันก็เกือบจะต้องสูญเสียเธอไปแล้ว”“เจี่ยนชูเสวี่ย เธอมันผู้หญิงชั่ว ฉันจะบอกเอาไว้ให้นะ เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรตามอำเภอใจในบ้านของฉัน!”“ความทรมานที่ชิงชิงได้รับ ฉันจะให้เธอต้องแบกรับเป็นสองเท่า! ถ้าเธอยังไม่สำนึก งั้นก็อย่าหวังจะได้ออกมาอีกเลย!”เพราะแบบนั้นจนถึงตอนนี้ เขายังดึงดันที่จะเชื่อว่า ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน และฉันก็สมควรที่จะร้องห่มร้องไห้ขี้มูกโป่งมายอมรับผิดกับเขาแต่น่าเสียดาย ที่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว “ประธาน...ปร
ฉันกับสวีซงชิงถึงแม้ว่าจะแต่งงานกันเพราะทางการเมือง แต่ฉันกลับหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบไม่มีเหตุผลอื่น แค่เพียงเพราะว่าเราเคยพบกันครั้งหนึ่งสมัยเรียนมัธยมปลายตอนนั้นฉันเพิ่งย้ายโรงเรียนมายังใจกลางเมือง จึงตกเป็นเป้าหมายของแก๊งชอบบุลลี่ในโรงเรียนถึงแม้ว่าฉันพยายามต่อต้านสุดชีวิต แต่หัวเดียวกระทีมลีบย่อมรับมือไม่ไหวแต่ในช่วงเวลาที่ฉันสิ้นหวังนั้นเอง เขาก็ปรากฎตัวขึ้นและได้ช่วยฉันเอาไว้เพราะงั้นเมื่อได้รู้ว่าคนที่ต้องแต่งงานด้วยคือเขา ฉันก็ดีใจจนนอนไม่หลับทั้งคืนแต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือ ที่เขาแต่งงานกับฉัน ก็เพียงเพราะห่วงโซ่เงินทุนที่ใช้หมุนในบริษัทที่ของครอบครัวเขาพังทลายลง และต้องการเงินทุนจากครอบครัวฉันไปช่วยค้ำจุนอย่างเร่งด่วนแม้แต่ตอนนั้นที่เขาช่วยฉันเอาไว้ นั่นก็เป็นเพราะว่าสวีชิงชิงเป็นหัวโจกที่ริเร่มการบุลลี่ และเขากลัวว่าเธอจะถูกฟ้องเข้าแต่ตลอดหลายปีที่แต่งงานกับเขา ฉันดูแลเขาด้วยความตั้งใจทั้งหมดที่มีกลัวว่าเขาจะกินอาหารไม่ดีข้างนอก เลยตั้งใจลงมือทำอาหารเองทุกวันแล้วนำไปส่งให้เขาเขาเองก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด บางครั้งก็ให้ของขวัญ บางครั้งก็มีเซอร์ไพรส์ฉันตอนน