Share

สังเวยชีวิตให้น้องสาวบุญธรรมของสามี จนตายทั้งกลม
สังเวยชีวิตให้น้องสาวบุญธรรมของสามี จนตายทั้งกลม
ผู้แต่ง: ฟาไฉ

บทที่ 1

เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา สวีซงชิงขมวดคิ้วมองอาหารบนโต๊ะ

“ทำไมสองวันนี้นังผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นไม่มาเสิร์ฟอาหาร? ทุกทีจะรีบโผล่หน้ามาเสิร์ฟก่อนถึงเวลากินข้าวไม่ใช่หรือไง?”

“ทำไม โดนลงโทษเข้าหน่อยก็บังอาจอู้งานหรอ แม่นั่นกล้าดียังไง!”

มือที่กำลังวางตะเกียบของเลขาชะงักในชั่วขณะ แล้วรีบตอบกลับด้วยความนอบน้อมทันที

“ท่านประธานสวี คุณเจี่ยน...เธอ...เธอยังอยู่ในสระน้ำ ยังไม่ได้รับการปล่อยออกมาเลยค่ะ”

ร่างกายของสวีซงชิงที่กำลังจะนั่งลงชะงักไปเล็กน้อย ในแววตาฉายความตกใจออกมาบางๆ

แต่แล้วเขาก็เก็บความรู้สึกนั้นลงไป แล้วเอ่ยอย่างไม่แยแส

“ไม่เป็นไรหรอก ขังไว้ในนั้นอีกสักวันสองวันก็ไม่เป็นไร”

เลขามองเขาแวบนึงด้วยท่าทีอยากจะพูดอะไรแต่ก็เงียบ จนสุดท้ายก็เลือกที่จะเอ่ยปากด้วยความลังเล

“แต่...ท่านประธานสวี ห้องขังคุณเจี่ยนเอาไว้มีกลิ่นเหม็นแล้วนะคะ”

“อาจจะ...”

“ท่านประธานไปดูสักหน่อยไหมคะ?”

มือที่กำลังกระทำสิ่งต่างๆ ของสวีซงชิงไม่ได้หยุดลง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เหม็น? นั่นมันก็ปกติ”

“ก็ขี้เยี่ยวอยู่ในนั้น มันจะไม่เหมือนได้ยังไง”

“สบายใจเถอะ ผู้หญิงประเภทที่ไม่ยอมทิ้งความหวังที่จะทำให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนั้น ไม่มีทางเป็นอะไรไปได้หรอก”

“กินข้าว เวลาแบบนี้อย่าพูดเรื่องที่ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียดจะดีกว่า”

“แต่สองสามวันมานี้ แม่นั่นก็น่าจะสำนึกได้แล้วว่าตัวเองผิด ขอแค่หลังจากที่หล่อนออกมาแล้วขอโทษชิงชิงดีๆ ฉันก็จะยอมปล่อยให้เรื่องนี้จบ”

ทันทีที่เขาพูดจบ จู่ๆ สวีชิงชิงก็ผลักประตูเดินเข้ามา

“พี่ชาย...”

สวีซงชิงหันไปหาเธอด้วยอ่อนโยนทันที ลุกขึ้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานละมุน

“ชิงชิงมาได้ยังไง? อยู่บ้านคนเดียวก็เลยรู้สึกกลัวหรอ?”

เขาพูดพลางกุมมือของสวีชิงชิงอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ลงโทษเจี่ยนชูเสวี่ยอย่างสาสมไปแล้ว”

“ชิงชิงไม่ต้องเศร้าแล้วโอเคไหม”

สวีชิงชิงฝังใบหน้าเข้าไปในดวงตาของสวีซงชิง แล้วพูดด้วยความออดอ้อน

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายดีกับฉันที่สุด”

“แต่ฉันแค่อยากให้พี่เจี่ยนขอโทษฉันก็เท่านั้น ไม่ได้อยากให้เธอถูกลงโทษ พี่ชายทำแบบนี้กับเธอ พี่เจี่ยนจะโทษฉันหรือเปล่า?”

สวีซงชิงลูบหลังของเธอเพื่อปลอบโยน ทว่ากลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ

“สบายใจเถอะ แม่นั่นไม่กล้าหรอก”

หลังจากที่ยืนดูการโต้ตอบของพวกเขาที่ดูจะเกินเลยความเป็นพี่น้องไปตั้งนานแล้ว ฉันก็ระเบิดหัวเราะออกมาอยากอดไม่อยู่ แต่ทว่ากลับไม่มีใครได้ยิน

ถึงยังไงซะ ฉันก็ตายไปแล้ว

จนกระทั่งจวบจนวินาทีสุดท้ายที่ใกล้จะเข้าสู่ห้วงแห่งความตาย ฉันถึงได้เดินออกมาจากสระน้ำนั่น

และสามารถมองดูได้จากมุมของบุคคลที่สาม ภายในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ น้ำได้ถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงฉ่าด้วยเลือด

ด้านบนของสระว่ายน้ำถูกเชื่อมด้วยโลหะ ราวกับอยากจะปิดตายคนที่อยู่ในสระว่ายน้ำให้อยู่ข้างในนั้นตลอดกาล

ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติ ก็อย่าหวังจะได้ผุดได้เกิด

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status