บทที่ 2

เพราะงั้นต่อให้จะกลายเป็นวิญญาณไปแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังตกใจกับภาพตรงหน้าจนหายใจแทบไม่ออก

เหมือนกับว่าวินาทีต่อมา ฉันจะต้องกลับไปอยู่ในพื้นที่ที่ทำให้ขาดอากาศหายใจนั้นตลอดไป

ในขณะที่อีกด้าน สวีซงชิงกำลังโอ๋สวีชิงชิงด้วยเสียงแผ่วเบา

“ไม่ต้องกลัวนะ กินข้าวเยอะๆ ช่วงนี้เธอผอมลงมากเลย”

เขาว่า ยังโอบเอวของสวีชิงชิงพร้อมกับพูดปลอบโยน

“พี่ทำผิดต่อเธอจริงๆ ระยะนี้ผอมซะขนาดนี้ ถ้าเทียบกับเธอแล้ว ให้แม่นั่นทนทุกข์หน่อยจะเป็นอะไร วางใจเถอะ ในเมื่อหล่อนกล้าทำแบบนี้กับเธอ พี่ก็จะให้หล่อนชดใช้อย่างแน่นอน”

ฉันยืนอยู่ด้านหลังของเขา ทว่าภายในใจกลับเต็มไปด้วยบาดแผลสาหัส

ฉันอยากจะร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาเลยสักหยด

ฉันถูกขังเอาไว้ในสระว่ายน้ำ ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ทว่าในสายตาของเขา นั่นเทียบไม่ได้กับที่สวีชิงชิงสำลักน้ำในสระแค่สองสามที

แต่ในสระว่ายน้ำนั่น

ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฉันอยากจะออกไป แต่กลับดันแผงโลหะที่ปิดครอบอยู่เหนือหัวไม่ได้

และในวาระสุดท้ายของชีวิต

ฉันยังคงอ้อนวอนขอร้อง

อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยฉันออกไป และอ้อนวอนขอให้ฉันมีโอกาสรอด

แต่สุดท้ายก็ทุกอย่างก็เป็นเพียงความว่างเปล่า

ฉันพยายามดิ้นรน ตีมือตีขาอย่างบ้าคลั่ง ใช้มือหวังจะดันแผงโลหะเหนือศีรษะออกจนสุดชีวิต

แต่สิ่งที่ได้กลับมา มีเพียงคำเสียดสีอันไร้ซึ่งความปราณีของเขา

“กลัวซะขนาดนี้ แต่ยังกล้าทำให้ชิงชิงสำลักน้ำ งั้นเธอก็ควรลิ้มรสชาติอยู่ในนี้สักหน่อย ถึงจะสำนึกได้ว่าตัวเองทำผิด”

ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว ยอมรับความผิดที่ฉันไม่ได้ก่อเหล่านั้นอย่างบ้าคลั่ง ขอแค่ให้เขายอมปล่อยฉันไป

แต่ก็เปล่าเลย...

ท่ามกลางความตื่นตระหนก ฉันได้ยินเขาพูดแค่ว่า

“ถ้าหล่อนไม่เชื่อง งั้นก็เอาแผงโลหะมาขังเอาไว้ หล่อนจะได้คิดทบทวนดูให้ดี”

ฉันมองเขาอย่างไร้ซึ่งหนทาง แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้แผงโลหะครอบลงมาอย่างแน่นหนาเท่านั้น

กระทั่งมีเลือดไหลออกมาจากเบื้องล่างของลำตัว

กระทั่งแสงริบหรี่สุดท้ายในชีวิตได้ดับสลายไป

เมื่อโอ๋สวีชิงชิงจนอารมณ์ดีขึ้นแล้ว สวีซงขิงถึงได้เอ่ยปากอย่างมีเมตตา

“ไปปล่อยตัวเจี่ยนชูเสวี่ยออกมา อย่าลืมสั่งให้หล่อนชำระล้างร่างกายให้สะอาดแล้วค่อยมาล่ะ อย่าให้ครอบสกปรกบนตัวแม่นั่นมาทำให้ชิงชิงตกใจ”

สวีซงชิงทำหน้าประหนึ่งพระโพธิสัตว์มาโปรด ราวกับว่าคำสั่งนี้เป็นพระคุณล้นเหลือแก่ฉัน

เลขาได้รับคำสั่งมา ก็รีบลงไปสั่งงานต่อ

เหลือไว้แค่สวีชิงชิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง จับมืออขงสวีซงชิงอย่างออดอ้อน

“พี่ชาย ถ้าพี่ซูเสวี่ยออกมา พี่อย่าทำให้เธอต้องอับอายอีกเลยนะคะ ถึงยังไงซะพวกพี่สองคนก็เป็นสามีภรรยากัน คนที่เป็นคู่ชีวิตกัน อย่าทะเลาะจนน่าขายหน้าขนาดนี้เลยค่ะ”

ในแววตาของสวีซงชิงฉายความรักใคร่ออกมา โอบไหล่ของสวีชิงชิง แล้วจุมพิตที่หน้าผากของเธอ

“สบายใจเถอะ แม่นั่นไม่กล้าหรอก”

“ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนผลักเธอตกลงไปในน้ำ เธอก็คงไม่สำลักน้ำในสระแบบนั้น พี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนั้นเธอจะหวาดกลัวมากแค่ไหน”

“ชิงชิง เพราะเธอเอาแต่จิตใจดีแบบนี้เสมอ เจี่ยนชูเสวี่ยถึงได้ใจ”

ในน้ำเสียงของสวีซงชิงแฝงไว้ด้วยความโกรธ ราวกับว่าฉันได้ทำเรื่องเลวร้ายมากก็ไม่ปาน

คำพูดเหล่านั้น ล้วนอยู่ในสายตาของฉันทั้งหมด ทั้งหมดนั่นคือคำเสียดสีและเยาะเย้ย

ทั้งๆ ที่หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้ เป็นสวีชิงชิงที่เข้ามาท้าทายฉัน

“ได้ยินว่าเธอท้องหรอ แล้วไงต่อ”

“เชื่อไหมว่าแค่คำพูดของฉันคำเดียว ก็สามารถทำให้ลูกของเธอไม่มีวันได้โผล่ออกมาลืมตาดูโลก”

ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับหล่อร จึงหมุนตัวขึ้นชั้นบนทันที

แต่หล่อนกลับตรงไปที่สระว่ายน้ำที่อยู่ชั้นล่าง ลงไปแช่จนตัวเปียก

หลังจากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้โทรหาสวีซงชิง

“พี่ชาย ฉันรู้ว่าพี่เจี่ยนไม่ชอบฉัน แต่เธอผลักฉันลงไปในสระว่ายน้ำ ฉันกลัวมากเลยค่ะ”

“แต่ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าการที่ฉันตายไปจะทำให้พวกพี่มีความสุข งั้นฉันก็ขอยอมตายอยู่ในนี้”

“พี่ชาย ต้องมีความสุขให้มากๆ นะคะ”