บทที่ 3 เคยชิน

บทที่ 3 เคยชิน

"เอาตัวนางไปลงโทษตามคำสั่งของข้า ทำจนกว่านางจะยอมรับหากนางสลบนำน้ำเย็นสาดใส่หน้าให้นางฟื้นเค้นถามให้จงได้" สิ้นเสียงของสวี่หยางความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านจากปลายเท้าถึงหนังศีรษะของผู้กำลังถูกลงโทษ

"ขอรับคุณหนูใหญ่"

บ่าวรับใช้น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายพาตัวสาวใช้ไปลงโทษตามคำสั่ง สาวใช้คุกเข่าลงหัวโขกพื้นสะอึกสะอื้นแต่ทว่าสวี่หยางกลับไม่แยแสเดินเชิดหน้าออกไปจากที่ตรงนั้นมีเพียงเจี่ยฟางที่ต้องมองสาวใช้ด้วยความสงสารก่อนจะเดินตามหลังสวี่หยางออกไป

"พี่หยางหากเรื่องนี้แพร่ออกไปนอกเรือนจะไม่เกิดผลดีต่อท่านนะเจ้าคะ โปรดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนอีกรอบ"

ชื่อเสียงฉาวโฉ่ขจรขจายไปไกลของสวี่หยางนั้นยากที่จะทำให้ชื่อเสียงกลับมาดีได้นางไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผู้อื่นจะมองนางเช่นไร

"เหตุใดต้องเกรงกลัวเจ้าก็รู้ว่าข้าถูกชาวบ้านหรือแม้แต่สาวใช้ในเรือนตนขนานนามว่าเช่นไร"

"แต่ว่า...หากเรื่องนี้ถึงหูของสกุลเสิ่นจะดีต่อท่านพี่หรือเจ้าคะ" ใบหน้าของเจี่ยฟางสลดลงเล็กน้อยเป็นกังวลแทนผู้เป็นพี่

"เจ้าไม่ต้องมาใส่ใจ ข้ามิได้แต่งเข้าสกุลเสิ่นด้วยความรักที่ข้าทำทั้งหมดเพราะเป็นประสงค์ของทั้งสองตระกูล ว่าแต่เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือไม่? "

"ข้าเห็นว่าอีกไม่กี่วันจะถึงงานมงคลของพี่หยางข้ายังไม่มีชุดที่เหมาะสำหรับงานมงคลหากวันนี้พี่หยางไม่ได้มีเรื่องอันใดต้องทำไปที่ตลาดช่วยข้าเลือกผ้าได้หรือไม่เจ้าคะ" เจี่ยฟางยิ้มกว้างกอดแขนสวี่หยางแน่นราวกับเด็กที่กำลังออดอ้อน

"เฮ้อ! เจ้านี่นะเมื่อไหร่จะโตเสียทีเช่นนี้หากข้าแต่งออกไปอยู่ที่เรือนสกุลเสิ่นเจ้าจะทำอย่างไร ผู้ใดจะมาปกป้องเจ้าได้แต่เอาเถอะข้าไปเป็นเพื่อนช่วยเลือกผ้าให้เจ้าก็ได้ "

"ท่านพี่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ ข้าขอตัวกลับไปที่ห้องเพื่อไปนำผ้าคุมก่อนนะเจ้าคะ " นางยิ้มกว้างก่อนจะปล่อยมือจากสวี่หยางเดินกลับไปที่ห้องของตนเพื่อนำผ้าคุม

สวี่หยางมองตามด้านหลังของเจี่ยฟางพลางส่ายหัวไปมา นางยังคงครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางอย่างสงสัย จี๋เสียงสาวใช้ที่อยู่ดูแลนางมาตั้งแต่เยาว์วัยเหตุใดถึงคิดที่จะฆ่านางกันแน่มีเหตุผลอันใดที่ทำให้นางลงมือทั้ง ๆ ที่นางเองแสนดีกับสวี่หยางมาโดยตลอด คอยดูแลปรนนิบัติแม้ยามที่นางตวาดหรือโมโหก็ไม่เคยหนีห่างกายนางไปที่ใด

หรือว่าเรื่องนี้มีคนอยู่เบื้องหลังคอยสั่งการแล้วทำไมนางถึงไม่เอ่ยปากบอกออกมา สวี่หยางยิ่งคิดยิ่งสงสัยความขุ่นมัวในใจเริ่มก่อตัว หากเป็นศัตรูจากนอกเรือนคงมิใช่เป็นแน่!

ครั้นจะคิดต่อเสียงสดใสร่าเริงของเจี่ยฟางได้ดังขึ้นเดินกลับมาพร้อมผ้าคุมกาย

"พี่หยางข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ "

"เช่นนั้นเราเดินทางกันเถิดข้าต้องกลับมาจัดการกับจี๋เสียงต่อ" หากไม่ได้ถลกหนังหักกระดูกย่อมนอนตายตาไม่หลับเป็นแน่

"เจ้าค่ะ "

สายตาของสวี่หยางมองสำรวจไปรอบหนึ่งเห็นเจี่ยฟางเผยสีหน้าซับซ้อนยากจะอ่านความราวกับนางรู้ตัวว่าถูกจ้องมองรีบคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้า

สวี่หยางขัดข้องใจสีหน้าของเจี่ยฟางแต่ทว่านางกลับส่ายหน้าไปมาเพราะคิดว่าตนเองคงคิดมากเกินไป เจี่ยฟางเป็นคนมีเมตตาคงนึกสงสารจี๋เสียงที่ถูกสวี่หยางลงโทษคงมิได้มีอันใดไปมากกว่านี้!

สวี่หยางเดินนำมุ่งหน้าไปยังตลาดเจี่ยฟางเกาะแขนสวี่หยางแน่นเดินทอดน่องอย่างเนิบช้า ตลาดยามนี้มีผู้คนสัญจรขวักไขว่ เสียงร้องเรียกลูกค้าปะปนกับเสียงต่อราคากังกันเซ้งแซ่ เจี่ยฟางตื่นตามองดูของสวยงามด้านหน้าด้วยความตื่นเต้น

ทุกย่างก้าวของสวี่หยางได้ยินเสียงของชาวบ้านที่พากันซุบซิบนินทาแม้ไม่อยากจะสนใจแต่กระแสเสียงที่ดังตามลมพร้อมกับสายตาจับจ้องดูแคล้นของชาวบ้านกึกก้องในหู

ครั้นนางจะอาละวาดต่อว่าแต่อาจจะทำให้เจี่ยฟางรู้สึกไม่ดีและเสียอารมณ์ได้ นางจึงหันกลับไปด้านหลังถลึงตาใส่ชาวบ้านที่ซุบซิบนินทานางอยู่นัยน์ตาแผ่รังสีอำมหิตต่างพากันหลบสายตาพร้อมพากันแยกย้าย

ตั้งแต่เด็กจนโตนางมักจะถูกเปรียบเทียบกับเจี่ยฟางมาโดยตลอด บุตรสาวคนโตของสกุลสวี่ราวกับเป็นบุตรของปีศาจที่ถูกส่งมาเกิดแตกต่างจากเจี่ยฟางน้องสาวราวกับเหล่าเทพนางฟ้าจุติลงมายังพื้นดิน แต่กระนั้นสวี่หยางไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจและไม่เคยรักเจี่ยฟางน้อยลงเลยสักนิด

"พี่หยางชุดนี้เหมาะกับข้าหรือไม่เจ้าคะ" สวี่หยางหันกลับมาสนใจเจี่ยฟางที่ยืนเลือกผ้าอยู่ไม่ว่านางจะเลือกใส่ชุดใดล้วนเข้ากับนางทั้งนั้น

"ไม่ว่าเจ้าจะเลือกสวมใส่ชุดใดต่างเข้ากับเจ้าทั้งนั้น เจ้ามักจะงดงามในสายตาข้าเสมอเถ้าแก่ข้าจะเอาชุดนี้" สวี่หยางหยิบถุงเงินของตนยื่นให้แก่เถ้าแก่เพื่อจ่ายให้แก่เจี่ยฟาง

"ขอรับคุณหนูใหญ่สวี่โปรดรอสักครู่ข้าจะนำชุดนี้ไปห่อมาให้ขอรับ" เถ้าแก่รีบหยิบชุดที่เจี่ยฟางถืออยู่เข้าไปห่อมาให้นาง เจี่ยฟางยิ้มกริ่มขอบคุณสวี่หยางที่ซื้อชุดให้ตน

"ท่านพี่ใจดีกับข้าเหลือเกิน ชาตินี้ทั้งชาติข้าคงชดใช้ไม่หมดแน่ ๆ"

"เจี่ยฟางข้ามิเคยต้องการให้เจ้าตอบแทน หากสิ่งใดคือความสุขของเจ้าข้าย่อมให้เจ้าได้เสมอ จริงสิสาวใช้ข้างกายของเจ้าไม่ได้ตามมาด้วยหรือ? ข้าไม่เห็นตั้งแต่ก้าวเท้าออกมาจากเรือน"

"จู่ ๆ นางเจ็บท้องเจ้าค่ะ ข้ามากับพี่หยางต้องมีสิ่งใดให้กลัวกันเจ้าคะ"

"ไม่ได้การต่อให้ตนเองเจ็บเพียงใด แต่เป็นสาวใช้ต้องคอยดูแลผู้เป็นนายกลับไปข้าจะโบยให้หลังลาย"

"อย่าเลยเจ้าค่ะ นางจะตามมาแต่สีหน้าของนางซีดเผือกไร้เลือดฝาดแม้ตามมาได้ก็คงดูแลข้ามิได้"

"เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า แต่ว่าหากข้าออกเรือนไปเจ้าอย่าใจดีกับสาวใช้มิเช่นนั้นพวกนางจะไม่ยำเกรงกำเหริบไม่รู้จักบ่าวจักนาย"

สวี่หยางกล่าวกำชับสองสามคำก่อนจะเดินนำเจี่ยฟางมุ่งหน้ากลับเรือนไปสืบหาคนที่คิดจะวางยานาง