บทที่ 9 ขอเจี่ยฟาง

บทที่ 9 ขอเจี่ยฟาง

"ฮูหยินเจ้าใจกว้างกว่าข้าคิดไว้มาก หากเจ้าเอ่ยมาเช่นนี้ข้าจะจัดการสู่ขอสวี่เจี่ยฟางมาเป็นอนุทันที คืนนี้พระจันทร์ช่างงดงามจริง ๆ สวรรค์เมตตาข้าแล้ว"

ความรู้สึกหลากหลายซับซ้อนไร้ถ้อยคำกระทันหัน มองบุรุษที่เดินจากไปชีวิตของนางต่อจากนี้คงไม่อาจฝืนชะตาฟ้า พาร่างตนเดินเข้าไปในห้องนั่งลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกอยากร่ำไห้แต่น้ำตากลับคั่งค้างอยู่ในอกไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร่ำไห้

รุ่งสางวันต่อมา

สวี่หยางอึกครึ้มด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวไม่คิดเลยว่าเสิ่นเกาหลานจะทำอย่างที่เอ่ยมาเมื่อคืนจริง ๆ เขาเดินทางไปหาท่านพ่อของสวี่หยางตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อทำการสู่ขอสวี่เจี่ยฟางมาเป็นอนุตน สวี่หยางเฝ้าภาวนาไม่ให้เจี่ยฟางรับ แต่นางจะทำเช่นใดได้เมื่อเห็นสีหน้าแววตาของเจี่ยฟางเมื่อวานยากที่จะเดาออก

"เอ่อ...ฮูหยินเจ้าคะหม้อแกงน้ำเดือดจนล้นออกมาแล้วเจ้าค่ะ " หลีลี่จื่อที่ทำงานในโรงครัวแปลกใจที่เห็นฮูหยินเข้าครัวตั้งแต่เช้าตรู่แถมวันนี้ใบหน้าของฮูหยินเศร้าหมองคล้ายเก็บงำเรื่องอันใดอยู่ในใจ นางคอยลอบมองอยู่บ่อย ๆ จนเห็นน้ำแกงที่ฮูหยินตั้งใจทำเริ่มเดือดแต่ทว่าฮูหยินกลับยืมมองด้วยความเหม่อลอยจนนางต้องบอกฮูหยินที่ยืนอยู่หน้าหม้อแกงให้ดูแกงที่นางกำลังจะทำ

"โอ๊ะ! ที่ข้าใจลอยขนาดนี้เชียวหรือ? " สวี่หยางคว้าผ้าจับหูทั้งสองข้างยกหม้อแกงลงจากเตาฟืนก่อนจะตักใส่หม้อใบเล็กเพื่อนำไปให้แม่สามีหรือว่าฮูหยินผู้เฒ่า

"เพราะเจ้าเรียกข้าเอาไว้มิเช่นนั้นแกงหม้อนี้คงไม่เหลือ " เมื่อตักอาหารใส่หม้อเสร็จนางได้หันไปพูดกับหลีลี่จื่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทำให้หลีลี่จื่อคลายความกลัวลงจึงเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้

"ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ"

"ข้าจะไปที่เรือนของฮูหยินผู้เฒ่า เจ้าช่วยยกตะกร้าของเดินทางไปกับข้าได้หรือไม่?" สวี่หยางเงยหน้ามองหลีลี่จื่อนางยิ้มกว้างพร้อมตอบรับทันที

"ได้สิเจ้าคะ"

ฝั่งด้านเสิ่นจิ้นที่รอคอยสวี่หยางอยู่ที่เรือนอย่างใจจดใจจ่อ เขาแจ้งท่านแม่ว่านางจะมาเยือนในวันนี้ท่านแม่ให้สาวใช้จัดเตรียมอาหารต้อนรับไว้มากมาย เสิ่นจิ้นแม้ภายนอกจะดูเหมือนเป็นคนเจ้าสำราญตลกขบขัน มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาแต่ทว่าแท้จริงแล้วเขามักจะเก็บซ่อนความจริงจังและนิสัยที่แท้จริงเอาไว้

หลายวันที่เขาไปเยือนเสิ่นเกาหลานที่เรือนมักจะดูออกว่าเสิ่นเกาหลานมิได้รักพี่สะใภ้สักเท่าไหร่? สวี่หยางแม้นางจะเลื่องลือเรื่องความโหดร้ายแต่นางมิสมควรถูกพี่ชายของเขาปฏิบัติตนใส่เช่นนั้น หรือเพราะเขาใส่ใจสวี่หยางมากไปถึงดูออกถึงเพียงนี้ เขาเดินไปมาที่หน้าเรือนเห็นท่านพ่อนำของมากมายกำลังขึ้นเกี้ยวความสงสัยจึงก่อเกิดเสิ่นจิ้นเดินเข้าไปหาท่านพ่อเพื่อถามให้คลายความสงสัย

"ท่านพ่อเตรียมของพวกนี้ไปที่ใดหรือขอรับ เอ๊ะ! นั้นของมีค่าในเรือนมิใช่หรือ? ท่านพ่อบอกจะเก็บรักษาเหตุใดถึงนำออกมาคงมิได้นำไปขายใช่หรือไม่ขอรับ? " เสิ่นจิ้นกวาดสายตามองหีบของมากมายแก้วแหวนเงินทองที่ตั้งอยู่ด้านหน้าความใคร่รู้ของเขามีมากกว่าเดิม

ท่านพ่อคงมิได้ไปหาสตรีเรือนใดให้เขาโดยไม่ถามหรอกนะ!

"ข้าจะไปที่เรือนสกุลสวี่นะสิ" เมื่อได้ยินคำพูดของท่านพ่อเสิ่นจิ้นครุ่นคิดคำพูดของสวี่หยางขึ้นมาเรื่องสวี่เจี่ยฟางน้องสาวของนาง

"เอ่อ ....ท่านพ่อคงมิได้ไปขอคุณหนูรองสวี่เจี่ยฟางของสกุลสวี่ให้ข้าหรอกนะขอรับ " เสิ่นจิ้นใบหน้าซีดเซียวเหงื่อเริ่มตกเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ใช่! ข้าจะไปขอคุณหนูรองสกุลสวี่แต่ไม่ได้ขอให้เจ้า ตั้งแต่เช้าตรู่ก่อนดวงตะวันจะขึ้นพี่ชายของเจ้ารีบร้อนเข้ามาหาข้าอ้อนวอนให้ข้าไปสู่ขอสวี่เจี่ยฟางมาเป็นอนุนะสิ! แถมพี่ชายของเจ้ายังต่อว่าข้าอีกด้วยซ้ำหากข้าไม่ไปขอสวี่เจี่ยฟางเพราะก่อนจะแต่งสวี่หยางนั้นพี่ชายของเจ้าหมายปองผู้เป็นน้องสาวนะสิ! เฮ้อ! ผู้ใดจะไปรู้กันเห็นว่าเรื่องนี้เสิ่นเกาหลานได้หารือกับสวี่หยางเรียบร้อยแล้ว ข้าเองก็พลอยเบาใจมีเพียงต้องไปเจรจาให้ใต้เท้าสวี่ยอมยกสวี่เจี่ยฟางให้อีกคน" เสิ่นเจียงซื่อถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในอกเต็มไปด้วยความลำบากใจไม่รู้ว่าใต้เท้าสวี่จะยอมยกบุตรสาวคนรองให้อีกคนหรือไม่?

ทันทีที่เสิ่นจิ้นได้ยินใบหน้าของสวี่หยางได้ปรากฏขึ้นป่านนี้จิตใจของนางจะเป็นเช่นไรบ้าง? แล้วทำไมท่านพี่เสิ่นเกาหลานถึงทำเช่นนี้ได้ลงกันนะ! เสิ่่นจิ้นมองดูขบวนเกี้ยวเคลื่อนขบวนออกไปม่านหมอกอึกอึกครึ้มในใจ

เพียงครู่มีรถม้ามาเทียบท่าอยู่หน้าเรือนเสิ่นจิ้นรีบเดินออกไปต้อนรับหากคิดไม่ผิดน่าจะเป็นสวี่หวางที่เดินทางมาหาท่านแม่

"พี่สะใภ้ข้ากำลังรอท่านอยู่พอดีท่านแม่ดีใจมากเตรียมอาหารไว้มากมายเลยขอรับ" เสิ่นจิ้นยิ้มกว้างยื่นมือให้สวี่หยางจับเพื่อเดินลงจากรถม้า

"ขอบคุณคุณชายเสิ่นจิ้น ข้าเองก็ทำน้ำแกงมาให้ท่านแม่เช่นเดียวกันไม่รู้จะถูกปากหรือไม่? "

"ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่ท่านทำท่านแม่ชอบทุกอย่างขอรับ" เสิ่นจิ้นพาสวี่หยางเดินไปที่ห้องโถงฮูหยินผู้เฒ่าที่รออยู่ที่ก่อนหน้านั้นเมื่อเห็นต้อนรับสวี่หยางเป็นอย่างดี

หลังจากที่ิกินอาหารเช้าเสร็จสิ้นสวี่หยางจึงขอตัวกลับก่อนกลับฮูหยินผู้เฒ่าที่รับรู้เรื่องที่เสิ่นเกาหลานไปขอเจี่ยฟางมาเป็นอนุของตน นางเห็นใจสวี่หยางจับมือแน่นพลางปลอบใจ

"สวี่หยางข้าผ่านร้อนผ่านหนาวมามากพอเข้าใจเจ้าดี ยามนี้เจ้าคงทุกข์ใจไม่น้อยสินะ! ข้าเองก็เคยเป็นมาก่อน การที่สามีมีอนุนั้นมิใช่เรื่องใหญ่แต่สำหรับเจ้าแล้วอนุเป็นน้องสาวของตนเช่นนี้คงปวดใจไม่น้อยสินะ"

"ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้านับว่าเป็นโชคชะตาสะอีกที่เจี่ยฟางจะได้มาอยู่ในเรือนเดียวกับข้า ข้าไม่เคยคิดเป็นทุกข์เลยเจ้าค่ะ หากเจี่ยฟางกับท่านพี่มีความสุขข้าที่เป็นฮูหยินก็มีความสุขเจ้าค่ะ " สวี่หยางอยากให้ทุกคนสบายใจจึงเอ่ยมาเช่นนั้น นางครุ่นคิดทั้งคืนเรื่องนี่ก็ดีเช่นกันหากเจี่ยฟางมาเป็นอนุของเสิ่นเกาหลานแม้ช่วงแรก ๆ จะถูกชาวบ้านหรือสาวใช้พากันซุบซิบนินทาแต่นานไปเรื่องคงซาลงไปเอง นางมาอยู่ที่เรือนเดียวกับสวี่หยางก็เบาใจหากนางเป็นอนุเรือนอื่นคงเกิดเรื่องขึ้นกับเจี่ยฟางมากมาย นางเป็นคงอ่อนแอแถมยังหัวอ่อนคงไม่ทันคน

"หากเป็นเช่นเจ้าเอ่ยมาก็ดี เจ้าช่างใจกว้างยิ่งนัก " ฮูหยินผู้เฒ่าเมตตาในความรักน้องของสวี่หยางที่ยอมมีสามีคนเดียวกันได้ยิ่งทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเอ็นดูนางมากกว่าเดิม

เสิ่นจิ้นได้เดินมาส่งสวี่หยางขึ้นรถม้ากลับเรือนระหว่างทางเต็มไปด้วยความเงียบงันมีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังตามจังหวะเดิน เสิ่นจิ้นลอบมองใบหน้าของสตรีที่เดินข้าง ๆ อย่างสงสัย ไม่เข้าใจสักนิดนางจะยอมทำเช่นนี้ทำไมกัน แต่ก็เพียงสงสัยไม่เอ่ยถามให้ขุ่นเคืองหัวใจ