บทที่ 10 เอ็นดูพี่หยางด้วยเจ้าค่ะ

บทที่ 10 เอ็นดูพี่หยางด้วยเจ้าค่ะ

พิธีแต่งอนุก็มาถึง วันนั้นที่เสิ่นเกาหลานเดินทางไปสู่ขอเจี่ยฟางแม้ใต้เท้าสวี่จะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่แต่เมื่อถามเจี่ยฟางให้นางตัดสินใจเอาเอง นางพึงพอใจที่จะเข้าไปเป็นอนุของเสิ่นเกาหลาน

งานพิธีในวันนี้จึงถูกจัดขึ้นไม่น้อยหน้างานของสวี่หยางเลยแม้แต่น้อยแถมใบหน้าของเสิ่นเกาหลานเต็มไปด้วยรอยยิ้มแตกต่างจากยามที่แต่งสวี่หยางเข้ามาซะเหลือเกิน

สวี่หยางฝืนยิ้มหน้าชื่นอกตรมรับจอกน้ำชาที่เจี่ยฟางนำมาคารวะตนที่เป็นฮูหยินใหญ่ผ่านสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา

"ต่อจากนี้ข้าฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเจ้าคะฮูหยิน"

"แม้ว่าเจ้าจะมาเป็นอนุของเสิ่นเกาหลานแต่อย่างไรเจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า ข้าน้อมรับเจ้าด้วยใจจริงของข้าต่อจากนี้ขอให้เจ้ามีความสุขที่สุดและจะไม่มีผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้" สวี่หยางยื่นมือรับจอกน้ำชาประคองดื่มรวดเดียวหมดจอกก่อนจะยื่นกลับคืนไปให้นาง

เป็นอย่างที่นางคาดคิดสาวใช้ในเรือนต่างพากันซุบซิบนินทากันให้แซ่ดเรื่องที่สวี่หยางใจใหญ่ยอมรับให้น้องสาวตนเองมาใช้สามีผู้เดียวกัน แต่นางมิได้สนใจ หลังจากวันนั้นเสิ่นเกาหลานไม่เคยย่างกรายมาหาสวี่หยางเลยด้วยซ้ำ

หลีลี่จื่อแอบมองยามเดินผ่านเห็นท่าทีของฮูหยินที่เย็นชานิ่งเงียบราวกับแบกรับทุกอย่างไว้เพียงผู้เดียววันนี้ยามสายพ่อครัวทำขนมเสร็จใหม่ ๆ นางจึงหยิบมาใส่จานพร้อมกับสำรับน้ำชาไปให้สวี่หยาง

"นี่เจ้าจะนำขนมไปที่ใดหรือ" สาวใช้เห็นหลีลี่จื่อจัดเตรียมขนมจึงเอ่ยถาม

"ข้าว่าจะนำไปให้ฮูหยินนะสิ หลายวันมานี้เห็นฮูหยินเศร้าสร้อยหากได้กินขนมที่ทำเสร็จใหม่ ๆ อาจจะดีขึ้นมาบ้าง"

"เฮอะ! เจ้าจะไปเห็นใจฮูหยินทำไมกัน ข้าได้ยินมาว่าฮูหยินเองต่างหากที่เป็นผู้เอ่ยปากให้คุณชายเสิ่นเกาหลานไปขอน้องสาวตนเองเป็นฮูหยินรองเช่นนี้จะมานั่งเสียใจไปทำไม นี่รู้หรือไม่ข้าได้เข้าไปรับใช้ฮูหยินรองนางทั้งใจดีมีเมตตาอ่อนโยนแม้กระทั่งกับข้าที่เป็นสาวใช้ เดิมทีข้าคิดว่านางจะเป็นเช่นดั่งพี่สาวข้ามิกล้าก้าวเท้าสั่นกลัว ทำให้ข้าพลาดสะดุดทำน้ำชาหกแทนที่ฮูหยินรองจะโมโหต่อว่าและลงโทษเจ้ารู้หรือไม่ว่านางทำเช่นไร? นางเข้ามาจับดูเนื้อตัวของข้าอย่างเป็นห่วงแถมยังไม่ต่อว่าข้าอีกด้วย หากให้ข้าเลือกข้าขอปรนนิบัติฮูหยินรองจะดีกว่า " สาวใช้เอ่ยใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมที่มีต่อเจี่ยฟาง หลีลี่จื่อส่ายหน้าไปมา จะไปดูแลปรนนิบัติได้อย่างไรในเมื่อฮูหยินรองพาสาวใช้จากเรือนสกุลสวี่ติดตามมาด้วย นางไม่เอ่ยถามแต่กลับยกสำรับน้ำชาไปหาสวี่หยางที่นั่งอยู่ศาลารับลมด้านนอกห้อง

สวี่หยางตกสู่ความเดียวดายที่ว่างเปล่ากว่าเดิมจ้องมองใบไม้ที่พลัดปลิวตามกระแสลมราวกับชีวิตของนางยามนี้

"เพล้ง!!!!"

หลีลี่จื่อเดินถือสำรับเข้ามาไม่ทันระวังพลาดท่าล้มลงทำให้สำรับกระเด็นเซ็นซ่านเสียงดังทำให้สวี่หยางที่นั่งใจลอยตกใจสะดุ้งหันไปมองด้วยความตำหนิ

ความผิดมากมายพรั่งพรูเข้ามาในสมองของหลีลี่จื่อหากนางเชื่อสาวใช้ที่เอ่ยเตือนเมื่อครู่คงมิเกิดเรื่องเช่นนี้ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่นางจะมีชีวิตอยู่แน่ ๆ

"เจ้าทำอันใดกัน! เหตุใดถึงไม่ระวังตัวข้าวของเสียหายไปหมดหากต่อจากนี้ข้ามิได้เรียกใช้มิต้องเข้ามา " สวี่หยางแผดเสียงสูงกราดเกรี้ยวทำให้หลีลี่จื่อสั่นกลัวแม้แต่สาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นพากันได้ยินเสียงของฮูหยินต่างพากันก้มหน้าก้มหน้าเดินหนีไปไกลเพราะกลัวจะโดนลงโทษไปด้วยอีกคน

"ข้าขอโทษเจ้าค่ะ " น้ำเสียงสั่นเครือของหลีลี่จื่อที่เอ่ยออกมาพร้อมกับเก็บจอกน้ำชาและขนมที่หล่นลงพื้นอย่างเร่งรีบจนสวี่หยางรู้สึกขัดหูขัดตาจนต้องเดินหนีนางเข้าห้อง

หลังจากที่เก็บจอกน้ำชาและขนมเข้ามาที่โรงครัวสาวใช้พูดกันให้แซ่ดว่านางถูกฮูหยินตำหนิเมื่อนางมาที่โรงครัวทุกคนต่างพากันมาล้อมหน้าล้อมหลังเพื่อถามนางให้รู้แจ้ง

"ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าอย่าไปปรนนิบัติฮูหยินเจ้าหาเรื่องให้ตนเองแท้ ๆ เจ้าคงมิโดนสั่งไปเฆี่ยนหรอกใช่หรือไม่? " สตรีนางเดิมที่เข้ามาคุยกับหลีลี่จื่อได้เอ่ยขึ้น

"นั่นสิ! เจ้าคงมิได้ถูกกำจัดวันนี้หรอกใช่มั้ย? ข้ากลัวเหลือเกินน้ำเสียงราวปีศาจของฮูหยินทุกครั้งที่ได้ยินขนข้าลุกทั้งตัวแค่เดินผ่านก็รู้สึกหวาดกลัวแต่นี่เจ้าถูกนางต่อว่าคงกลัวมากสินะไม่ว่าจะเป็นคุณหนูใหญ่สวี่หยางหรือจะเป็นฮูหยินนางก็ยังคงมีนิสัยเช่นเดิม ต่อจากนี้ไปที่เรือนแห่งนี้คงไม่มีความสุขสงบอีกต่อไปแล้วสินะ" สาวใช้เอ่ยว่าสวี่หยางราวกับรู้จักนางดี มีเพียงหลีลี่จื่อที่นิ่งเงียบร่างกายสั่นเทาเก็บของล้างไว้ที่เดิม แม้นางจะหวาดกลัวแต่ทว่าเมื่อครู่นางเผลอตัวสบตาของฮูหยินนัยน์ตาของฮูหยินมิได้น่ากลัวเช่นดั่งที่ทุกคนกล่าวแต่ดวงตาของฮูหยินเต็มไปด้วยความโศกเศร้าน่าเห็นใจเสียมากกว่า

ฝั่งด้านเจี่ยฟางกับเสิ่นเกาหลานตั้งแต่วันที่แต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยินรองเขาไม่ยอมปล่อยนางออกจากอ้อมแขนไปไกลสักครา นั่งเคียงข้างอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข

"ท่านพี่ปล่อยข้าสักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ?"

"ไม่เอาหรอกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านั้นกลัวจะไม่ได้เจ้ามาเคียงคู่เพียงใด ก่อนที่ข้าจะแต่งกับพี่เจ้าเพราะข้าคิดว่าเจ้าคือสวี่หยางข้าไปเยือนที่เรือนของเจ้าพบเห็นเจ้าในคราแรกข้ารักเจ้าจนตราตรึงใจ รักแรกพบของข้าคงเป็นสวรรค์ลิขิตมาทำให้ข้ากับเจ้ามาครองคู่กัน" เสิ่นเกาหลานเอ่ยคำพูดหวานชื่นหอมแก้มสตรีที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนอย่างชื่นใจ เจี่ยฟางยิ้มกริ่มในความสุขที่ได้รับ ก่อนจะมีสีหน้าเศร้าตรมเมื่อนึกถึงสวี่หยาง

"แต่ว่าท่านพี่จะอยู่กับข้าเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ข้าเป็นเพียงฮูหยินรองและอีกอย่างท่านพี่มีฮูหยินใหญ่ที่ต้องดูแล ฮูหยินของท่านคือพี่หยางของข้า ท่านช่วยดูแลพี่หยางเสมือนดูแลข้าได้หรือไม่เจ้าคะ? ข้าไม่อยากให้พี่หยางน้อยใจคิดว่าข้าเข้ามาแย่งความรักของท่านจนหมด"

"เฮ้อ! เจ้านี่ช่างจิตใจดีคิดถึงผู้อื่นเสมอเจ้าเหมาะกับต่ำแหน่งฮูหยินมากกว่านางเสียอีก อยู่กับเจ้าดีกว่าอยู่กับนางเป็นไหน ๆ นางเป็นสตรีที่ไร้ใจเย็นชาไร้ความรู้สึกใบหน้านิ่งแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้แกะสลักอย่างไรอย่างนั้น กิริยามารยาทล้วนหยาบกระด้าง" เสิ่นเกาหลานเอ่ยวาจาไร้ความยำเกรง ความรู้สึกนึกคิดสะท้อนผ่านคำพูด

"ท่านพี่กล่าวเกินไปแล้วนะเจ้าคะ พี่หยางของข้ามิใช่สตรีเช่นนั้นเสียหน่อยเจ้าค่ะแม้นางจะแข็งกระด้างไปบ้างแต่นางก็มีเหตุผล ข้าอยากให้ท่านพี่ทำดีมอบความรักให้พี่หยางเหมือนมอบให้ข้า " เสิ่นเกาหลานตกใจเมื่อจู่ ๆ ร่างบางในอ้อมกอดตัวสั่นเทาน้ำเสียงสั่นเครือใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เพราะนางเป็นสตรีที่จิตใจดีเช่นนี้ยิ่งทำให้เขารักนางมากกว่าเดิม

"เอาล่ะ ๆ ข้าไม่รับปากเจ้าว่าจะมอบความรักที่ข้ามีให้ได้เช่นเจ้าหรือไม่แต่ยามที่ข้าพบเจอนางข้าจะพยายามเอ่ยวาจาดีต่อนางก็แล้วกัน เจี่ยฟางที่งดงามของข้าอย่าร้องเลยนะใบหน้าของเจ้าเหมาะกับรอยยิ้มจะมากกว่า" เสิ่นเกาหลานปลอบใจใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเจี่ยฟางพร้อมโอบกอดนางแน่น

สาวใช้ที่อยู่คอยรับใช้เมื่อเห็นนิสัยท่าทางของเจี่ยฟางต่างพากันเอาไปพูดถึงในทางที่ดีและเปรียบเทียบกับฮูหยินแย่งกันคอยสลับเปลี่ยนมาคอยดูแลปรนนิบัติเอาใจ