ฆ่าตัวตาย

ตอนที่ 8

ฆ่าตัวตาย

         “คุณแม่คะเฌอไม่เข้าใจเลย ทำไมกรไปต่างประเทศคราวนี้ถึงได้ติดต่อไม่ได้”

         หลายวันแล้วที่เฌอเอมติดต่อคู่หมั้นไม่ได้อารมณ์ของเธอเริ่มไม่ปกติเริ่มอยู่เหนือการควบคุม เธอจึงพูดกับตรีประดับด้วยเสียงสูงและท่าทีที่ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

         “วันนี้ก็ถึงกำหนดกลับแล้ว ไม่เห็นหนูเฌอต้องอารมณ์ไม่ดีขนาดนี้เลย ตากรไปแค่ไม่กี่วันแล้วก็ไปเรื่องงาน แม่ว่าใจเย็น ๆ ไม่น่าจะเกินเที่ยงคงกลับมาถึงบ้าน”

         คนสูงวัยที่เริ่มสังเกตคู่หมั้นของลูกชายในอีกแง่มุมหนึ่ง                เป็นมุมที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติเฌอมณีจะพูดแต่ค่ะและก็มักจะเป็นแต่ผู้ฟังมากกว่าแต่ตั้งแต่ชลากรไม่อยู่ หญิงสาวมาที่บ้านทุกวันและเริ่มแสดงและพูดในสิ่งที่คนฟังไม่คุ้นเคย

         เสียงรถยนต์ที่เข้ามาจอดในบ้านทำเอาเฌอมณีวิ่งจนเกือบจะสะดุดขาตัวเองเพื่อรีบไปดูว่าใช่คู่หมั้นของเธอหรือเปล่า

         “กรคุณไปไหน ไม่เคยคิดจะบอกเฌอเลยเราหมั้นกันแล้วนะไม่ใช่เล่นขายของถึงจะได้ทำอะไรไม่เห็นหัวกันแบบนี้”

         ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวลงจากรถรับจ้างยังไม่ทันจะยกกระเป๋าลง ฝ่ายที่รีบวิ่งไปหาก็พรั่งพรูคำพูดที่ประชดประชันและน้ำเสียง                 เกรี้ยวกราดอย่างไม่เกรงใจตรีประดับที่ยืนอยู่

         “แม่ว่าเราควรจะเข้ามาคุยกันในบ้านไม่ใช่ยืนพูดจาเป็น               คนไม่มีสกุลโวยวายกันอยู่ตรงนั้น”

         ตรีประดับเดินลงจากบันได้มาควงแขนลูกชายก่อนจะสั่งให้แม่บ้านมาช่วยกันยกกระเป๋าของชายหนุ่ม

         หญิงสาวที่รู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังโดนด่ากำมือทั้งสองแน่น                กัดฟันเพื่อจะอดทนกลับการไม่สวนกลับแม่อนาคตสามี ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเธอแบบนี้แม้แต่พ่อและแม่ ต่างก็เอาแต่ชื่นชมว่าเธอแสนดี เรียบร้อยและมีมารยาทตลอด

         เฌอมณียืนควบคุมสติอยู่สักพักกว่าที่จะตามสองแม่ลูกขึ้นไปบนบ้าน

         “มาแล้วเหรอหนูเฌอ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูด การที่จะไปยืนโวยวายแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นปกติแม่ก็ไม่เคยเห็นหนูเป็นหรือ               ความจริงหนูแค่ไม่เคยแสดงให้แม่เห็นเท่านั้น”

         ชลากรยิ้มในใจนี่แค่เขากลับมาวันแรกยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไร คู่หมั้นของเขาก็เก็บอาการไม่อยู่แสดงความเป็นตัวตนให้มารดาของเขาให้เริ่มได้รู้

         “คุณแม่อย่าว่าไปว่าเฌอเลยครับ เธอคงโกรธที่ผมทำอะไรไม่ยอมบอก”

         หญิงสาวฉีกยิ้มด้วยความดีใจที่ชลากรพูดจาเข้าข้างเธอ              แต่สุดท้ายเธอก็แทบจะหุบยิ้มไม่ทัน เมื่อชายหนุ่มยังคงพูดต่อ

         “แรก ๆ ผมก็เคยตกใจเหมือนคุณแม่ แต่ตอนนี้ผมชินแล้ว เฌอเวลาไปที่ทำงาน ถ้าผมขัดใจเธอก็จะขี้น้อยใจโวยวายเสียงดัง แบบนี้เหมือนเด็ก ๆ ครับ คนที่ทำงานต่างพากันเอ็นดูในความน่ารักของเฌอเขา”

         ตรีประดับเพิ่งเคยได้ยินลูกชายพูดเรื่องนี้ครั้งแรกเพราะที่ผ่านมาชลากรไม่เคยเล่าถึงเฌอเอมว่าเป็นอย่างไรบ้างเวลาที่ไปหาเขาที่ทำงาน

         “กรก็ว่าเฌอเสียดูแย่เลย คุณแม่อย่าไปฟังกรมากนะคะ             ชอบเห็นเฌอเป็นเด็ก”

         ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนสาวไส้แต่หญิงไทยใจงามอย่างเฌอมณีก็ต้องพยายาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         2 สองเดือนผ่านไป

         ชลากรเริ่มมีเวลาให้กับคู่หมั้นน้อยลงแล้วเขาก็เริ่มเล่าถึงสิ่งต่าง ๆ ที่หญิงสาวแสดงต่อเขาที่บริษัทให้พ่อกับแม่ฟัง ตรีประดับเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ชัยกรมองว่าเป็นเรื่องของเด็กสองคนเขาจึงไม่อยากออกความคิดเห็นอะไรมาก ได้แต่สอนลูกตามประสาผู้ชายเหมือนกัน

         “เรื่องแบบนี้ลูกไม่จำเป็นต้องเล่าให้แม่เขาฟังก็ได้ ลูกเป็นคนที่ต้องอยู่กับหนูเฌอไปทั้งชีวิตถ้าตัดสินใจแต่งงานกัน แม่เขาไม่ได้ไปแต่งด้วย พ่อว่ากรรู้ดีที่สุด ว่าหนูเฌอเขาใช่คนที่ลูกรักและลูกอยู่กับเขามีความสุขหรือทุกข์มากกว่ากัน คิดให้มันดี ๆ เราเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายแต่เขาเป็นผู้หญิง แต่ถ้าคิดว่าสุดท้ายจะไปกันไม่รอดก็อย่ายื้อไว้ให้นานและอย่าดึงแม่กับพ่อเข้าไปยุ่งเลย พ่อแม่ทางนู้นเขาจะถอนหงอกเอา”

         ชลากรคิดตามคำที่บิดาพูดเพราะที่เขายอมยื้อเวลาทั้งหมดเพราะเกรงใจผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจะถอนหมั้นอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วมันก็ต้องเกิดขึ้นเขาคงต้องเผชิญความจริง

         คืนนี้ตรีญาภาไม่ต้องนอนคนเดียวเพราะมีสามีแบบลับ ๆ ของเธอมาค้างคืนด้วยแต่ความจริงแล้วเขาก็มาหามานอนกับเธออยู่            บ่อย ๆ เพียงแต่บางคืนสักตี1 ชลากรก็กลับไปนอนต่อที่บ้านเพราะไม่อยากให้มารดาสงสัย และกลัวว่ามารดาจะคิดไปว่าที่เขาไม่อยากแต่งงานกับเฌอมณีเป็นเพราะเขามีตรี

         “พรุ่งนี้ผมจะขอถอนหมั้นเฌอ ผมทนไม่ไหวแล้ว สุดท้ายก็ต้องเลิกกันสักวันผมไม่อยากทำให้เฌอต้องเสียเวลากับผม เธอจะได้เจอคนที่ดี”

         ชายหนุ่มไม่ได้ปรึกษาหรือถามความคิดเห็นจากคนรักแต่เขาแค่บอกให้เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

         “ไม่ใช่เพราะตรีใช่ไหมคะ ที่ทำให้ความรักของคุณทั้งคู่ต้องพังแบบนี้”

         หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะเป็นตัวปัญหาสำหรับเรื่องของสองคนนี้ ความรู้สึกผิดเริ่มเข้ามาในหัวใจ

         “ระหว่างผมกับเฌอมันไม่ใช่ความรักอยู่แล้ว มันเป็นแค่อารมณ์เพียงชั่ววุบผมผิดเองที่ไม่คิดอะไรให้ดีกว่านี้ ตัดสินใจอะไร  ง่าย ๆ โดยที่ไม่ได้คิดถึงผลที่จะเกิดขึ้นเลย”

         เย็นนี้เฌอมณีดีใจเป็นที่สุดที่ชลากรโทรศัพท์มานัดเธอไปกินข้าวเย็น เธอแต่งตัวสวยที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้และแอบหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะขอเธอแต่งงาน เพราะทั้งคู่ก็หมั้นกันมานานแล้ว

         “กรมีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ ถึงได้ชวนเฌอมากินข้าวเย็นแบบนี้ ตั้งแต่หมั้นกันมาไม่ถึงสิบครั้งที่กรเป็นคนชวนเอง”

         “มี เฌอผมมีความรู้สึกทั้งหมดภายในหัวใจที่อยากจะบอกคุณเป็นความรู้สึกที่จริงใจที่สุด”

         หญิงสาวทำท่าเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้หัวใจของเฌอมณีตอนนี้มันคาดหวังไปไกล

         “เฌอพร้อมฟังแล้วค่ะ”

         “เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ การเป็นคู่หมั้นของเรามันทำให้ผมรู้ว่าเราไปด้วยกันไม่ได้จริง ๆ ”

         “กรรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”

         “กรรู้ตัวและคิดเรื่องนี้มานานแล้วเพียงแต่คิดว่าวันนี้มันคงถึงเวลา”

         เฌอมณีนั่งเงียบ เธอไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงกรี๊ดร้อง สายตาของเธอมองมาที่อดีตคู่หมั้นอย่างเครียดแค้นก่อนที่จะลุกออกจากร้านไป

         ชลากรยังไม่อยากเจอหน้าใครหรือพูดคุยกับใคร เขาเลือกที่จะไปนั่งดื่มในร้านเล็ก ๆ ที่มีเพลงเพราะ ๆ ให้ฟังแล้วปิดเครื่องโทรศัพท์เพราะไม่อยากได้ยินหรือรับรู้อะไรตอนนี้

         ตีสองชายหนุ่มกลับบ้านด้วยอาการที่เกือบเมาแต่ก็ยังมีสติอยู่ ภาพพ่อกับแม่ที่นั่งรอเขาอยู่ที่กลางบ้านทำให้ชายหนุ่มต้องเรียกสติให้กลับคืน

         “ลูกรู้หรือยังว่าตอนนี้เฌอมณีอยู่โรงพยาบาล”

         ตรีประดับพูดด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังโกรธลูกชายทั้งที่เขายังไม่รู้เรื่องราวจริง ๆ ด้วยซ้ำเพราะเฌอก็ยังพูดอะไรไม่ได้มาก

         “เอ้า! เกิดอะไรขึ้นครับ ตอนเย็นยังไปกินข้าวด้วยกันอยู่เลย”

         “แม่ต้องถามลูกมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเฌอมณีกลับมาจากกินข้าวกับลูกแล้วเธอถึงได้กลับมากินยาเกินขนาดเพื่อฆ่าตัวตาย พ่อกับแม่พยายามติดต่อลูกก็ติดต่อไม่ได้”

         ชลากรรู้สึกเหมือนสิ่งที่ได้ยินคือความฝันหรือเขากำลังเมาแล้วได้ยินเสียงแว่ว เฌอมณีฆ่าตัวตาย ชายหนุ่มพูดคนเดียว                  อย่างสงสัยและล้มตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยอาการที่เริ่มจะยืนไม่อยู่

         “พ่อว่าลูกขึ้นไปนอนก่อน พรุ่งนี้เช้าเล่าค่อยคุยกันสภาพแบบนี้คุยกันไปก็คงไม่รู้เรื่อง”

         ผู้ใหญ่ทั้งสองคนเดินกลับขึ้นไปบนบ้านทิ้งให้ลูกชายนอนหลับอยู่บนโซฟาแบบนั้นจนถึงเช้า