ตอนที่ 5 ค่ำคืนแห่งความหฤหรรษ์

กว่านิรณาจะลากตัวบดินทร์ มาถึงโรงแรมได้ เล่นเอาเหงื่อตก หมดเรี่ยวแรง แขนขาเมื่อยล้า จนต้องรีบทิ้งร่างคนตัวสูงลงบนเตียง แล้วปล่อยตัวเอง ให้ล้มตัวลงนอนแผ่หลาอยู่ข้างคนไร้สติ ก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้าง หันไปมองหน้าเขา

"นี่! พี่..พี่ดิน" พยายามทั้งเรียกชื่อทั้งเขย่าตัว หวังปลุกสติคนเมาแอ๋ ซึ่งกำลังหลับเป็นตาย ให้ตื่นขึ้นมา ก็ได้แต่นึกสงสารตัวเองที่อุตส่าห์มอมเหล้าจนสำเร็จ หวังจะเผด็จศึกสักครั้ง เผื่อบางทีอาจจะได้กลายเป็นแม่เลี้ยงนังเพื่อนสนิทให้หายแค้น ทว่าฝ่ายชายดันหมดสติ จนทำอะไรไม่ได้

แต่มีหรือคนอย่างนิรณาจะยอมแพ้ พอดีเธอน่ะ..เป็นพวกที่เชื่อว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

ในเมื่อ เปิดห้องมาแล้ว ทั้งที..ทุกอย่างต้องไม่เสียเปล่า

"เป็นไง! เป็นกัน" เสียงใสพูดให้กำลังใจตัวเอง พร้อมลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดทีละเม็ด ๆ

กระทั่งแผงอกหนาที่ปกคลุม ไปด้วยขนสีน้ำตาลอ่อน แสดงสู่สายตา มัดกล้ามเป็นลอนของเขา

มองดูแล้วชวนน่าหลงใหลซะจนนิรณาเริ่มเคลิบเคลิ้ม เผลอใช้มือนุ่ม ลูบไล้ สัมผัสหยอกเย้าเบา ๆ ก่อนจะรีบดึงสติ สะบัดหัวไปมา เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

เอื้อมมือไปจัดการปลดกางเกงขายาวทรงกระบอกให้พ้นทาง เหลือไว้แค่กางเกงชั้นในเพียงตัวเดียว สิ่งนั้นยิ่งทำให้ใจสาวเต้นตึกตัก ๆ ด้วยความเอียงอาย

"ควรพอแค่นี้ดีไหมนะ" พึมพำถามตัวเองแผ่วเบา ด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เพื่อความเนียน จึงรีบยกมือขึ้นปิดตา แต่กลับถ่างนิ้วออกกว้าง ๆ แล้วจึงเคลื่อนผ้าผืนบางที่กั้นขวางให้ออกจากตัวเขา ปรากฏกายแกร่งกำลังหลับใหล..อยู่อย่างสงบ

เห็นแบบนั้น นิรณาถึงกับกัดริมฝีปากตัวเอง จนห้อเลือด เกิดอาการลำคอร้อนผ่าว กลืนน้ำลายอย่างลำบาก

ขนาดว่าไม่ตื่น ยังขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดว่าตื่นล่ะ?

แม้ว่าอยากเอื้อมมือไปสัมผัส แต่อีกใจดันกลัวสิ่งนั้นจะตื่น เลยทำได้เพียงท่องพุธโธ ๆ ระบายลมหายใจสีขาวออกมา ข่มอกข่มใจตัวเองไว้ ไม่ให้ลงมือปลุกปล้ำคนตรงหน้า พร้อมกับเร่งรีบส่ายหัวไปมาพยายามปัดความคิดแปลก ๆ

ตรงดิ่งไปอาบน้ำ จัดแจงตัวเอง ให้เลิกฟุ้งซ่าน ก่อนจะออกมาโปรยเสื้อผ้ารอบห้อง เสมือนว่าทั้งสอง ได้จัดหนักกันทั้งคืน ก่อนจะเร่งจัดการถอดผ้าขนหนูเขวี้ยงทิ้งไปให้ไกล ๆ ทรุดนอนข้างกายเขา ทำท่าทางเหมือนเจอศึกหนักมาทั้งคืน แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นตัวเองที่นอนตาแข็ง ไม่ยอมหลับยอมนอน ส่วนหนึ่งอาจเพราะแปลกที่แปลกทาง

เลยทำได้เพียงแค่..นอนนิ่งข่มตาอยู่แบบนั้น กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าช่วงสองนาฬิกา นิรณาจึงเริ่มคล้อยหลับไป

ทว่า..ใครบางคนกลับสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ด้วยอาการเมาค้าง ท่อนแขนแกร่งปวดร้าวจนชาไปหมด ไร้ซึ่งความรู้สึก

พอเหลือบตามองดูข้างตัว

เห็นเรือนร่างเล็กกำลังซุกกายอิงแอบหนุนแขนตัวเอง ไม่ได้ฉุกคิดอะไรด้วยคิดว่าเป็นภรรยาของตน

นัยน์ตาพร่าเลือนค่อย ๆ เลื่อนมองผ่านความมืดสลัว ประกอบกับอาการเมาที่ติดในหัว ดันเห็นหน้าเมียที่รักกำลังยิ้มยั่วยวน สติที่มีแทบเตลิด อารมณ์ชายที่มีอยู่ในตัว

ไม่อาจควบคุมได้ เอื้อมมือไปคลึงเคล้า ก้อนซาลาเปานุ่มนิ่ม ก้มหน้าไปหอมหน้าผากฟอดใหญ่ตามความเคยชิน

"อือออ" นิรณาที่เผลอหลับไปแล้ว พยายามใช้มือปัดสิ่งรบกวน ทว่ายิ่งปัด ยิ่งขัดขืน กลับยิ่งถูกบีบ ถูกเค้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันแปรเปลี่ยนเป็นความชุ่มโชกของปลายลิ้นอุ่นร้อนที่กำลังตวัดดูดกลืนอกอวบ ราวเด็กน้อยกระหายนม มืออีกข้างที่ว่างเว้น ก็ไม่ได้อยู่เป็นสุข เลื่อนไล้ไต่ลงมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดตรงความแรกแย้มอันหอมหวาน ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวมุดแทรกซึมเข้าสู่ทางรัก อันคับแคบ เพื่อเบิกทางรอให้แกนกายของตนพรั่งพร้อมเตรียมทำศึก

สิ่งนั้น..ทำให้คนโดนกระทำ ถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อถูกบางสิ่งรุกล้ำเข้าไปในร่างกาย เธอก้มมองเห็นบดินทร์กำลังเล้าโลมอยู่ ก็ไม่ได้ว่าอะไร พยายามสะกดกลั้นเสียงร้องไว้

คิดเพียงแค่ว่า..ตอนนี้ตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรผูกมัดและหากต้องการจะหาความสุข มันก็คงไม่แปลกอะไร พร้อมขบเม้มริมฝีปากไว้แน่นหนา

ไม่ให้บดินทร์รู้ตัวว่าตนนั้นตื่นแล้ว ทั้งที่เสียวซ่านแทบจะคลั่งตายจากนิ้วที่กำลังเข้าออกจากตัว

ยิ่งเขาเร่งจังหวะ มากขึ้นเท่าไหร่

ยิ่งทำให้สติคนโดนกระทำเตลิดไปไกล นิ้วมือจิกเกร็งขูดข่วนที่นอนนุ่มเพื่อระบายทรมานภายในร่างกาย

ทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจสู้ไหว หัวสมองตื้อตัน ขาวโพลนไปหมด ทว่าช่วงจังหวะนั้น..ที่เผลอหลับตา นิรณาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่า เขาจะดึงนิ้วออกมา แล้วจับขาเรียวขึ้นมาพาดบ่าตัวเอง ใช้กายแกร่งมาจดจ่อตรงช่องทางแห่งความหฤหรรษ์ แล้วค่อย ๆ ออกแรงกดมันลงไปในตัวเธอทีละนิด ๆ ด้วยความเนิบช้าและใจเย็น

แรงจากการเสียดครูด ทำให้เสียงหวานอยากจะครวญครางออกมาเสียหลายรอบ แต่จำต้องสะกดกลั้นเอาไว้

"อ่าา!" คนบนร่างคำรามออกมาเสียงแผ่ว อาจเพราะตัวตนนั้นถูกดูดกลืนไปได้เพียงครึ่งกลับถูกรัดแกนกายไว้แน่น จนต้องแช่คาไว้แบบนั้น เพื่อรอให้ร่างเล็กใต้ตัวเองปรับตัวรับให้ได้ก่อน แล้วจึงเริ่มดันต่อเรื่อย ๆ จนลึกสุดลำโคน

พร้อมค่อย ๆ เคลื่อนกายถอนออกมา แล้วกระแทกซ้ำลงไป อีกครั้ง ๆ อีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เล่นเอานิรณาถึงกับผวาหลายเฮือก แทบทานทนไม่ไหวอยากจะลืมตาไปบอกหลายรอบให้หยุด

ทว่าใจมันกลับอยากจะสานต่อให้เสร็จสิ้น จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ยินยอมมอบกายรับแรงกระแทกทุกครั้งที่ถูกถาโถมใส่ร่าง จนทำให้แขนขาอ่อนเปลี้ยไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้านหรือขัดขืน

แต่ถึงแม้จะทำได้ นิรณาก็ไม่มีทางทำหรอก พร้อมกันริมฝีปากบางพลันแอบคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

แล้วแอบลอบมองหน้าเขาที่กำลังสาวเอวสอบเข้าออกร่างกายตัวเอง รู้สึกยินดี เมื่อหลุมพลางที่ขุดไว้เริ่มทำงานแล้ว

"ใกล้แล้วล่ะครับ..บุษ" บดินทร์หยุดชะงักเพียงแค่นั้น ภรรยาของเขาตายไปนานมากแล้ว

ทำไมตอนนี้

คิดเพียงนั้น สติที่เตลิดไปไกลรีบวิ่งกลับมาหาเร็วรี่ เร่งก้มหน้ามองคนใต้ร่างของตัวเอง

เห็นว่าไม่ใช่บุษบา

แต่เป็น..."นิรณา!"