ตอน 12 พ่อบุญทุ่ม

“พี่อร..สวัสดีค่ะ” นิรณายกมือไหว้หญิงสาวผู้ดูแล ทำให้เธอเหลียวมองมาทางทั้งคู่ พร้อมส่งยิ้มให้ ยกมือขึ้นรับไหว้

“ลมอะไรหอบน้องนิมาถึงที่นี่เหรอคะ?”

“ไม่ใช่ลมพายุหรอกค่ะ”

“นิก็ยังเป็นคนที่อารมณ์ดีเหมือนเดิมเลยนะคะ?”

“พี่อรก็ยังเป็นพี่สาวแสนสวย..ที่ยังคงพูดจาไพเราะเพราะพริ้งเหมือนเดิมเลยค่ะ”

“พี่ว่าเราสองคน เลิกเยินยอกันเองเถอะค่ะ”

“มันคือความจริงนะคะ”

“ค่ะ” เจ้าของบ้านจำต้องตอบรับ ด้วยความอ่อนใจ มองไปยังด้านหลังของรุ่นน้องสาว เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนนิ่งอย่างกับเป็นบอดี้การ์ด จึงตัดสินใจทักทาย

“ฉันอรวีค่ะ คุณชื่ออะไรเหรอคะ?”

“เราน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน คุณอรเรียกผมว่าดินได้เลยครับ” เมื่อได้ยิน นิรณาหันขวับแล้วยิ้มน้อย ๆ

บดินทร์คงยังไม่รู้จักคำว่า..สวยไม่สร่างสินะ

“จริงเหรอคะ..คุณอายุถึงตัวเลขห้าแล้วเหรอ?” อรวีถามอย่างไม่แน่ใจ ชายตรงหน้าไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น

“ข้ามเรื่องอายุไปเถอะค่ะ นิว่าจะขอตัวไปเล่นกับพวกเด็ก ๆ ก่อนนะคะ พวกเขาคงคิดถึงจะแย่ล่ะ” ยัยคนสวยชิงตัดบท แล้ววิ่งเร็ว ๆ ไปเล่นกับเด็กน้อยที่อยู่ในสวน

“เอ่อ..ทำไมที่นี่ถึงได้มีแต่เด็กต่างชาติล่ะครับ?”

“เด็กพวกนี้เป็นเหยื่อค่ะ” น้ำเสียงเศร้าซึมเอ่ยออกมาแผ่วเบา ภาพในอดีตผุดขึ้นมา

หวนรำลึกถึงตอนที่นิรณาพาเด็กคนแรกมาหาตัวเอง บอกว่าช่วยเขามา และอยากให้รับรุ่นพี่อย่างเธอรับไว้ดูแล

“หมายความว่าเด็กคนนี้ ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีสัญชาติ ไม่มีอะไรติดตัวที่สามารถบ่งบอกว่า..เขาเป็นคนมาจากที่ไหนเลยเหรอ?” อรรวีถามอย่างตกใจ นิรณาก็ได้แต่สั่นหัวไปมา

“ฉันสงสารเขาเหลือเกิน พาไปอยู่หลายที่ เด็กคนนี้ก็ไม่สามารถเข้าสังคมได้เลย เขาติดฉันแจ แต่ถ้าจะให้ฉันรับเป็นลูก ลำพังแค่เงินเดือนเลี้ยงตัวเองยังลำบาก แม่ของเตชินก็ป่วยอีก แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่ช่วยฉันได้ไหม?”

“นิก็รู้..ตอนนี้พี่ตกงานอยู่ เงินจะกินก็ไม่มีเหมือนกัน”

“ฉันถึงหางานมาให้พี่ทำไง”

“อย่าบอกนะว่า..นิคิดจะเปิดมูลนิธิ” อรวีดักทางรุ่นน้องอย่างรู้ทัน แต่ก็เป็นดังนั้นจริง ๆ เมื่อนิรณาพยักหน้า

“ฉันรู้จักคนใหญ่คนโตอยู่หลายคน เรื่องการระดมทุน พี่ไม่ต้องกังวลนะคะ แค่ดูแลเด็ก ๆ ให้มีชีวิตที่ดีก็พอค่ะ”

หลังจากนั่งฟังเรื่องราวชีวิตของเด็กแต่ละคน บดินทร์จึงถามด้วยเสียงอ่อนโยนปนความสงสาร “พี่อรหมายความว่าเด็กพวกนี้คือเหยื่อจากการค้ามนุษย์เหรอครับ?”

“ค่ะ..ทั้ง ๆ ที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน แต่กลับไม่เห็นอกเห็นใจกันเลย กล้าทำแม้กระทั่งเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่มีทางต่อสู้”

“นั้นสิครับ ชีวิตของคนคนหนึ่งต้องมาพังเพราะมนุษย์ด้วยกัน" น้ำเสียงเขาเริ่มเศร้า

อดีตที่เคยพานพบก็เลวระยำไม่ต่างกันและทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้นมาเพราะคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ความต้องการตัวเอง

"อันนี้คือใบขอรับบริจาคเหรอครับ?"

"ใช่ค่ะ ช่วงพักหลังมานี้ มูลนิธิของเราเริ่มไม่ค่อยได้รับการสนับสนุนสักเท่าไหร่ บางครั้งเราเลยต้องออกไปขอเรี่ยไรเงินมาไว้ใช้กินข้าว" อรวีว่า แล้วรู้สึกอ่อนใจ

หลายเดือนมานี้..แหล่งเงินได้หลักของมูลนิธิคือนิรณา ยัยคนนั้นยอมทำสารพัดวิธี ทั้งที่ปกติเป็นคนเก็บตัว ยอมแม้กระทั่งรับงานรีวิวสินค้า โฆษณา รวมถึงเป็นพรีเซนเตอร์ให้ตั้งแต่อาหารสุนัข จนถึงครีมอาบน้ำ

วิ่งเร่ทำทุกอย่างที่หาเงินได้ เพื่อส่งให้พวกเด็ก ๆ ที่อุตส่าห์บุกไปช่วยชีวิตให้ได้กินจนอิ่มท้อง สิ่งนั้นยิ่งตอกย้ำให้ผู้ดูแลเด็ก ๆ อย่างอรวี ต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อโปรโมทว่าที่นี่ยังต้องกินต้องใช้ เธอจึงทำใบปลิว พวกนี้ขึ้นมา

"เท่าที่ผมเห็นเด็กที่นี่มีแปดคนใช่ไหมครับ?"

"มีสิบเอ็ดคนค่ะ อีกสามคนกำลังทำเวรห้องนอนอยู่"

บดินทร์ไม่ว่าอะไรต่อ เขายกโทรศัพท์มือถือมาจ่อคิวอาร์โค้ดสำหรับบริจาคเงินเข้ามูลนิธิ

ก่อนจะลงมือกดเลขหนึ่งไปสอง ต่อด้วยศูนย์อีกห้าตัว พร้อมยืนยันสถานะการโอนเงินออกจากบัญชี

"เงินจำนวนนี้..ผมเอาไว้ให้เป็นค่าอาหารพวกเด็ก ๆ นะครับ แต่ถ้าวันไหนขาดแคลนอะไร พี่อร โทรเบอร์นี้ได้เลยนะ" ว่าแล้ว เขาจึงลงมือจดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงใส่กระดาษใบปลิว ทว่าคำพูดนั้น เหมือนไปไม่ถึง อรวีช็อกไปแล้วและไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอกับพ่อบุญทุ่ม ใจป๋าที่ยอมให้เงินเลี้ยงเด็ก เพียงได้เห็นหน้าแค่ไม่กี่นาทีมากมายขนาดนี้

หลังจากตกอยู่ภายใต้ความเงียบ..น่าอึดอัดนานสองนาน บดินทร์ตัดสินใจถามไป ด้วยความสงสัยที่เอ่อล้นในใจ

"ทำไมนิรณาถึงมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ได้ล่ะครับ?"

"พวกคุณมาด้วยกันจริง ๆ เหรอคะ?" อรวีถามอย่างงงใจ สองคนนี้มันยังไงกันแน่ เท่าที่ดู..ท่าทางก็สนิทกันดี

"แต่ถ้าคุณดินอยากจะรู้ประวัติชีวิตของยัยนิจริง ๆ ก็แค่เอาชื่อนิรณา ธิรกรรณ ไปค้นหาในอินเทอร์เน็ต เชื่อเถอะค่ะ..ว่าคุณจะเจอบทความประวัติชีวิตเด็กนั้น หลายสิบเรื่อง”

“นิรณาเป็นคนดังมากเลยเหรอครับ?”

“ดังสิคะ เธอมีผู้ติดตามในบัญชีโซเซียลหลักแสน แถมยังติดอันดับหนึ่งในสิบภรรยาในฝันของชายไทยเลยนะ” คนเป็นพี่โอ้อวด น้องสาวที่รักด้วยความภูมิใจ แม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่เธอก็รักรุ่นน้องคนนี้มากเหลือเกิน

ความจริงที่ได้รับรู้จากคนตรงหน้า ทำให้บดินทร์อึ้งหนัก เลื่อนสายตามองไปทางผู้หญิงที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักดูมีความสุข ท่ามกลางเด็กน้อยหลายคนที่วิ่งเล่นอยู่รอบตัว