ตอน 13 อยู่กับยัยนิ..ชีวิตต้องวายป่วง

พระอุ้มหมา ชีอุ้มแมว หรือจะสู้ สาวน้อยจูงรถเครื่องกับคุณชายลากรถเข็น ลากตะวันยังไม่ตกดิน จนพระจันทร์เด่นกลางหัวทั้งคู่ยังเดินไม่ถึงบ้านตัวเองสักกะที

"พะ..พี่ดิน ดะ..ดูนั้นสิ!" นิ้วเรียวสวย ชี้ไปยังแสงไฟสีเขียวสลับเหลืองลอย อยู่กลางทุ่งนาด้วยความตื่นเต้น

"กระสือพี่! กระสือตัวเป็น ๆ อยู่ตรงหน้าเราแล้วค่ะ!" ยัยคนข้าง ๆ บอกให้เหลียวมองดู ไม่มีท่าทีจะหวาดกลัว ซ้ำยังเอาแต่จดจ้องมองสิ่งนั้น

ด้านบดินทร์เลยได้แต่เบือนหน้า ไปมองทางอื่น ไม่อยากโดนจับควักไส้กิน หากเผลอไปสบตา

"โอ๊ยยยย!" คนตัวเล็กโอดครวญ จนเขาต้องรีบหันมอง

"เป็นอะไรครับ?" เสียงอ่อนโยนถามด้วยความเป็นห่วง

"เห้ออ นิก็นึกว่าผี ที่แท้เป็นคนส่องกบหาเขียด"

"ห๊ะ!" บดินทร์หลุดอุทาน ก่อนจะหันหน้ามองไปทางคนที่อยู่กลางทุ่งนา รู้สึกมีความหวัง คืนนี้คงไม่ต้องเดินกลับบ้านแล้ว แต่แล้วยัยตัวเล็กกลับเหลียวมองมา เหมือนอ่านใจออกพร้อมเอานิ้วมาชิดปาก เชิงว่าอย่าทำอะไรให้เกิดเสียงดัง

"ชู่ว..ดึกดื่นแบบนี้เราไม่รู้ว่าเขาจะเป็นคนดีหรือเปล่า บางทีอาจจะเป็นผีโพงก็ได้ อย่าไปเรียกเด็ดขาดนะคะ"

คนตัวสูงได้แต่พยักหน้ารับคำ

ความกลัวตอนเด็กที่แม่ชอบหลอกว่าผีตุ๊กแกจะมากินตับ หากไม่ยอมนอน หยั่งรากลึกในจิตใจ

จนทำให้กลายเป็นคนกลัวสิ่งเหนือธรรมชาติ ขนาดว่าโตมาจนถึงป่านนี้ก็ยังไม่วายจะกลัวเรื่องพรรค์นี้อยู่ดี

ฝนเริ่มตั้งเค้า ฟ้าแลบแปลบปลาบ เหมือนดั่งเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ทั้งสองคนอาจจะกลายเป็นไก่ย่างถูกเผาเพราะถูกฟ้าผ่า

คนดื้อรั้นเลยไม่สนรถจักรยานยนต์หรืออะไรทั้งนั้น เร่งจัดการจอดทิ้งไว้ริมทาง รีบเอื้อมไปคว้ามือหนา ให้ออกวิ่ง วิ่งแล้วก็วิ่ง..วิ่งจนเหนื่อย ยังไม่สามารถออกจากทุกนาโล่งกว้างได้ สุดท้ายเสื้อผ้าที่แห้งสนิท เลยเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน

บดินทร์แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า

ครั้งหนึ่ง ในชีวิต..จะโดนลาก ให้มาเจอกับอะไรแบบนี้!

ทว่าการได้พบพาน รู้จักผู้หญิงที่ชื่อนิรณา

แค่สองวัน เธอดันพาเขามาผจญภัย จนน่าตกใจ และถึงแม้มันจะเหนื่อยไปหน่อย แต่ก็ทำให้ชีวิตที่สุดแสนเฉื่อยชา เริ่มมีความหมายขึ้นมา..แตกต่างจากเดิมที่ใช้ไปเป็นวัน ๆ

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่า ไล่ตามหลังทั้งคู่ มาไม่ใกล้ไม่ไกล นิรณาเลยได้แต่อธิษฐาน ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง รอดพ้นจาก ภยันตราย ด้วยความตื่นเต้นซะยิ่งกว่าเล่นเกมเอาชีวิตรอด

กระทั่งมาหยุดหน้าบ้านหลังไม่ใหญ่มาก

คนตัวเล็กจึงรีบลากบดินทร์ให้เดินดุ่ม ๆ ตามตัวเอง เข้าไปในเขตบ้านคนอื่นในยามวิกาลสุดแสนจะดึกสงัด

หนำซ้ำยังออกแรงเคาะประตูไปเสียงดัง ปึง ๆ ปึง บานไม้เก่าสั่นสะเทือนอยู่นาน

ทว่าก็ไร้ซึ่งวี่แววคนมาเปิดให้ จังหวะนั้น..สมองนักสืบจึงเริ่มวิเคราะห์หาสาเหตุ

คืนนี้ที่หมู่บ้าน มีงานศพคนใหญ่คนโต สองศรีสามีภรรยาคุณลุงกับคุณป้า คงจะไปนั่งก๊งเหล้าเล่นไพ่อยู่หลังงาน

พอคิดได้จมูกรั้นพลันเผลอถอนหายใจออกมาแรง ๆ คงไม่วายต้องนั่งหนาวสั่น หลบฝนอยู่หน้าบ้าน

"นิครับ ตรงนั้นมีห้อง" เขาชี้นิ้วไปที่เพิงสังกะสีหลังเล็ก

"นั้นเรียกว่ายุ้งข้าวค่ะ ไม่มีที่ให้อยู่หรอก" นิรณาบอกไป แต่สิ่งหนึ่งที่ผิดแผกจากเดิม คือมีห้องบางอย่างถูกต่อเติมอยู่ข้างกัน ดูท่าจะเป็นห้องเก็บของ และพอได้เห็นประตูเปิดอ้าซ่า ไม่รอช้า ยัยคนสวยรีบเร่งเอื้อมมือไปหาบดินทร์ หวังพาเขาเข้าไปหลบฝนด้านในห้องที่พอจะกันลมได้บ้าง

สุดท้ายสองหนุ่มสาว จึงเดินมาหยุดตรงหน้าห้องที่ใช้สำหรับเก็บพวกเครื่องไม้เครื่องมือสำหรับทำการเกษตร ซึ่งในความโชคร้ายที่ต้องเปียกปอนไปทั้งตัว ยังมีความโชคดีหลงเหลืออยู่บ้าง เมื่อด้านในมีราวตากผ้า ถูกลากมาเก็บไว้และมีแคร่ไม้ที่ยังพอนั่งได้ แม้มากกว่าครึ่ง..จะถูกข้าวของวาง

"เปลี่ยนเสื้อผ้ากันค่ะ" ไม่พูดเปล่า นิรณาลากบดินทร์เข้ามาเร็ว ๆ พร้อมลงมือล็อกประตู ไม่อยากให้สะเก็ดฝนกับลมหนาวผ่านมาเฉียดใกล้ แต่แล้ว..สิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กจะกล้าทำต่อหน้า กลับประจักษ์ต่อสายตา

เมื่อมือเรียวเริ่มถอดเสื้อยืดสีฟ้าที่แนบสนิทเนื้อออก ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านหรือเขินอาย นำไปพาดราวตาก เหลือไว้แค่เสื้อชั้นในผืนบางที่แทบจะห่อหุ้มเต้าอวบอิ่มไว้ไม่มิด

"ปลดตะขอให้หน่อยสิคะ" เสียงหวานขอร้อง พร้อมหันหลังให้..มือหนาค่อย ๆ เอื้อมไปทำตามคำสั่ง สุดท้ายเสื้อชั้นในจึงหลุดออก เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่า

ยัยนิก็เอื้อมมือมารับไปพาดไว้ แล้วจัดการสวมเสื้อผืนเล็กลงเร็ว ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจด้านล่างต่อ แล้วจึงออกแรงปลดกระดุมกางเกงยีน จัดการถอดออก จนหมดสิ้น หลงลืมไปว่าในห้องนั้น ไม่ได้มืดสนิท หากแต่มีแสงจันทร์สาดส่องมาจากทางหน้าต่างซึ่งถูกตีซี่ด้วยไม้คล้ายกับลูกกรง

ทำให้แสงนวลสีเหลือง ส่องพาดผ่านมา กระทบเรือนร่างสุดเย้ายวน เปิดเผยให้ตัวสูงได้ชื่นชมแล้วลอบกลืนน้ำลายไปหลายอึก

พยายามเบือนหน้าหนี ไม่จ้องมองร่างกายที่น่าสัมผัสไปทุกส่วน โดยเฉพาะก้นกลม ๆ นั้น ที่พอได้เห็นแล้ว ยิ่งอยากเอามือไปขย้ำ ให้หายมันเขี้ยว

"พี่ดินขาาา เดี๋ยวก็ได้เป็นปอดบวมตายเอาซะหรอก" น้ำเสียงหวานหูบ่นอุบ พร้อมกันจึงหันกลับไปหยิบเอาเสื้อผ้าของลุงที่แขวนไว้มายื่นให้

"เปลี่ยนสิคะ"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวอีกไม่นานฝนก็หยุดตกแล้ว" เขาปฏิเสธแล้วสั่นหัวไปมา แถมยังไม่ยอมมองหน้าเธอ นิรณาเลยรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย รีบเดินลิ่ว ๆ ไปนั่งตรงแคร่ไม้ไผ่บริเวณมุมห้อง พร้อมวางเสื้อผ้าลงข้างตัวเอง เสียงดัง ตุ้บ!

"ถ้าพี่ดิน รังเกียจชีวิตคนบ้านนอก เราสองคน คงไปกันไม่รอดหรอกค่ะ"

"ไม่ใช่นะครับ..พี่ก็แค่ไม่อยากรบกวนคนอื่นเขา" คนถูกกล่าวหาเร่งอธิบาย แต่พอหันหน้ากลับมามองสภาพของสาวตรงหน้า มันทำให้เขาแทบคลั่ง

ทำไมกัน..นิรณาถึงได้น่าฟัดน่ากินไปทั้งตัว

อีกทั้งยามเมื่อได้เห็นร่างบอบบางอยู่ในเสื้อคอกระเช้าผืนเล็กกระจิดเดียว ซ้ำยังคับแน่น จนเผยให้เห็นอกอวบอิ่มที่กำลังสั่นเพื่อมตามจังหวะลมหายใจเข้าออกของเจ้าตัว

เล่นเอาพระอิฐพระปูน ในร่างกายร้อนรุ่ม ไปหมด ท้ายที่สุดไฟราคะที่พยายามสะกดกลั้นไว้ ในส่วนลึกเริ่มสุมขึ้นมาเรื่อย ๆ

จังหวะนั้นดีชั่วไม่สนแล้ว

มือหนาเร่งรีบเอื้อมปลดเข็มขัดหนังสุดหรูขว้างทิ้งกับพื้น เดินตรงปรี่เข้าไปหาเจ้าของเรือนกายแสนยั่วยวน พร้อมเชยคางเธอขึ้นมา ให้เงยมองหน้าตัวเอง

"พี่ดินจะทำอะไร นิเหรอคะ?" น้ำเสียงหวานถามออดอ้อน ด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู นัยน์ตาใสแป๋วเปล่งประกายแวววาว เหมือนดั่งรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร

"ตัวแค่เนี้ย ทำไมหนูถึงชอบทำให้พี่ตบะแตกอยู่เรื่อย"

"นิก็ทำตัวปกติน้าา พี่ดินนั้นแหละที่หื่นเอง"

"พี่ถามจริง! แก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายมันใช่เรื่องปกติที่ไหน"

"ผู้ชายคนอื่น มันก็ไม่ปกติหรอกค่ะ แต่ว่าพี่ดินลืมแล้วเหรอ..เราสองคนน่ะ เป็นถึงขั้นไหนกันแล้ว จะมัวมานั่งเขอะเขินให้เสียเวลาทำไมล่ะคะ?" นิรณาแย้ง ตามนิสัยโผงผาง เลยทำให้ชีวิตนี้ไม่เคยมีคำว่าอายอยู่ในสมอง