ตอน 16 คู่ทำลาย

"พ่อบี มันหายหัวไปไหนห๊ะ!" สรรพนามจิกหัวเรียกดังมาจากริมฝีปากคนที่กำลังนอนไม่สบอารมณ์อยู่บนเตียงกว้าง ดวงตาจับจ้องโทรศัพท์มือถือ

ตรงหน้าจอฉายชัดว่า..เกมฝั่งตัวเองกำลังเสียเปรียบ ทว่าคำเดียวคำนั้นกลับทำให้บีบี ผู้เทิดทูนบดินทร์ ยิ่งกว่าชีวิต มองเขาตาดุ แล้วกล่าวบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ต่อจากนี้ห้ามเรียกพ่อบีว่ามันเด็ดขาด ท่านอยู่สูงกว่าเราสองคนมาก"

"เหอะ..มันก็คนเหมือนกันนั่นแหละ"

"เต!"

"ครับผม รับทราบแล้ว..คร้าบบบบ"

"แล้วจะถามถึงพ่อบีไปทำไม?"

"อีกแค่สามวันจะถึงงานแต่งเราแล้ว คุณท่านเป็นพ่อประสาอะไร ถึงได้ปล่อยให้ลูกตัวเองวุ่นวายอยู่คนเดียว" คนหัวร้อนจากการแพ้เกมบ่นอุบ โยนมือถือทิ้งข้างตัว ยกมือยีหัวผมยุ่งเหยิง พร้อมยันกายลุกขึ้นนั่ง

"แล้วเตล่ะ..นี่ก็ใกล้จะถึงงานแต่งของเราแล้วนะ วัน ๆ ไม่คิดจะไม่ทำอะไรเลยเหรอไง?" บีบีบ่นอุบ ดวงตามองชายเฮงซวยที่ตัวเองเลือกมาเป็นสามีด้วยความระอาใจ

หากไม่ติดว่าตั้งท้องลูกเขา เธอไม่มีวัน คว้าเอาเตชินมาร่วมหอลงโรงด้วยเด็ดขาด

"แล้วบีจะให้เตทำอะไรล่ะ..ในเมื่อธีมงาน เตเลือกสีฟ้า บีจะเอาสีชมพู แล้วก็เรื่องชุดเจ้าบ่าวอีก เตจะใส่สูทสีดำ บีกลับเลือกสีน้ำตาลให้ ถ้าแบบนั้น ไปจัดการเองดีกว่าไหม?"

"เต! อย่ามายอกย้อนบีนะ" เสียงแหลมแวดใส่ โยนถุง ช้อปปิ้งลงพื้นลวก ๆ แล้วยืนกอดอก คิ้วขมวดชนกัน มาจากเรื่องที่ตนเผลอไล่ออแกไนท์จัดงานหมดกลุ่ม

เพราะไม่พอใจที่วางดอกไม้ไว้ผิดที่ผิดทาง ขวางหูขวางตาทางที่จะเดินผ่านไปตรวจความเรียบร้อย สุดท้ายเลยมานั่งเป็นกังวล กลัวบดินทร์จะบ่นที่ไปหักหน้าบริษัทเพื่อนของเขา

อีกทั้งใจหนึ่งก็รู้สึกโมโห เมื่อเห็นเขายังไม่ยอมกลับมาทำหน้าที่พ่อสักที ก็ได้แต่นึกสงสัย

ทว่าเพราะไม่อยากก่อกวนเวลาบดินทร์มากนัก เลยได้แต่ยอมปล่อยไป ไม่กล้าหือกล้าอือ เนื่องด้วย..ยังใช้เงินเขาอยู่

"แล้วพ่อบีจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ ท่านผิดนัดเตมาสามรอบแล้วนะ ใจคอไม่คิดจะพูดคุยกันเลยเหรอไง!" เตชินอดไม่ได้ที่บ่นออกมา บดินทร์ทำให้เขาเหมือนเป็นคนไร้ค่า

"คุณพ่อเพิ่งโทรมาบอกว่า..ท่านติดธุระส่วนตัว แต่จะกลับมาให้ทันงานแต่งเรา" บีบีว่า ก่อนจะเดินนวยนาดมาทรุดนั่งลงบนเตียงนุ่ม แต่มือยังคงเลื่อนไล้ จอมือถือ เลือกสรรข้าวของที่หมายปอง ไม่ได้สนใจจะเหลือบมองหน้าคนข้างกายที่กำลังยับยู่ยี่ ไม่สบอารมณ์

"เลิกซื้อของฟุ่มเฟือยสักทีเหอะ เตขี้เกียจรับ" เขาบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นบีบีกดสินค้าบางอย่างลงในตะกร้าอีกแล้ว พร้อมสลับสายตาเหลือบมองกล่องพัสดุที่ยังไม่ได้แกะ ตั้งเป็นกองพะเนิน อยู่ตรงมุมห้องอย่างรำคาญใจ

วัน ๆ หนึ่งต้องวิ่งรับข้าวของที่เธอสั่งเป็นสิบ ๆ รอบ จนอันดับในเกมตกลงฮวบ ๆ

"บีไม่ได้ขอเงินเตซื้อสักหน่อย จะบ่นอะไรหนักหนา..รู้ไหมมันโคตรน่ารำคาญ"

"งั้นบีก็เดินไปรับของเองบ้างสิ จะมาใช้เตทำไม!"

"ถ้าเรื่องแค่นี้ เตทำให้บีไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาใช้เงินของบี" คนถือไพ่เหนือกว่า ยื่นคำขาด ยังไงซะ..เตชินก็หาเงินใช้คนเดียวไม่ได้ และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอดีตทนายความมีชื่อ

ทว่าเพราะข่าวฉาว เรื่องการสร้างหลักฐานปลอม เพื่อช่วยลูกความตัวเองให้ชนะคดี เลยทำให้ถูกริบใบประกอบวิชาชีพ สุดท้ายจึงเป็นแค่คนไร้งานที่มีเพียง ใบหน้าหล่อเหลา

"เตขอโทษครับ ต่อไปนี้ เตจะเชื่อฟังบีทุกเรื่อง"

"ให้มันจริงเหอะ"

"เออ! แล้วพ่อของบี ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?"

"จะอะไรกับท่านนักหนา พ่อไม่อยู่เราก็แต่งงานกันได้"

"ไม่ได้!"

"ทำไม" บันนิดาถามด้วยสงสัย พักหลังมานี้ เตชินเอาแต่บ่นหาถึงบดินทร์อยู่ทุกวัน

"บีลืมแล้วเหรอ..เรื่องสินสอดไง! ถ้าพ่อบีไม่โผล่หัวมา พี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อย่าลืมสิ มะ..ท่านยังไม่ได้เอาของมาไว้ให้เรา" เตชินว่าอย่างกลัว ๆ เขาอุตส่าห์ไปคุยไว้กับเพื่อนสนิทหลายคนว่าตนนั้นนำทรัพย์สิน มาสู่ขอสาวหลายสิบล้านแล้วถ้าวันงานไม่มี หน้าบาง ๆ ของเขาคงต้องแตกละเอียด ไม่เหลือชิ้นดี

"ฮ่า ๆ เรื่องแค่นี้เนี่ย!" บีบีหัวเราะร่วน จนตัวเกร็ง ไม่คิดว่าเตชินจะหวาดกลัวกับเรื่องแค่นี้

สองมือรีบเปิดกระเป๋าสุดหรู ใช้นิ้วคีบสิ่งหนึ่งขึ้นมาอวดโชว์ด้วยความภูมิอกภูมิใจ

"เตจะกังวลไป ให้หน้าหล่อ ๆ ต้องหมองเศร้าไปทำไมล่ะคะ..ในเมื่อคุณพ่อ ท่านให้บัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดมาใช้ เราจะรูดสักสิบยี่สิบล้านมาไว้เป็นสินสอด ขนหน้าแข้งท่านก็ไม่ร่วงหรอกค่ะ" และคนหน้าเงินพอได้เห็นสิ่งนั้น นัยน์ตาคมพลันเต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมแสนแพรวพราว ฉีกยิ้มเริงร่า อารมณ์ดีจนลืมความขุ่นมัวของการแพ้เกมไปจนหมด

ใช้วงแขนไปลากเอาตัวบีบีมาไว้ในอ้อมกอด บรรจงกดจมูกลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

ออดอ้อนตัวเงินตัวทองคนใหม่ คนที่จะทำให้เขาสบายไปชั่วชีวิต พร้อมทั้งออกแรงจับร่างบางกดกับเตียง

เริ่มบรรเลงเพลงราคะเอาอกเอาใจคุณว่าที่ภรรยา

ผู้เป็นทายาทเพียงคนเดียวแห่งตระกูล..วงศ์สูงส่ง

กระทั่งบทเพลงคาวราคีได้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จากพระจันทร์เป็นตะวัน จนแสงอาทิตย์เริ่มมอดดับลงอีกครั้ง เตชินยังคงถูกกักขังให้อยู่กับร่างกายที่แสนเบื่อหน่าย

ในห้องสีขาวอันจืดชืด

บีบีไม่ยอมปล่อยให้เขาออกไปไหนสักที่ เธอเอาแต่สั่งให้ทำอีก ๆ ทำอีก บำเรอตัวเองทั้งวันทั้งคืน

จนความสนุกเริ่มจะกลายเป็นความทรมานสำหรับเขา ร่างกายกำยำซีดเผือดจนจะเป็นผีดิบ

ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ได้มีท่าทีจะลดราวาศอก ความต้องการที่มีในกามลงเลยสักนิดเดียว

ทำให้เตชินเบื่อหน่ายเต็มทน อยากจะออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่ยังไม่ทันจะถึงประตู บีบีก็มาลาก กลับไปขึ้นเตียง

อีกครั้งและอีกครั้ง และหากเป็นแบบนี้ต่อไป เตชินเกรงว่าตัวเองจะช็อกตายก่อนถึงวันแต่งงานแน่ ๆ