23 สืบคดีตามสาวคนรัก

เมื่อได้บัตรผ่านมา อย่างไรก็ต้องใช้ให้คุ้ม นิรณาเลยไม่คิดจะทนรอ ให้ถึงอาทิตย์หน้า

ตามกำหนดของแผนการ ตั้งใจจะลอบเข้าไปสืบด้วยตัวเอง แต่สุดท้าย..กลับมีบดินทร์ติดสอยห้อยตาม มาจนได้ "ไม่ว่านิจะทำอะไร..พี่ดินห้ามขวางเด็ดขาด และอย่าให้พวกมันจับไต๋เราได้นะ เพราะนั้นหมายถึงชีวิต"

"เชื่อใจพี่เถอะครับ บดินทร์คนนี้จะไม่ทำให้สารวัตรที่แสนใจดีคนนี้ ต้องบาดเจ็บแน่นอน"

นิรณายืนอึ้ง ผู้ชายตรงหน้าเคยรู้ตัวบ้างไหมว่าเป็นคนปากหวานมากแค่ไหน แถมยังชอบพูดให้ใจสั่นอยู่เรื่อย

"ค่ะ" เธอตอบรับเพียงสั้น ๆ ทั้งที่ใจเต้นระรัวและจำใจเดินนำทาง พาเขามาด้วยจนได้ อันเนื่องมาจาก ตั๋วผ่านทางบดินทร์เป็นคนเก็บรักษาไว้ ไม่ยอมให้ถือเด็ดขาด

จนกว่าจะมายืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ซึ่งเมื่อการ์ดได้เห็นบัตรผ่านก็ไม่ซักไซ้อะไร ยอมปล่อยให้เข้ามาด้านในง่าย ๆ และสมคำร่ำลือ สถานที่แห่งนี้ เปิดโลกหนุ่มผู้ดีวัยกลางคน ชายที่ไม่เคยมาเหยียบย่ำ สถานที่อโคจร ให้ได้..มาพานพบ ประสบเรื่องราวแห่งโลกใต้ดิน

กลุ่มคนที่ดูเหมือนเป็นพนักงาน ต่างไม่ใส่อะไรทั้งนั้น ไม่ว่า..ชายหรือหญิง พวกเขาเปลือยเปล่าล่อนจ้อน มีเพียงหมายเลขห้อยไว้ตรงคอ สำหรับให้แขกเรียกหาได้ถูก

หลังจากใช้สายตามองดู ผู้คนส่วนมากมักจะเป็นชายวัยรุ่น ผู้หญิงประปราย และเสือเฒ่าปะปนอยู่ไม่ใช่น้อย

นัยน์ตาคมชำเลืองเหลือบมองนิรณา ซึ่งกำลังชะเง้อไปมา มองหาอะไรสักอย่างไปทั่ว นึกหวั่นเกรง กลัวความงามคนสวย จะไปสะดุดตาผู้มีอิทธิพลแถวนี้ รีบดึงมือคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ตรงซอกมืด ๆ มุมอับสายตาจากผู้คน

"พี่ว่าเราสังเกตการณ์อยู่แถวนี้ดีไหม?" บดินทร์เสนอ และนิรณาก็รับฟัง แต่หากจะให้ยืนอยู่เฉยๆ มองดูพวกนักเต้นเปลื้องผ้าโชว์ มันก็ยังไงอยู่ อีกอย่างจากจุดตรงนี้ ไม่มีทางที่เธอจะได้เจอคนที่กำลังตามหา

ใช่ เพราะที่นี่มันโซนสมาชิกชั้นต้น ไม่ใช่ระดับสูง คนใหญ่โตแห่งโลกมืด ไม่มีทาง ลงมาอยู่ในระดับนี้

คนพวกนั้นต้องอยู่ด้านบน

บนนั้น

บนสุด คิดแล้ว เงยหน้ามองไปยังวงกลมตรงกลางห้องที่สามารถมองลงมา คงจะเห็นทุกส่วนของที่นี่

จังหวะเดียวกัน เวทีพลันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง สร้างความระทึกด้วยการรัวกลอง ประกอบกับเสียงโห่ร้อง ราวสรรเสริญกลุ่มปีศาจดังระงมทั่วโถงกลางแห่งนี้

จังหวะนั้น ลำโพงทุกตัวดังขึ้น ปลดปล่อยเสียงออกมา เริ่มการประมูล!

พรึ่บ

แสงไฟทั้งหมดส่องรวมไปที่จุดเดียว สิ่งนั้นคือกรงขังขนาดใหญ่ ด้านในมีเด็กชาย ตัวเล็กจ้อย หากให้คาดการณ์อายุคงไม่เกินสิบสามปี หนุ่มน้อยดูหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทา สองมือจับพื้นกรงไว้ ก้มหน้างุด ไม่ยอมมองใครทั้งสิ้น

เห็นภาพนั้นนิรณาอยู่แทบไม่เป็นสุข เด็กชายคนนั้นดูน่าสงสารเหลือเกิน สมองเร่งคิดหาทางช่วย รอคอยจังหวะ

"หนึ่งแสน" คนแรกยกมือ เสนอราคา

"สามแสน"

"สามแสนห้าหมื่น"

"เจ็ดแสน" เสียงประมูลดังจากด้านบนสุด ทำให้ผู้คนจากด้านล่างและชั้นกลางเงียบกริบ

"เจ็ดแสนครั้งที่หนึ่ง"

"เจ็ดแสนครั้งที่สอง"

และเมื่อถึงเวลาสมควร นิรณาจึงตัดสินใจยกมือขึ้น ตะโกนสุดเสียง

"ฉันขอประมูลที่หนึ่งล้าน" สิ้นเสียง ทั่วห้องเริ่มแตกตื่น เพราะมันคือจำนวนเงินที่สูงเกินคาด สำหรับการเปิดงาน

ทำให้หลาย ๆ คนเริ่มรู้สึกไม่พอใจ คิดว่าเป็นการปั่นราคา ร้องโหวกเหวกโวยวาย แต่แล้วกลับมีเสียงแหบทุ้มของชายคนหนึ่งกล่าวใส่ไมค์ ดังลอยมาจากด้านบนอีกครั้ง

"ห้าล้านสำหรับเด็กคนนั้น"

นั่นแหละ! หนทางเดียวที่เธอจะสามารถขึ้นไปด้านบนได้ ปากที่ไวยิ่งกว่าสมองรีบโพล่งออกไป

"สิบล้าน" นิรณาเสนอเพิ่ม เล่นเอาบดินทร์เหงื่อแตกพลั่ก พยายามจะดึงคนตัวเล็กกลับมายังมุมมืด

"พี่ดิน!"

"ไหนบอกหนูว่าจะอยู่เงียบ ๆ ไงครับ"

"เด็กคนนั้น อาจจะถูกข่มขืน หรือไม่ก็คงจะโดนหั่นชิ้นส่วนไปขาย พี่ดินจะให้นิอยู่เฉย ๆ ได้ยังไง?" พอโดนแวดใส่ บดินทร์จึงนิ่งเงียบ แม้เด็กชายคนนั้นจะดูน่าสงสาร

แต่นิรณาก็บุ่มบ่ามมากเกินไป แบบนี้..ทุกอย่างจะไม่มีผลดี ทว่าสุดท้าย เขาก็จำยอม ยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่อยากรบกวนแผนการของคนตัวเล็ก อาจเพราะมีชนักติดหลังคือคำพูดที่ให้ไว้ว่า..ตัวเองจะไม่ก้าวก่ายการทำงานของเธอเด็ดขาด

"สิบห้าล้าน" อีกฝ่ายตอกกลับมา ท่าทางไม่ยี่หระกลับตัวเลขการประมูลที่พุ่งขึ้นสูงมาก จนถึงแปดหลัก

"เฮอะ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?" เสียงเล็กแหลมปรี๊ดแตก ตะโกนกลับไปเสียงดัง "ฉันให้ยี่สิบล้าน"

อย่างกับนกกระจอกแตกรัง หลายคนเริ่มมองหาตัวคนประมูล หักหน้าคนระดับสูง

"ยี่สิบล้านครั้งที่หนึ่ง"

"ยี่สิบล้านครั้งที่สอง"

"ยี่สิบล้านครั้งที่สาม"

สิ้นเสียงเคาะ จบการประมูล ณ ตรงนั้น

แต่เหมือนคนแพ้ จะไม่ยอมรามือง่าย ๆ กดเปิดไมค์กล่าวเยาะเย้ย เหยียดหยันคนด้านล่าง

"พูดเหมือนง่าย เธอมีเงินซื้อบัตรแค่ระดับชั้นต่ำ ไม่สิ ชั้นต้น กล้าดียังไงมาปั่นการประมูล คงไม่เคยเจอ การถูกตัดอวัยวะขายใช้หนี้..ใช่ไหม?" เสียงแหบแห้ง ถามกลับมาเยือกเย็น แก้ศักดิ์ศรี เมื่อถูกหยามหน้า

คราวนี้เล่นเอานิรณาหมดความอดทน จากตอนแรกที่ตั้งใจจะตามสืบเงียบ ๆ ตอนนี้ดันเปลี่ยนแผนกลางทาง และต้องการความสนใจจากทุกคน

เพื่อให้พวกกระหายเงินพุ่งเข้าหา จึงหันกลับไปแบมือขอบางสิ่งที่ตัวเองได้เห็น เมื่อตอนเช้าที่เขาใช้บัตรนั้น จ่ายเงินค่าอาหาร ทำให้บดินทร์ ถึงกับถอนหายใจออกมา..เฮือกใหญ่

ตำรวจสาวเลือดร้อนคนนี้ สรรหาสร้างเรื่องเก่งซะจริง แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดกระเป๋าหยิบสิ่งนั้นออกมายื่นให้เธออยู่ดี "ดูให้เต็มตาซะ!"

พรึ่บ

แสงสว่างจ้าส่องรวมมาตรงบริเวณทั้งคู่ เป็นจุดเดียว เหมือนสปอตไลท์เป็นใจ

ทำให้หลายคนได้เห็นบัตรเครดิตที่อยู่ในมือสาวสวยที่มูลค่าด้านในของมันไม่ธรรมดา เพราะหากไม่มีเงินฝากในบัญชีธนาคารมากกว่าพันล้าน คงจะไม่มีวันได้จับต้องแน่นอน

แต่สายตาจากคนด้านบน ไม่ได้สนใจบัตรนั้นเลยสักนิด

สิ่งเดียวตอนนี้ที่ดึงดูดสายตาคือชายในชุดสูทสีดำสง่า ตรงด้านหลังเธอมากกว่า

เมื่อเป็นแบบนั้น จึงกดเปิดไมค์ ออกเสียงท้าทาย

"มาพนันกันดีกว่า ถ้าคนสนิทของมึงสามารถต่อยมวยชนะกูได้ เด็กคนนั้น กูจะยกให้ โดยที่เงินทั้งหมด กูจะเป็นคนจ่ายให้เอง"

นิรณาที่ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง ตัดสินก้าวเดินฉับ ๆ โดยที่บดินทร์ยังคงติดตามไม่ห่าง ขึ้นมาจนถึงบนเวที แล้วเอื้อมมือไปคว้าเอาไมค์จากไอ้เวร ผู้ดำเนินการประมูลอุบาทว์ ยกมันต่อปาก บอกออกไปดัง ๆ

"น่าสนใจดี แต่เปลี่ยนเป็นมึงมาต่อยกับกูดีกว่า" เธอท้าทายกลับ ไม่สนหรอกนะ

ว่าอีกฝ่ายจะเป็นชายอกสามศอก หรืออะไร เพราะถ้ามันคิดจะมาต่อยตี ให้ใบหน้าหล่อ ๆ ที่ตัวเองหลงใหล ต้องหม่นหมองหรือบอบช้ำ

เธอขอยอมสู้ตายดีกว่า ปล่อยให้..เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น "กูไม่ต่อยกับผู้หญิง"

"แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ากูเป็นผู้หญิง เนี่ย! แมนทั้งแท่งเลยนะเว้ย! แค่ไปทำนมมาก็เท่านั้นแหละวะ" นิรณาแถไปเรื่อย ทำเอาบดินทร์ ถึงกับปวดหัวหนัก ตัดสินใจ เอื้อมมือไปจับแขนเธอ ส่งสายตาบอกให้พอแล้ว เขาขอเป็นฝ่ายจัดการแทน

"เชื่อใจพี่เถอะครับ"

"แต่….."

"พี่จะพูดครั้งสุดท้าย เชื่อใจพี่นะครับ"

คำพูดของเขา ทำให้สารวัตรสาว ถึงกับงง นึกโกรธอยู่ไม่น้อย เมื่อถูกแทรกแซงการทำงานของตัวเอง ถึงแม้มันจะเลยเถิดไปนิดหน่อย แต่เธอได้เตรียมทางแก้ไว้เรียบร้อยแล้ว ทว่าเมื่อเห็นแววตาดุดันของคนตัวสูง จึงต้องจำใจ ปล่อยมือออกจากไมค์ อยากรู้เหมือนกันว่า..เขาจะทำอะไร

"อย่าไปฟังเจ้านายผม ให้ปวดหัวเลย เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาลบ้า คิดว่าเด็กนั้นเป็นลูกชายตัวเอง เลยจะเอากลับไปให้ได้ ถ้าอยากต่อยมวยกับผมก็ย่อมได้" บดินทร์รับคำท้า ซึ่งหากเป็นเรื่องอื่น เขาคงไม่กล้าทำ

แต่ข้อเสนอที่ส่งมา ดันเข้าทางพอดี จึงเลือกจะตอบรับไป และมั่นใจในฝีมือการต่อสู้ของตัวเอง

"รู้ไหม..การพนันต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน และหากมึงแพ้ ทั้งมึงและเด็กนั้นต้องเป็นของกู" เสียงนั้นตอบกลับ คราวนี้ไม่ได้อยู่ในไมค์ แต่กำลังยืนประจันอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่

ผู้ชายคนนั้นสูงชะลูด ร่างกายดูกำยำอย่างกับคนออกกำลังเป็นประจำอยู่เสมอ ตรงบริเวณใบหน้ามีรอยบาก หากให้คาดเดา คงถูกฟัน รวม ๆ แล้วรัศมีแห่งความมืดมิดแผ่ฟุ้งกระจาย จนดูน่ากลัว เล่นเอานิรณากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่คิดว่า..มันจะคือคนเดียวกันที่ตามหา