24 เราต้องแยกกัน

"พี่ดิน แน่ใจเหรอ?" นิรณากระซิบถามเบา ๆ ระหว่างทางเดินมายังเวทีมวยใต้ดินที่อยู่อีกห้องหนึ่ง

"ถามแบบนั้นออกมา เพื่ออะไรครับ ยังไงตอนนี้เราก็ให้ถอยไม่ได้อยู่ดี"

"ถ้านิไม่ใจร้อน บุ่มบ่าม เราสองคน คงจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้" ว่าแล้ว มือกดขอกำลังเสริม ให้มาล้อมไว้ แต่พวกเขา ไม่สามารถเข้ามาด้านในได้ ทางเดียวที่เหลือคือบดินทร์ต้องชนะ แต่เพราะกลัวเขาเจ็บ ใบหน้างามยิ่งเคร่งเครียดขึ้น จนคนข้างกายสังเกตุเห็น

"โทษตัวเองไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก นิเชื่อใจพี่เถอะ" คนตัวสูงว่า มือหนาเอื้อมไปคว้าเอามือเล็กมากอบกุมไว้ หวังให้เธอคลายความกังวล ซึ่งนิรณาก็พยายามเชื่อใจเพราะยังไงซะ..ผู้ชายตรงหน้าก็ได้ชื่อว่าเป็นครูมวย

ใช่ บดินทร์คือหนึ่งในผู้ฝึกสอนนักมวยให้ค่ายชื่อดัง ซึ่งเป็นสมบัติที่ตามอบให้เขาเป็นคนสานต่อ และอย่างน้อย ๆ การต่อสู้ คงไม่จบง่ายดาย

"นิมีวิธีแล้ว..พี่ดินยื้อเวลาสักพักนะ" ยัยคนเก่งว่าเร็ว ๆ แล้วผลุบหายตัวไปในฝูงชน ใช้เทคนิคการสะกดรอยตามกลุ่มคนหน้าสงสัยไป ทิ้งให้บดินทร์เดินตามชายคนนั้นไป

หลังจากเดินตามกลุ่มคนน่าสงสัยไป ในที่สุดสารวัตรสาวก็มาหยุดข้างเวทีประมูลที่กำลังจะเริ่มรอบใหม่ และได้เห็นว่าพวกมันนำเด็กมามัดไว้ด้านหลังอยู่หลายคน

สองมือจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมา ถ่ายหลักฐานส่งไปให้ทีมตัวเอง เพื่อขอกำลังเสริมเพิ่มอีก

ก่อนจะอาศัยความตัวเล็กค่อย ๆ เดินอ้อมเขาไปใกล้กับชายคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะคอยสอดส่องดูลาดเลา แล้วใช้นิ้วจิ้ม ๆ บ่า และพอมันหันหน้ามาปุ๊บ

จึงใช้ขวดเหล้าที่หยิบติดมือ ฟาดเข้าไปจัง ๆ ตรงขมับ และยังไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำ มันก็สลบเหมือดไม่รู้สติ

เวลานั้น การประมูลก็เริ่มดุเดือด ขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งเหมือนว่าใกล้จะจบแล้ว นิรณาเลยต้องเร่งค้นตัว ได้มีดพกมาหนึ่งอันกับปืนอีกกระบอก รีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปหาพวกเด็ก ๆ

"พี่เป็นตำรวจนะ และจะมาช่วยพาพวกหนูออกไปจากที่นี่ แต่ว่าต้องสัญญาก่อนนะ ว่าจะไม่โหวกเหวก โวยวาย"

"พี่เป็นตำรวจจริงเหรอคะ?" เด็กน้อยถาม ท่าทางไม่วางใจ แต่นิรณาที่ไม่มีเวลา ตัดสินใจตัดเชือกออกเร็ว ๆ

"หนูเป็นอิสระแล้ว ถ้าไม่เชื่อใจ ก็วิ่งออกไปได้เลย แต่รู้ใช่ไหมว่าที่นี่ เต็มไปด้วยคนไม่ดี ถ้าโดนจับอีกครั้ง พี่อาจไปช่วยไม่ได้นะ" น้ำเสียงจริงใจ และการไม่คุกคาม แถมให้อิสระ ทำให้เด็กหลายคน เริ่มไว้ใจ และถึงว่าจะไม่ได้ถูกพันธนาการไว้ ก็ยินดียืนรอ ให้พี่สาวตัดเชือกให้เพื่อน ๆ

ซึ่งเมื่อช่วยเหลือเด็กเสร็จสิ้น แปลนโครงสร้างคลับที่เธอนั่งจดจำ มาเป็นอาทิตย์ ทำให้นิรณารู้ทางหนี

แต่การจะพาออกไป เป็นเรื่องที่ยากมาก อีกใจนึกห่วงสามี แต่เพราะชีวิตเด็กตาดำ ๆ สำคัญไม่น้อยกว่ากัน อีกทั้งเรื่องราว ยังเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว วันนี้..ยังไงก็ต้องเก็บงานให้เรียบร้อย ก่อนจะตัดสินใจจะพาเด็ก ๆ ออกไปจากที่นี้

ในทางที่ไม่ใช่ทางออก พลางเร่งพาเด็กทั้งห้าคน ไปขึ้นลิฟต์สำหรับพนักงาน เพื่อตรงไปที่ดาดฟ้าของตึก

 

"พี่ครับ เราจะไปไหนกัน ด้านบนนี้มีแต่ท้องฟ้ากับลานโล่ง ๆ ไม่เห็นทางออกเลยนี่น่า"

"เดี๋ยวด้านในจะวุ่นวายมาก ๆ เชื่อใจพี่แล้วรออยู่ตรงนี้ ถ้าโชคดี ทางการอาจจะส่งฮอมารับ เข้าใจไหม?"

"ฮอ! เฮลิคอปเตอร์เหรอครับ?"

"ใช่จ้ะ พี่ติดต่อไปแล้ว ตอนนี้คงกำลังมา อีกอย่างหนูน่าจะโตที่สุด พี่ฝากดูแลพวกน้อง ๆ ด้วยนะ" นิรณาหันไปฝากฝังเด็กชายวัยสิบกว่าขวบ

แล้วหันหลัง วิ่งกลับไป ทว่าการแข่งขัน จบแล้ว ซึ่งฝั่งชายคนรัก เป็นคนชนะและพาเด็กออกไป ทำให้เธอรู้สึกทะแม่ง ๆ และไม่คิดว่าพวกมัน..จะปล่อยเขาไปง่าย ๆ แบบนี้

มือบางจึงเร่งกด โทรหาบดินทร์ ต่อสาย อยู่เกือบนาที ในที่สุดก็ติดสักที

(นิอยู่ไหนครับ?) บดินทร์เร่งถามนิรณาด้วยความเป็นห่วง ยิ่งทำให้คนปลายสายปลื้มปริ่มเสียเหลือเกิน

(พี่ดินเป็นอะไรไหมคะ?)

(พี่ชนะแล้วครับ ตอนนี้กำลังพาเด็กคนนั้นกลับไปที่รถ)

(เยี่ยมมากเลยค่ะ แต่ว่าตอนนี้นิยังออกไปไม่ได้ พี่ช่วยดูแลเด็กคนนั้นให้ดี ๆ นะคะ)

(นิครับ! นิ) ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อยัยนิรณาก็วางสายไปเร็ว ๆ ก่อนจะโทรไปสั่งให้กำลังเสริมเตรียมตัวบุกเข้ามา เพราะเคลียร์เด็กออกไปได้เกือบหมดแล้ว

เหลือเพียงสาวน้อยที่นั่งอยู่บนเวที มาเกือบจะสามสิบนาทีด้วยผลการประมูลนั้นเดือดพล่าน

ส่วนหนึ่งอาจเพราะความสวยที่หาตัวจับได้ยาก ขนาดว่านิรณาที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ยังจ้องมองตาไม่กะพริบ จึงทำให้มันยืดเยื้อ และตัวเลขพุ่งสูง..ไปถึงหกหลัก

พร้อมกัน สมองจึงเร่งหาแผนการใหม่

"คุณคะ..คุณ"

"ครับ?"

"ฉันขอยืมไฟแช็กหน่อยได้ไหมคะ?"

"จะเอาไปทำไหมครับ?"

"ต้องการไฟแช็ก ก็ต้องอยากดูดบุหรี่สิคะ" นิรณาตอบส่ง ๆ ไป ด้วยความรำคาญใจ

"ไม่คิดว่าคนสวย ๆ อย่างคุณ..จะดูดบุหรี่กลับเขาด้วย" "แล้วสรุปจะให้ ไม่ให้คะ?"

"อย่าใจร้อนนักสิครับ" ว่าแล้วเขาคนนั้น จึงหยิบออกจากกระเป๋ามายื่นให้ และหลังจากรับไฟแช็กมาได้ นิรณาก็ใช้จังหวะที่เจ้าของเผลอ หายตัวไปอีกครั้ง

ซึ่งเพียงไม่นานหลังจากนั้น

สัญญาณกันไฟไหม้ก็เริ่มทำงาน ทำให้น้ำมากมายจากตัวปล่อยที่ติดกับเพดาน ไหลเทลงมา ใส่ผู้คน ทำเอาทั่วห้องแตกตื่น และขณะที่ทุกอย่างกำลังชุลมุนวุ่นวาย นิรณาก็ต้องค่อยๆ แหวกฝูงชน เข้าไปใกล้เด็กสาว

แต่เพราะสว่างมากเกินไป แถมยังมีการ์ดหลายคนอยู่แถวนั้น ทำให้ต้องรีบต่อสาย โทรสั่งให้ลูกน้องตัดไฟฟ้าของคลับทิ้งและจากนั้นเพียงแค่สามนาที

ทั่วทั้งตึกพลันดับมืด เวลานั้นสองเท้าก็รีบออกวิ่งตามจุดที่จดจำ จนมาอยู่กลางเวทีได้ ซ้ำยังเหลือเวลาไม่มาก สองมือจึงเร่งคลำหาแม่กุญแจ

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวีดร้องของผู้คนที่กลัวตายกำลังวิ่งวุ่นวาย สร้างความรำคาญให้ไม่ใช่น้อย

แต่เมื่อลองคลำดูก็พบว่าล็อกขาดแล้ว จึงเร่งปลดแม่กุญแจ แล้วเอื้อมเข้าไปคว้านหามือน้อย แต่กลับคว้าหมับเข้าที่แขน เธอจึงออกแรงกึ่งลากกึ่งจูงพาสาวน้อยวิ่งหนี

แม้ว่าเด็กคนนั้นจะขืนตัวไว้มากแค่ไหน ก็ไม่อาจสู้แรงได้ จำต้องวิ่งตาม วิ่งแล้วก็วิ่ง วิ่งจนเหนื่อย ท่ามกลางความมืด

มืดมิดและไม่เห็นทาง แต่นิรณายังคงมุ่งมั่นจะช่วยเด็กสาว ให้ได้ออกไปพร้อมตัวเอง พลางกำชับมือเด็กไว้แน่น จนสัมผัสได้ถึงเหงื่อมากมายที่ผุดจากฝ่ามือ สาวน้อยคงกลัวมาก

ซึ่งในที่สุด มืออีกข้างที่คลำอากาศว่างเปล่า..ก็เจอกับกำแพง

เธอจึงแตะไปเรื่อย ๆ พยายามหาห้องอะไรก็ได้ เพื่อขังตัวเองและเด็กไว้ และเมื่อเจอ จึงไม่รอช้าที่ผลักเข้าไปทันที สุดท้ายเจ้าหน้าที่จึงสามารถเข้ามาควบคุมสถานการณ์ได้ นิรณาและเด็กทุกคน เลยออกจากคลับ มาอย่างปลอดภัย

 

แววตาแดงก่ำเคืองแค้น จดจ้องมองร่างสูงที่กำลังเปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ แล้วสลับสายตามองวัตถุในมือ และหลังจากเล็งจนแน่ใจว่าจะไม่พลาด

มันจึงออกแรงขว้างสิ่งนั้นใส่ศีรษะคนตรงหน้า ทำให้ก้อนหินขนาดกำรอบมือ ลอยละลิ่วปะทะเข้ากับท้ายทอยเขาอย่างจัง

ความเจ็บแปลบแทรกเข้ามาในโสตประสาท ทำให้ต้องยกมือขึ้นกุมหัว พร้อมกันสติที่มีก็เริ่มพร่าเลือน

ทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว เปลือกตาก็ค่อย ๆ ปิดลง ล้มฟุบลงไปกองบนพื้น

บุคคลปริศนาจึงก้าวออกจากที่ซ่อน สาวเท้ามุ่งตรงไปยังคนที่กล้าทำให้เขาเสียหน้า ริมฝีปากพลันแสยะยิ้ม ก่อนจะก้มตัวลงไปใกล้ แล้วออกแรงลากบดินทร์ เข้าสู่มุมมืดข้างทาง