22 ให้พี่ไปด้วยเถอะนะ

เช้าแสนสดใสเริ่มต้นขึ้น นิรณาตื่นมาด้วยความสดชื่น หลังจากพักผ่อนไม่เพียงพอ มาหลายวัน พร้อมกับเร่งรี่เข้าไปอาบน้ำ หวังจะทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้ไปทำงานต่อ

"พี่ได้ยินมาว่านิจะไปเต้นเปลื้องผ้าที่ไนน์คลับ" บดินทร์ทักทายคำแรกด้วยคำถาม ทันทีที่ได้เห็นเธอสาวเท้า เดินเช็ดผมเปียกชุ่มออกมาจากห้องน้ำ

คนถูกถามได้แต่ยิ้มรับบางๆ จำได้ว่าตัวเอง ทำอะไรไปเมื่อตีสอง จากมือที่เช็ดผม พลันแปรเปลี่ยนเป็นเกาหัวหาคำแถ ทว่าสุดท้ายก็จนปัญญา ยอมพยักหน้าให้เล็กน้อยเชิงว่าเป็นความจริง

"ไม่ทำ..ไม่ได้เหรอครับ?" บดินทร์ถาม ถึงแม้รู้ดีว่าไม่ควรเข้าไปก้าวก่ายชีวิตของเธอ

แต่ใจมันคงทนไม่แน่ หากต้องเห็นผู้หญิงของตัวเองต้องไปเต้นโชว์เนื้อโชว์หนัง ให้ใครต่อใครก็ไม่รู้มองดู

"มันเป็นงานค่ะ พี่ดินเข้าใจนิหน่อยสิ" คนตัวเล็กกล่าวออดอ้อน แล้วเข้าไปใกล้ตัวเขา พลางหย่อนก้นนั่งลงบนตักกว้าง สอดวงแขนไปคล้องคอสามี

"งั้นก็อย่าทำเลยนะ เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้"

"ไม่เอา ๆ ไม่พูดเรื่องงานแล้วดีกว่านะ ๆ นะ นะ" เธอไล่เสียงอ้อนขอ พร้อมจู่โจม จุ๊บแก้มเขาไปฟอดใหญ่ เพื่อเติมกำลังใจ

"ก็ได้ แต่หนูต้องสัญญานะ ว่าจะกลับบ้านให้ตรงเวลา"

"ค่ะ"

"ดีมากครับ ส่วนอันนี้เป็นกุญแจรถ ขับไปเองได้ไหม?"

"แน่นอนสิคะ..เห็นนิเป็นเด็กหรือไง?"

"ถ้างั้นวันนี้หนูขับไปเองนะ"

"จะไม่ไปส่งนิจริง ๆ เหรอคะ?" เพราะปมฝังใจ แถมบดินทร์ยังแต่งตัวซะ..หล่อเหลา ทำให้เธอนึกระแวงนิดหน่อย

"ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวตอนสาย ๆ พี่ต้องพาบีบีไปไหว้อัฐิคุณบุษบา" เขาอธิบาย อีกทั้งวันนี้เป็นวันครบรอบการตายห้าปีของภรรยาเก่า

จึงต้องพาลูกสาวและลูกเขยไปไหว้แม่พวกเขา

"พี่ดินอ่าาาา" นิรณางอนนิด ๆ รู้สึกเหมือนว่าตัวเองไร้ความสำคัญไปเลย เมื่อเทียบกับเมียเก่าของบดินทร์

"แต่พี่..ไม่เข้าใจเลยสักนิด นิเป็นถึงสารวัตรนะ ทำไมต้องลงไปปฏิบัติการเอง แค่นั่งรอข้อมูล แล้วค่อยมาวิเคราะห์จากเอกสารเอาก็ได้นี่ครับ?"

เหมือนดั่งถูกมีดปักฉึก! เข้าตรงกลางหัวใจ

บดินทร์จะรู้บ้างไหม

กว่าเธอจะมายืนจุดนี้ได้ ต้องทำผลงานเยอะแค่ไหน เสี่ยงชีวิตกี่ครั้ง พอรู้สึกตัวอีกที ปากดันเผลอ..ร่ายยาวออกไป

"สายงานสืบสวนของเรา ต้องทำหมดนั่นแหละค่ะ ทั้งรวบรวมข้อมูล หาตัวบงการ ออกสืบ..ตามสถานที่ต่างๆ และแฝงตัวเข้าไปในนั้น เพื่อเก็บหลักฐาน พร้อมคิดหาทางจับตัวพวกมัน วัน ๆ มีแต่เรื่อง พร้อมทำให้เดี้ยงตายตลอดเวลา พี่ดินอย่าพูดเหมือนว่าพวกเรา ไม่มีอะไรทำแบบนั้นสิคะ!" ว่าแล้ว ขบเม้มริมฝีปากลง ด้วยความอัดอั้นตันใจ

"โอ๋ ๆ อย่าทำหน้ามุ่ยนักเลยครับ" เมื่อเห็นเค้าลางไม่ดี บดินทร์เร่งเดินเข้าไปใกล้ตัวนิรณา สอดวงแขนเข้าไปรวบเอวบางมากอดไว้ เอาคางเกยไหล่มน หวังให้หัวน้อย ๆ คลายร้อน

"เอาเถอะค่ะ เราอย่าพูดเรื่องงานให้ปวดหัวดีกว่า" คนในอ้อมแขนพาเฉไฉไปเรื่องอื่น ลำพังแค่ปล่อยให้ ความลับการสืบคดีหลุดไป มันก็เป็นเรื่องใหญ่มากแล้ว

หากว่ายังถูกซักไซ้มากกว่านี้ ตัวเธอคงจะอดใจไม่ไหว เผลอเมาท์ ให้เขาฟังแน่ ๆ ถึงเวลานั้น บดินทร์คงต้องหูชา ถึงขั้นขอร้อง อ้อนวอนให้หยุดพูดเรื่องพวกนี้สักที

"แล้วไม่ทำไม่ได้เหรอครับ?"

"ไม่ได้ค่ะ ถ้านิไม่ทำงานนี้ ชีวิตของผู้คนอีกหลายคนจะต้องลำบาก" นิรณากล่าววาจาดักคอ ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้ง ทำแก้มป่องเบือนหน้าหนี เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มคุยไม่รู้เรื่อง

"พี่เข้าใจว่ามันเป็นงาน แต่นิเป็นเมียพี่ และพี่ไม่มีทางยอมให้นิไปเต้นเปลือยต่อหน้าไอ้พวกนั้นเด็ดขาด ให้ตายยังไง พี่ก็ไม่ยอม"

"นิกำลังสืบคดีค้ามนุษย์อยู่นะคะ ไม่ใช่เล่นขายของ ถ้างานนี้พลาด จับตัวการใหญ่ไม่ได้ อาจมีหลายคนต้องสูญเสียอวัยวะ อีกหลายคนต้องอยู่ในซ่อง โดยไม่เต็มใจ เด็กบางคนต้องกลายเป็นเครื่องบำเรอกามให้พวกมีเงิน พี่ดิน! เข้าใจหรือยังคะ..ถ้านิถอยตอนนี้ ทุกอย่างจะพังหมด"

เธอร่ายยาวเป็นชุด และการเข้าไปอยู่ในสถานการณ์อันตรายเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้

"แต่…"

"พี่ดิน! เข้าใจหน่อยสิคะ..ถ้านิไม่ทำงานนี้ มีใครบ้างจะต้องเดือดร้อน"

"พี่ให้คนสนิท ไปสืบมา ที่นั่นแค่..เงินถึงก็เข้าไปได้แล้ว"

"ถึงจะมีเงิน แต่เราเข้าใต้ดินไม่ได้ พวกมันระวังตัวกันมาก" นิรณาพยายามอธิบาย เรื่องที่ต้องแฝงตัว

"ในโลกที่เงินเป็นใหญ่แบบนั้น ย่อมไม่มีปัญหาอะไรที่ใช้เงินแก้ไขไม่ได้" ว่าแล้ว จึงยื่นรูปภาพในโทรศัพท์ให้นิรณาดู ในนั้นปรากฏจอแชทของลูกน้องคนสนิท ข้อความบอกว่าได้บัตรผ่านมาแล้ว พร้อมแนบรูปภาพมาเป็นหลักฐาน

เล่นเอานิรณานั่งงง คนตรงหน้าใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็ได้เข้าถึงเรื่องพวกนี้ได้แล้วงั้นเหรอ? ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นผู้บริหารมีบริษัทในเครือมากมาย ซึ่งนั้นหมายความว่าหากถือบัตรที่บดินทร์หามาได้ ทั้งสองคนจะสามารถเข้านอกออกในที่นั่นได้ทุกช่วงเวลา

แต่นั้นทำให้นิรณาถึงกับปวดหัว เพราะบัตรผ่านของสมาชิกชั้นต้น มีราคามากกว่าเจ็ดหลัก แต่บดินทร์กลับควักเงินซื้อมันได้ง่าย ๆ มาตั้งสองอัน

ซึ่งนั้นเท่ากับเงินเดือนเธอหลายปีเลยล่ะมั้ง พอคิด ๆ ดู คนที่เกลือยังเรียกแม่ ก็รู้สึกเสียดายเงิน ไม่ใช่น้อย

แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องไปเต้นโชว์ ให้เปลืองเรือนร่างตัวเอง..และนั้น ก็หมายความว่า!

"สองใบ! พี่ดินจะไปกับนิเหรอคะ?"

"ครับ"

"ไม่ได้ค่ะ! มันอันตราย อันตรายมาก ๆ เลยนะ"

"ถ้านิ ไม่ให้พี่ไป เราสองคนก็อยู่ในห้องนี้แหละ"

"พี่ขู่จะขังนิไว้ที่นี่งั้นเหรอ?"

"พี่ไม่ได้ขู่ แต่พี่แค่เป็นห่วง ถ้าเกิดนิเป็นอะไรไปขึ้นมา พี่คงรู้สึกแย่"

"งานนี้มันอันตรายมาก ที่นั่น..เป็นศูนย์รวมพวกคนชั่ว นิคงให้พี่ไปด้วยไม่ได้หรอกค่ะ"

"เห็นพี่เป็นเด็กอมมือหรือยังไงครับ..พี่แก่กว่าหนูตั้งกี่ปี เรื่องระวังตัวเอง มันธรรมดามาก หนูอย่ากังวลเลยนะ สัญญาว่าพี่จะไม่เข้าไปก้าวก่ายการทำงานของนิ"

นิรณาไม่เห็นช่องทางจะห้ามปรามบดินทร์ได้ อีกอย่างหากเธอยังดันทุรัง ไม่ยอมให้เขาติดตามไปด้วย

ความสัมพันธ์อาจจะยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ โอกาสที่จะได้เอาคืนบีบี คงยากขึ้นอีกมากโข จึงรีบตัดสินใจกล่าวตอบกลับออกไป น้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย "ถ้าพี่ดินยืนยันถึงขนาดนั้น ก็ได้ค่ะ" สารวัตรสาวจำต้องยอมโอนอ่อน

อีกอย่างการไปคราวนี้ คือการแอบไปดูลาดเลา คงไม่อันตรายมากเท่าไหร่ หากมีคนระวังหลังให้ ย่อมดีกว่า ไปคนเดียว พลันปฏิญาณ..ไว้แน่วแน่ จะต้องพยายามเก็บหลักฐาน ให้ได้มากที่สุด เพื่อหาทางจับตัวการใหญ่