ตอน 17 งานแต่งงาน

งานแต่งงานของเตชินและบีบี มีอาณาเขตอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตของเจ้าสาวที่สามารถต้อนรับผู้คนได้มากกว่าหลายพันชีวิต คฤหาสน์ตระกูลวงศ์สูงส่งจึงเต็มไปด้วยแขกที่มาร่วมงานมากมาย

เพื่อแสดงความยินดีกับลูกสาวตระกูลผู้ดีเก่าแก่อันเลื่องลือชื่อ แต่ฝ่ายชายอย่างเตชิน กลับเป็นคนโนเนม ไร้ชื่อเสียง แต่พอบรรดาคุณนายทั้งหลายเห็นหน้าก็ต่างพากันอยากได้เขาซะจนตัวสั่น ด้วยมีใบหน้าคมอันหล่อเหลา อย่างกับพระเอกซีรีย์เกาหลีเป็นเอกลักษณ์ติดตัว

ทว่าเพียงแค่หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงรับเข้ากับสรีระร่างกายแสนอวบอิ่ม ก้าวเท้าเดินเข้ามาในงานแต่ง

ทุกสายตาล้วนจดจ้องมองมาทางเธอคนนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะความสวยแค่อย่างเดียว

แต่เป็นการแต่งตัวที่สุดแสนจะแซ่บสะท้านทรวง โดดเด่นมากซะจนบรรดาแขกเหรื่อผู้ชายไม่ว่าจะหนุ่มหรือแก่ต่างพากันมองตามนัยน์ตาหยาดเยิ้ม

แต่แล้วร่างบางกลับหยุดชะงัก ยืนมองดูรูป..บ่าวสาวอย่างใจเย็น ครุ่นคิดหาวิธีป่วนงาน

กระทั่งถูกมือเย็น ๆ มาแตะที่ไหล่เปลือยเบา ๆ ทำเอาสะดุ้ง เผลอพลิกกลับไปล็อกตัวเขา ตามสัญชาตญาณที่ถูกฝึก

"โอ๊ยย เจ็บนะครับ" คนโดนจับล็อก บ่นโอดครวญ ทำให้นิรณาต้องรีบปล่อยมือจากเขา แล้วฉีกยิ้มให้จาง ๆ

"พี่ดินหานิเจอได้ยังไงคะเนี่ย!" เธอถามด้วยความสงสัย เพราะงานค่อนข้างใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะหาเจอเร็วขนาดนี้

"นิเล่นแต่งตัวมาเด่นซะขนาดนี้ หาไม่เจอสิครับ ถึงจะแปลก" ว่าแล้วเลื่อนสายตามองเธออย่างใจเย็น แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถทนไหว คว้ามือบางให้เดินตามตัวเองออกมา

"เราจะไปไหนคะ?"

"ไปเปลี่ยนชุดครับ"

"ทำไมอ่ะ ชุดนี้ทำอะไรผิดคะ..มันก็สวยดีออก"

"พี่ยอมรับว่าสวย แต่ว่ามันไม่เหมาะสม ที่นี่เป็นงานแต่งงานนะครับ ไม่ใช่ผับบาร์ที่จะมาโชว์เรือนร่าง ให้คนอื่นดู"

"พี่ดินจะแรงเพื่อ..บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่น่า"

"เพราะพี่ไม่ชอบและไม่อยากใครเห็นนิในชุดแบบนี้"

"หึงอ่อ"

"ไม่! พี่ก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นมองหนูไม่ดี"

"เชื่อค่ะ" ปากว่าแต่ท่าทางไม่

แต่สุดท้ายเพราะไม่อยากทะเลาะ เลยจำต้องเปลี่ยนแผน ยอมไม่หักเจ้าสาวกลางงานแต่ง แล้วเดินตามบดินทร์ต้อย ๆ ลัดเลาะออกจากผู้คน ไปหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า

"นิลองใส่ชุดนี้ ดูสิ" มือหนาหยิบยื่นผ้าลูกไม้สีขาวส่งมาให้ หากพอมองดูดี ๆ เดรสสั้นผืนนี้ ค่อนข้างคล้ายคลึงกับชุดแต่งงานไม่ใช่น้อย หนำซ้ำระบายขอบแขนเสื้อชีฟอง ยังดูน่ารักราวกับชุดตุ๊กตา

แต่พอเห็นยัยตัวเล็กยืนลีลาสลับกับเหลือบมองนาฬิกา ฤกษ์พิธีแต่งงาน ยิ่งเขยิบใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ บดินทร์เลยเดินเข้าไปหาคนที่รูดซิปจากด้านหลังขึ้นไม่ได้

"พี่ขอล่ะ อย่าใส่เสื้อผ้าแบบนั้น ออกจากบ้านอีกนะครับ เห็นมันอยู่บ่นตัวหนูแล้ว รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี"

"เรียกว่าหึงค่ะ หอสระอือ..หึง!"

"ถ้าพี่พูดว่าหึง นิจะไม่ใส่ชุดแบบนี้อีกใช่ไหม?"

"แน่นอนสิคะ..นิไม่ทำให้พี่ดินลำบากใจหรอก"

"ครับ..พี่หึง"

เมื่อได้ยินเขาพูด นิรณายิ้มร่าชอบใจ จังหวะนั้นเสื้อผ้าก็ถูกสวมใส่สำเร็จเสร็จสิ้นพอดี หญิงสาวจึงรีบวิ่งไปที่กระจกแล้วหมุนตัวไปมา สำรวจร่างกายตัวเอง

ซึ่งชุดก็พอดีตัวมาก ๆ ราวกับว่าเขาสั่งตัดมันมา เพื่อเธอยังไงอย่างงั้น และพอบดินทร์ได้เห็น รอยยิ้มแสนหวานกำลังมีความสุขในชุดที่ตัวเองเป็นคนออกแบบ

ภาพของคนรักเก่าเริ่มซ้อนทับ

สมองพลันเผลอคิดไปว่า

หากบุษบาได้ใส่ชุดนี้ เธอต้องงดงามเหมือนกับนิรณาแน่ ๆ แต่ถึงยังไง มันก็ไม่มีวันนั้นอยู่ดี

"ใกล้จะถึงเวลาเริ่มพิธีแล้ว พวกเราไปรอที่โถงรับรองกันเถอะครับ" บดินทร์กล่าวชวน

ก่อนจะเดินนำหน้าออกไป จนนิรณาต้องรีบสาวเท้าตามไป ด้วยกลัวหลงในตัวบ้านกว่าห้าไร่แห่งนี้

"บีบี! พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"

เสียงเรียกของผู้เป็นบิดาทำให้ร่างน้อย ๆ ในชุดรุ่มร่ามกระโปรงฟูฟ่องอย่างกับซุ้มไก่ชะงักกึก หันมองมาทางเขา

"ว่าไงคะ..คุณพ่อ"

บีบีกำลังจะส่งยิ้มน้อย ๆ ให้แก่บดินทร์ ทว่าดันเบนสายตาไปสบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาสุด ๆ

"นิ! แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"อ้าว! ไม่เจอกันนานเลยอ่ะ เป็นยังไงบ้าง..สบายดีไหม หลังจากที่แย่งแฟนฉันไป" เมื่อนิรณาพูดจบ บดินทร์ถึงกับรีบหันขวับ มองดูหน้าเธอสลับกับบุตรสาวด้วยความฉงน

"ที่นิพูด หมายความว่ายังไง?"

"หมายความตามที่พูดนั่นแหละค่ะ"

"พี่ไม่เข้าใจ"

"เห้อออ ลูกสาวของพี่ เคยแย่งแฟนนิไปค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยเนาะ..ว่าโลกจะกลมขนาดนี้" พูดก่อนได้เปรียบ

นิรณาชิงอธิบายไม่ปิดบัง เพราะยังไงซะ! เดี๋ยวบีบีมันก็วีนแตก เปิดเผยหมดทุกอย่างอยู่ดี

"มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คุณพ่อ! ยัยนิมันโกหก! บีบีน่ะ..ไม่ลดตัวลงไปทำเรื่องต่ำ ๆ แบบนั้นหรอกค่ะ"

"เหรอจ๊ะ?"

"ใช่! คนอย่างฉัน ไม่มีทางแย่งแฟนแกหรอก" บีบีเถียงคอเป็นเอ็น เหลียวมองนิรณามาอย่างเคืองแค้น

"งั้นเหรอ..อยากได้หลักฐานนักใช่ไหม งั้นก็เอานี่ไปดูซะ!" คนถือไพ่เหนือกว่าเน้นน้ำเสียงยียวน ก่อนจะโยนมือถือที่กำลังเปิดคลิปบางอย่างส่งให้

แม้ว่าวิดีโอจะถูกปิดเสียงไว้ แต่กล้องโทรศัพท์ก็จับภาพของบีบีที่กำลังขย่มบนตัวของเตชินไว้ได้ และถึงจะเห็นแค่เพียงด้านหลัง

แต่หากบดินทร์ได้เห็น เขาต้องจำเธอได้แน่ และเมื่อทำอะไรไม่ถูก มือบางตัดสินใจปล่อยให้แผ่นแก้วอันบางเฉียบ ตกลงกระทบกับพื้นอย่างแรง จนหน้าจอพังแหลก

"โอ๊ะ! เก่งจังเลย ไม่อยากให้พ่อเห็นถึงขนาดนั้นเลยหรือไง! ถึงกล้าทำลายโทรศัพท์ฉันจนพังเละแบบนี้เลยเหรอ"

"คุณพ่อ! หนูไม่ได้ตั้งใจทำมันหล่นจริง ๆ นะ"

คนเป็นลูกอธิบายด้วยสายตาเว้าวอน ดูเหมือนไม่มีพิษไม่มีภัยและน่าสงสาร

"เอาเป็นว่า..พวกเราค่อยมาคุยเรื่องพวกนี้กันทีหลังดีไหม ตอนนี้ใกล้จะถึงฤกษ์แต่งงานแล้ว" บดินทร์ขัดขึ้น นึกกลัวงานแต่งลูกสาวจะล้มไม่เป็นท่า

ส่วนเรื่องในอดีต หากมันผ่านไปแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่

"ถ้าพี่ดินต้องการแบบนั้น นิก็โอเคค่ะ" นิรณาตกลงพร้อมกับเดินตามติดบดินทร์เข้ามาในงานต้อย ๆ

ทำเอาบีบีรู้สึกไม่พอใจ เมื่ออดีตเพื่อนมาเกาะแกะพ่อตัวเอง หันกลับไปทำตาขวางใส่ แสร้งเดินช้า ๆ ไปใกล้ ๆ ตัวนิรณา แล้วกระซิบออกไปให้ได้ยินกันแค่สองคน

"เสียใจด้วยนะ เตชินเขาเลือกฉัน"

"งั้นก็ขอแสดงความยินดีด้วยที่แกได้กินของเหลือเดนจากฉัน" คำพูดเพียงเบา ๆ กลับทำให้คนฟังหน้าชา

ได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์ จิกเล็บลงฝ่ามือ พยายามข่มโทษะเอาไว้ ไม่ให้มันปะทุ

กระทั่งถึงโซนพิธีปูเรียงสินสอด

เมื่อบีบีเห็นว่ายัยคนเกะกะลูกกะตา ยังตามไม่เลิก จึงเผลอวีนขึ้นมาเบา ๆ ด้วยกลัวว่าแขกเหรื่อจะได้ยิน

"แกจะตามมาทำไมเนี่ย! เป็นแขกก็อยู่ส่วนแขกไปสิ อย่าสะเออะมาป่วนงานแต่งฉันเด็ดขาดเลยนะ"

"แล้วใครบอกแกว่า ฉันมาในฐานะแขก"

"อะไร? หรือแกจะอ้างสิทธิแฟนเก่าเต!"

"แกเอาสมองส่วนไหนมาคิด เคยมีที่ไหนคนรักเก่าจะมาร่วมยินดีในงานแต่งอดีตว่าที่สามีตัวเอง"

"ก็แกไงนิ แกมันโง่! แกเลยหน้าด้าน กล้ามาเหยียบที่นี่ สงสัยคงอยากเห็นเตชินเขาสวมแหวนให้ฉันกับตาสินะ!"

"ฉันทำใจได้นานแล้วล่ะ แกไม่ต้องมาอวดหรอก"

"งั้นก็รีบ ๆ ไสหัวไปซะสิ ฉันไม่อยากให้เตเห็นหน้าแกแล้วรู้สึกลำบากใจ"

"ไม่!"

"เออ! อยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย แต่แกอย่าคิดจะมาล้มงานแต่งฉันนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องกลับให้หมดตัวเลยคอยดู" บีบีขู่อย่างกลัว ๆ ด้วยรู้นิสัยดีว่านิรณาเป็นพวกผีบ้า ซ้ำยังชอบทำอะไรแผลง ๆ และแล้วสิ่งที่กลัวพลันเกิดขึ้น

เมื่อคนข้าง ๆ หันหน้ากลับมาส่งยิ้มยียวน พูดด้วยเสียงหวานหู

"จ้า ๆ แม่คนนี้ จะไม่ทำให้ลูกบีบีต้องผิดหวังแน่นอน!"