ตอน 18 กราบแม่สิลูก

สองสาวงามเดินเทียบขนาบข้างกันมา คนหนึ่งหน้าคมคายดูสวยสง่าปนน่ารัก

อีกคนบ๋องแบ๋วดูใสซื่อ เล่นเอาบรรดาแขกเหรื่อ งงกันตาแตก ใครกันแน่คือ..เจ้าสาวตัวจริง!

ทว่าจังหวะที่นิรณาเดินไปทรุดนั่งข้างกายบดินทร์ ทั่วทั้งห้องพลันเกิดเสียงจ้อกแจ้กจอแจ รู้สึกฮือฮา

คิดไม่ถึงว่าพ่อหม้ายลูกติดอย่างท่านชายผู้ทรงอิทธิพล จะเปิดตัวสาวสวยสะพรั่ง ในงานแต่งงานของลูกสาวตัวเอง

ซ้ำยังตัวเล็ก ๆ หน้าตาสวยคม คล้ายคลึง..คุณบุษบาอดีตภรรยาเขาไม่ใช่น้อย

เป็นเหตุให้บรรดาหญิงหม้ายสาวโสด ไม่เว้นแม้กระทั่งสาวรุ่นวัยขบเผาะ..ที่อุตส่าห์พากันแต่งตัวมาประชันซะเริศหรู ต้องอกหักดัง เป๊าะ! จำยอมรับประทานแห้วตามระเบียบ

ด้านบดินทร์ที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกตกใจหนักเหมือนกัน เนื่องด้วยวันนี้เขาไม่ได้คิดจะเปิดตัวนิรณา

แต่หากจะหักหน้าไล่ให้ไปนั่งที่แขก ดันกลัวเธอจะอาย

สุดท้ายเลยจำใจต้องปล่อยเลยตามเลย

ยังไงซะ! ผู้หญิงข้างกายก็คือภรรยาตามพฤตินัย เขาจึงไม่อยากขัดใจเธอมากนัก

ฝั่งคนเป็นเจ้าบ่าวกลับหน้าซีดเผือดลงเรื่อย ๆ สมองตีวนกันวุ่นวาย

ทำไมนิรณาถึงมาอยู่เคียงข้างพ่อของภรรยาได้

บดินทร์กับเธอเป็นอะไรกัน

แล้วอดีตแฟนสาวจะแฉเรื่องราวระยำที่เคยทำไว้หรือเปล่า? เตชินยังคงคิดไม่หยุด กลายเป็นคนตัวเล็กลีบ นั่งนิ่ง ๆ พยายามก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมเงยมองทั้งสองที่นั่งอยู่บนโซฟา

จนบีบีต้องสะกิดเบา ๆ ให้แฟนหนุ่มเริ่มพิธีสักที ก่อนที่ฤกษ์ยามดี มันจะเขยิบออกไปไกลมากกว่านี้

เตชินจึงรู้สึกตัว เร่งละล่ำลักคว้ากล่องแหวนมาสวมให้เจ้าสาวแทบทันที

สายตาคู่สวย มองตามมืออดีตคนรัก ซึ่งกำลังสวมใส่แหวนเพรชหลายกะรัตให้บีบี ดวงใจเกิดเจ็บแปลบ ดั่งถูกดึงกระชากออกมาบีบเคล้น! แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้ม..แสร้งยินดี

ถึงแม้ว่าจะเสียดายเวลาที่เคยใช้ร่วมกันมาเกือบแปดปี ทว่าสุดท้ายก็ได้แต่อดทน นั่งนิ่งเงียบ แนบชิดอยู่ข้างกายบดินทร์

โดยยังคงจับมืออุ่นหนาของเขามาวางบนตัก แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทำเอาบรรดาสาวๆ ภายในงานเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ นึกอยากจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างกายเขาแทนที่ยัยหน้าสวยท่าทางมั่นหน้ามั่นโหนกคนนั้นซะจนตาจะลุกเป็นไฟ

โดยที่นิรณาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า..ระหว่างที่ตัวเองกำลังมองผู้ชายคนอื่นอยู่ ผู้หญิงหลายคนต่างพากันอยากได้ผู้ชายของเธอและพร้อมที่จะพุ่งเข้าหาเขาตลอดเวลา..หากมีโอกาส

ทว่าในสายตาของบดินทร์นั้นกลับมีแต่นิรณา เขาแอบลอบมองหน้าเธออยู่นานแล้ว ด้วยเบื่อหน่ายพิธีการตรงเสียเต็มประดา

จนได้เห็น เห็นทุกอย่าง..ทั้งสีหน้าฝืนยิ้มแย้ม แต่นัยน์ตาแสนเจ็บปวด ยามเมื่อจ้องมองลูกสาวกับลูกเขยของตัวเอง ยิ่งทำให้นึกเริ่มสงสัย ในความสัมพันธ์ของทั้งสามคนนี้

ก็ได้แต่หวังว่านิรณาจะลืมความเจ็บปวดในอดีตและก้าวข้ามมาได้..เพราะถ้าหากให้เขาเลือกระหว่างคนรักกับลูกเรื่องราวคงยุ่งยากวุ่นวาย แต่ยังไม่ทันที่สมองจะได้คิดหรือจินตนาการอะไรต่อ อยู่ ๆ คนข้างกายที่อุตส่าห์ทนนั่งนิ่งเงียบอยู่นานสองนาน พลันโพล่งขึ้นมาลอย ๆ

"กราบสามีแล้ว อย่าลืมกราบพ่อกราบแม่นะจ๊ะ"

ทางด้านบีบี ได้แต่กัดฟันกรอด ๆ พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ปะทุ ไม่อยากพังงานแต่งของตัวเอง เลยทำเพียงแค่นั่งนิ่งเฉย ทำหูทวนลม

"บีบี หนูไม่คิดจะกราบคุณพ่อกับคุณแม่หน่อยเหรอคะ เดี๋ยวก็เลยฤกษ์เลยยามเอาซะหรอก!" นิรณาทวงถาม นัยน์ตาจากตอนแรกที่เศร้าหมอง แปรเปลี่ยนเป็นความสะใจ จนบดินทร์ที่เหลือบเห็น ต้องรีบสะกิดปราม

ด้านเจ้าสาวก็ได้แต่กัดฟันกรอด ๆ แต่เพราะกลัวงานแต่งตัวเองจะล่มไม่เป็นท่า เลยยอมสงบปากสงบคำ

แต่แล้วนิรณาที่เห็นว่าบีบีจงใจกราบแต่บดินทร์ แล้วเว้นเธอไว้ จึงคันปากไม่ไหว จงใจอุทานออกมาดัง ๆ ในตอนที่ทั่วห้องเงียบสงบ

"อุ้ย ลูกบีของแม่ หนูกราบคุณพ่อแล้ว แต่ไม่ยอมกราบแม่แบบนี้ มันน้อยใจจังเลยนะคะเนี่ย"

"ฉันมีแม่คนเดียว และท่านก็ตายไปแล้ว ถ้าคู่นอนของคุณพ่ออยากให้กราบจริง ๆ คงมีทางเดียวคือไปตายซะ แล้วฉันจะไปกราบศพ" คำพูดนั้น ทำให้คุณหญิงคุณนายทั้งหลาย รู้สึกตกอกตกใจ จนต้องยกมือขึ้นมาทาบอกไว้เป็นแถบ ๆ

"บีบี" บดินทร์ปรามลูกสาว เธอจึงจำใจ กัดฟันพูด

"ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ" บีบีพูดเสียงดัง ฟังชัดเจน ก่อนจะกล่าวตามมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบา

"แต่ความจริง บีบีก็ไม่ได้เห็นคู่นอนพ่อ เป็นคนอยู่แล้ว"

นิรณาที่ได้ยินด้วยอยู่ใกล้กัน จำต้องปล่อยผ่าน เพราะหากเผลอวีนแตก ล่มงาน..ตัวเธอจะกลายเป็นนางร้ายซะเอง!

ทว่าปากที่ไว ยิ่งกว่าสมองพลันโพล่งออกไปเสียแล้ว

"บีบีอย่าทำตัวไม่น่ารักสิคะ..เห็นไหม สามีของคุณแม่หน้าเสียหมดแล้ว อายแขกเหรื่อบ้างเถอะค่ะ"

"แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ?"

"หยุดเถียงกันทั้งคู่นั่นแหละ" พอเห็นคนเงียบเอ่ยขัด นิรณาต้องจำยอมเป็นคนถอยออกมา

เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์พังลง เลยทำเพียงนั่งอยู่เงียบ ๆ ปล่อยให้งานแต่งดำเนินต่อไปอย่างเฉื่อย ๆ จนหาวแล้วหาวอีกเป็นสิบ..สิบรอบ พิธีการยังไม่จบสิ้นสักกะที

สายตาคมกวาดมองหาคนตัวเล็ก

นิรณาหายตัวไป...ตั้งแต่ตอนบ่าย

แต่เพราะติดที่ต้องคอยอยู่ข้างกายลูกสาว เลยทำให้ไม่มีเวลาออกไปตามหา

กระทั่งส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าห้องหอจนเสร็จสิ้น มือหนาจึงกดแป้นมือถือเพื่อโทรออก

ทว่ากลับต่อสายไม่ติด เผลอคิดว่านิรณาคงหนีกลับไปแล้ว ยิ่งทำให้ใจเริ่มร้อนรุ่ม อยู่ไม่เป็นสุข

กลัวเธอจะคิดมาก สองเท้ารีบก้าวเร็ว ๆ หวังจะกลับไปเอากุญแจรถที่ห้องนอน

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับความเย็นฉ่ำ ลอยมาปะทะร่าง บดินทร์นึกฉงน จำได้ว่าเมื่อเช้า

ตัวเองไม่ได้เปิดแอร์ทิ้งไว้ แต่ทำไมกัน..ตอนนี้ทั่วทั้งห้องถึงได้เย็นยะเยือกอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือ

ทว่าพอเอื้อมมือกดสวิตช์ไฟไปเท่านั้นแหละ!

ความจริงพลันกระจ่าง เมื่อสายตาพลันพบเจอกับเจ้าตัวต้นตอที่เป็นสาเหตุให้เครื่องปรับอากาศเริ่มทำงาน

ไม่ใช่ใครที่ไหน..แต่เป็นยัยตัวเล็กที่กำลังนอนแผ่หลา สบายใจเฉิบ ครองโซฟานุ่ม ๆ ราวกับเป็นเจ้าของห้องซะเอง!

"หนูเข้ามาที่นี่ได้ยังไงครับ?"

แสงสว่างวาบ พร้อมคำถามที่โพล่งขึ้นมา ไม่ทันตั้งตัว ทำให้นิรณาเกิดมือไม้อ่อน ปล่อยเครื่องเล่นเกมตลับ รุ่นดึกดำบรรพ์ที่พบเจอให้ห้องเขา ตกใส่หน้าผากตัวเองอย่างจัง ๆ

"โอ๊ยยย" เสียงหวานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รีบยกมือขึ้นลูบหัวปอย ๆ หวังช่วยบรรเทาอาการ

"นิจะเล่นเกม ทำไมไม่เปิดไฟ! นอนเล่นมืด ๆ แบบนั้น เดี๋ยวก็ได้ตาบอดหรอก" คนตัวสูง บ่นนิดหน่อย พลางเดินไปเปิดตู้เย็นขนาดเล็กสำหรับแช่น้ำไว้ดื่มตรงมุมห้อง ก่อนจะเลือกหยิบขวดน้ำเย็น ๆ มาเทใส่ผ้าแห้ง แล้วออกแรงบิดมันจนหมาด จึงนำมาวางแหมะไว้บนหน้าผากเธอ