ตอน 15 คู่สร้าง

คนจะกลับ รั้งให้ตายยังไง สุดท้ายก็ได้แค่..สามวัน ในที่สุดบดินทร์ก็สามารถลากตัวนิรณากลับมา ถึงกรุงเทพได้สักที หลังจากที่เธอเอาแต่อิดออดอยู่นาน

"กลับบ้านดี ๆ นะคะ..พี่ดิน" คนสวยกล่าวลาด้วยเสียงเศร้า ทำท่าหยิบกระเป๋าจะลงรถ

ทว่าเพียงเปิดประตูจะก้าวเท้าลงไป มือไม้กลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำให้กระเป๋าหลุด แถมโลกยังหมุนคว้าง เป็นเหตุให้เซถลา ทรุดลงกับพื้น

"นิ!" บดินทร์เรียกเธอด้วยความตกใจ แล้วถลาลงจากรถ มาดูอาการนิรณาที่ล้มอยู่กับพื้น หน้าตาซีดเซียว

"ไม่เป็นไรค่ะ นิไม่เป็นไร..พี่รีบกลับบ้านเถอะ" นิรณาว่า พร้อมพยายามลุกขึ้นยืนคนเดียว แต่อาการปวดหัวตุ้บ ๆ ยังคงไม่หายไป พิษไข้จากน้ำฝน เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง โดยเฉพาะคนขี้หนาวอย่างเธอ มือบางจึงต้องเลื่อนขึ้นมากุมขมับ นวดคลึงเพื่อคลายความปวดร้าว

"หนูไม่สบายเหรอครับ?"

"สงสัยว่าเพราะเมื่อคืน นิวิ่งตากฝน เลยรู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดมาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"

“ไปหาหมอไหม?” น้ำเสียงละมุนสอบถาม ใช้วงแขนแกร่งมาประคองให้คนตัวเล็กทรงตัวไหว

"กินยาไว้แล้วค่ะ ได้นอนพักสักหน่อยคงหายดี"

"งั้นให้พี่ขึ้นไปส่งที่ห้องดีกว่านะครับ" บดินทร์กล่าวขออาสา ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียว ยิ่งทำให้รู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้

"กลับดี ๆ นะคะ" นิรณาโบกมือลา พร้อมปิดประตูลง แต่พอเขาจะหันหลังเดินกลับออกไป

เสียงโครมคราม คล้ายข้าวของหล่นกระจายกลับดังตามหลังมา ด้วยความเป็นห่วงมือหนารีบเร่งผลักประตูเข้าไปในห้อง เห็นนิรณากำลังนอนหมดสติอยู่กับพื้น สองเท้าพลันเร่งปรี่ตรงเข้าไป แล้วประคองร่างเล็กมาไว้แนบอก

"นิ! นิครับ นิ" ทั้งเรียกทั้งเขย่าตัว แต่เธอก็ไม่ฟื้น เขาจึงจะโทรเรียกรถพยาบาล

ทว่าพอเห็นว่าเสียงแผ่วเบาละเมอออกมา เลยโล่งใจ นิรณาคงแค่ผล็อยหลับไป เพราะความอ่อนเพลีย

จึงออกแรงอุ้มร่างบอบบาง ในท่าเจ้าสาวมาวางไว้บนโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง แต่ก็ไม่ได้สังเกตบางอย่างที่วางไว้

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

นิรณาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ด้วยเสียงก๊อกแก๊ก ๆ คล้ายว่ามีใครกำลังทำอะไรบางอย่าง พร้อมกันนัยน์ตาสวยแอบหรี่มองดูการกระทำของเขา เหมือนจะเป็นการเตรียมกะละมังเพื่อหาน้ำมาเช็ดตัวให้ รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจในความเป็นคนดีแสนดีของบดินทร์ แต่แล้วพอเห็นคนตัวสูงเหลือบสายตามองบนโต๊ะกระจกแสนรกและกำลังจะจับเอกสารบางอย่างขึ้นมา

สมองดันจำได้ว่า..ตัวเองได้วางแฟ้มประวัติชีวิตความเป็นอยู่ของเขา ตั้งแต่อาหารที่ชอบ รสนิยม จนถึงเรื่องราวสมัยเด็กที่เคยทะเลาะวิวาทที่ถูกฟ้องร้องคดีพยายามฆ่า

ทั้งที่ตอนนั้น..ก็มีอายุแค่สิบห้าปี พอคิดถึงแค่นั้น

ยัยนิรณาเร่งดีดตัว ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกันมือบางคว้าไปจับเอามือหนา ให้ออกห่างจากเอกสาร แล้วบอกเสียงแผ่วเบา

"ความลับของราชการ..นิไม่อ่านจะดีกว่านะคะ"

ใบหน้าคมพยักหน้าเรียบ ๆ

ก่อนที่ทั้งห้องจะตก อยู่ภายใต้ความเงียบที่น่าอึดอัด ต่างจากปกติที่นิรณามักจะเริงร่า ชวนพูดชวนคุยไม่หยุด

คนพูดน้อยเลยต้องกลายเป็นฝ่ายคนชวนคุย ตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาออกมา "อะไรคือแรงบันดาลใจ ให้นิตกแต่งที่นี่ยังกับเป็นสำนักงานนักสืบครับ?" บดินทร์ว่า พลางกวาดสายตามองห้องพักสภาพประหลาดที่มีแต่พวกเอกสารและภาพผู้คนในอิริยาบถต่าง ๆ แล้วก็บทความชีวประวัติชีวิตใครก็ไม่รู้แปะเต็มไปหมด จนผนังไม่เหลือที่ไว้พักหายใจ

แต่คำถามนั้นกลับทำให้นิรณาสะอึก เพราะว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ห้องจริง ๆ ของตัวเอง แต่เป็นสถานที่

ที่เธอคลุกตัวอยู่ เกือบเป็นประจำ เพราะคือแหล่งเก็บข้อมูลเกี่ยวกับการสืบสวนเกือบทั้งหมด

ส่วนที่ต้องระเห็จออกจากคอนโดหรู มากินนอนในนี้ ก็เพราะทนอยู่ในห้องพักที่สองคนนั้นทำเรื่องชั่วใส่ไม่ไหว

"เฮงซวย!" ริมฝีปากซีดจาง เผลอหลุดอุทานออกมาแผ่วเบา คิดถึงเรื่องนั้นทีไร ใจเจ็บแปลบทุกที ก่อนจะรีบหันหน้ากลับไปอ้อนขอบดินทร์เสียงอ่อนหวาน

"คืนนี้..พี่ดินช่วยอยู่เป็นเพื่อนนิได้ไหมคะ?"

คำอ้อนวอน ทำให้คนใจดีปฏิเสธไม่ลง ยิ้มรับแล้วบอกลูบหัวเธอเบา ๆ "ได้สิครับ..นิพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้"

"รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเลยค่ะ"

"ถ้านิเป็นเด็กดี เดี๋ยวพี่จะต้มข้าวให้กินด้วยนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"พี่ถามอะไรหน่อยสิ..นิต้องตอบตามความจริงด้วยนะ" เมื่อเห็นเขาดูจริงจังสุด ๆ

นิรณาจึงเลือกเงียบและพยักหน้านิดหน่อย

"คนพวกนี้ ใครกันเหรอครับ?"

คำถามนั้น ตามมาพร้อมนิ้วที่ชี้ไปยัง..รูปภาพชายฉกรรจ์มากมาย หน้าตาแต่ละคนดูโหดเหี้ยมใช่เล่น

แล้วทำไมภาพพวกนั้น ถึงได้มาอยู่ในห้องของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบเธอได้ บดินทร์ได้แต่คิดซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น และหวังว่าคงไม่ใช่สเปกนิรณาหรอกนะ

"จริงด้วย! พี่คงยังไม่รู้สินะคะ..ว่านิทำงานอะไร"

"ไม่ครับ ไม่รู้" เขาส่ายหัวไปมา

แต่บางครั้งก็รู้สึกคุ้น เหมือนเคยได้ยินชื่อ เหมือนเคยเจอหน้าหรือผ่านตามาหลายรอบ แต่ก็จำไม่ได้ว่าที่ไหนบ้าง

ยัยคนตรงหน้า จึงคลี่ยิ้มเล็กน้อย และเอ่ยออกไปด้วยความภูมิใจ "ร้อยตำรวจเอกหญิงนิรณา ธิรกรรณ สังกัดหน่วยพิเศษกองการปราบปรามการค้ามนุษย์ระหว่างประเทศ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการค่ะ พี่ดินเริ่มคุ้นหูบ้างหรือยังคะ?" สิ้นคำพูดนั้น ทำให้บดินทร์อึ้งหนัก

จำได้ว่าตอนนั้นผู้หมวดสาวนามสกุลธิรกรรณ เคยเป็นข่าวดังเมื่อสามปีก่อน เรื่องการนำทีมบุกทลายและเปิดโปงมุมมืดระหว่างประเทศ จนกลายเป็นเรื่องราวฮือฮา

ทำให้สำนักข่าวหลายช่องเอาแต่ประโคม เล่นเรื่องราวนี้นานเกือบสามเดือน

แต่เขากลับไม่เคยฉุกคิดเลยว่า..ผู้หญิงบ้าดีเดือดที่นำทีมเพียงแค่ห้าคน บุกเข้าไปถล่มคลับดัง และช่วยเหลือเหยื่ออาชญากรรม หลายสิบคนออกมาได้ จะกลายเป็นคนตรงหน้าที่สุดแสนจะบอบบาง น่าทะนุถนอม

พอได้รู้แบบนั้น ยิ่งทำให้บดินทร์ชอบเธอขึ้นมานิด ๆ แต่เพราะความสงสัยที่มีมากกว่า ทำให้ตัดสินใจถาม

"เพราะอะไร..ถึงมาเป็นตำรวจได้ล่ะครับ หนูออกจะสวยขนาดนี้ เป็นดาราหรือนางแบบได้สบาย ๆ เลยนะ"

"เล่นชมกันโต้ง ๆ แบบนี้ นิก็เขินเป็นเหมือนกันนะคะ" นิรณาว่า ทำท่าทางเขินอาย พร้อมพลิกตัวมาจ้องมองนัยน์ตาคมของบดินทร์

"เอาดี ๆ สิครับ"

"นิว่า..นิก็เอาดีอยู่นะ" นิรณาว่าหยอก และเฉไฉไปทางอื่น ไม่อยากพูด..ถึงอดีต

"นิ"

"อะไรเหรอคะ?"

"เอาเถอะ ถ้าหนูไม่อยากเล่า พี่ก็จะไม่บังคับ"

คำพูดเชิงตัดพ้อเหมือนคนไม่สำคัญของผู้ชายตรงหน้า ทำให้นิรณารู้สึกผิด แล้วโพล่งออกมาดื้อ ๆ

"เพราะนิเคยเป็นเหยื่อการค้ามนุษย์ค่ะ" จบคำ ทำเอาบดินทร์ที่กำลังยกน้ำมาดื่ม ถึงกับกลืนลงคอ อย่างยากลำบาก

"คิดไว้แล้วว่าพี่ต้องทำหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออกแบบนี้ นิไม่น่าเล่าเลยจริง ๆ ไม่น่าทำให้พี่ต้องมาลำบากใจ" นิรณาบ่นอุบอิบ อีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้ใคร รู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก

ซ้ำร้าย พอยิ่งคิดถึงเรื่องพวกนั้น ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียดคนที่ไม่ค่าคนด้วยกัน ทำได้ทุกอย่าง เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

"เป็นพี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ"

"พี่ดินไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไมคะ?"

"แต่ว่าพี่ไปรื้อฟื้นความทรงจำแย่ ๆ ในอดีตของหนู ถึงยังไงมันก็ไม่สมควร" บดินทร์กล่าวด้วยความรู้สึกผิด

"ช่างมันเถอะค่ะ อดีตก็คืออดีต เรากลับไปแก้ไข..อะไรไม่ได้อยู่ดี" เธอพูด เหมือนเข้าใจสัจธรรมของโลก

ทว่านิสัยเจ้าคิดเจ้าคิดแค้น..เป็นมาตั้งแต่เด็ก

ไม่เช่นนั้นคงไม่พยายามทำทุกอย่างเพื่อเป็นตำรวจ ซึ่งเป้าหมายอีกอย่างคือความหวัง ในใจลึก ๆ ว่าจะได้เจอกับคนที่จับตัวเองไปขัง

ถึงเวลานั้น..จะทบต้นทบดอกเอาคืนพวกมันให้สาสม!