ตอน 11 บ้านพักพิงสุขสำราญ

เสียงบางอย่างถูกลากดังมาจากด้านหลัง สายตาคมรีบเหลียวมอง เห็นสาวน้อยคนแรกตอนมาถึงที่นี่ กึ่งลากกึ่งจูงรถเข็นขนาดใหญ่ระดับหนึ่ง มาทางทั้งคู่

“เอามาเลย..ร้อยหนึ่ง ค่าแรงที่ฉันลากมาให้”

“นารี! แกนี่มันหน้าเงินซะจริง”

“ยายขี้เหนียวจะตายไป ไม่ยอมให้เงินฉันใช้เลยนี่น่า”

“พูดเพราะ ๆ กับพี่หน่อยสิ คะขา ๆ น่ะ พูดเป็นไหม? ถ้าพูดได้ เดี๋ยวพี่ให้พันหนึ่งเลยเอ้า!”

“พี่นิขาา น้องนาขอเงินกินขนมหน่อยสิคะ?”

“จ้า ๆ แต่เซ็นไว้ก่อนนะจ๊ะ พี่ไม่มีเงินสดเลยอ่ะ เดี๋ยวตอนเย็น ๆ จะไปกดมาให้” พอเห็นเธอพูดแบบนั้น บดินทร์ถึงกับหันขวับ คนข้าง ๆ ตั้งใจกลับเมื่อไหร่กันแน่ล่ะเนี่ย

สุดท้ายมือหนาจึงเอื้อมไป คว้าเอากระเป๋าสตางค์หลังกางเกง แล้วหยิบใบเทาออกมาถึงสามใบ ส่งให้กับน้องสาวนิรณาด้วยความเอ็นดู

“พี่ให้ เอาไว้ไปกินขนมนะครับ”

“นารีขอกราบงาม ๆ เลยเจ้าค่ะ..คุณพี่เขย!” พอเด็กน้อยพูด บดินทร์ก็รู้เลยว่าหากโตมา นิสัยคงไม่พ้นใครบางคน

“เรารีบไปกันเถอะค่ะ” นิรณาเร่งร้องเรียก เธออยากไปเจอพวกเด็ก ๆ ซะจนเต็มแก่ อาจเพราะส่วนหนึ่งเด็กพวกนั้นเหมือนเป็นพลังบวกให้..เวลาที่ได้เจอ จึงรู้สึกมีความสุข

เสียงสตาร์ทรถเร่งเร้า คนตัวสูงจึงลากรถเข็นที่มีพวกกับข้าวมัดใส่ถุงวางไว้อยู่ตรงมุมหนึ่ง แล้วลงมือนำกระสอบวางลงบนเบาะรถ พร้อมขึ้นนั่งควบอย่างชิว ๆ

“จับแน่น ๆ นะคะ ถนนแถวนี้ ไม่ค่อยดี” เป็นดั่งที่พูดเพราะที่นี่คือชนบท หนทางจึงมีแต่หลุมแต่บ่อ แถมยัยนิรณายังพาเขามาไกลถึงกลางทุ่งนา ขับรถเป็นสิบนาที ยังออกไม่ได้

แต่มีเริ่มต้องมีจบ สุดท้ายรถของทั้งคู่ ก็ได้มาหยุดตรงหน้าร้านขายของชำหน้าหมู่บ้าน ถึงจะเป็นร้านเล็ก ๆ แต่ขนมครบครัน แม้ว่าการจัดวางจะรกตาไปหน่อย แต่หญิงเจ้าของร้านยิ้มแย้มและอัธยาศัยดี ทั้งยังแนะนำเก่งกาจ จนรถเข็น จากตอนแรกที่โล่ง ๆ เต็มไปด้วยขนมขบเคี้ยวน่าทาน

“จะยืนโม้อีกนานไหมครับ..คุณนิรณา” คนตัวสูงอดจะเอ่ยถามไม่ได้ หญิงสาวเอาแต่ยืนพูดคุยกับเจ้เจ้าของร้าน ตั้งแต่เรื่อง..เพื่อนสมัยเด็กที่หนีสามีไปกับหมาสองตัว จนถึงเรื่องหลานชายป้าแกกำลังจะบวชเณร แถมตอนนี้ยังลามมาถามถึงเรื่องที่ว่าอะไรสักอย่าง ที่บดินทร์ก็ฟังไม่ถนัด

ด้วยทั้งคู่ต่างยกมือป้องซุบซิบ ทำท่าล่อกแล่ก เหมือนกำลังนินทาใครบางคน คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นตัวเขาเอง

“รีบ ๆ ไปเถอะจ้ะ ดูซิ! หน้าแฟนหนูน่ะ..งอง้ำจนจะกลายเป็นปลาทูแม่กลองแล้วนั้น!”

“งั้นฉันลาแล้วนะจ๊ะ”

“จ้าา เดินทางปลอดภัยนะ” พอฟังคำอวยพรเสร็จ ขณะที่นิรณากำลังจะหันหลังกลับไป ป้าแกดันรีบเอื้อมมือมาคว้าแขนไว้ให้เร็ว แล้วเอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“จ่ายเงินก่อนสิจ๊ะ” สิ้นคำ นิรณายิ้มแห้ง ลืมไปจนได้ว่าแถวนี้ไม่มีตู้เอทีเอ็ม ครั้นจะออกไปกดเงินในตัวเมืองก็ห่างออกไปถึงสามสิบกว่ากิโลเมตร เลยหันไปกะพริบตาอ้อนวอน

เดือดร้อนถึงบดินทร์ เงินสดในกระเป๋าก็ดันเอาให้น้องสาวเธอหมดแล้ว สุดท้ายคนตัวสูงจึงจำใจต้องถอดนาฬิกาเรือนหลักแสน จะเอาให้วางค้ำประกัน เห็นแบบนั้นนิรณาเร่งเบรกเอี๊ยด หันหน้ากลับไปหาเจ้าของร้านแทบทันที

“ป้าจ๋าา เราก็รู้จักมักคุ้นกันดี ป้ารู้ใช่ไหม..ว่าถ้าฉันลืมมาจ่าย ควรส่งบิลไปให้ใคร?” เธอบอกเพื่อย้ำเครดิต

“เอ่อ ๆ เห็นว่านิเป็นลูกสาวคุณนายอ้อนะเนี่ย! ป้าจะยอมให้เซ็นไว้ก่อนก็ได้ แต่แค่วันเดียวนะ”

“กลับจากบ้านสุขสำราญเมื่อไหร่นิจะมาจ่ายให้น้าา”

“ห้ามนานล่ะ รู้ไหม..ป้าเนี่ย! เงินหมุน”

“ไม่นาน ๆ อีกสักสิบปี” ว่าแล้ว คนสวยเร่งรี่กลับไปคร่อมรถตัวเอง สตาร์ทหนีไปดื้อ ๆ แต่ป้านั้นก็ไม่ได้ถือสาอะไร มองตามทั้งรอยยิ้ม รู้ดีว่านิรณาชอบพูดเล่นเป็นประจำ

แต่คนช้อนกับหน้าซีดเผือด ผู้หญิงตรงหน้าไม่จ่ายเงินแล้วยังพาเขาหนี จึงเกิดตกใจ กระตุกเสื้อเธอเบา ๆ

“เราออกมาแบบนี้..คุณป้าจะไม่แจ้งตำรวจจับเหรอ?”

“เรียกว่าการเซ็นสินค้าค่ะ ตอนอยู่ที่นี่ นิทำบ่อย เวลาที่ยายไม่ให้ค่าขนม ก็ได้ป้าแก้วเนี่ยแหละ ให้เครดิต”

“โอนจ่ายก็ได้นี่ครับ”

“คนแถวนี้ นิก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร..ถามร้านไหนก็ไม่รับโอนสักที่” นิรณาบ่นอุบ ใช่ว่าเธอจะไม่เคยขอโอน แต่สุดท้ายกลับถูกปฏิเสธทุกราย อ้างว่ากลัวภาษีบ้างแหละ บ้างก็บอกทำไม่เป็น สุดท้ายเธอเลยต้องเตรียมเงินสดมาไว้ใช้สอยอยู่ดี ทว่าครั้งนี้มาฉุกละหุก เงินจึงหมดกับงานวัดไปเสียแล้ว

“ยังไง..พี่ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี”

“เอาเป็นว่า..เดี๋ยวเราเอาขนมไปแจกเด็ก ๆ แล้วรีบเข้าตัวอำเภอ..ไปกดเงินมาจ่ายละกันค่ะ”

เมื่อเป็นแบบนั้น สองหนุ่มสาวจึงมาหยุดยืนหน้าบ้านสีเหลืองสไตล์โมเดินร์ขนาดไม่ใหญ่มาก

ตรงด้านหน้ามีป้ายเขียนไว้ว่า…บ้านพักพิงสุขสำราญ

“Wow, police sister is here.” เด็กชายหัวทองวัยสิบกว่าขวบ อุทานน้ำเสียงตื่นเต้น (ว้าว! พี่สาวตำรวจมาแล้ว)

“Hey, look!” เด็กอีกคนที่ตัวเล็กกว่า ชี้นิ้วมายังรถที่ขนขนมมากมาย สีหน้าหน้าเต็มไปด้วยความยินดี (เฮ้ ดูซิ!)

“She came as promised.” เด็กหญิงใบหน้าจิ้มลิ้มวิ่งมาเกาะรั้ว กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น (เธอมาตามสัญญา)

“พี่นางฟ้า” เด็กผู้ชายตาสีฟ้า เขาดูโตกว่าเด็กทุกคนเดินออกมาจากในบ้าน เมื่อเห็นหน้าคนที่รอคอย ริมฝีปากที่ปกติจะไม่ยิ้มแย้ม ฉีกยิ้มออกมา จนเห็นฟันสีขาวเรียงซี่

“Do you want to eat dessert?” นิรณาถามเด็กน้อยเป็นภาษาอังกฤษ สำเนียงงู ๆ ปลา ๆ ตามแบบคนไม่ค่อยได้ใช้ในชีวิตจริงสักเท่าไหร่ (อยากกินขนมไหมจ๊ะ?)

“Yes” ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกัน (ใช่)

“เดี๋ยวผมเปิดให้นะครับ..พี่นางฟ้า” น้ำเสียงอ่อนโยนและชัดเจนตามหลักภาษาไทย ทำบดินทร์ยืนงง

“ฟังกระดากหูจัง เรียกพี่ว่าพี่นิรณาก็ได้”

“พี่เป็นนางฟ้าของผมแล้วก็พวกเด็ก ๆ ที่นี่ เรียกแบบนั้นดีแล้วครับ ยังไงซะ! พี่นิรณาก็คือความสุขของพวกเรา”

“พี่ไม่ได้เจอเติร์ดนานเกือบสามเดือน ปากเราเนี่ย! ยังหวานเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“พี่นิก็สวย สวยวันสวยคืน” คำพูดคำจาเกินวัยของเด็กชายหน้าคมคาย ทำเอาคนสวยยิ้มร่า ชอบอกชอบใจ

“พูดจาดี เอาไปสองร้อย!” ก่อนหยุดชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตังค์หมด..เริ่มรู้สึกได้เลยว่า การใช้ชีวิตโดยไม่มีเงินมันโคตรของโคตรที่จะลำบากลำบน ขนาดนี้ยังแค่ครึ่งวัน

“ติดไว้ก่อนนะ เดี๋ยวคราวหน้าพี่เอามาให้”

“ช่างมันเถอะครับ พวกพี่รีบเข้ามาข้างในก่อนดีกว่า เดี๋ยวรถเข็นผมจะลากไปให้” เด็กหนุ่มชื่อเติร์ดกล่าวชักชวน แล้วเดินไปดึงรถขนของกินตามทั้งสองเข้าไปด้านในบ้าน