ตอนที่ 9 เสี่ยงเซียมซีกันค่ะ

มือบางเลื่อนไล่ไถหน้าจอมือถือไปเรื่อย ๆ ระหว่างรอ บดินทร์กลับจากเข้าห้องน้ำ กระทั่งสายตามาหยุดตรงคำที่ว่า

‘ขอเชิญชวนพ่อแม่พี่น้องทุกท่าน ร่วมเดินทางมาเที่ยวงานวัดประจำปี’ หลังจากอ่านข้อความบรรทัดนั้นจบ นัยน์ตาสวยเริ่มเป็นประกาย ในที่สุดก็หาสถานที่พาเขาไปเดทได้แล้ว

“พี่ดินขาา ก่อนกลับ นิมีสถานที่หนึ่งที่อยากจะไปมาก ช่วยพาไปหน่อยได้ไหมคะ?” นิรณาอ้อนขอ เมื่อเห็นหน้า

“ได้สิครับ นิอยากจะแวะที่ไหนล่ะ?”

“งานวัดค่ะ เป็นทางผ่านกลับบ้านของนิพอดีด้วย ช่วยแวะหน่อยน้าาค้าา” บดินทร์พอโดนลูกอ้อนด้วยการกะพริบตาปริบ ๆ ของนิรณา ดันเกิดอาการอ่อนระทวย

ทำอะไรแทบไม่ถูก พยักหน้ายินยอม ทำตามคำขออย่างว่าง่าย ไม่ได้ฉุกคิด หรือเอะใจเลยสักนิดเดียว

กระทั่ง..รถเก๋งทรงสปอร์ตสีดำ วิ่งด้วยระดับความเร็วคงที่มาตามทางด่วน นานสองนาน เป็นเหตุให้สารถีงงมาก ถ้าเอาตามความจริง เขาก็ขับมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงงานวัด หรือบ้านของคนข้าง ๆ สักกะที จนเริ่มรู้สึกท้อใจ แขนขาเมื่อยล้าไปหมด

"ถ้าไม่ใช่นิ พี่คงคิดว่าถูกลวงมาฆ่าทิ้ง" บดินทร์บ่นอุบ เหลือบตามองไหล่ทาง ไร้ซึ่งแสงไฟ

ซ้ำยังเป็นถนนเลี่ยงเมือง ยิ่งทำให้รู้สึกหวิวหวั่นในใจ อาจเพราะปกติไม่ชอบขับรถตอนกลางคืน

ยิ่งเป็นป่าดงพงไพรแบบนี้ ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่รู้จะมีโจรมีผีโผล่ออกมาเมื่อไหร่ แต่สุดท้ายกลับต้องยอมตามใจนิรณาอยู่ดี แล้วกดคันเร่งให้เร็วขึ้น จะได้ออกจากถนนเส้นนี้เร็ว ๆ

"โอ๊ยยยยย..พี่ดินขาาา พี่ก็สรรหาคำมาพูดเนอะ นิไม่หลอกพี่ มาฆ่าหรอกค่ะ..ลวงมาปล้ำดีกว่า ฮ่า ๆ สนุกดี" ยัยคนกำลังเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ ว่าไม่อายปาก พร้อมทั้งหัวเราะชอบอกชอบใจ แล้วหยิบขนม ส่งเข้าปากไปอีกหนึ่งชิ้น

"นิ" น้ำเสียงเรียบเย็นของเขา ทำเอานิรณารีบหุบยิ้ม เผลอลืมไปเสียได้ว่าบดินทร์น่ะ..หัวโบราณ เร่งรีบหันกลับมามองหน้าเขา แสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม

"นิก็แค่พูดเล่นอ่ะ พี่ดินอย่าโกรธกันเลยน้าา นะ นะ น้าา" นิรณาพยายามขอความเห็นใจ

แต่คำตอบเหมือนจะไม่ถูกใจ สารถีคนโปรดยังคงมีสีหน้าบึ้งตึง ทว่าความคิดในสมองดันเผลอหลุดลอยออกมาแผ่วเบา แต่นั่นกลับเป็นประโยคที่ดังกึกก้อง ที่สุดในหูของนิรณา "แค่พูดเล่นเองเหรอ พี่ก็อุตส่าห์คิดจริงจัง"

"ห๊ะ! อะไรนะคะ?" คนตัวเล็ก เร่งหันขวับกลับมาถาม ตกใจซะจนขนมเกือบจะติดคอตาย

"เปล่าสักหน่อย พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ"

"ผู้ร้ายปากแข็ง" เสียงหวานหยอกเย้าไป พลางแอบจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ รู้สึกดีใจที่บดินทร์ คิดจริงจัง

"พี่พูดความจริง ไม่โกหกหรอกนะ" บดินทร์แถไปเรื่อย แต่มีหรือสารวัตรสาวผู้สืบสวนคน มาเป็นร้อยจะมองไม่ออก แค่ปราดเดียว ก็รู้แล้วว่าเขากำลังเลิ่กลั่กสุด ๆ

แต่จะให้จับผิดต่อไป มันก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรซะ สิ่งที่หูเธอได้ยินมันต้องเป็นความในใจของเขาแน่นอน ก่อนจะหันหน้ากลับมาสนใจซองขนมในมือต่อ พร้อมกับรอยยิ้มหวานแต้มบนใบหน้า ชอบใจเวลาเห็นเขาเขิน จนใบหูแดงก่ำ

"เอ่อ..นิครับ คือว่าตอนนี้พวกเรากำลังจะออกจากตัวจังหวัดกันแล้วนะ ไม่หลงใช่ไหม?" เขาถามอย่างไม่แน่ใจ และเมื่อเห็นว่าไม่ถึงจุดหมายที่ต้องการสักที นิรณาจึงก้มมองมือถือจอน้อยในมือ กดเลื่อนดูแผนที่ไปมา

"อีกสักประมาณสิบสองกิโลเมตรก็น่าจะถึงแล้วนะคะ" บดินทร์พยักหน้ารับฟัง ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขายังคงตั้งใจขับรถต่อไป แต่พอเหลือบมองป้ายยินดีต้อนรับ เข้าสู่จังหวัดอยุธยา เลยถึงบางอ้อ เริ่มรู้ตัวแล้วว่า..คืนนี้คงไม่มีแรงขับรถกลับบ้านตัวเองแน่นอน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

กระทั่งแสงไฟสีสันมากมาย เรียงรายตามทาง จนเต็มสองข้างถนน ปรากฏสู่สายตาทั้งสอง

"ใช่ที่นี่หรือเปล่าครับ?" คนขับรถหันกลับมาถาม ทำเอาสาวข้างกายที่กำลังจะผล็อยหลับ สะดุ้งตื่น

"ใช่ค่ะ ใช่ที่นี่แน่นอน" นิรณายืนยัน เธอน่ะจำได้ ด้วยเดินทางมาเที่ยวงานวัดแห่งนี้ทุกปี เมื่อครั้นยังเป็นเด็กน้อย

บดินทร์ลงมาจากรถด้วยความตื่นตา ทั้งชีวิตที่เกิดมาตัวเขาไม่เคยได้ลงมายังสถานที่เช่นนี้สักครั้ง

หากไม่ไปกราบไหว้พวกหม่อมในกรม ก็ต้องร่ำเรียนหนังสือ ที่ไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไรเหมือนกัน

อาจเพราะแต่ละศาตร์ที่ได้ร่ำเรียนมา

ในความเป็นจริง มันเอาไปใช้ไม่ได้สักแขนงเดียว พอคิดแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกปวดสมอง จนต้องสะบัดความคิดทิ้ง

"พี่ดินค่ะ! ทางนี้" เสียงเรียกหาของสาวน้อยตรงหน้า ทำบดินทร์หลุดจากภวังค์ มือนุ่มนิ่มเอื้อมมาจับเขา พลางกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามเข้าไปด้านในงาน

สองหนุ่มสาวเดินมาหยุดยืน หน้าซุ้มโซนแดงที่มีตุ๊กตาวางเรียงรายอยู่บนชั้น ส่วนตัวใหญ่ถูกมัดห้อย ลงจากด้านบนอวดโชว์ ท้าทายหาผู้มีฝีมือให้มาพิชิต เพื่อเอากลับไปดูแล บริเวณด้านหน้ามีปืนยาววางอยู่หลายต่อหลายกระบอก

"ตาละยี่สิบ ยิงตกสิบตัวเล็กเอาหนึ่งตัวใหญ่ไป" เฮียเจ้าของร้านเดินมาบอกราคาถึงที่ แล้วมีหรือคนอย่างนิรณาจะยอมถอย รีบเร่งควักใบแดงออกมายื่นให้แทบทันที

เฮียเอื้อมมือมารับเงินไปพร้อมกับส่งกระสุนพลาสติกสีแดงมาให้ ประมาณเกือบ ๆ สามสิบนัด

"ค่อยดูให้ดี ๆ เลยนะคะ..พี่ดิน ยังไงวันนี้ พวกเราก็จะต้องได้ตุ๊กตาตัวนั้น กลับบ้านให้ได้" นิรณาบอกเขา ชี้นิ้วไปยังเจ้าโดเรม่อนตัวน้อย ๆ ที่แขวนห้อยต่องแต่ง เด่นหรา ท้าทายความสามารถของสารวัตรสาวมือฉมัง ผู้ไม่เคยพลาดเป้า

"..." บดินทร์รับฟัง แต่ไม่ได้ตอบกลับ ตอนนี้เขากำลังตื่นตากับบริเวณรอบตัว..ที่มีคนมากมายออกมาท่องเที่ยวกันให้ควั่ก ผู้คนที่มาล้วนมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ บ้างก็พาลูกมาเล่นปาโป่ง บ้างก็พาสาวมาเดินเล่นออดอ้อนกัน ดูเป็นอะไรที่เรียบง่ายที่เมื่อได้เห็น ยิ่งทำให้มีความสุข

ส่วนทางด้านนิรณา เธอก็ตั้งท่าตั้งทางเสียดิบดี พร้อมนึกเข้าข้างตัวเองว่าเคยเป็นถึงอดีตนักยิงแม่นมือหนึ่ง ประจำโรงเรียนเตรียมตำรวจ คงจะไม่มีทางพลาดแน่นอน

แล้วยัยคนตัวเล็กจึงตั้งสมาธิอยู่สักพัก คิดคำนวณวิถีกระสุน ระยะห่างทั้งหมดก่อนจะหรี่ตาลงหนึ่งข้าง ตั้งใจสุด ๆ พร้อมกดลั่นไก

ปังงงง!

เสียงดังนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ทว่านัดแรกกลับทำให้นิรณาเคืองแค้นสุด ๆ ด้วยวิถีของกระสุนแทบไม่โดนหรือเฉียดกลายเข้าไปใกล้เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยเลยสักนิด พลันนั้นเพลิงแห่งความแค้นเริ่มทำงาน

มือน้อย ๆ จึงกดรัวกระหน่ำยิงไปเรื่อย ๆ จนกระสุนที่มีเหลืออยู่เพียงแค่สามนัด บดินทร์เมื่อเห็นแบบนั้น เลยไม่อยากจะให้ยัยตัวเล็ก รู้สึกพลาดเพียงคนเดียว

"นิ พี่ขอลองยิงได้ไหม?" คำขอจากคนข้างกาย ทำให้นิรณาคร่ำเคร่งอยู่นาน หันหน้ากลับมาทางเสียงเรียก เริ่มจำได้ว่าตัวเองพาเขามาด้วยเหมือนกัน

"ได้สิคะ" นิรณาตอบรับง่าย ๆ พร้อมส่งปืนให้เขาไปถือ ด้านบดินทร์ที่รับมา กลับไม่ได้ตั้งใจจะยิงอะไร

แค่สุ่มไปมั่ว ๆ กดลั่นไกไปงั้น ๆ แต่แล้วกระสุนที่ถูกยิงออกไปนัดนั้น กลับเข้าเป้าเต็ม ๆ จนหนึ่งในตุ๊กตาตัวน้อย ๆ หล่นลงสู่พื้นเป็นตัวแรกในยี่สิบเจ็ดนัด

"ว้าว! พี่ดิน ยิงแม่นจังค่ะ"

"ก็แค่ฟลุ๊คน่ะครับ" เขาบอกและเหมือนจะสมพรปากของตัวเอง เพราะสุดท้ายทั้งคู่กลับต้องเดินออกมาจากซุ้มนั้น โดยมีตุ๊กตาตัวปั้นกลับไปแค่ตัวเดียว

นิรณาจึงได้แต่ทอดถอนหายใจเล็กน้อย ยอมล่าถอยจากเจ้าโดเรม่อนสุดน่ารัก ก่อนที่สายตาคู่สวย จะจ้องมองดูบดินทร์ที่กำลังกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ด้วยความน่ากินของขนมตรงหน้า ทำให้ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่หน้ารถเข็นเก่า ๆ ที่มียายแก่นางหนึ่งกำลังทอดขนมดอกบัวอยู่

"ยายคะ..ขายอันละเท่าไหร่?"

"อันละ 5 บาทจ๊ะหนู"

"ขายถูกจังเลยนะครับ ถูกขนาดนี้คุณยายมีกำไรบ้างเหรอเปล่า?" เมื่อได้ฟังราคา..ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา พลางพิจารณาขนมสีเขียวหน้าตาน่าทานด้วยความสงสัย

"มันพอมีบ้างแหละลูก ถ้าขืนยายขายแพงมากเกินไป แล้วพวกเด็ก ๆ เขาจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อกินกันล่ะ?"

"ผมเข้าใจแล้วครับ งั้นเอาเป็นว่า..ผมขอเหมาขนมร้านคุณยายทั้งหมดเลยได้ไหม?"

"แล้วลูกจะกินหมดเหรอ..ถ้าเกิดว่าสงสารยาย ลูกอย่าได้เหมาขนมไปทิ้งขว้างเลยนะ มันน่าเสียดายออก" คุณยาย พูดเหมือนต้องการดักคอบดินทร์..จนเขาไปต่อแทบไม่ถูกลืมนึกถึงว่าการที่ตนจะซื้อไปเยอะขนาดนั้น หากทานไม่หมด ก็คือการทำให้ขนมเสียหายไปอย่างเปล่าประโยชน์

ทางด้านนิรณาที่เห็นคนข้าง ๆ เงียบ เลยบอกออกไป "งั้น พวกเราขอเหมาขนมดอกบัวคุณยาย แจกเด็ก ๆ ในงานละกันค่ะ" เมื่อหญิงชรารับรู้ นางคลี่ยิ้มออกมาอย่างชอบอกชอบใจ ยื่นขนมทอดให้ทั้งคู่หนึ่งชุด ก่อนเริ่มลงมือทำขนมต่อ เตรียมแจกจ่ายแก่เด็กน้อยทั้งหลายที่ผ่านไปมาหน้าร้าน