บทที่ 1

เวลาบ่ายโมง...

‘เรียนท่านผู้โดยสาร...'

เสียงพนักงานประชาสัมพันธ์ของท่าอากาศยานสุวรรณภูมิประกาศแจ้งผู้โดยสารที่เดินกันขวักไขว่ดังขึ้นเป็นระยะ

ณ ทางออกสำหรับผู้โดยสาร

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเสื้อโค้ทกับกางเกงขายาวก้าวอย่างมาดมั่นตรงไปเบื้องหน้า ซึ่งการแต่งกายของเธอช่างท้าทายกับอากาศร้อนของประเทศไทยเหลือเกินแม้แต่ตอนนี้ใบหน้าหวานก็แดงระเรื่อขึ้นด้วยความไม่คุ้นชินกับสภาพอากาศ

ธารทีราเดินลากกระเป๋ามาถึงด้านหน้าพลางมองหาคนที่จะมารอรับเธอ ระหว่างนั้นหญิงสาวรีบถอดเสื้อโค้ทออกจากตัวทันที เพราะกลัวว่าตนเองจะเป็นลมไปก่อนจะกลับถึงบ้าน

“คุณหนู”

พอมีเสียงเรียกดังขึ้น เธอก็รีบหันไปตามหาที่มาของเสียงหญิงสาวมองเห็นชายหนุ่มชุดดำยืนไม่ไกลจึงยิ้มให้พลางโบกมือเรียกชายคนนั้น

“พี่ซัน?”

“ครับ” ซัน บอดี้การ์ดที่ได้รับหน้าที่ให้มารอรับธารทีราตอบรับพร้อมกับรีบเดินเข้าไปเอากระเป๋าของหญิงสาวมาถือไว้เอง

“ไอซ์ไม่เจอพี่ซันนานมากเลย พี่ซันสบายดีนะคะ”

หญิงสาวพูดขึ้นพลางมองสำรวจชายตรงหน้าด้วยความคิดถึง

“สบายดีครับ คุณหนูเชิญที่รถดีกว่านะครับ” ซันยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบเชิญคุณหนูของเขาไปขึ้นรถ เนื่องจากไม่อยากให้หญิงสาวยืนอยู่แถวนี้นานเกินไปซึ่งธารทีราก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พร้อมกับรีบเดินตามซันไป

ในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากสนามบิน เธอก็เอ่ยถามถึงใครคนหนึ่งว่า

“พี่ซีลทำงานเหรอคะ”

“ครับ นายอยู่ที่บริษัท” ซันพยักหน้า พลางมองคุณหนูของตนผ่านกระจกมองหลัง พร้อมทั้งหยิบหูฟังขนาดเล็กมาใส่เอาไว้ เนื่องจากชายหนุ่มจะต้องคอยประสานงานกับลูกน้องที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ตามประกบอยู่ห่างๆ ด้วย 

“คุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ?” ธารทีราถามถึงพ่อแม่ของเธอโดยไม่ได้สบตาของซันที่มองเธอผ่านกระจกมองหลัง เพราะมัวแต่มองไปด้านนอกตัวรถที่มีรถหลายคันแซงหน้ารถของเธอขึ้นไป

“คุณท่านรออยู่ที่บ้านแล้วครับ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบ โดยไม่ได้มองคุณหนูของตน เพราะเขาต้องคอยระวังรถทุกคันที่อยู่รอบข้าง

“ไอซ์ไม่ได้เจอคุณพ่อนานแล้ว ป่านนี้ไม่รู้ท่านจะเป็นยังไงบ้าง”

เมื่อพูดถึงคนเป็นพ่อ ธารทีราก็มีสีหน้าหมองเศร้าลงเล็กน้อย เพราะที่ผ่านมาพ่อไม่เคยบินไปหาเธอเลยสักครั้ง นับตั้งแต่ที่เธอเดินทางไปเรียนที่อเมริกาตอนที่มีอายุห้าขวบก็มีแค่คุณแม่และคุณป้าที่เธอเคารพเท่านั้นที่ไปหาบ่อยๆ

เสียงเล็กเศร้าสร้อย ทำให้ซันละสายตาจากถนนด้านหน้ากลับมามองคุณหนูที่กระจกมองหลัง สีหน้าหม่นหมองของคุณหนู ทำให้ซันรีบพูดปลอบและแก้ตัวแทนนายใหญ่ ผู้มีพระคุณของเขาว่า

“นายใหญ่สบายดีครับ แต่ที่ไม่ไปหาคุณหนูเลย ก็เพราะความปลอดภัยของคุณหนูเองนะครับ”

“ไอซ์รู้ค่ะ ไอซ์ก็แค่คิดถึงท่านเท่านั้น” ธารทีราพยักหน้ารับแล้วแกล้งยิ้มตรงมุมปากเบาๆ เพื่อไม่ให้ซันคิดอะไรมาก

“ครับ” ซันขานรับ แล้วละสายตาจากคุณหนู เพื่อหันไปมองถนนด้านหน้าดังเดิม

ส่วนธารทีราเหม่อมองไปข้างทาง เธอไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้มาเกือบยี่สิบปีแล้ว ทุกอย่างที่นี่เปลี่ยนไปมากจริงๆ

“ไม่ได้กลับมานาน อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวไปตามถนนเรื่อยๆ

“ครับ” ซันขานรับ แล้วมองไปที่กระจกรถด้านข้างด้วยความเป็นกังวล

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ซัน”ธารทีราเอ่ยถาม เมื่อเห็นสีหน้าและสายตาลุกลี้ลุกลนของซันที่มองแต่กระจกรถด้านข้างซ้ายขวา

“ผมคิดว่ามีรถตามรถของเรามาตั้งแต่อยู่ที่สนามบินแล้วครับ” ซันพูดขึ้นแล้วรีบติดต่อหาลูกน้องที่ขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่รอบๆ ทันที

“แน่ใจเหรอคะ”ธารทีราถามออกมาอย่างตื่นตระหนก แล้วรีบขยับตัวหันไปมองข้างหลัง

“ครับ” ซันพยักหน้าให้คุณหนู ชายหนุ่มกำลังพยายามเปลี่ยนเลนเพื่อพิสูจน์ข้อสงสัยบางอย่างแล้วเขาก็เห็นว่ารถคันนั้นยังคงตามมาจึงมั่นใจมากขึ้นกว่าเก่าว่าเขากำลังถูกตามมาจริงๆ