ทันทีที่พูดจบ สวีจือย่วนก็เดินโผล่ออกมาจากตรอกด้านหนึ่งอินชิงเสวียนรับตัดบทซูฉ่ายเวยทันที แล้วพูดเบาๆ กลับข้างหลังนาง “วันนี้นายหญิงสวีก็ออกมาเดินเล่นเช่นกันรึ หาได้ยากจริงๆ”สวีจือย่วนเยื้องกรายมาสองก้าวอย่างงดงาม โค้งคำนับแล้วพูดว่า “หม่อมฉันถวายพระพรพระสนมเหยาเฟย ถวายพระพรพระสนมหลิงเฟย”เมื่อเห็นนาง ซูฉ่ายเวยก็รู้สึกประดักประเดิด ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ตามสบาย ข้ายังมีงานต้องทำอยู่ ต้องกลับไปก่อนแล้ว”สวีจือย่วนก้มศีรษะอย่างนอบน้อม“พระสนมหลิงเฟยกลับดีๆ”เมื่อซูฉ่ายเวยเดินผ่านนางไป ดวงตาของสวีจือย่วนเปลี่ยนเป็นเย็นชา กลับมาเป็นปกติในทันที“ไม่ทราบว่าพระสนมเหยาเฟยกำลังจะไปที่ใด ต้องการให้หม่อมฉันไปด้วยหรือไม่”นางเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงประหม่าทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็นึกถึงภาพตอนที่นางซบอยู่บนตักของเย่จิ่งอวี้ได้ รู้สึกไม่พอใจทันทัพูดอย่างเย็นชา “ข้าแค่มาเดินเล่นเฉยๆ ไม่จำเป็นต้องตามมา”นางโบกมือให้อวิ๋นฉ่ายกับเสี่ยวอานจื่อ แล้วพวกเขาก็เข็นรถเสี่ยวหนานเฟิงมาทันทีเมื่อมองไปที่เสี่ยวหนานเฟิงซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น จู่ๆ สวีจือย่วนก็หันกลับมา และพูดกับอินชิงเสวียน “ตั้งแต่หม่
สวีจือย่วนคุกเข่าลง และโขกศีรษะคำนับเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เย่จิ่งอวี้ก็เดินออกไปแล้วหานปิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ช่วยพยุงสวีจือย่วนลุกขึ้น“นายหญฺง นายท่านได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว”แววตาของสวีจือย่วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นกัน“ใช่แล้ว ตราบใดที่พยายามมากพอ ย่อมได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอ”หานปิงพยักหน้าอย่างแรง“หากนายหญิงได้รับการอวยยศบ้างก็คงจะดีไม่น้อย แม้จะเป็นสนมขั้นผินก็ยังดี”ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากใครบางคน“เป็นแค่หญิงงาม ยังกล้าฝันอยากเป็นผิน”คนผู้หนึ่งที่มีนางกำนัลสองคนช่วยประคอง ได้เดินออกจากสวนข้างๆ ซึ่งก็เป็นลู่จิ้งเสียนที่นางไม่ได้เจอหน้ามานานแล้ววันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย จึงอยากมาเข้าเฝ้าไทเฮา แต่เมื่อออกจากตำหนักก็บังเอิญเห็นสวีจือย่วน จึงเดินลัดเลาะสวนติดตามนางมาเมื่อไม่กี่วันก่อน นางได้รับการสั่งสอนจากอินชิงเสวียน นางยังเก็บงำความแค้นไว้ในใจเสมอมา นางไม่สามารถเอาชนะอินชิงเสวียนได้ แต่ถ้ามาหาเรื่องนายหญิงคนหนึ่ง ย่อมไม่เป็นปัญหาแน่นอนเมื่อครู่ก็เพิ่งได้เห็นอินชิงเสวียนกับสวีจือย่วนคล้ายจะมีปากเสียงกัน นางก็อดคิดไม่ได้ว่าสวรรค์ก
หลังจากพูดคุยกันสักพัก อินชิงเสวียนก็ลุกขึ้นและกล่าวลากลิ่นควันบุหรี่ของเย่จิ่งหลานทำให้นางเวียนศีรษะมากอันไท่ผินเอาของเล่นที่ดูน่าสนุกให้เสี่ยวหนานเฟิงมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นของเล่นที่เย่จิ่งหลานเคยเล่นเมื่อตอนที่เขายังเด็กเมื่อเห็นนางมองเย่จิ่งหลานด้วยความรัก อินชิงเสวียนก็ไม่วายเศร้าใจ ถ้ารู้ว่าลูกชายของนางถูกสับเปลี่ยนวิญญาณ นางจะคิดอย่างไรก็ไม่รู้เย่จิ่งหลานออกไปส่งอินชิงเสวียนที่ประตูด้วยกิริยาท่าทางนอบน้อมเช่นเคย เมื่อกลับมาที่ตำหนักจินหวู เสี่ยวหนานเฟิงก็หลับไปแล้วอวิ๋นฉ่ายพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อันไท่ผินหยอกเย้าเด็กเก่งมากเพคะ องค์ชายน้อยคงจะเล่นจนเหนื่อย”อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปอุ้มลูกออกมา ตบหลังเขาเบาๆ “ใช่ หายากที่เขาจะนอนกลางวันได้สักพัก พวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าอยู่กับเขาก็พอ”อวิ๋นฉ่ายกับเสี่ยวอานจื่อขานรับคำ แล้วถอยออกไปอินชิงเสวียนวางเสี่ยวหนานเฟิงลงบนเตียง จากนั้นพิจารณาดูหน้าตาของเขา ช่างมีประพิมพ์ประพายคล้ายกับเย่จิ่งอวี้ยิ่งนัก โดยเฉพาะท่าทางการขมวดคิ้วซึ่งเหมือนกับท่าทางของฮ่องเต้ไม่มีผิดเลยขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
ณ ตำหนักฉือหนิงบรรยากาศเงียบเชียบภายในตำหนักไม่เห็นนางกำนัลหรือขันทีเลยสักคน เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วและพูดอย่างเกรี้ยวกราดเล็กน้อย “พวกบ่าวชาติสุนัขนี่ ไม่รู้จักดูแลไทเฮาให้ดี ไปอยู่ไหนกันหมด”ครั้นเดินตรงไปอีก ก็เห็นประตูห้องโถงใหญ่ที่ปิดสนิทหลี่เต๋อฝูวิ่งไปเปิดประตู แต่กลับเปิดไม่ได้“ฝ่าบาท ดูเหมือนว่ามีคนอยู่ข้างในพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย“ไทเฮาประชวรอยู่ไม่ใช่รึ ไปเปิดออก ข้าจะเตะประตูช่วยเอง”หลี่เต๋อฝูรีบวิ่งไปรอที่ข้างๆ ทันทีเย่จิ่งอวี้ยกเสื้อคลุมรวบรวมพลังทั้งหมด จากนั้นเตะออกไป แล้วประตูก็เปิดออกด้วยเสียงดังปังภายในห้องโถง ไทเฮาอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าหน้าผมไม่เรียบร้อย กำลังกลิ้งอยู่ที่พื้นกับหลวงจีนผู้หนึ่งเหล่าขุนนางเจ้าหน้าที่ทุกภาคส่วนต่างก็ยืนอยู่ข้างหลังเย่จิ่งอวี้ เมื่อเห็นภาพตรงหน้านี้ต่างก็เบือนหน้าหนีโดยพลันไทเฮาชันษาขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ยังทำความวุ่นวายในวังหลังได้ ทนมองต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆเย่จิ่งอวี้ผงะไปพักหนึ่ง แล้วตะโกนด้วยความโกรธ “ไทเฮาท่าน...ท่านทำอย่างนี้ได้อย่างไร เอาเกียรติของราชวงศ์ไปไว้ที่ไหนแล้ว”ไทเฮาไ
อินชิงเสวียนเงยใบหน้าดวงน้อยอันงดงามขึ้นถามว่า “อาจจะอะไรหรือเพคะ”เย่จิ่งอวี้ถอนหายใจ “ไม่มีอะไร ข้าจะส่งคนไปรอรับพ่อของเจ้า เจ้าไม่ต้องกังวล”อินชิงเสวียนคิดอยู่นาน ในที่สุดก็พอจะคิดอะไรบางอย่างออก“ฝ่าบาทกลัวว่าเขาจะปลอมตัวเป็นอินสิงอวิ๋น ไปลอบสังหารท่านพ่อหม่อมฉันหรือเพคะ”เย่จิ่งอวี้ยืดนิ้วชี้อันเรียวยาวของเขาออก และจิ้มดั้งจมูกของนาง“เรื่องอะไรก็ปกปิดความคิดของเจ้าไม่ได้จริงๆ”อินชิงเสวียนพูดอย่างช่วยไม่ได้ “หม่อมฉันโง่เขลา ต้องคิดอยู่สักพัก จึงจะเข้าใจ”เย่จิ่งอวี้หัวเราะเบาๆ “ถ้าเสวียนเอ๋อร์โง่ ในโลกนี้คงไม่มีคนฉลาดอีกแล้วกระมัง”อินชิงเสวียนถอนหายใจและพูดว่า “คราวนี้ฝ่าบาทตรัสเกินจริงจริงแล้ว หม่อมฉันเกิดมาก็ไม่ชอบใช้สมอง และไม่ชอบชีวิตที่ซับซ้อน หลังจากที่ใส่เรื่องราวเข้าไปมากมาย หัวสมองจวนจะระเบิดอยู่แล้ว”“ผิดแล้ว หัวสมองยิ่งใช้ยิ่งฉลาด ไม่ต้องห่วง หัวสมองของเจ้าจะอยู่คู่คอของเข้าไปอีกนาน”อินชิงเสวียนหันขวับ ทันใดนั้นก็เห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มคู่หนึ่งในความมืด เรียวตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้เป็นประกายระยิบระยับ ราวกับว่ามีดวงดาราซุกซ่อนอยู่ในนั้น ซึ่งเป็นดั่งแม
“เจ้ารู้ได้อย่างไร”เย่จิ่งอวี้มองไปยังไทเฮาด้วยสายตาเย็นชา ไม่ค่อยมั่นใจนักไทเฮาทอดสายตามองไปข้างหน้าราวกับกำลังหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พูดว่า “วันนั้นข้าบังเอิญไปที่ห้องหนังสือ นางกำลังจะออกจากวัง อิงหงนางกำนัลของข้าถูกนางตีจนตาย ส่วนข้าก็ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ จึงโชคดีรอดมาได้”ข้างกายไทเฮามีนางกำนัลที่มีนามว่าอิงหงที่เสียชีวิตกะทันหันหลังจากที่เสด็จแม่จากไปจริงๆ ด้วยเหตุนี้เย่จิ่งอวี้จึงสงสัยไทเฮามาโดยตลอด คิดว่านางฆ่าคนปิดปากหากสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง หรือว่าฮวาเชียนจะเป็นผู้ร้ายที่ฆ่าเสด็จแม่ของเขา?“สิ่งที่ข้าพอจะบอกได้ ข้าก็เล่าให้เจ้าฟังทุกอย่างแล้ว ฮ่องเต้จะยอมปรานีปล่อยลูกชายเพียงคนเดียวของข้าได้หรือไม่”ไทเฮาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ในตอนนี้นางเป็นเหมือนแม่ไก่ที่พ่ายแพ้ สูญเสียความเย่อหยิ่งเมื่อก่อนไปโดยสิ้นเชิงเย่จิ่งอวี้เหลือบมองนางแล้วพูดอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ ขอให้ข้าแน่ใจก่อนแล้วค่อยตัดสิน”ทันใดนั้นไทเฮาก็เดือดขึ้นอีกครั้ง คำรามลั่น “เย่จิ่งอวี้ ข้าอยากให้เจ้ารับปากตอนนี้”“วันนี้เจ้าพูดพอแล้ว ถึงเวลาหุบปากแล้ว เด็กๆ ทำการเจียกวน
ทันทีที่กวนเมิ่งถิงพูดจบ เด็กรับใช้ก็มารายงาน“ท่านเสนาบดี อันผิงอ๋องเสด็จมาขอรับ”กวนเมิ่งถิงพูดเรียบๆ “บอกว่าข้าเข้าวังไปร่วมงานศพ ไม่ได้อยู่ในจวน”“ขอรับ”เด็กรับใช้วิ่งกลับไปหาเย่จิ่งเย่าทันทีเย่จิ่งเย่าถามด้วยสีหน้าอึมครึม “กวนเมิ่งถิงเข้าวังตั้งแต่เมื่อใด”“สักพักหนึ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะเข้าวังด้วย”เย่จิ่งเย่ากระตุ้นท้องม้า แล้ววิ่งทะยานมุ่งหน้าสู่วังหลวงณ ตำหนักฉือหนิงโคมไฟสีแดงถูกปลดลง แทนที่ด้วยโคมไฟสีขาวขนาดใหญ่หลายดวงแขวนอยู่บนชายคา โดยมีน้ำหมึกสีดำเขียนคำว่าเซ่นไหว้ไว้บนโคม เหล่าขันทีนางกำนัลล้วนสวมชุดไว้ทุกข์สีขาว เมื่อมองดูไกลๆ ก็เห็นเป็นภาพขาวซีดไปทั้งตำหนักมีโลงศพตั้งอยู่ที่กลางห้องโถงใหญ่ ฝาโลงยังไม่ได้ปิดสนิท สามารถมองเห็นไทเฮาที่สวมมงกุฎหงส์ อมหยกโบราณไว้ในโอษฐ์ พระหัตถ์ทั้งสองข้างวางทับบนอก เมื่อผ่านการจัดการดูแลโดยผู้เชี่ยวชาญ สีพระพักตร์ของไทเฮาก็นับว่าสงบพอสมควรเย่จิ่งอวี้ก็สวมชุดไว้ทุกข์ ยืนเด่นเป็นสง่า สูงตระหง่านอยู่หน้าโลงศพใบหน้าหล่อเหลาของเขามีสีหน้าสงบข้างหลังเขาคืออินชิงเสวียนและกลุ่มนางสนม ทั้งหมดกระซิบกระซาบด้วยเส
อินชิงเสวียนคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้ ดังนั้นนางจึงปล่อยวางไปเสียดื้อๆ และหันไปเล่นกับเสี่ยวหนานเฟิงหลังจากเล่นสนุกนานกว่าสองชั่วยาม ในที่สุดเสี่ยวหนานเฟิงก็รู้สึกง่วง มือเล็กจ้อยขยี้ตายุกยิก อินชิงเสวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา พลางโยกตัวซ้ายขวา พลางร้องเพลงกล่อมเด็กไปด้วยเสี่ยวหนานเฟิงเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น มองนางด้วยท่าทางน่ารัก ดวงตาของเขาหรี่เล็กลงเรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่นานก็หลับไปยายหลี่อุ้มเด็กอย่างระมัดระวัง แล้วพูดกับอินชิงเสวียน “พระสนมรีบนอนเถิดเพคะ แม้ว่าเราไม่ต้องไปเฝ้าศพ แต่ถึงอย่างไรพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปคำนับพระศพ”“อืม ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”อินชิงเสวียนอ้าปากหาว การดูแลเด็กเป็นงานที่ใช้แรงมากจริงๆ ตอนนี้นางเริ่มปวดหลังแล้ว อยากนอนไปนอนพักบนเตียงแล้วเมื่อตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สว่างแล้วอินชิงเสวียนยืดเส้นยืดสาย และลุกขึ้นจากเตียงด้วยจิตใจผ่องใสเสียงหัวเราะของเสี่ยวหนานเฟิงดังมาจากข้างนอก อินชิงเสวียนเปิดหน้าต่าง ก็เห็นเด็กน้อยตัวจ้ำม่ำกำลังจับหางของไป๋เสวี่ยเล่นตอนนี้ไป๋เสวี่ยกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กและเพื่อนเล่นของเสี่ย