บทที่ 330 เหยียบย่ำทุกคนไว้ใต้เท้า

สวีจือย่วนคุกเข่าลง และโขกศีรษะคำนับ

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็เดินออกไปแล้ว

หานปิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ช่วยพยุงสวีจือย่วนลุกขึ้น

“นายหญฺง นายท่านได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว”

แววตาของสวีจือย่วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นกัน

“ใช่แล้ว ตราบใดที่พยายามมากพอ ย่อมได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอ”

หานปิงพยักหน้าอย่างแรง

“หากนายหญิงได้รับการอวยยศบ้างก็คงจะดีไม่น้อย แม้จะเป็นสนมขั้นผินก็ยังดี”

ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากใครบางคน

“เป็นแค่หญิงงาม ยังกล้าฝันอยากเป็นผิน”

คนผู้หนึ่งที่มีนางกำนัลสองคนช่วยประคอง ได้เดินออกจากสวนข้างๆ ซึ่งก็เป็นลู่จิ้งเสียนที่นางไม่ได้เจอหน้ามานานแล้ว

วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย จึงอยากมาเข้าเฝ้าไทเฮา แต่เมื่อออกจากตำหนักก็บังเอิญเห็นสวีจือย่วน จึงเดินลัดเลาะสวนติดตามนางมา

เมื่อไม่กี่วันก่อน นางได้รับการสั่งสอนจากอินชิงเสวียน นางยังเก็บงำความแค้นไว้ในใจเสมอมา นางไม่สามารถเอาชนะอินชิงเสวียนได้ แต่ถ้ามาหาเรื่องนายหญิงคนหนึ่ง ย่อมไม่เป็นปัญหาแน่นอน

เมื่อครู่ก็เพิ่งได้เห็นอินชิงเสวียนกับสวีจือย่วนคล้ายจะมีปากเสียงกัน นางก็อดคิดไม่ได้ว่าสวรรค์ก