บทที่ 336 ไม่ช้าก็เร็วข้าจะต้องชำระหนี้แค้นนี้

อินชิงเสวียนคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้ ดังนั้นนางจึงปล่อยวางไปเสียดื้อๆ และหันไปเล่นกับเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง

หลังจากเล่นสนุกนานกว่าสองชั่วยาม ในที่สุดเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็รู้สึกง่วง มือเล็กจ้อยขยี้ตายุกยิก

อินชิงเสวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้นมา พลางโยกตัวซ้ายขวา พลางร้องเพลงกล่อมเด็กไปด้วย

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น มองนางด้วยท่าทางน่ารัก ดวงตาของเขาหรี่เล็กลงเรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่นานก็หลับไป

ยายหลี่อุ้มเด็กอย่างระมัดระวัง แล้วพูดกับอินชิงเสวียน “พระสนมรีบนอนเถิดเพคะ แม้ว่าเราไม่ต้องไปเฝ้าศพ แต่ถึงอย่างไรพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปคำนับพระศพ”

“อืม ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”

อินชิงเสวียนอ้าปากหาว การดูแลเด็กเป็นงานที่ใช้แรงมากจริงๆ ตอนนี้นางเริ่มปวดหลังแล้ว อยากนอนไปนอนพักบนเตียงแล้ว

เมื่อตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

อินชิงเสวียนยืดเส้นยืดสาย และลุกขึ้นจากเตียงด้วยจิตใจผ่องใส

เสียงหัวเราะของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงดังมาจากข้างนอก อินชิงเสวียนเปิดหน้าต่าง ก็เห็นเด็กน้อยตัวจ้ำม่ำกำลังจับหางของไป๋เสวี่ยเล่น

ตอนนี้ไป๋เสวี่ยกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กและเพื่อนเล่นของเสี่ย