บทที่ 1351 คลื่นใต้น้ำเชี่ยวกราก

สีหน้าของชิงลั่วเย็นชาทันที

“เบื่อชีวิตแล้วกระมัง?”

เย่จิ่งหลานเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง มองดูชิงลั่วแล้วพูดว่า “ได้ตายใต้ต้นโบตั๋น แม้นเป็นผีก็สุขสม อย่างไรก็ได้เห็นหน้าแล้ว เจ้าก็อย่าสวมผ้านี้อีกเลย”

เขาเอื้อมมือไปยกหมวกไม้ไผ่ของชิงลั่วขึ้น แต่ถูกชิงลั่วปัดมือออก

มือซ้ายของเย่จิ่งหลานเร็วกว่า มาอยู่ตรงหน้าชิงลั่วแล้ว

“แม่นางไม่จริงใจแบบนี้ ไม่น่ารักเลย”

ชิงลั่วแค่นเสียงหึอย่างเย็นชา

“เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป”

“ไม่ เป็นเจ้าที่ประเมินข้าต่ำไป”

ทั้งสองลงมืออย่างรวดเร็วปานสายฟ้า และในชั่วพริบตาก็ต่อสู้กันไปหลายสิบกระบวนท่า

เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ชั้นบน แอบมองผ่านรอยแยกของประตู

“สังเกตเห็นอะไรหรือไม่”

อินชิงเสวียนถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ

“มองไม่ออก ตอนนี้นางอยู่ในร่างมนุษย์ แต่ราชาของแคว้นเฟยเหยานั้นเป็นหมอกสีดำ ยากที่จะเปรียบเทียบ แล้วเสวียนเอ๋อร์คิดอย่างไร”

เย่จิ่งอวี้ก้าวถอยหลัง หลีกทางให้นาง

อินชิงเสวียนมองดูครู่หนึ่งและพูดว่า “แม่นางคนนี้อายุไม่เกินสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี แต่นางสามารถต่อกรกับเย่จิ่งหลานได้นานโดยไม่มีเพลี่ยงพล้ำ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ ในตัวนางจะต้องเป็นเหมือนกับเราแน่ๆ