แชร์

บทที่ 1353 อารมณ์หวั่นไหว

“เรื่องนี้ให้ข้าทบทวนดูก่อน”

เงาหมอกหายวับ และลั่วสุ่ยชิงก็หายตัวไปแล้ว

ชิงฮุยค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองไปยังจุดเดิมที่ลั่วสุ่ยชิงเคยยืนอยู่ด้วยดวงตาคู่หนึ่งที่ใสราวกับน้ำนิ่ง

ใบหน้าสงบราบเรียบ ทว่าดวงตากลับไหววูบเล็กน้อย...

ลั่วสุ่ยชิงปรากฏตัวอีกครั้ง ซึ่งร่างนั้นมาอยู่ที่ตลาดที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้

พอมืดลง ผู้คนก็ลุกขึ้นมาทำงานกันที่ถนนสายหลักใจกลางตลาด พ่อค้าแม่ค้าแผงลอยเล็กๆ ก็เริ่มขายของกันมากมาย

“แม่นางจะซื้ออะไรกินไหม เปี๊ยะข้าวฟ่างร้อนๆ หอมหวานอร่อยมาก”

“ข้ามีโมโม่แป้งข้าวโพด อิ่มท้องสบายเลย”

เมื่อเห็นลั่วสุ่ยชิงเดินคนเดียวในตลาด เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าก็มาขายอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ลั่วสุ่ยชิงหยุดอยู่หน้าแผงขายเปี๊ยะข้าวฟ่าง

“ข้าซื้อชิ้นหนึ่ง”

“ได้เลย หนึ่งอีแปะ”

ลุงคนนั้นห่อเปี๊ยะให้ลั่วสุ่ยชิงอย่างดี เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่มีรอยปะชุนของเขา ลั่วสุ่ยชิงก็ถามขึ้นว่า

“ดูเหมือนเจ้าจะมีชีวิตไม่ดีนัก”

ลุงยิ้มอย่างบริสุทธิ์เรียบง่าย

“ในช่วงครึ่งปีแรกเพิ่งประสบภัยแล้ง ตอนนี้เรามีอาหารเพียงพอก็ดีมากแล้ว จะมีเงินซื้อเสื้อผ้าสีสดใสได้อย่างไร”

ลั่วสุ่ยชิงกัดเข้าไป กลืนลงคอได้อย
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status