ต่งจื่ออวี๋อารมณ์ดี เมื่อเห็นเกอหงหยวนออกไป เขาก็ตามนางไปทันที“อย่าผลีผลาม ระวังไว้ดีกว่า”เก่อหงยวนมาถึงข้างหน้าคนผู้นั้นแล้ว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า คนผู้นั้นก็หันขวับทันที ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำราวกับสัตว์ป่า นางจึงอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวต่งจื่ออวี๋ใช้ดัชนีกระบี่ จี้สกัดจุด คนผู้นั้นก็ล้มลงกับพื้นทันที แต่ยังคงส่งเสียงคำรามที่ไม่เต็มใจออกมาในในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเอง มีอีกคนถูกคนก่อนหน้ากัด บริเวณไหล่มีเลือดไหลนอง กรีดร้องอย่างน่าเวทนา ไม่นานก็กลายเป็นเช่นกัน อ้าปากคำรามคำว่าฆ่าไม่หยุด“รีบปราบสองคนนี้เร็ว”ต่งจื่ออวี๋เหาะไปข้างหน้า จี้สกัดจุดทั้งสองคน แม้ว่าพวกเขาจะล้มลงกับพื้น แต่สีหน้าของพวกเขาก็ดุร้ายมาก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็ต้องตกใจ หลบหลีกไปล้อมวงมองอยู่ไกลๆเก่อหงหยวนมองดูทั้งสองคน ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นี่มันวิทยายุทธ์อะไรกันเนี่ย จะติดต่อเหมือนโรคระบาดได้อย่างไร”ต่งจื่ออวี๋ส่ายหัว“ข้าไม่รู้ เจ้ารีบไปแจ้งรหัสลับของเป่ยไห่ทันที ติดต่อกับหอมั่วเตา ข้าจะมัดพวกเขาทั้งสามไว้ก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ได้รับบาดเจ็บอีก”“ได้”เก่อหงยวนหมดอารมณ์สนุกสนาน จากนั้นก็วา
ในเวลาเดียวกัน สำนักหลักหลายแห่งได้รับข้อความจากผู้คุมตราเซี่ยวพวกเขาทั้งหมดประหลาดใจที่รู้ว่ามีการพลิกผันเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อแคว้นเฟยเหยา หากข้อมูลเป็นจริง การต่อสู้ครั้งนี้อาจซับซ้อนกว่าศึกที่เป่ยไห่เฮ่ออวิ๋นทงก็ได้รับจดหมายเช่นกัน เมื่อรู้ว่าเจ้าสำนักเซี่ยวตายแล้ว เนื้อตัวสั่นเทิ้ม นิ้วมือสั่นระริกเจ้าสำนักเซี่ยวดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดในศึกเป่ยไห่ได้อย่างปลอดภัยเสมอ ซึ่งพิสูจน์ในด้านวรยุทธ์ของเขาได้ดีที่สุด แม้ว่าผู้อาวุโสชราอย่างพวกเขาจะไม่เต็มใจจะยอมรับ แต่หากเจ้าสำนักเซี่ยว คิดว่าตัวเองเป็นอันดับสอง ก็ไม่มีใครกล้าอวดอ้างว่าตนเป็นที่หนึ่งคิดไม่ถึง เขาจะเสียชีวิตก่อนพวกเขาความทรงจำเกี่ยวกับงานเลี้ยงและความสนุกสนานในเป่ยไห่ยังคงชัดเจนอยู่ในใจ เฮ่ออวิ๋นทงดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้เขารู้ว่าหลังจากที่เหล่าเซี่ยวกลับมาก็ไปหานักพรตเทียนจี เพื่อหาทางทำลายฝังโลหิตให้กับเย่จิ่งอวี้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าการพบกันครั้งสุดท้ายจะเป็นการอำลาตลอดไป!เขาค่อยๆ รวบนิ้วทั้งห้าจนแน่น ข้อนิ้วลั่นกรอบแกรบ กระบี่ที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเศร้าโศกและความโกรธของเจ
ชายร่างสูงประกบมือคารวะแล้วพูดว่า “ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง!”ชิงฮุยทอดสายตามองภูเขาไกลๆ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ออกไปเถอะ”ทุกคนโค้งคำนับถอยออกไปหลายก้าว แล้วทั้งหมดก็กลืนหายเข้าไปในป่าชิงฮุยยังคงมองทอดสายตาไปไกล สายลมพัดชายเสื้อสีเทาพลิ้วไหว ท่าทางที่โดดเด่นนั้น ทำให้รู้สึกเหมือนเทพเซียนหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบว่า “สุ่ยชิง อย่าทำให้ข้าผิดหวัง!”...ลั่วสุ่ยชิงยังคงเดินเตร่ไปรอบๆ หมู่บ้านและเมืองใกล้เคียง ชาวยุทธ์ที่หมดสติวิ่งเข้าไปในเมือง พุ่งเข้าใส่ผู้คนอย่างบ้าคลั่ง ผู้คนที่ถูกกัดรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว และปล่อยเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวผู้คนต่างตื่นตระหนกและทยอยหลบหนีไป เด็กหญิงผมเปียตัวน้อยคนหนึ่งร้องไห้ พลางวิ่งเข้าไปหากลุ่มคนเหล่านั้น“ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไรไป ท่านพ่อ!”คนผู้นั้นอุ้มเด็กหญิงตัวขึ้นมา อ้าปากจะกัดนาง เมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเด็กหญิง ลั่วสุ่ยชิงก็สะเทือนใจอย่างยิ่ง นางเหาะไปข้างหน้า ซัดฝ่ามือใส่ไหล่คนผู้นั้นพลังงานสีดำที่มองไม่เห็นไหลเข้าสู่ร่างกายของลั่วสุ่ยชิงตามฝ่ามือของนาง และจิตสำนึกของผู้คนก็ชัดเจนขึ้นในทันใดลั่วสุ่ยชิงก้าวไปข้างหน้า มาปรากฏตัวต่อห
“ลูกชายของข้า”อินชิงเสวียนโยนกุ้งมังกรน้อยลงในตะกร้า แล้วล้างมือถังเล็กๆ ใกล้ๆเสี่ยวหนานเฟิงไม่กลัวคนแปลกหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแหลมใสไร้เดียงสาว่า “สวัสดีพี่สาว ข้าชื่อเย่จ้าวเอ๋อร์”เมื่อเห็นปากเล็กๆ ที่พูดปากหวานของลูกก อินชิงเสวียนก็ยิ้มด้วยความรัก“จ้าวเอ๋อร์เก่งมาก”เมื่อได้ยินคำชมของแม่ เสี่ยวหนานเฟิงก็มีความสุขมาก หน้าอกเล็กๆ ยืดสูงขึ้นเล็กน้อย เขากะพริบตาที่ดูเหมือนมณีสีดำขนาดใหญ่ มองดูลั่วสุ่ยชิงอย่างสงสัย“พี่สาวอยากจับกุ้งด้วยไหม ท่านแม่บอกว่าอันนี้อร่อย”ลั่วสุ่ยชิงชอบเด็กมาก โดยเฉพาะเด็กน่ารักน่าเอ็นดูอย่างเสี่ยวหนานเฟิง ใบหน้าดวงเล็กที่ขาวเนียนละเอียด คิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นความสง่างาม และดวงตากลมโตที่สดใส คู่กับริมฝีปากทั้งสองที่เม้มเล็กน้อย ซึ่งปากเล็กๆ นั้นดูคล้ายกับเย่จิ่งอวี้มากนางค่อยๆ นั่งลงและพูดกับเสี่ยวหนานเฟิงอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาวไม่จับหรอก แม่ของเจ้าเป็นคนที่สุดยอดมากจริงๆ ทั้งยังทำอาหารอร่อย”เมื่อได้ยินลั่วสุ่ยชิงยกย่องแม่ของตัวเอง เสี่ยวหนานเฟิงก็ค่อนข้างภูมิใจ เขามองไปที่อินชิงเสวียน และพูดว่า “แม่ของข้าเป็นคนที่มีสุดยอดที่สุดในโลก”ลั
“โชคดี เมื่อวานพวกเราอยู่กันหลายคน”อินชิงเสวียนพูดเบาๆ นั่งลงบนก้อนหิน แล้วพูดในลักษณะปกติ “นับตั้งแต่ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์พังทลาย ยุทธจักรก็ไม่สงบ หลายคนถูกชาวยุทธ์เสียสติโจมตี ถึงกับเสียชีวิตไปมากมาย นี่ถือเป็นหายนะ ยังเป็นหายนะที่ไร้เหตุผล แม่นางชิงเดินทางคนเดียว รีบออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดดีกว่า”ลั่วสุ่ยชิงมองไปที่นางแล้วถามว่า “แล้วทำไมเจ้าไม่ไปล่ะ”อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ“ข้ามีเรื่องกังวลมาก ออกไปไม่ได้”“มีญาติของเจ้าอยู่ที่นี่งั้นหรือ”ลั่วสุ่ยชิงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างที่อยู่ในวิถีแห่งสวรรค์ นางรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของอินชิงเสวียนกับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงและตำหนักเทพหอทองคำ อินชิงเสวียนพยักหน้า“มี ยังมีคนบริสุทธิ์อีกด้วย”ชิงลั่วพูดเรียบๆ ไม่เย็นชาหรืออบอุ่น “แม่นางอินใส่ใจผู้คน ใจดีมีเมตตาจริงๆ”อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มบางๆ“คนเราควรมีจิตใจเมตตามิใช่หรือ ข้าเชื่อเสมอว่าความรักสามารถละลายความเกลียดชังได้ และความรักยิ่งใหญ่กว่าความเกลียดชัง”อินชิงเสวียนเกลียดคำคมสร้างกำลังใจประเภทนี้มาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับปีศาจใหญ่ผู้มีชีวิตอยู่มานับพันปี นา
“สมแล้วที่เป็นลูกชายข้า มีวิสัยทัศน์”เสียงที่ชัดเจนของเย่จิ่งอวี้ดังมาแต่ไกล และในชั่วพริบตา เขาก็ใกล้เข้ามาแล้ว เสื้อผ้าที่ถูกลมพัดยังไม่สงบนิ่ง เขาก็ถือตะกร้าไม้ไผ่ที่บรรจุกุ้งมังกรน้อยไว้ในมือแล้วเสี่ยวหนานเฟิงได้รับการยอมรับจากพ่อ ทันใดนั้นมุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุขอินชิงเสวียนกลอกตามองเย่จิ่งอวี้ด้วยความโกรธ“ท่านคงเป็นคนสอนมา”เย่จิ่งอวี้อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ของเจ้าโกรธอีกแล้ว เราหนีไปกันเถอะ”ลูกโตขนาดนี้ เป็นวัยที่กำลังชอบสนุก เขาโอบรอบคอของเย่จิ่งอวี้ ส่งเสียงหัวเราะออกมาราวกับระฆังเงินเมื่อมองตามสองพ่อลูกที่เดินจากไปไกล อินชิงเสวียนก็ลูบหน้าท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวอยากรู้ว่าลูกสาวของนางจะมีนิสัยแบบไหน นางจะซุกซนหรือเชื่อฟังทุกครั้งที่นางคิดถึงชีวิตน้อยๆ ที่กำลังอยู่ในครรภ์และเติบโตในท้องของนาง อินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงความมหัศจรรย์มากสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยม นางไม่ได้ใช้วิชาตัวเบา ค่อยๆ เดินกลับไปอย่างแช่มช้าเวลานี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อุณหภูมิในเทือกเขาเชื่อมเมฆาก็เย็นกว่าในเมืองหลวงมาก จึงอดไม่ได้ที่จะเพลิด
“อีกฝ่ายมีกี่คน”เฮ่อยวนถามอย่างเร่งด่วนศิษย์อิ๋นเฉิงกล่าวว่า “มีประมาณห้าสิบคน ทุกคนเป็นยอดฝีมือ และมีความเชี่ยวชาญในเรื่องค่ายกลและกลอุบาย ทำให้ยากที่จะป้องกัน”เหมยชิงเกอก็ยืนขึ้นเช่นกัน“ข้าจะไปดูกับท่านด้วย”เซี่ยวอิ่นหวนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าก็จะไปเหมือนกัน ยุทธจักรมีเชื้อสายเดียวกัน เราควรรวมเป็นหนึ่ง ต่อสู้กับศัตรูด้วยกัน”ศิษย์ของทั้งสองสำนักต่างพูดขึ้นว่า “ลมหายใจและรากเดียวกัน ต้านศัตรูภายนอก”เฮ่อยวนพยักหน้า ในขณะนี้ ไม่ควรกระจายกองกำลังออกไป เพื่อไม่ให้ถูกโจมตีจนพ่ายแพ้ไปทีละกลุ่มอินชิงเสวียนก็อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้น“ในเมืองนี้มีคนไม่มากนัก เราไม่จำเป็นต้องเฝ้าอยู่ที่นี่ ไปที่อิ๋นเฉิงกันเถอะ”ทุกคนออกเดินทางทันที คนที่มีม้าก็ขี่ม้า ผู้ที่ไม่มีม้าก็ใช้วิชาตัวเบาเย่จิ่งหลานที่อยู่ข้างหลังร้องเฮ้อแล้วพูดว่า “ถ้ามีรถสักคันคงจะดี มองเห็นแต่สัมผัสไม่ได้ ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ”อินชิงเสวียนกลอกตามองเขาและพูดว่า “ใช่ ถ้ามีรถถังสักคันก็ยิ่งดีกว่า สามารถทำลายศัตรูทั้งหมดได้ แบบนั้นคงจะสิ้นเรื่องได้เลย เสียดายก็แต่ของพวกนั้นราคาแพงมาก อาศัยแค่ทำการเกษตร คาดว่าชาตินี้ค
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เหมยชิงเกอก็ดึงมือกลับแล้ว“ฉางเฟิง เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง”เฮ่อฉางเฟิงหายใจเข้า บนใบหน้าที่ซีดเซียวเริ่มมีสีเลือดขึ้นเล็กน้อย“ขอบคุณท่านป้าเหมยมาก ข้าดีขึ้นมากแล้ว”“ดีแล้ว ชิงเสวียน ช่วยพยุงพี่ชายของเจ้าไปพักผ่อนตรงนั้นหน่อยนะ”เหมยชิงเกอก้าวออกไป ร่างนั้นก็กระโดดไปอยู่ข้างๆ เฮ่อยวนแล้ว ในมือเปล่งแสงสีม่วง โจมตีไปยังชายที่มีรอยกระเต็มใบหน้าอินชิงเสวียนช่วยประคองเฮ่อฉางเฟิงไปที่หินข้างๆ หลิวซือจวินก็วิ่งพลางกระโดดตามเข้ามาด้วยอาการร้อนใจ“น้องชาย...เอ้ย พี่เฮ่อ ขอข้าดูอาการบาดเจ็บหน่อยได้ไหม”นอกจากอาการบาดเจ็บภายในแล้ว เฮ่อฉางเฟิงยังได้รับบาดแผลจากการถูกแทงถูกฟันมากมายและยังมีเลือดออกอีกด้วยเฮ่อฉางเฟิงยกมือขึ้น“ต้องรบกวนแล้ว”“กับข้าไม่ต้องเกรงใจ”หลิวซือจวินรีบเปิดแขนเสื้อของเขาออก หยิบยาจินชวงที่อยู่ในแขนเสื้อออกมา จากนั้นก็จัดการทำแผลให้เฮ่อฉางเฟิงอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของนาง อินชิงเสวียนก็นึกในใจว่า หลิวซือจวินวิชาแพทย์ยอดเยี่ยม เหมาะสมที่จะอยู่ในอิ๋นเฉิง หากเฮ่อฉางเฟิงชอบนาง บางอาจเป็นคู่รักที่ดีอีกหนึ่งคู่ แต่ไม่รู้ว่าเ