เหมยชิงเกอเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เฮ่อฉางเฟิงฟังอย่างสั้นๆ และกระชับ คนเหล่านี้มีระดับฌานตบะที่สูงมาก และมีความเชี่ยวชาญในการสร้างค่ายกลเฮ่อฉางเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“คิดไม่ถึงว่าจะมียอดฝีมือเช่นนี้ในยุทธจักร หากเป็นเช่นนั้น งั้นก็ให้คุณชายหลิวรั้งอยู่ที่นี่ เขาเชี่ยวชาญวิชาค่ายกล อาจสามารถช่วยได้”แม้ว่าหลิวซือจวินต้องการกลับไปที่อิ๋นเฉิง เพื่อไปพบกับเฮ่อยวน แต่เฮ่อฉางเฟิงพูดขนาดนี้แล้ว นางก็ไม่สามารถปฏิเสธได้จึงพยักหน้าและพูดว่า “สหายเฮ่อวางใจ ถ้าเผชิญหน้ากับค่ายกล ข้าจะช่วยผู้อาวุโสทุกท่านทำลายค่ายกลอย่างแน่นอน”“รบกวนแล้ว”เฮ่อฉางเฟิงไม่พูดอะไรอีก ขึ้นหลังม้าแล้วสะบัดแส้จากไปในโรงเตี๊ยม เย่จิ่งหลานถอนหายใจ“นักพรตรู้ทั้งรู้ว่ามีญาติและเพื่อนของข้าอยู่ข้างนอกหมด แล้วทำไมเขาถึงเลือกมาที่นี่ในเวลานี้”ความหมายที่ชัดเจนคือ เย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนต้องไม่มีทางเฝ้าดูเขาถูกนำตัวไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ทำอะไรอย่างแน่นอนนักพรตเทียนชิงหัวเราะเบาๆ ลูบหนวดเคราสีขาวราวหิมะแล้วพูดว่า “อาตมภาพไม่ได้มาที่นี่เพื่อพาเจ้าไป ทุกวันนี้ยุทธภพกำลังประสบปัญหา ตอนนี้เมื่ออาตมภาพ
อินชิงเสวียนลูบหน้าเล็กๆ ที่เรียบเนียนของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ท่านย่ากับท่านยายพูดถูกแล้ว แต่นี้ไปต้องเรียกแบบนี้แหละ”เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม“ลูกทราบแล้ว”เมื่อได้ยินคำเรียกแทนตัวแบบนี้ จู่ๆ อินชิงเสวียนก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน เสี่ยวหนานเฟิงก็ดูเหมือนจะโตขึ้นมาก ไม่ว่าจะทั้งทางร่างกายและจิตใจนางกระชับแขนเล็กน้อย กดเสี่ยวหนานเฟิงแรงๆ ตั้งแต่ออกจากวังมา นางก็ดูแลลูกน้อยเกินไป“ให้พ่อดูหน่อยซิ ลูกอ้วนขึ้นไหม”เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกมา แล้วอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไปน่องเล็กๆ ของเสี่ยวหนานเฟิงสะบัด กระโดดขึ้นไปบนตัวของเย่จิ่งอวี้อย่างว่องไว เย่จิ่งอวี้ชั่งน้ำหนักในมือ และพบว่าตัวหนักขึ้นมากจริงๆ“เด็กดี อยู่บนภูเขาเจ้าเชื่อฟังหรือเปล่า”เสี่ยวหนานเฟิงเชิดหน้าขึ้นทันที“แน่นอน จ้าวเอ๋อร์เก่งมาก”เฟิงเอ้อร์เหนียงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความรัก“จ้าวเอ๋อร์เป็นเด็กดีมากจริงๆ ไม่เลือกของกิน ไม่เคยวิ่งมั่วซั่ว สิ่งที่ชอบมากที่สุดคือการดูศิษย์เหล่านั้นฝึกฝนวรยุทธ์ ถ้าเขาโตขึ้น จะเป็นผู้รอบรู้ทั้งศิลปะและวรยุทธ์อย่างแน่นอน”
ต่งจื่ออวี๋อารมณ์ดี เมื่อเห็นเกอหงหยวนออกไป เขาก็ตามนางไปทันที“อย่าผลีผลาม ระวังไว้ดีกว่า”เก่อหงยวนมาถึงข้างหน้าคนผู้นั้นแล้ว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า คนผู้นั้นก็หันขวับทันที ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำราวกับสัตว์ป่า นางจึงอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวต่งจื่ออวี๋ใช้ดัชนีกระบี่ จี้สกัดจุด คนผู้นั้นก็ล้มลงกับพื้นทันที แต่ยังคงส่งเสียงคำรามที่ไม่เต็มใจออกมาในในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเอง มีอีกคนถูกคนก่อนหน้ากัด บริเวณไหล่มีเลือดไหลนอง กรีดร้องอย่างน่าเวทนา ไม่นานก็กลายเป็นเช่นกัน อ้าปากคำรามคำว่าฆ่าไม่หยุด“รีบปราบสองคนนี้เร็ว”ต่งจื่ออวี๋เหาะไปข้างหน้า จี้สกัดจุดทั้งสองคน แม้ว่าพวกเขาจะล้มลงกับพื้น แต่สีหน้าของพวกเขาก็ดุร้ายมาก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็ต้องตกใจ หลบหลีกไปล้อมวงมองอยู่ไกลๆเก่อหงหยวนมองดูทั้งสองคน ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นี่มันวิทยายุทธ์อะไรกันเนี่ย จะติดต่อเหมือนโรคระบาดได้อย่างไร”ต่งจื่ออวี๋ส่ายหัว“ข้าไม่รู้ เจ้ารีบไปแจ้งรหัสลับของเป่ยไห่ทันที ติดต่อกับหอมั่วเตา ข้าจะมัดพวกเขาทั้งสามไว้ก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ได้รับบาดเจ็บอีก”“ได้”เก่อหงยวนหมดอารมณ์สนุกสนาน จากนั้นก็วา
ในเวลาเดียวกัน สำนักหลักหลายแห่งได้รับข้อความจากผู้คุมตราเซี่ยวพวกเขาทั้งหมดประหลาดใจที่รู้ว่ามีการพลิกผันเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อแคว้นเฟยเหยา หากข้อมูลเป็นจริง การต่อสู้ครั้งนี้อาจซับซ้อนกว่าศึกที่เป่ยไห่เฮ่ออวิ๋นทงก็ได้รับจดหมายเช่นกัน เมื่อรู้ว่าเจ้าสำนักเซี่ยวตายแล้ว เนื้อตัวสั่นเทิ้ม นิ้วมือสั่นระริกเจ้าสำนักเซี่ยวดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดในศึกเป่ยไห่ได้อย่างปลอดภัยเสมอ ซึ่งพิสูจน์ในด้านวรยุทธ์ของเขาได้ดีที่สุด แม้ว่าผู้อาวุโสชราอย่างพวกเขาจะไม่เต็มใจจะยอมรับ แต่หากเจ้าสำนักเซี่ยว คิดว่าตัวเองเป็นอันดับสอง ก็ไม่มีใครกล้าอวดอ้างว่าตนเป็นที่หนึ่งคิดไม่ถึง เขาจะเสียชีวิตก่อนพวกเขาความทรงจำเกี่ยวกับงานเลี้ยงและความสนุกสนานในเป่ยไห่ยังคงชัดเจนอยู่ในใจ เฮ่ออวิ๋นทงดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้เขารู้ว่าหลังจากที่เหล่าเซี่ยวกลับมาก็ไปหานักพรตเทียนจี เพื่อหาทางทำลายฝังโลหิตให้กับเย่จิ่งอวี้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าการพบกันครั้งสุดท้ายจะเป็นการอำลาตลอดไป!เขาค่อยๆ รวบนิ้วทั้งห้าจนแน่น ข้อนิ้วลั่นกรอบแกรบ กระบี่ที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเศร้าโศกและความโกรธของเจ
ชายร่างสูงประกบมือคารวะแล้วพูดว่า “ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง!”ชิงฮุยทอดสายตามองภูเขาไกลๆ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ออกไปเถอะ”ทุกคนโค้งคำนับถอยออกไปหลายก้าว แล้วทั้งหมดก็กลืนหายเข้าไปในป่าชิงฮุยยังคงมองทอดสายตาไปไกล สายลมพัดชายเสื้อสีเทาพลิ้วไหว ท่าทางที่โดดเด่นนั้น ทำให้รู้สึกเหมือนเทพเซียนหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบว่า “สุ่ยชิง อย่าทำให้ข้าผิดหวัง!”...ลั่วสุ่ยชิงยังคงเดินเตร่ไปรอบๆ หมู่บ้านและเมืองใกล้เคียง ชาวยุทธ์ที่หมดสติวิ่งเข้าไปในเมือง พุ่งเข้าใส่ผู้คนอย่างบ้าคลั่ง ผู้คนที่ถูกกัดรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว และปล่อยเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวผู้คนต่างตื่นตระหนกและทยอยหลบหนีไป เด็กหญิงผมเปียตัวน้อยคนหนึ่งร้องไห้ พลางวิ่งเข้าไปหากลุ่มคนเหล่านั้น“ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไรไป ท่านพ่อ!”คนผู้นั้นอุ้มเด็กหญิงตัวขึ้นมา อ้าปากจะกัดนาง เมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเด็กหญิง ลั่วสุ่ยชิงก็สะเทือนใจอย่างยิ่ง นางเหาะไปข้างหน้า ซัดฝ่ามือใส่ไหล่คนผู้นั้นพลังงานสีดำที่มองไม่เห็นไหลเข้าสู่ร่างกายของลั่วสุ่ยชิงตามฝ่ามือของนาง และจิตสำนึกของผู้คนก็ชัดเจนขึ้นในทันใดลั่วสุ่ยชิงก้าวไปข้างหน้า มาปรากฏตัวต่อห
“ลูกชายของข้า”อินชิงเสวียนโยนกุ้งมังกรน้อยลงในตะกร้า แล้วล้างมือถังเล็กๆ ใกล้ๆเสี่ยวหนานเฟิงไม่กลัวคนแปลกหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแหลมใสไร้เดียงสาว่า “สวัสดีพี่สาว ข้าชื่อเย่จ้าวเอ๋อร์”เมื่อเห็นปากเล็กๆ ที่พูดปากหวานของลูกก อินชิงเสวียนก็ยิ้มด้วยความรัก“จ้าวเอ๋อร์เก่งมาก”เมื่อได้ยินคำชมของแม่ เสี่ยวหนานเฟิงก็มีความสุขมาก หน้าอกเล็กๆ ยืดสูงขึ้นเล็กน้อย เขากะพริบตาที่ดูเหมือนมณีสีดำขนาดใหญ่ มองดูลั่วสุ่ยชิงอย่างสงสัย“พี่สาวอยากจับกุ้งด้วยไหม ท่านแม่บอกว่าอันนี้อร่อย”ลั่วสุ่ยชิงชอบเด็กมาก โดยเฉพาะเด็กน่ารักน่าเอ็นดูอย่างเสี่ยวหนานเฟิง ใบหน้าดวงเล็กที่ขาวเนียนละเอียด คิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นความสง่างาม และดวงตากลมโตที่สดใส คู่กับริมฝีปากทั้งสองที่เม้มเล็กน้อย ซึ่งปากเล็กๆ นั้นดูคล้ายกับเย่จิ่งอวี้มากนางค่อยๆ นั่งลงและพูดกับเสี่ยวหนานเฟิงอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาวไม่จับหรอก แม่ของเจ้าเป็นคนที่สุดยอดมากจริงๆ ทั้งยังทำอาหารอร่อย”เมื่อได้ยินลั่วสุ่ยชิงยกย่องแม่ของตัวเอง เสี่ยวหนานเฟิงก็ค่อนข้างภูมิใจ เขามองไปที่อินชิงเสวียน และพูดว่า “แม่ของข้าเป็นคนที่มีสุดยอดที่สุดในโลก”ลั
“โชคดี เมื่อวานพวกเราอยู่กันหลายคน”อินชิงเสวียนพูดเบาๆ นั่งลงบนก้อนหิน แล้วพูดในลักษณะปกติ “นับตั้งแต่ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์พังทลาย ยุทธจักรก็ไม่สงบ หลายคนถูกชาวยุทธ์เสียสติโจมตี ถึงกับเสียชีวิตไปมากมาย นี่ถือเป็นหายนะ ยังเป็นหายนะที่ไร้เหตุผล แม่นางชิงเดินทางคนเดียว รีบออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดดีกว่า”ลั่วสุ่ยชิงมองไปที่นางแล้วถามว่า “แล้วทำไมเจ้าไม่ไปล่ะ”อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ“ข้ามีเรื่องกังวลมาก ออกไปไม่ได้”“มีญาติของเจ้าอยู่ที่นี่งั้นหรือ”ลั่วสุ่ยชิงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างที่อยู่ในวิถีแห่งสวรรค์ นางรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของอินชิงเสวียนกับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงและตำหนักเทพหอทองคำ อินชิงเสวียนพยักหน้า“มี ยังมีคนบริสุทธิ์อีกด้วย”ชิงลั่วพูดเรียบๆ ไม่เย็นชาหรืออบอุ่น “แม่นางอินใส่ใจผู้คน ใจดีมีเมตตาจริงๆ”อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มบางๆ“คนเราควรมีจิตใจเมตตามิใช่หรือ ข้าเชื่อเสมอว่าความรักสามารถละลายความเกลียดชังได้ และความรักยิ่งใหญ่กว่าความเกลียดชัง”อินชิงเสวียนเกลียดคำคมสร้างกำลังใจประเภทนี้มาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับปีศาจใหญ่ผู้มีชีวิตอยู่มานับพันปี นา
“สมแล้วที่เป็นลูกชายข้า มีวิสัยทัศน์”เสียงที่ชัดเจนของเย่จิ่งอวี้ดังมาแต่ไกล และในชั่วพริบตา เขาก็ใกล้เข้ามาแล้ว เสื้อผ้าที่ถูกลมพัดยังไม่สงบนิ่ง เขาก็ถือตะกร้าไม้ไผ่ที่บรรจุกุ้งมังกรน้อยไว้ในมือแล้วเสี่ยวหนานเฟิงได้รับการยอมรับจากพ่อ ทันใดนั้นมุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุขอินชิงเสวียนกลอกตามองเย่จิ่งอวี้ด้วยความโกรธ“ท่านคงเป็นคนสอนมา”เย่จิ่งอวี้อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ของเจ้าโกรธอีกแล้ว เราหนีไปกันเถอะ”ลูกโตขนาดนี้ เป็นวัยที่กำลังชอบสนุก เขาโอบรอบคอของเย่จิ่งอวี้ ส่งเสียงหัวเราะออกมาราวกับระฆังเงินเมื่อมองตามสองพ่อลูกที่เดินจากไปไกล อินชิงเสวียนก็ลูบหน้าท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวอยากรู้ว่าลูกสาวของนางจะมีนิสัยแบบไหน นางจะซุกซนหรือเชื่อฟังทุกครั้งที่นางคิดถึงชีวิตน้อยๆ ที่กำลังอยู่ในครรภ์และเติบโตในท้องของนาง อินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงความมหัศจรรย์มากสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยม นางไม่ได้ใช้วิชาตัวเบา ค่อยๆ เดินกลับไปอย่างแช่มช้าเวลานี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อุณหภูมิในเทือกเขาเชื่อมเมฆาก็เย็นกว่าในเมืองหลวงมาก จึงอดไม่ได้ที่จะเพลิด