LOGINShare
Chapter 7
Last Updated:
2025-04-04 22:26:09ธมกานต์มองภาพหญิงสาวชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งกระด้าง ชายหนุ่มกัดกรามแน่นก่อนเรียกพนักงาน ให้เก็บเงิน
“ กานต์จะรีบไปไหนคะ จี้ยังไม่อิ่มเลย” “ เชิญตามสบายผมมีธุระไปล่ะ” ธมกานต์จ่ายเงินเสร็จก็รีบร้อนเดินออกไป ทำให้ จามิกาต้องอิ่มกลางคันพร้อมกับวิ่งตามชายหนุ่ม “ กานต์คะคุณเป็นอะไรของคุณเนี่ยจี้เหนื่อยแล้วนะ” จามิกาโอดครวญ ธมกานต์ตามมาจนถึงชั้นโรงภาพยนตร์ “ เรามาทำอะไรกันที่นี่คะ กานต์” “ ก็อยากดูหนังไม่ใช่เหรอ” ธมกานต์ถามเสียงห้วน “ ก็ไหนกานต์ว่าเบื่อคนเยอะไงคะ” “ แล้วจะดูไหม” ธมกานต์ถามเสียงเข้ม “ ดู ค่ะดู..” จามิกาละล่ำละลักตอบ ธมกานต์เลือกที่นั่งข้างบนของตรีรินทร์และชายหนุ่มที่มาด้วยกันจามิกามองท่าทาง ชายหนุ่มข้างตัวอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าจะถาม ธมกานต์มองภาพหญิงสาวและชายหนุ่มที่ศีรษะแทบจะชนกันด้วยแววตาแข็งกระด้าง ธมกานต์ต้องระงับความโกรธด้วยการกำมือแน่น “รินทร์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะพี่โต เดี๋ยวรินทร์มา” “ให้พี่ไปส่งไหม?” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหาที่นั่งไม่เจอรินทร์ไปแป๊ปเดียว” ตรีรินทร์ลุกจากที่นั่ง เพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ ธมกานต์มองหญิงสาวที่เดินออกไปข้างนอกก็ลุกขึ้นจะตามออกไป “ไปไหนคะกานต์ หนังกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ” จีจี้ ฉุดมือชายหนุ่มไว้ “ ผมไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา” จามิกาปลดมือออกก่อนจะหันไปสนใจกับโฆษณาข้างหน้า ธมกานต์ยืนรอตรีรินทร์อยู่ข้างเสาในจุดที่หญิงสาวมองไม่เห็น ตรีรินทร์เดินออกจากห้องน้ำมา ก่อนจะตกใจเมื่อมีมือใหญ่มากระชากแขนอย่างแรง “ว้าย!! อะไรเนี่ย” ตรีรินทร์กรีดร้องก่อนจะเบิกโพลงตาด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นบุรุษตรงหน้า “คุณธมกานต์” ตรีรินทร์เอ่ยเสียงเบา “หึ จำผมได้อยู่หรือไง คุณแน่มากนะ ผิดนัดผมมาเที่ยวกับแฟนงั้นเหรอ เนี่ยนะธุระสำคัญของคุณ มานี่” ธมกานต์ตวาดเสียงดัง “ฉันมีเหตุผลของฉันแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันก็จะไปทำชดใช้ให้แล้วไง ขอลาแค่วันเดียวแล้วมันจะอะไรนักหนาเนี่ย” ตรีรินทร์หงุดหงิดที่โดนชายหนุ่มตวาดแถมยังฉุดลากไปยังมุมตึก “ถ้าคุณมีธุระเรื่องงานอื่นผมจะไม่ว่าสักคำแต่นี่หนีมาเที่ยวกับแฟนหน้าระรื่นผมไม่ชอบ” ธมกานต์ตวาดเสียงดัง “คุณมันไม่มีเหตุผล ฉันเบื่อจะคุยด้วยแล้วฉันขอตัวก่อน จะไปดูหนังต่อ” ตรีรินทร์พยายามดึงข้อมือให้ออกจากอุ้งมือชายหนุ่ม “ ฝันไปเถอะว่าจะได้ไปมีความสุขต่อ มานี่” ธมกานต์กระชากมือหญิงสาวให้เดินตามไปทางบันไดหนีไฟเพื่อจะไปลานจอดรถ “ คุณธมกานต์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคนบ้าจะพาฉันไปไหน พี่โตเค้ารอฉันอยู่นะคนผีทะเลเกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” หญิงสาวต่อว่าชายหนุ่มพร้อมกับพยายามดึงข้อมือออกแต่เมื่อพยายามดึงก็ดูเหมือนเค้าจะจับและบีบแน่นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บจี๊ด “ อยู่เฉยๆเดินไปกับผมดีๆไม่งั้นผมจะจูบคุณต่อหน้าคนเยอะแยะนี่” “ คุณไม่กล้าหรอกไม่ต้องมาขู่ฉัน” “ ผมไม่ได้ขู่ ผมทำจริง” ธมกานต์หันมาจ้องตาอย่างอาฆาต ธมกานต์กระชากหญิงสาวมาที่รถก่อนจะผลักหญิงสาวลงไปนั่งพร้อมกับกดล็อครถไม่ให้หญิงสาวหนีออกไปอีกด้านหนึ่งของรถ “นี่ คุณธมกานต์คะ คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย ฉันต้องกลับไปที่โรงหนังนะคะ มีเหตุผลหน่อยสิคุณจะคุยอะไรคุยกันตรงนี้ก็ได้” ตรีรินทร์หันข้างมามองหน้าชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถด้วยความเร็ว กรามกัดแน่นสามารถมองเห็นทางด้านข้าง เงียบ ไม่มีเสียงตอบ มีแต่การแสดงออกโดยการขับรถให้เร็วขึ้น “หูหนวกหรือไง ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ” “หุบปาก ผมต้องการสมาธิในการขับรถ” เสียงตวาดของธมกานต์ทำให้ตรีรินทร์ชะงัก “ผู้ชายอะไรไม่รู้ทั้งหยาบคาย เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ใครเป็นแฟนคุณถือว่าโชคร้ายที่สุด” ตรีรินทร์บ่นด้วยความขัดใจ ‘เตรียมตัวเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นได้เลยคนสวย’ ธมกานต์คิดในใจ กริ๊ง..เสียงโทรศัพท์มือถือของตรีรินทร์ดังขึ้น ตรีรินทร์จะกดรับโทรศัพท์ แต่ถูกมือของชายหนุ่มแย่งไป หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นรูปนายตำรวจหนุ่ม ธมกานต์ตาลุกโพลงก่อนจะกดปิดเครื่องพร้อมกับโยนโทรศัพท์ไปทางเบาะหลัง “บ้า คนบ้า นี่คุณจะทำอะไรของคุณ ทำไมไม่ให้ฉันรับโทรศัพท์แล้วบอกกับพี่โตมรว่าเดี๋ยวฉันจะกลับเข้าไป” “เพราะคุณจะไม่ได้กลับเข้าไปแล้วต่างหาก” น้ำเสียงเย็นชาของธมกานต์ทำเอา ตรีรินทร์โกรธแต่ดูเหมือนทำอะไรไม่ได้ตรีรินทร์หันมาตะโกน เสียงดังว่า “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะคุณธมกานต์ ฉันชักจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ” ตรีรินทร์ทุบแขนชายหนุ่ม จนทำให้รถเกือบเสียหลัก ก่อนที่ชายหนุ่มเลี้ยวรถจอดตรงข้างทางพร้อมกับจับไหล่หญิงสาว และตวาดเสียงดังว่า “หยุดเดี่ยวนี้ ก่อนที่ผมจะโมโหคุณไปมากกว่านี้ แล้วจูบคุณข้างทางให้มันเป็นข่าวลงหน้าหนึ่งเลยเป็นไง นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเนื้อหอมจูบกันดูดดื่มกับตุ๊กตาหน้ารถคนใหม่เอาไหมจะได้ดังด้วยกันทั้งคู่เลยไง” “กรี๊ด บ้า จะทำอะไรก็รีบทำ ฉันอยากกลับบ้านไม่อยากพูดกับคุณแล้ว เบื่อคนไม่มีเหตุผล” ตรีรินทร์หน้างอกอดอก ธมกานต์เลี้ยวรถออกพร้อมกับยิ้มสะใจที่สามารถชนะหญิงสาวได้ “ฉันขอส่งข้อความไปบอก พี่โต หน่อยได้ไหมคะ ฉันไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง ฉันบอกกับเค้าว่าจะมาเข้าห้องน้ำ นี่ก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะคุณ” “ไม่ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดทำให้ตรีรินทร์เลือกที่จะเลิกตอแยกับคนเอาแต่ใจตัวเอง รถเลี้ยว เข้าสู่บริเวณคอนโดหรู ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา ธมกานต์ลงรถก่อนจะยืนรอหญิงสาว ตรีรินทร์นั่งเฉยไม่รู้ไม่ชี้ ธมกานต์เดินมาเปิดประตู ด้านที่หญิงสาวนั่งพร้อมกับพูดเสียงเข้ม “ลงมาสิ นั่งเฉยทำไม” ตรีรินทร์ก้าวลงจากรถด้วยความงุนงง ‘อีตาบ้านี่ พามาที่นี่ทำไมเนี่ย คอนโดใคร’ ธมกานต์กดปุ่มชั้นบนสุด เป็นเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว “เรามาหาใครเหรอคะ” “คอนโด ผม” ธมกานต์สอดคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตู “เข้ามาสิ ยืนงงอยู่ได้จะได้คุยธุระกัน” ตรีรินทร์เดินตามธมกานต์เข้าไปยังรู้สึกงงไม่หาย “ตกลงเราจะคุยกันได้หรือยังคะ” ตรีรินทร์ถอนใจถามอย่างอ่อนใจ “คุณอยากดื่มน้ำอะไร” ธมกานต์เปลี่ยนหัวข้อทำเอาตรีรินทร์หันไปจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “ฉันไม่หิวน้ำไม่หิวข้าวแต่อยากกลับบ้าน แล้วพาฉันมาคอนโดคุณทำไมเนี่ย” ธมกานต์หันไปเทน้ำดื่มก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้หญิงสาวอย่างไม่สนใจในท่าทางที่ดูจะโมโหของ หญิงสาวสักนิด ตรีรินทร์ไม่ยอมรับแก้วน้ำที่ยื่นมาข้างหน้า ธมกานต์ยักไหล่พร้อมกับเดินไปยืนที่ระเบียง ทำเอาตรีรินทร์ชักจะทนไม่ไหวกับท่าทางของชายหนุ่ม “คุณธมกานต์ ถ้าคุณไม่พูดธุระของคุณเร็วๆ ฉันจะกลับแล้วนะ”ตรีรินทร์พูดเสียงดัง ธมกานต์ ยักไหล่กับท่าทางโมโหของหญิงสาวก่อนจะพูดว่า “ตกลงคุณเลื่อนนัดผมเพราะอยากมาเที่ยวกับแฟนใช่ไหม” “นี่ คุณธมกานต์ ฉันไม่เคยเจอใครเรื่องมาก เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผลแบบคุณเลยให้ตายเถอะ ก็ฉันขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ไง แค่อีกไม่กี่ชั่วโมงคุณรอหน่อยไม่ได้หรือไงแล้วฉันจะไปเที่ยวกับใครก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันไม่เกี่ยวกับใคร ไม่ได้หนักหัวใคร”ตรีรินทร์ตอกกลับอย่างมีอารมณ์ ธมกานต์ก้าวยาวมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับจ้องตาอย่างเอาเรื่อง “ผมไม่ขัดข้องถ้าคุณจะขอเลื่อนนัดเพราะมีธุระสำคัญเรื่องงานไม่ใช่นัดมาดูหนังกินข้าวกับแฟน มันเหมือนการตบหน้าผม ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่ว่าหรอก แล้วมันก็ไม่ได้หนักหัวผมเลย ถ้าคุณหัดรับผิดชอบงานเหมือนกับที่มาระริกระรี้กับแฟนเหมือนที่ผมเห็น” “คุณธมกานต์ ฉันไม่นึกเลยว่าผู้ดีอย่างคุณเนี่ยหยาบคายซะไม่มี ก็วันนี้เค้าว่างวันเดียว อีกอย่างก็เป็นวันเกิดเค้า พรุ่งนี้เค้าก็ต้องเข้าเวรคุณเข้าใจไหม การทำงานมันควรมีการยืดหยุ่นกันมั่งสิคุณ ถึงฉันไปทำงานกับคุณวันนี้ บ้านคุณก็ไม่เสร็จวันนี้พรุ่งนี้หรอกเข้าใจไหม ตกลงเราคุยกันเรื่องเดียวกันไหมนี่” ตรีรินทร์ต่อว่าชายหนุ่มด้วยวาจาเผ็ดร้อนพอกัน “งานต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอเข้าใจไหม คำว่า รับผิดชอบเนี่ย จริงสินะคุณมันเด็กใหม่พึ่งเรียนจบคงไม่รู้จักหรอกคำว่ารับผิดชอบมันเป็นไง” ตรีรินทร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดต่อว่า “เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันที่เลื่อนนัดคุณ พรุ่งนี้ฉันจะไปตามนัด พอใจหรือยังแล้วทีหลังถ้าไม่คอขาดบาดตายฉันจะไม่เลื่อนนัดคุณโอเคไหม ทีนี้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง” ตรีรินทร์เบื่อที่จะไปต่อปากต่อคำกับชายหนุ่ม “ยัง ผมหิวข้าว ทำอะไรให้ผมกินหน่อย”
Related chapters
วิวาห์พยศ Chapter 8
เช้าวันอาทิตย์ เสียงกริ่งโทรศัพท์รบกวนจนตรีรินทร์ต้องเอาหมอนปิดหูแต่เสียงกริ่งโทรศัพท์ยังรบกวนเป็นระยะๆ ตรีรินทร์พึ่งกลับมาตอนตีห้าเธอและเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัยนัดเลี้ยงรุ่น เฉกเช่นทุกปี ไม่ต้องพูดว่าสนุกแค่ไหนจากร้านโน้นออกร้านนี้จนต้องไปจบร้านข้าวต้มแถวๆ เยาวราช กลับเข้าบ้านมาเจอแม่กรองแก้วกำลังเตรียมตัวตักบาตร ตรีรินทร์ตักบาตรกับแม่กว่าจะได้เข้านอนก็เจ็ดโมงเช้าจึงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ตอนเก้าโมง “รินทร์ค่ะ” เสียงงัวเงีย “กี่โมงแล้วยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอคุณ” เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้ตรีรินทร์รู้สึกหงุดหงิดแต่เช้า“นี่คุณธมกานต์ วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ขอฉันอยู่สงบๆไม่ได้ยินเสียงคุณสักวันจะขอบคุณมาก ” ตรีรินทร์พูดจบก็กดปิดโทรศัพท์ ธมกานต์ฉุนกึกที่โดนหญิงสาววางหูใส่ โทรกลับหาหญิงสาวก็ไม่ยอมรับ รู้สึกโกรธหญิงสาวอย่างบอกไม่ถูก ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาธมกานต์พยายามหาวิธีได้พูดได้เจอกับหญิงสาวทุกวัน แต่กว่าจะได้เจอธมกานต์ก็ต้องพยายามเอาเรื่องงานมาบังหน้าจนบางครั้งรู้สึกสมเพศตนเองไม่น้อย เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังอยู่เกือบสามสิบครั้ง จนตรีรินทร์ชักโมโหจนไม่อาจนอนฟังเสียงโทรศัพท์อีกได้
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 9
เช้าวันอาทิตย์ เสียงกริ่งโทรศัพท์รบกวนจนตรีรินทร์ต้องเอาหมอนปิดหูแต่เสียงกริ่งโทรศัพท์ยังรบกวนเป็นระยะๆ ตรีรินทร์พึ่งกลับมาตอนตีห้าเธอและเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัยนัดเลี้ยงรุ่น เฉกเช่นทุกปี ไม่ต้องพูดว่าสนุกแค่ไหนจากร้านโน้นออกร้านนี้จนต้องไปจบร้านข้าวต้มแถวๆ เยาวราช กลับเข้าบ้านมาเจอแม่กรองแก้วกำลังเตรียมตัวตักบาตร ตรีรินทร์ตักบาตรกับแม่กว่าจะได้เข้านอนก็เจ็ดโมงเช้าจึงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ตอนเก้าโมง “รินทร์ค่ะ” เสียงงัวเงีย “กี่โมงแล้วยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอคุณ” เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้ตรีรินทร์รู้สึกหงุดหงิดแต่เช้า“นี่คุณธมกานต์ วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ขอฉันอยู่สงบๆไม่ได้ยินเสียงคุณสักวันจะขอบคุณมาก ” ตรีรินทร์พูดจบก็กดปิดโทรศัพท์ ธมกานต์ฉุนกึกที่โดนหญิงสาววางหูใส่ โทรกลับหาหญิงสาวก็ไม่ยอมรับ รู้สึกโกรธหญิงสาวอย่างบอกไม่ถูก ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาธมกานต์พยายามหาวิธีได้พูดได้เจอกับหญิงสาวทุกวัน แต่กว่าจะได้เจอธมกานต์ก็ต้องพยายามเอาเรื่องงานมาบังหน้าจนบางครั้งรู้สึกสมเพศตนเองไม่น้อย เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังอยู่เกือบสามสิบครั้ง จนตรีรินทร์ชักโมโหจนไม่อาจนอนฟังเสียงโทรศัพท์อีกได้
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 10
“ รินทร์จ๊ะ ทางนี้จ๊ะ” นายตำรวจหนุ่มโบกมือให้สัญญาณ“ ขอโทษนะคะ มาสาย รถติดจังเลย”หลังจากรับประทานอาหารเสร็จนายตำรวจหนุ่มชวนให้ตรีรินทร์มานั่งเล่นที่สวนหน้า ร้านอาหาร“ รินทร์จ๊ะพี่มีของจะให้” แหวนเพชรวงกำลังน่ารักถูกยื่น มาข้างหน้าท่ามกลางความตกใจของตรีรินทร์“ พี่โต”“พี่รู้ว่าอาจเป็นการจู่โจมแต่รินทร์น่าจะรู้ว่าพี่รักรินทร์มานานแล้วอายุพี่ก็พอสมควรแล้วหน้าที่การงานพี่ก็พร้อม พี่สอบเทียบได้ยศนายร้อยตามที่ปฏิญาณไว้แล้วพี่ฝันมาตลอดตั้งแต่พี่สอบติดนายสิบตำรวจพี่ฝันมาตลอดว่าถ้าพี่สอบเทียบได้ยศนายร้อยพี่จะให้แม่มาขอรินทร์ผ่านมาหลายปีรินทร์ก็รู้พี่พยายามเพื่อรินทร์มาตลอดอยากให้รินทร์ภูมิใจในตัวพี่แม้จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตอนนี้พี่ทำสำเร็จแล้วนะรินทร์พี่ก็เลยอยากขอให้รินทร์มาร่วมสร้างครอบครัวกับพี่ได้ไหมรินทร์”โตมรใช้สายตาจ้องมองตรีรินทร์อย่างอ่อนหวานตรีรินทร์รู้สึกอึดอัดจะบอกตรงๆไปได้ไหมว่าเธอไม่ได้คิดกับเค้ามากไปกว่าพี่ชายคนสนิทแต่เมื่อนึกถึงที่ความพยายามตลอดมาของชายหนุ่ม ทำให้ตรีรินทร์ไม่อาจจะทำร้ายความรู้สึกของชายหนุ่มได้“ขอเวลารินทร์หน่อยนะคะพี่โต รินทร์ยังไม่พร้อม รินทร
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 11
หัวหินธมกานต์จอดรถหน้าบ้านพักตากอากาศหันมามองหญิงสาวที่นอนซบไหล่ด้วยแววตาหวงแหนใครจะว่าเค้าเป็นคนเห็นแก่ตัวก็คงไม่แคร์ เขาได้แต่บอกตัวเองว่าคงไม่ยอมให้หญิงสาวหลุดลอยไปได้ธมกานต์หันไปจูบที่หน้าผากของคนที่นอนหลับตรีรินทร์รู้สึกตัวเงยหน้ามองสบตาชายหนุ่มระยะห่างกันแค่หนึ่งคืบดวงตาคมเข้มส่งสายตาบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ตรีรินทร์ตัวอ่อนจนต้องรีบเรียกสติคืนมา‘ตรีรินทร์ตื่นสิอย่าไปหลงใหลได้ปลื้มกับรูปลักษณ์ของเค้า จำไม่ได้หรือไงอ้อมเกือบตายเพราะเค้าเราจะชอบเค้าไม่ได้ ตื่น ตื่น ตื่น’ ตรีรินทร์พูดกับตัวเองในใจพร้อมกับมองไปรอบๆ ตัว“นี่คุณ ที่นี่ที่ไหนแล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม จะคุยเรื่องงานทำไมมาซะไกลนี่จะค่ำแล้วนะคุณแม่ฉันรออยู่”“ได้ยินไหมที่ฉันถามเนี่ย” ตรีรินทร์ตะเบ็งเสียงถาม“ได้ยินอยู่ใกล้กันแค่นี้ ไม่ต้องตะโกนหรอก ผมพาคุณมาบ้านพักตากอากาศ ที่หัวหินแล้วไม่ต้องห่วงเรื่องแม่คุณ ผมโทรไปขออนุญาตแล้วอีกอย่างพรุ่งนี้แม่ผมกับแม่คุณจะไปนั่งวิปัสสนากันที่อยุธยาสามวันผมก็เลยขออนุญาตแม่คุณพาคุณมาเที่ยวสองสาววันไม่เห็นแม่คุณจะว่าอะไร ยังฝากผมดูแลคุณซะดิบดี”“ คนบ้า ใครบอกว่าฉันอยากมาเที่ยวกับ
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 12
ก็ผมบอกแล้วไงว่าเราต้องนอนด้วยกันผมสัญญาแล้วกันจะไม่ทำอะไรคุณถ้าคุณไม่ยินยอมโอเคไหมแต่ถ้าคุณยังพูดท่านั้นท่านี่ผมจะถือว่าคุณยั่วผม อ่อยผม”“ บ้า ประสาท ฉันเบื่อจะคุยกับคุณแล้วจะให้ฉันทำอะไร ทำยังไงก็บอกมาเลย”“ไปทานข้าวกันเถอะคุณทำใจให้สบายๆนึกว่ามาพักผ่อนแล้วเห็นผมเป็นเพื่อนคุณคนหนึ่งว่าไงตกลงไหม”“ ฉันมีทางเลือกทางอื่นไหมล่ะอยากให้ทำอะไรก็สั่งมาเลยดีกว่าฉันเบื่อจะทะเลาะกับคุณแล้วเพราะถึงเถียงยังไงก็ไม่เคยชนะคุณสักทีเพราะคุณมันใหญ่เหลือเกินนี่”ถ้อยคำจิกกัดของหญิงสาวยิ่งทำให้ธมกานต์คึกครื้นมากที่สุดในชีวิต“บอกตรงๆนะ ตรีรินทร์ผมไม่เคยนึกสนุกมากยังงี้มาก่อนในชีวิต ขอบคุณมาก”ตรีรินทร์มองหน้าชายหนุ่มอย่างคาดไม่ถึง เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มธมกานต์อุ่นอาหารที่ให้คนไปซื้อมาพร้อมกับจัดโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว“ คุณคบกับแฟนมากี่ปีแล้วเนี่ยธมกานต์เอ่ยถาม แต่ตรีรินทร์กลับนั่งเฉย สีหน้าเรียบ“ว่าไง ได้ยินที่ผมถามหรือเปล่า”“ เจ็ดแปดปี แล้วมั้งฉันไม่แน่ใจ”“ คบกันนานไปไหมคุณ”“ พี่เค้าสอบนายสิบตำรวจ ฉันยังอยู่ประถมอยู่เลย”“ อืม รักกันยาวนานมากกกกกกกกกกกกกกก” ลากเสียงล้อเลียน“ ผมอยากให้กลับไ
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 13
ก็ผมบอกแล้วไงว่าเราต้องนอนด้วยกันผมสัญญาแล้วกันจะไม่ทำอะไรคุณถ้าคุณไม่ยินยอมโอเคไหมแต่ถ้าคุณยังพูดท่านั้นท่านี่ผมจะถือว่าคุณยั่วผม อ่อยผม”“ บ้า ประสาท ฉันเบื่อจะคุยกับคุณแล้วจะให้ฉันทำอะไร ทำยังไงก็บอกมาเลย”“ไปทานข้าวกันเถอะคุณทำใจให้สบายๆนึกว่ามาพักผ่อนแล้วเห็นผมเป็นเพื่อนคุณคนหนึ่งว่าไงตกลงไหม”“ ฉันมีทางเลือกทางอื่นไหมล่ะอยากให้ทำอะไรก็สั่งมาเลยดีกว่าฉันเบื่อจะทะเลาะกับคุณแล้วเพราะถึงเถียงยังไงก็ไม่เคยชนะคุณสักทีเพราะคุณมันใหญ่เหลือเกินนี่”ถ้อยคำจิกกัดของหญิงสาวยิ่งทำให้ธมกานต์คึกครื้นมากที่สุดในชีวิต“บอกตรงๆนะ ตรีรินทร์ผมไม่เคยนึกสนุกมากยังงี้มาก่อนในชีวิต ขอบคุณมาก”ตรีรินทร์มองหน้าชายหนุ่มอย่างคาดไม่ถึง เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มธมกานต์อุ่นอาหารที่ให้คนไปซื้อมาพร้อมกับจัดโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว“ คุณคบกับแฟนมากี่ปีแล้วเนี่ยธมกานต์เอ่ยถาม แต่ตรีรินทร์กลับนั่งเฉย สีหน้าเรียบ“ว่าไง ได้ยินที่ผมถามหรือเปล่า”“ เจ็ดแปดปี แล้วมั้งฉันไม่แน่ใจ”“ คบกันนานไปไหมคุณ”“ พี่เค้าสอบนายสิบตำรวจ ฉันยังอยู่ประถมอยู่เลย”“ อืม รักกันยาวนานมากกกกกกกกกกกกกกก” ลากเสียงล้อเลียน“ ผมอยากให้กลับไ
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 14
ขอให้เข้าใจที่ต้องทนฝืนอยู่ตอนนี้เพราะมันไม่มีทางเลือกเอากระเป๋าเงินมาคืนฉันสิฉันจะรีบกลับกรุงเทพฯทันที”ยิ่งหญิงสาวพูดยิ่งเหมือนไปตอกย้ำทำให้ธมกานต์อารมณ์ลุกโพลงด้วยความโกรธ“ แล้วนี่จะไปทานข้าวข้างนอกกันไหมเนี่ย เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ฉันตามอารมณ์คุณไม่ทันแล้วนะ”“ ไม่ไปแล้ว ไม่มีอารมณ์”“ แล้วใครบอกคุณว่าฉันผ่านสงครามมาแล้วหลายครั้งบ้าจริง”“ แฟนผู้หมวดคุณไง หึ เค้าว่าเค้าเป็นมากกว่าแฟนเป็นผัวคุณแล้วงั้นสิไม่นึกเลยว่าหน้าตาซื่อๆจะตีหน้าหลอกคนได้หน้าตาเฉย ทำเป็นเรียบร้อยต่อหน้าคุณแม่ นี่ถ้าแม่ผมรู้คงตกใจ”“ ไม่จริง พี่โตเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นคุณใส่ร้ายเค้านะสิ”“ ใช่สิ ผมมันเป็นผู้ร้ายในสายตาคุณอยู่แล้วนี่ อยากคิดอะไรก็เชิญ”ธมกานต์ก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวทำให้ตรีรินทร์ขยับหนีจนร่างชนเข้ากับกำแพงหนา“ คุณจะทำอะไร บ้าไปแล้วเหรอ ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไง”“ ก็ผมนึกว่าคุณเป็นสาวบริสุทธิ์ ตอนนี้รู้แล้วว่าผ่านอะไรๆ มาเยอะ อีกสักครั้งคงไม่สึกหรอผมให้คุณแสนหนึ่งเป็นไงนอนกับผมคืนเดียวดีกว่าทำงานตั้งเกือบครึ่งปีนะคุณ”ตรีรินทร์ตวัดมือกระทบใบหน้าชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าที่มีผิวสองสีแดงออกมาอย่างเห็นไ
Last Updated : 2025-04-04วิวาห์พยศ Chapter 15
“ ปล่อยฉันนะคนบ้า” ตรีรินทร์เริ่มข่วน เริ่มหยิกจนทำให้ธมกานต์จับมือไปไพล่ไว้ที่หลัง“ ทำเป็นดีดดิ้นเพื่อเพิ่มราคาหรือไงคุณ คุณนี่ยอมรับจริงๆว่าแสดงละครเก่งมากผมตบมือให้สิบครั้งเลย”“ พูดบ้าอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ ไม่ปล่อยใช่ไหม” ตรีรินทร์กระทืบเท้า“ โอ๊ย เด็กบ้า”ธมกานต์ปล่อยมือที่จับหญิงสาวเพราะแรงกระแทกบนเท้าที่แรงเต็มกำลังทำให้ชายหนุ่มแทบทรุด“ ฤทธิ์มากนักใช่ไหม” เมื่อตรีรินทร์ออกวิ่ง ธมกานต์ที่ไปทรุดนั่งก็คว้าข้อเท้าพร้อมกับลากหญิงสาวให้นอนไปกับพื้นพรมของห้องไปด้วยกัน“ มันส์จริงๆ ผมชอบ คืนนี้เท่าไหร่ผมก็สู้ เรียกมาได้เลยสาวน้อย”“ ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปแจ้งตำรวจคอยดู”“ ตามสบายข้อหาอะไรดี กักขัง หน่วงเหนี่ยวแม่คุณคงเป็นพยานให้ผมได้ว่าอนุญาตให้พาคุณมาเที่ยว”เสียงหัวเราะของธมกานต์ดังลั่นห้องตรีรินทร์ทั้งทุบ ทั้งข่วนชายหนุ่มจนธมกานต์รู้สึกเจ็บร้อนไปทั่วหน้าอกจนต้องจับมือหญิงสาวไปไขว้ไว้ก่อนจะกดริมฝีปากเพื่อปิดปากที่ขยันต่อปากต่อคำไม่ได้หยุดหญิงสาวพยายามหันหน้าหนีแต่ชายหนุ่มก็ไม่ลดละตามจูบด้วยประสบการณ์อันน้อยนิดของหญิงสาวเมื่อโดนจูบแรกในชีวิตก็ถึงกับตัวสั่นธมกานต์ไม
Last Updated : 2025-04-04
Latest chapter
วิวาห์พยศ Chapter 86
บ่ายวันเสาร์ตรีรินทร์ง่วนอยู่กับเตาอบอยู่หลายชั่วโมง หญิงสาวตะโกนออกมา“ คุณกานต์ขามานี่หน่อย รินทร์อยากได้คอมเม้นต์ค่ะ”ธมกานต์วางหนังสือพิมพ์พร้อมกับเดินเข้าบริเวณครัว“ มีอะไรให้สามีช่วยหรือครับ ภรรยาคนสวย”“ ช่วยชิมหน่อยสิคะ รสไหนอร่อย รสกาแฟ รสช้อคโกแล็ตชิบ หรือรสเนย”“ รินทร์ ตั้งแต่คุณทำผมชิมมาหลายสิบอันแล้วนะเนี่ย จนผมชักมึนกับรสคุกกี้ของคุณแล้วแต่ถ้าคุณจะหาคนชิมนะ โน่นไอ้กรณ์ ขานั้นนะชอบขนมทุกชนิด มันบ้าขนม เชื่อไหม เคยไปกินบุฟเฟ่เค้กมันกินได้สิบสองอัน พวกผมสามก้อนก็จะอ้วกแล้ว”“ แหม คุณเนี่ยไม่ร่วมมือเลย”“ อย่าพึ่งงอนสิจ๊ะคนสวย ผมลองทานอีกสามชิ้นก็ได้”ธมกานต์มองภรรยาสาวที่ขะมักเขม้นเรียงคุกกี้ลงขวดแก้วอย่างทะนุถนอม“เก็บเอาไว้ทานคราวหน้า ใส่ขวดไว้ให้น่ารับประทาน”ตรีรินทร์อธิบายพร้อมกับเรียงขนมลงขวดด้วยความระมัดระวังเช้าวันอาทิตย์ตรีรินทร์ก้มลงหอมแก้มสามีหนุ่ม พร้อมกับกระซิบว่า “ รินทร์ออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะคะ บ่ายนี้คุณไปตีกอล์ฟกับพวกพี่หมอใช่ไหม ถ้ารินทร์มาไม่ทัน เจอกันเย็นนี้นะคะ”ธมกานต์งัวเงียพร้อมกับหรี่ตามองนาฬิกาแปดโมงเช้าปกติวันอาทิตย์จะเป็นวันเดียวที่เขาแ
วิวาห์พยศ Chapter 85
อลงกรณ์นั่งดูกีฬาในห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงรถจอดบริเวณหน้าบ้านสักพักร่างคุณหญิงแพรวก็นวยนาดเข้ามาพร้อมสายตาเข้มที่พร้อมจะอาละวาด“ ใช้ไม่ได้เลยแก เสียมารยาทกับลูกเพื่อนแม่มากเลยนะกรณ์แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ปากคอเราะร้ายเฮ๊อ แม่กลุ้มใจในตัวลูกมาก กรณ์เมื่อไหร่จะเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีแม่มีแกคนเดียวที่เป็นความหวังแม่อยากมีหลาน แล้วนี่แกก็ทำลายความหวังแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า”คุณหญิงแพรวพูดเสียงเครือน้ำตาไหล“ แม่ก็รู้ว่าผมยังอยากมีอิสระ อยากทำงาน สร้างอนาคตด้วยตัวเองอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ไหมแม่หรือแม่อยากให้เหมือนคราวก่อน” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้เป็นแม่ทำเอาอลงกรณ์ใจอ่อนยวบอลงกรณ์ถอนใจก่อนจะเข้ามากอดคุณหญิงพร้อมกับพูดว่า“ โอเคครับแม่ ผมจะลองพยายามทำตามที่แม่บอกอีกครั้ง” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจคุณหญิงแพรวยิ้มถูกใจพร้อมกับกอดลูกชาย ลูบหลังไปมาอย่างเอาใจหอพักเด่นชัยอลงกรณ์เคาะประตูห้อง อาร์มเดินมาเปิดประตูห้องอย่างงัวเงีย“ อ้าวคุณ มีอะไรหรือเปล่า มาซะดึกเชียว”“ ขอโทษที่มารบกวนคุณ แต่คืนนี้ผมอยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ” อลงกรณ์กอดอาร์มแน่นเลขาหนุ่มขมวดคิ
วิวาห์พยศ Chapter 84
“ แม่ตี พ่อทำไมครับ”“ ก็พ่อดื้อ แล้วแกล้งแม่ กริชต้องช่วยแม่นะจ๊ะ”เด็กชายกริชชัยเข้ามากอดผู้เป็นแม่ ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้ของธมกานต์ที่ลูกชายผันตัวไปอยู่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกจะช่วยพ่อไง”กริชชัยกอดพร้อมซบที่หน้าอกแม่ “ กริชรอพ่อกับแม่ไปรับตั้งนาน นี่จะเที่ยงแล้วนะครับพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีก”ตรีรินทร์ใบหน้าร้อน พร้อมกับแก้ตัวเบาๆ “ แม่ขอโทษจ๊ะ งั้นขอแม่อาบน้ำแล้วเดี๋ยวเราไปเชียงใหม่กันบ่ายนี้ดีไหม กริชจะได้ไปเยี่ยมน้ำหวานเพื่อนลูกด้วยไง”เด็กชายกระโดดรอบเตียงด้วยความดีใจ ท่ามกลางสายตาของพ่อและแม่ที่บ่งบอกว่า รักลูกเต็มเปี่ยมภูเก็ตร่างชายหนุ่มสองคนที่ก่ายเกยกันอย่างแนบแน่น อาร์มขยับตัวเบาๆแต่ก็ต้องถูกดึงให้เข้ามาในอ้อมกอด“ เช้าแล้วเราตื่นเถอะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะคะ”“ อืม ขอต่ออีกหน่อยนะยังไม่อยากไปเลย ผมอยากนอนกอดกับคุณอีกสักพัก เราไปตอนบ่ายๆ ก็ได้มีเวลาอีกวันหนึ่ง ค่ำๆวันอาทิตย์ค่อยกลับคุณไม่ได้รีบไปไหนนี่” อลงกรณ์จูบเบาๆที่ไหล่ของเลขาหนุ่มก่อนกระซิบเบาๆ“ ผมเคยนึกว่าทำไมผมถึงนอนกับน้องปรางไม่ได้ มาวันนี้ผมรู้จักตัวเองอย่างเต็มร้อยเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามาร
วิวาห์พยศ Chapter 83
“ อาร์มก็เช่นกัน ขอบคุณนะครับ ที่ไม่รังเกียจคนอย่างอาร์ม แล้วยังให้ความรู้สึกดีๆ อีกอาร์มรู้สึกซาบซึ้งมาก”“ ผมคิดว่าผมรักคุณแล้วล่ะ อาร์ม ทำยังไงดี” อลงกรณ์พูดเสียงอ้อแอ้“ อาร์มก็รักคุณ”อลงกรณ์ยกมือเลขาหนุ่มพร้อมกับจูบที่ใจกลางอุ้งมือ ทำให้อาร์มขนลุกไปทั่วร่างกายเลขาหนุ่มประคองชายหนุ่มเข้าห้อง เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเดินไม่ค่อยมั่นคง“ เมาหรือเปล่า คุณ”“ เมารักคุณไง อาร์ม”“ บ้า คุณเนี่ย พูดอะไร เมาแล้วไปนอน เถอะ อาร์มไปส่งคุณที่ห้อง”อลงกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จริงๆ ไวน์แค่สามสี่แก้วทำอะไรตนไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเป็นเมาอาร์มวางร่างหนักอึ้งลงบนที่นอน แต่ก็ถูกดึงจนล้มไปด้วยกัน ก่อนที่อลงกรณ์จะพลิกตัวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเลขาหนุ่ม ที่ตอนนี้อยู่ในอาการตื่นตะลึง“ คืนนี้นอนกับผมห้องนี้นะ ผมอยากนอนกับคุณ” อลงกรณ์ปิดปากตัวเอง ลงที่ริมฝีปากบางก่อนที่มือก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว อาร์มยอมให้ถอดเสื้อผ้าแต่โดยดีพร้อมกับช่วยปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ก่อนที่ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติอาร์มพึ่งเคยมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก ความรู้สึกมันอ่อนหวานและซาบซ่าส์ จนตัวเองแทบจะนอนไม่หลับร่างของชาย
วิวาห์พยศ Chapter 82
“ งั้นเดี๋ยวผมโทรเคลียร์กับเจ้ากรณ์ดีกว่า”“ ไม่ต้องค่ะ รินทร์อยากให้คุณกรณ์แปลกใจ”“ เชื่อรินทร์สิคะว่างานไม่เสีย แล้วคุณกรณ์ก็จะไม่โกรธคุณแน่นอน”ธมกานต์ถอนใจยาว พูดจริงๆ ตัวเองก็ชักไม่อยากไป เพราะร่างนุ่มนุ่มของภรรยาที่วันนี้มาโหมดหวานเซ็กซี่ ซ่าส์ สงสัยวันนี้ธมกานต์จะเดินตามเกมภรรยาคงจะมีความสุขไม่น้อย“ รินทร์ถูหลังให้นะคะ”“ จ๊ะ ที่รัก”“ แหม พอถูหลังให้หน่อยหวานเชียว ถามจริงๆ หวานแบบนี้มากี่คนแล้ว”ตรีรินทร์ถามพร้อมกับกลั้นใจฟังคำตอบ“ หวานกับรินทร์แค่คนเดียว เชื่อไหมไม่เคยหวานแบบนี้กับใครสักคน”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงฟังแล้วเต็มตื้นหัวใจก่อนที่หญิงสาวจะผลักให้ชายหนุ่มนั่งแล้วตนเองย้ายไปนั่งข้างหลัง หญิงสาวชโลมสบู่พร้อมกับถูหลังไปมาอย่างตั้งใจและเต็มใจ“ ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดนะเนี่ยที่มีภรรยามาช่วยถูหลังให้”“ จริงเหรอค่ะ เอ แบบนี้จะมีของรางวัลหรือเปล่า”“ อยากได้อะไรล่ะ ผมให้คุณได้ทุกอย่างเว้นดาวและเดือน”“ ยังนึกไม่ออก ไว้นึกออกจะบอกนะคะ แต่คุณกานต์สัญญาแล้วว่าจะไม่เบี้ยว”“ ไม่เบี้ยวจ๊ะ”ตาจ้องตา ธมกานต์หันมาจูบปากพร้อมกับหมุนตัวเองในอ่างจนน้ำกระเพื่อม“ ทนไม่ไ
วิวาห์พยศ Chapter 81
“ อ๋อ ตอนนี้ผมจะไปหาคุณต้องมีธุระด้วยหรือไง” น้ำเสียงเริ่มขุ่น“ คุณเนี่ย ชอบตีความหมายอะไรผิดๆเมื่อวันก่อนผมถามให้คุณกลับบ้านเพราะกลัวว่าจะดึกแล้วเดินทางลำบาก คุณแม่คุณจะเป็นห่วงคุณก็ตีความหมายว่าผมขับไล่ ซึ่งมันไม่จริงเลย ผมไม่ได้รังเกียจคุณสักนิด วันนี้ผมก็ถามตามปกติธรรมดาคุณก็ตีความหมายไปอีกอย่าง ผมชักมึนกับคุณแล้วนะเนี่ย” เลขาหนุ่มอธิบายยาวอลงกรณ์นิ่งฟังแล้วยิ้มยวน ๆ “ ผมมันเป็นแบบนี้แหละ ทนๆ หน่อยแล้วกัน ยังต้องรบกันอีกยาว”เลขาหนุ่มค้อนชายหนุ่มเบาๆ ก่อนอมยิ้ม“ คุณทำอาหารและขนมอร่อยมาก เรียนมาหรือไง”“ บ้านผมมีแต่ผู้ชายหมด ผมเป็นลูกชายคนเล็ก ก็เลยต้องช่วยแม่เข้าครัวตั้งแต่เด็ก มันเป็นความเคยชินส่วนขนมก็หัดทำตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทำขายหารายได้พิเศษเป็นค่ารถเมล์ไงคุณ ก็ผมมันคนจน”เลขาหนุ่มเล่ายาว“ นี่ขอร้องล่ะ ถ้าจะคบกันต่อไปไอ้รวยจนเนี่ยเลิกพูดได้ไหม รำคาญ” อลงกรณ์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง“ พูดความจริงเล่าความจริงก็โกรธพิลึกคน” เลขาหนุ่มยักไหล่ก่อนจะยิ้มหวานเหมือนกวนๆ ในทีทำเอาอลงกรณ์ตะลึงในความน่ารักขี้เล่นของอีกฝ่าย รถติดไฟแดงตาจ้องตาในระยะใกล้กันแค่ไม่กี่คืบอลงกรณ์มองริมฝี
วิวาห์พยศ Chapter 80
สองทุ่มเศษๆอาหารถูกลำเลียงมาพร้อมสมาชิกทุกคนนั่งพร้อมกันที่โต๊ะ อลงกรณ์เดินเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“ ขอโทษทีเพื่อน รถติดเป็นบ้าเลย”อลงกรณ์กล่าวขอโทษพร้อมกับตะลึงเมื่อเผชิญหน้ากับเลขาหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดสองวันที่ผ่านมา“นั่งสิคะคุณกรณ์ นั่งข้างๆ พี่อาร์มนั่นแหละค่ะ”“ นั่งสิไอ้กรณ์ยืนบื้ออยู่ได้” เสียงอัครเดชตะโกนมาทางหัวโต๊ะอลงกรณ์นึกไม่ถึงคนที่ตนตามหาหลายชั่วโมงที่ผ่านมากลับมานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆระหว่างเลขาหนุ่มกับนายแพทย์เอกชัย หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเลขาหนุ่มไม่กล้าหันไปมองด้วยความกลัวและเก้อเขินตรีรินทร์แอบสังเกตทั้งชายหนุ่มและเลขาหน้าหวานที่ต่างคนต่างเก้อเขินซึ่งกันและกันหญิงสาวอมยิ้มก่อนจะทักทายเพื่อนสามี“ คุณกรณ์หิวไหมคะ มาได้เวลาพอดี งั้นเราเริ่มลงมือกันเถอะค่ะ”“ พี่อาร์มตักยำทะเลให้คุณกรณ์สิคะ” ตรีรินทร์กล่าวนำเลขาหนุ่มตักยำทะเลแต่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ตัวอลงกรณ์รู้สึกหมั่นไส้เลขาหนุ่มรุ่นน้องที่ทำท่าทางเหมือนกลัวจะสบตา แม้แต่หน้าก็ยังไม่มองกัน“ แกไปทำไรแถวโรงแรมเจ้ากานต์ว่ะ ปล่อยให้พวกข้ารอตั้งนาน” อัครเดชเอ่ยถาม
วิวาห์พยศ Chapter 79
ตอนเย็น“นี่เราจะไปไหนกันครับ คุณกรณ์” อิทธิพลหรืออาร์ม เอ่ยถามเมื่อรถขับเลยหอพักไปอีกช่วงตึก“ เงียบๆเถอะ ถึงแล้วผมจะบอกเอง” อลงกรณ์หันมาตอบเลขารุ่นน้องอลงกรณ์เดินนำเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างดัง ไม่ไกลจากหอพักของหนุ่มรุ่นน้องชายหนุ่มเดินไปหยิบของลงตระกร้า ท่ามกลางความงุนงงของเลขาหนุ่ม“ นี่คุณ จะซื้อของไปไหนเนี่ย เยอะแยะไปหมด”“ ซื้อไปไว้ที่หอคุณ”“ หา “ เสียงลากยาว“ ก็หอคุณ ไม่มีอะไรสักอย่าง กาแฟก็ไม่มี วิสกี้เบียร์ไม่มีสักอย่างแล้วผมก็เบื่ออาหารที่มีแต่ผักกับวิญญาณหมู วันนี้ผมทำงานหนักมาก ผมอยากทานอาหารดี ๆ สักหน่อยคุณช่วยทำอาหารให้หน่อย ผมเป็นคนจ่ายคุณเป็นคนทำ โอเคนะ”อาร์มยืนงงอยู่กับที่“ เร็วๆ สิคุณ เดี๋ยวก็เจอรถติดตอนกลับอีกหรอก มาช่วยผมเลือกเนื้อหน่อยวันนี้ผมอยากทานเนื้อทอดกระเทียมพริกไทย”หลังจากอาหารค่ำผ่านไปอย่างชื่นมื่น อลงกรณ์ก็มานอนที่เก้าอี้ยาว ก่อนจะเผลอหลับไปอาร์มมานั่งพัดยุงที่คอยมาตอมตามแขนขาของชายหนุ่ม อลงกรณ์ลืมตาขึ้น ตาประสานตาก่อนที่อาร์มจะลุกขึ้นปัดกางเกงขาสั้น“ ดึกแล้วผมว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้ว กลับตอนนี้รถก็ไม่ติดแล้ว”อาร์มเฉไฉพูดกับอลงกรณ์“ ไล
วิวาห์พยศ Chapter 78
อาร์มตกใจ พร้อมกับระล่ำระลักว่า “ ผมครับผมเป็นคนจัด ผมเห็นมันรกมากจนไม่รู้จะวางเอกสารการประชุมไว้ตรงไหน พอวางมันก็ลื่นล้ม ผมเลยจัดให้มันเป็นระเบียบ”“ อ้อ คุณจะว่าผมมันไม่มีระเบียบว่างั้นเถอะ แต่ขอบคุณทีหลังไม่ต้องห้ามคุณมายุ่งวุ่นวายกับโต๊ะทำงานของผมอีก ไม่ว่ากรณีใดๆ ผมหาเอกสารของผมไม่เจอผมทำงานผมรู้ว่าวางเอกสารแบบไหนไว้ที่ตรงไหน ฉะนั้นขอความกรุณาอย่ามายุ่ง” อลงกรณ์ส่งเสียงดังอาร์มหลับตามือสั่นใจสั่นด้วยความกลัว ผู้ชายตรงหน้าเวลาเขาโกรธเค้าเหมือนคนละคนกับที่ตนรู้จักเมื่อวาน“ ครับ ต่อไปผมจะไม่ยุ่งอีก ขอโทษอีกครั้ง”“ คุณออกไปได้” อลงกรณ์เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าเสียก็นึกสงสารโบกมือให้ออกห้องไปเพราะอารมณ์ยังคุกรุ่นอาร์ม หรือ อิทธิพลมานั่งร้องไห้ ทำงานที่นี่มาแปดปียังไม่เคยโดนดุเสียงดังขนาดนี้มาก่อนชายหนุ่มเจ็บใจน้อยใจ อุตส่าห์จัดโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยไม่ได้ดี แล้วยังโดนด่าอีก คอยดูต่อไปนี้จะทำเท่าที่สั่งเท่านั้น อาร์มคิดในใจอย่างว้าวุ่นอาร์มเช็ดน้ำตาพร้อมกับตั้งใจทำงานต่ออย่างมีทิฐิ อลงกรณ์เมื่อหาเอกสารพบก็ถอนหายใจเฮือก“ นี่เราพูดรุนแรงไปหรือเปล่าหว่า ป่านนี้ไม่นั่งร้องไห้ขี้
